remember.....สัมผัสรักแห่งหัวใจ

 
 
         ความจริง. 
 
               " คาเมลทำไมคาเมลถึงไปจูบอะไอ้หมอนั้น ". พี่ม่อนถามฉันด้วยสีหน้าจริงจัง และโกรธเคือง
นิดๆ(นิดๆจริงๆ)
 
               " บรรยายมันพาไป. ". ฉันตอบพี่ม่อนไป และก้มหน้าไป. ใครจะกล้าสบตาละก็ตอนนี้พี่ม่อนทั้งโกรธ
ทั้งอยากจะฆ่าพี่ชิน. ตอนที่ฉันกลัวพี่ม่อนที่สุดก็ตอนพี่ม่อนโกรธนี้แหละ.
 
               " แล้วทำไมไม่ควบคุมตัวเอง. คาเมลรู้ไหมว่าไอ้ชินมันเจ้าชู้ พาผู้หญิงเข้าห้องไม่เว้นแม้แต่ละวัน. และ
หนึ่งในนั้นอาจจะเป็นคาเมล. ". พี่ม่อนพูด(ตะตอกชัดๆ)ด้วยความโมโห และพี่ม่อนบีบข้อมือฉันแน่น จนมันแดงไป
หมดแล้ว.
 
               " คาเมลเจ็บค่ะพี่ม่อน ปล่อย ". ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น และเย็นชาใส่พี่ม่อน เพราะถึงพี่ม่อนจะ
โกรธขนาดไหนพี่ม่อนก็ไม่เคยทำร้ายฉัน แต่นี้พี่ม่อนบีบข้อมือฉัน พี่ม่อนคงโกรธฉันมากๆๆๆๆเลย.
 
               " พี่ขอโทษ พี่แค่เป็นห่วงคาเมล. พี่ไม่อยากให้คาเมลอยู่ใกล้ไอ้ชิน และต่อไปนี้คาเมลห้ามเข้าใกล้ไอ้
ชิน. ทำเป็นไม่รู้จักมัน. เข้าใจไหม ". พี่ม่อนพูดจบฉันถึงกับค่าง. พูดอะไรไม่ออก. มันเป็นเรื่องยากสำหรับฉันจริง.
แต่ทุกเรื่องที่ว่ายากฉันก็สามารถผ่านมันไปได้ แต่เรื่องนี้มันยากกว่าเรื่องที่ผ่านมา ฉันกลัวฉันทำไม่ได้. ฉันเดินขึ้นห้อง
เงียบๆ. ถึงบากครั้งเกือบจะตกบันไดแต่พี่ม่อนก็มาพยุ้งฉันไว้ก่อน ไม่งั้นคงได้เข้าโรงพยาบาลแน่แท้. พี่ม่อนพยุ้งฉันมา
ที่ห้อง และเดินออกจากห้องฉันไปเงียบๆ.
 
 
               ( ฮันโหล. หนึ่งโหล. สองโหล ) เสียงปลายสายพูดด้วยตวามสนุกสนานผิดกับคนที่โทรไปหาที่นั่งหน้า
เศร้า หมดอาลัยตายาก
 
               " มาย พี่ชินเป็นคนเจ้าชูใช่ปะ ชอบพาผู้หญิงเข้าห้องเกือบทุกวันใช่ไหม ". ฉันถามมายด้วยความเครง
ใจ ถึงพี่ม่อนจะโกรธ. แต่พี่ม่อนก็ไม่เคยพูดโกหกฉันสักครั้ง. ฉะนั้นเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องจริง
 
               (คะ คะ คา เมล. ระ รู้ ดะ. ได้ ยั ยัง ง่ ไง. ว่าพี่ชายฉันเป็นแบบนั้น )ฉันถึงกับสะอึกกับคำพูดของ
คาเมลฉันไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อเพราะมันเป็นความจริง.
 
               (คาเมลแต่พี่.....................)คนที่โทรไปตัดสายทิ้ง. ทำให้ปลายสายที่กำลังจะพูดหยุดค้างไว้
เพียงแค่นั้น น้ำตาฉันค่อยไหลรินออกมา. ออกมาจนไม่หยุด.........
 
 
               ฉันตื่นมาด้วยสภาพโทรมสุดๆ. วันนี้เป็นครั้งแรกที่พี่ม่อนไม่ได้มาปลุกฉันไปโรงเรียน. ก็ฉันไม่ได้นอน
ทั้งคืน มัวแต่ร้องไหทั้งคืน ฉันเดินลงมาทานข้าว. ที่ป้าจันทร์เตรียมไว้ให้. ทานเสร็จก็ออกมาโดยไม่รอพี่ม่อน. ฉันเดิน
ไปโรงเรียนอย่างกะคนไม่มีชีวิตชี่วา. ใครเห็นสภาพฉันตอนนี้ก็ต้องตกใจ เพราะมันเหมือนผีที่เพิ่งโผล่ออกจากโล่งศพ.
ดวงตาที่แดงๆเหมือนตาแวมไพร์. ขอบตาที่ดำเหมือนหมีแพนด้า. ผมกระเชิกกะเชิงที่เหมือนคนบ้า. การเดินไรชีวิต
ชี่วา. ฉันเห็นพี่ชินเดินจ้ำอ้าวมาทางฉัน. ฉันรีบเดินหาที่หลบทันที ฉันเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งเพราะขาฉันมันสั้น. ไม่
เหมือนพี่ชินขายาวอย่างกะเปรต. ฉันวิ่งพี่ชินก็วิ่งจนในที่สุด. พี่ชินจับมือฉันและกระซากฉันให้เข้าหาตัวพี่ชิน
 
               " จะรีบไปไหนครับ ". พี่ชินถามฉันด้วยสีหน้าทะเล้นเหมือนเดิม. เหมือนเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น มันไม่
เคยเกิดขึ้นเลย
 
               ". ไปตามทางของคาเมลค่ะ ". ฉันตอบพี่ชินไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เหมือนคนไม่รู้จัก. ด้วยความ
โกรธเคือง แต่ฉันยังควบคุมอารมณ์ได้อยู่ แต่เดี่ยวคงจะอยู่ละ.
 
               " อย่าพูดอย่างนั้นสิคนดี. ". พี่ชินพูดและกอดฉัน. แต่ฉันพลักพี่ชินออกด้วยความขยะแขยง
 
               ". อย่ามาทำแบบนี้กับคาเมลนะพี่ชิน. คาเมลไม่ชอบ ". ฉันพูดและสบัดมือพี่ชินออกจากการเกะกุม
และเดินหนีออกมา. คงไม่ใครที่มีความรักครั้งแรกก็อาพับแล้ว เห็นเขาครั้งแรกเห็นเป็นเทวดา. แต่ตอนนี้เหมือนซาตาน
ลงมาเกิดในร่างมนุษย์. คนที่สร้างภาพว่าตัวอย่างนั้นอย่างนี้. ตอแหล่สิ้นดี. ฉันเกรียดผู้ชายเจ้าชู้. ฉันก็ตกหลุ่มรัก
ผู้ชายเจ้าชู้โดยไม่รู้ตัว. โธ่!!!ชีวิตที่น่าสงสารของฉัน. ฉันเดินมาที่ห้องเรียนอย่างเงียบๆ. ไม่พูดไม่คุยกับใคร. เดินถึง
โต๊ะปุบก็นอนปัป.
 
               " ปรียานุช เธอกล้าดียังไงมานอนในชั่วโมงครู ". ครูภาราษีพูด. ฉันละเกรียจๆวิชาภาษาไทย. ให้
เขียนนูนนี้นั้นจนมือระบมไปหมดแล้ว อ่านทำนองสนองบาง อ่านร้อยกรองร้อยแก้ว ร้อยแปดพันประการ. ฉันละเหนื่อย
จริงๆๆ ยัยภาษีนิ พูดนั้นพูดนี้อยู่ได้ก็คนมันอกหักไม่นอนทั้งคืน ขอนอนแค่2ชั่วโมงแค่นี้ทำเป็นพูด
 
               " นะ. หนู มะ ไม่ สะ บาย " ฉันพูดติดติดขัดขัดเพื่อให้มันสมจริง ก็สภาพตอนนี้ก็ให้ละทั้งผม ทั้ง
หน้าตา จะได้ไม่โดนหักคะแนน แต่ยัยภาษีต้องให้คะแนนคุณลัษณะวิสัยดีแน่!! แล้วยัยภาษีก็ต้องพูดว่า "แล้วทำไมเธอ
ถึงมาโรงเรียนละ ". 5555+. ฉันนี้อัฉริยะจริงๆๆคิดได้ไง.
 
               " แล้วทำไมเธอถึงมาโรงเรียนละ " ครูภาราษีพูด. เห็นไหมว่ายัยภาษีต้องพูดแบบนี้. ฉันนี้ฉลาด
จริงๆ.
 
               ". นะ. หนู. กะ กลัว. ระ เรียน มะ. ไม่. ทะ ทัน. พะ เพื่อน. ค่ะ. ". ฉันพูดพร้อมก้มหน้าลง แล้ว
ครูภาราษีก็เอามือมาลูบผมฉันเบาๆ.
 
               ". งั้นเธอไปนอนห้องพยาบาลละกัน. หัวหน้าห้องพาปรียานุชไปห้องพยาบาลหน่อย ". ครูภาราษีพูด
และไอ้แว่นหัวหน้าห้องก็พยุ้งฉันไปห้องพยาบาล. พร้อมถือกระเป๋าให้ฉัน. พอถึงห้องพยาบาลชีชาก็พยุ้งฉันวางไว้ข้าง
เตียง(เหมือนกูเป็นสิ่งของเลย). และชีชาก็เดินออกจากห้องไป ฉันก็นอนต่อ
 
 
            
 
            ตอนนี้รักแรกรู้สึกว่าคาเมลแสบแหะ. ทุกคนห้ามเอาเยี่ยงอย่างคาเมลนะค่ะ
                          ตอนต่อไปคาเมลกับพี่ชินจะเป็นยังไงนะ.