รักร้ายมนตร์สีดำ

กริ่นนน นนน น' เสียงกริ่งดังขึ้นเป็นการบอกว่าเลิกเรียนแล้วฉันกับการ์ตูนยังคงนั่งกันอยู่ในห้องเรียนเพราะอาจาร์จอมโหดใช้ให้ทำงานตรวจเอกสารนักเรียน

"อะไรกันเนี้ยพึ่งทำเสร็จไปเมื่อกี้มีเอง ตอนนี้มีมาอีกแล้วเหรอ"  การ์ตูนนั่งบ่นอยู่บนเก้าอี้ของตนเอง

"น่า มันเป็นงานอาสานะเธอลองคิดดูเราถูกใช้แบบนี้เป็นประจำบ้างทีวิชาภาษาอังกฤษเราอาจได้เกรด4ก็ได้"ฉันหาแนวทางคิดดีๆให้เพื่อนสนิท "ขอให้เป็นอย่างนั้น"พอได้ยินดังนั้นฉันจึงหันไปยิ้มให้กำลังเพื่อนสนิท "วารัน เธอรีบหรือเปล่า"พอนั่งทำงานไปได้นานๆการ์ตูนก็หันมาถามฉัน

"ไม่หรอก มีอะไรเหรอ" ฉันถามแต่ตาก็ยังจ้องกับงานอยู่ "ที่นี้เมื่อสองอาทิตย์ก่อนมีคนตายด้วยละ ฉันกลัวไม่อยากกลับดึง" พอการ์ตูนพูดถึงเรื่องคนตายก็รู้สึกเหมือนเคยสัญญาณกับใครว่าจะไปหาแปลกจังคงคิดไปเองมั่งเรา "เรื่องไร้สาระน่า" ฉันพูดและเขียนงานต่อไปเรื่อยๆ

"เธอไม่กลัวผีนี้เธอก็พูดได้แต่ฉันกลัวอ่ะวันนี้ไปส่งที่ป้ายรถหน่อยสิ>-<" เห็นยัยนี้ทำหน้าแบบนี้แล้วรู้สึกว่ากำลังมองลูกหมาอยู่ ลูกหมาน้อยหิว~ข้าว "โทษนะตอนนี้ฉันรีบแล้ว มีนัดด้วย"

พองานเสร็จฉันก็เก็บของแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไปแต่ยัยการ์ตูนก็รั้งแขนฉันเอาไว้และทำหน้าวิงวอนของให้อยู่ก่อนฉันก็เลยรอจนถึงเวลาประมาณ 17.30 น.การ์ตูนก็ทำงานเสร็จและรีบวิ่งลงไปให้ที่ห้องพักครูจากนั้นพวกเราก็พากันเดินทางกับบ้านแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นเมื่อสายตาฉันดังเหลือบไปเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งซ่อนอยู่ตรงหลังเสาร์เขาคนนั้นจ้องฉันตาเขม่งเลย

"แกกลับไปก่อนเลยนะฉันต้องรอพี่ชายมารับ"ระหว่างที่ฉันเดินจะถึงประตูโรงเรียนอยู่แล้วฉันก็พูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน "ไปส่งฉันที่ป้ายรถหน่อยดิ" การ์ตูนออ้นวอนฉันให้ไปส่งด้วยความขี้เกียจฉันก็หันไปหาตัวช่วย นั้นเจอแล้ว "ไตเติ้ล~~" ฉันตะโกนเรียกไตเติ้ลที่กำลังเดินไปหาโซระพอฉันเรียกเขาก็ตกใจเล็กน้อยและใช้มือชี้ไปที่ตัวเอง ฉันก็เลยพยักหน้าให้เขา "เรียกฉันทำไมเหรอ"

ไตเติ้ลถามฉันที่ยืนยิ้มอยู่ "นายช่วยไปส่งการ์ตูนให้ฉันหน่อยสิ"ฉันพูดอย่างหน้าตาเฉยและหันไปหาการ์ตูนที่ตอนนี้ยิ้มจนแก้มแทบปริ  "ฉันมีธุระกับเพื่อนนายด้วย ถ้าให้ไปส่งยัยนี้ฉันก็ต้องตรงกลับบ้านเลยนายต้องการอย่างนั้นใช่ไหม" ฉันกระซิบแบบข่มไตเติ้ล ทำให้เขายอมไปส่งการ์ตูน

จากนั้นฉันก็เดินไปหลังเสาร์ที่โซระซ่อนอยู่  "เธอมาสายมากนะ"โซระมองฉันอย่างโกรธเคือน

"ทำไงได้อาจาร์สั่งให้ฉันทำงานอยู่นิ" ฉันเถียงกลับอย่างรำคาญ "ช่างเถอะไปกันไปแล้ว"

"เดี๋ยว! ฉันยังไม่รู้เลยว่านายจะให้ฉันหาอะไร" ฉันรั้งเขาไว้ก่อนที่จะกลับเข้าตึกเรียนอีกครั้ง

"วิญญา" โซระพูดและปล่อยให้ฉันยืนอึ้งอยู่คนเดียวครู่หนึ่ง "เฮ้ยย! เดี๋ยวดิรอฉันด้วย" พอรู้สึกตัวฉันก็รีบวิ่งตามเขาไป อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดละวะงานนี้