รักร้ายมนตร์สีดำ

'วี้ดดด ดด ด' เสียงลมพัดผ่านเข้ามาในห้องวิทยาศาสตร์ที่มีกลิ่นใหม้เหม็นไปทั่วห้อน ฉันได้แต่เอามือปิดจมูกและมืออีกข้างก็จับที่ปลายเสื้อของโซระเอาไว้

"นะ นายมาที่นี้ ทะ ทำไมอ่ะ มันอัตรายนะ" ฉันหันไปพูดกับโซระ

"ฉันรู้ แต่เราต้องมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่งที่ตายที่นี้" ฉันหันไปมองโซระอีกครั้งอย่างหวาดกลัว

"นายจะบ้าเหรอ นายจะมาตามหาคนตายทำไมกันอ่ะ กลับเถอะนะ" ฉันทำสายตาออ้นวอนแบบสุดๆส่งให้ชายตรงหน้า แต่เขากับไมมีปฎิกิริยาใดๆทั้งสิ้น

"เอางี้ฉันสัญญาณว่าจะไม่ทิ้นเธอ โอเคป่ะ" พอโซระพูดจบก็หันไปสนใจทางต่อ แต่อยู่ดีๆเขาก็หยุดเดินและนิ่งไปซะเฉยๆ

"นายเป็นอะไรนะ ตาบ้า" ฉันตะโกนไปที่ข้างหูเขา แต่เขาก็ยังนิ่งเหมือนกับถูกวิญญาเข้าสิง "นะ นายเป็นอะไรหรือเปล่า ยะ อย่าเล่นแบบนี้นะฉันกลัว"  ฉันยื่นมือไปหมายจะจับไหล่เขาแต่ก็มีเสียงผู้หญิงดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

"เธอ~เข้ามาทำอะไรในนี้" เสียงผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉันรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

"นะ นายได้ยินหรือเปล่า" ฉันหันไปเขย่าแขนโซระอย่างแรง เขาหันมาหาฉันแต่กลับดูแปลกๆไปจากเดิม ทำไมอยู่ๆตานี้ถึงมีตาสีขาวละ แถมน่ากลัวอีกต่างหาก ฉันถอยหลังไปติดกำแพงเพราะความกลัวและหันซ้ายหันขวาเพื่อหาทางออก แต่มันมีอยู่ทางเดียวก็คืนประตูที่อยู่ข้างหลังโซระ แล้วฉันจะไปยังไงดีละเนี้ย "เธอไม่ใช่โซระใช่ไหม" ฉันทำใจกล้าตะโกนถามออกไปที่ร่างของโซระ

"พวก~เธอมาทำอะไรที่นี้" เสียงหญิงสาวยังพูดคำเดิมซ้ำๆ จากความกลัวของฉันกลายเป็นความรำคาญ ผีก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดแหละ "ฉันขอเตื่อนให้เธอออกไปจากร่างของชายผู้นี้ซะ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตื่อน"  ผีสาวที่ยังคงสิงร่างโซระอยู่ยิ้มออกมาอย่างเหยียบหยาม คงคิดว่าฉันทำอะไรไม่ได้สินะขอบอกก่อนเลยว่าคิดผิดอย่างแรง

"ฉันมาช่วยเธอนะ เพราะงั้นโปรดให้ความร่วมมือด้วย" ตอนนี้ฉันเริ่มที่จะไม่กลัวแล้ว และทำใจกล้าพูดกับผีด้วย (จะกล้าเกินไปไหมเนี้ยเรา) "จะช่วย~ฉันจริงๆเหรอ"

"จริงสิแต่เธอต้องออกไปจากร่างเพื่อนฉันก่อน" นี้ใช่ไหมที่เขาเรียกกันว่าการต่อลองกับผี ฉันปั้นหน้าโหดแถมยังพูดเจรจากับผีอีกไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหน หลังจากนั้นซักพักร่างของโซระก็ล้มลง

ฉันรีบวิ่งเข้าไปรับไหวก่อนที่ร่างนั้นจะถึงพื้น "ตัวหนักชะมัดยากเลย" ฉันพยุงร่างของโซระไปบ่นไป

"โอ๊ย! นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี้ย" โซระบ่นขึ้นมาอย่างหัวเสีย "ไหนนายบอกว่าจะไม่ทิ้นฉันไง" โซระมองหน้าฉันอย่างงง

"ฉันไปทิ้นเธอตอนไหน ฉันจำได้ว่าก็อยู่กับเธอตลอดจนสติวูบไป" โซระพูดและเอามือจับท้ายทอยพลางลูบไปมา  "ช่างเถอะยังไงมันก็ไม่มีความหมายกับนายอยู่แล้ว ฉันกลับก่อนนะ"

ฉันพูดอย่างเสียงออ่นเพราะรู้สึกเหนื่อยล้ากับเรื่องนี้เอามากๆแถมยังมีความรู้สึกแปลกๆอีกมากมายที่หาคำตอบไม่ได้ "เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้" ฉันตอบกลับก่อนจะหันกลับไป

"มันดึกแล้วให้ฉันไปส่งเถอะ" โซระยังคงย้ำคำเดิมว่าจะไปส่งฉัน จนฉันเหนื่อยใจกับหมอนี้เลยต้องยอมให้เขาไปส่ง