รักร้ายมนตร์สีดำ

หลังจากที่ฉันกับยัยการ์ตูนพูดคุยกันรู้เรื่องแล้ว ยัยการ์ตูนก็ลากฉันเข้าห้องรับแขกไป พอพวกเราสองคนเข้ามาในห้องรับแขกปุ๊มยัยการ์ตูนก็ทำตามแผนของตนเองทันที
"เป็นอะไรหรือเปล่าวารัน"  โซระที่เห็นฉันทำหน้าบึงอยู่ก็เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ
"ปะ เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นอะไร"  ฉันพูดก่อนจะยิ้มน้อยๆให้โซระ  โซระเองก็ยิ้มให้ฉันเช่นกัน
"เฮ้ยๆ! ไอโซฉันอยากกลับบ้านแล้วว่ะ"  ไตเติ้ลเดินเข้ามาสะกิตข้างหลังของโซระก่อนจะกระซิบเบาๆให้โซระได้ยินคนเดียวแต่ฉันบังเอริญได้ยินด้วย(หูเป็นจานดวงเทียมอ่ะนะ)
"เบื่อเหรอไตเติ้ล"   ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้ไตเติ้ล
"ปะ เปล่าวารันบ้านเธอเจ๋งดีเนอะ"  ไตเติ้ลพูกก่อนจะเกาแก้มตัวเองอย่างลำบากใจ
"ฉันเองก็เบื่อ เราไปเดินเล่นข้างนอกกันไหม"  ฉันเป็นฝ่ายเสนอก่อนจะเดินออกไปแบบดื้อ
"เฮ้ย! วารันรอฉันด้วย"  โซระพูดก่อนจะวิ่งตามฉันมาพร้อมทั้งไตเติ้ลก็ตามมาเช่นกัน ฉันเดินออกมาโดยไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อคลุมออกมาด้วยเพราะอากาศรอบข้างมันหนาวมากๆเพราะตอนนี่ถึงช่วงหน้าหนาวแล้ว
"นี่เราจะไปไหนกันเหรอ"  ไตเติ้ลวิ่งมาดักฉันก่อนจะถามออกมาอย่างหอบๆ
"ไปเดินเล่นแถวนี่ เดี๋ยวเราต้องมาคุยกันอีกยาวเลย"  ฉันพูดก่อนจะทำตาขวางใส่ทั้งสองคนที่เดินตามมา ทั้งสองคนมองฉันก่อนจะกลืนน้ำลายทีหนึ่ง
"เธอมีอะไรจะคุยกับพวกเราเหรอ"  ไตเติ้ลเป็นคนแรกที่เปิดฉากพูดก่อน
"พวกนายต้องรีบปิดคดีนี้ให้เร็วที่สุด"  ฉันพูดก่อนจะทำสีหน้าจริงจังแบบสุดๆ
"มีอะไรเหรอ เธอลำบากกับการช่วยงานเราหรือเปล่า"  ไตเติ้ลพูดก่อนจะทำสีหน้าเคร่งเครียด
"วารันโดยรอบทำร้ายเมื่อคืนนี้"  โซระพูดอย่างใส่อารมณ์นิดหน่อย ฉันมองโซระก่อนจะทำหน้าเศร้าๆ
"จริงๆถ้าพวกนายปิดคดีนี่เสร็จก็จะกลับไปที่บ้านเกิดใช่ไหม"  ฉันพูดก่อนจะยิ้มอย่างเศร้าหม่อง
"ก็ไม่เชิงอาจต้องเรียนให้จบก่อน"  ไตเติ้ลพูดก่อนจะทำหน้าเคร่งเครียดตามเดิม ส่วนโซระเองก็กำลังใช่ความคิดอยู่อย่างหนักเช่นกัน
"พวกนายไม่ต้องเป็นห่วงฉันก็ได้ ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก"  ฉันคลั้นใจก่อนจะพูดออกมาอย่างออ่นโยน  ไม่รู้เหมือนกันทำไมฉันถึงพูดไปแบบนั้น เหมือนตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนอื่นอย่างสมบูรณ์แบบแล้วสิ
"เธอพูดอะไรน่ะ จะไม่ให้ฉันห่วงเธอ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว"  โซระตะคอกใส่ฉันอย่างเดือดๆ
"ทำไมนายต้องตะคอกฉันด้วยละ"  ฉันพูดอย่างน้อยใจ
"ก็เธอพูดเหมือนกับตัวเองไรค่าไงฉันถึงได้โมโห"  โซระพูดก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด โซระกอดฉันแน่นมากเหมือนกับกลัวฉันจะลอยหายไปไหนไกล
"เฮ้ยๆ! จะหวานก็ไปไกลๆหน่อยอิฉาเว้ย"  ไตเติ้ลพูดก่อนจะหรี่ตามองฉันกับโซระที่กอดกันอยู่
"นายเองก็รีบๆไปสารภาพรักกับไตเติ้ลซะสิ"  ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้ไตเติ้ลน้อยๆ ไตเติ้ลเองก็ทำหน้าเศร้าๆเหมือนกับเสียโอกาสนั้นไปแล้วอย่างนั้นแหละ
"เป็นอะไรวะเติ้ล ไมทำหน้างั้นอ่ะ"  โซระพูดอย่างแซวๆก่อนจะยิ้มและยักคิ้วให้ไตเติ้ลอย่างสะใจอะไรซักอย่าง
"นายยิ้มแบบนั้นทำไม"  ฉันพูดก่อนจะคลายมือออกจากเอวโซระ
"เปล่านิ"  โซระพูดอย่างยิ้มๆ
"ไอโซมันแกล้งฉันอ่ะ วารัน"  ไตเติ้ลพูดก่อนจะเดินเข้ามาเกาะแขนฉันเป็นเชิงฟ้อง ฉันขำกับท่าทีของไตเติ้ลก่อนจะหันไปตีแขนโซระทีหนึ่งเป็นเชิงบอกไปแกล้งหมอนั้นทำไม
"หมอนี้มันไม่รู้หรอกว่าการเสียของที่เรารักไปมันเป็นไง เพราะมัวแต่หยิ่งอยู่แบบนี้อ่ะ"  โซระพูดก่อนจะมองไตเติ้ลอย่างจริงจัง เหมือนกับจะบอกว่าถ้าไม่รีบก็จะเสียมันไป
"ไปสิไตเติ้ล ยัยนั้นอาจรอนายอยู่"  ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้ไตเติ้ลอย่างเป็นกันเอง
"อืม หวังว่ายัยนั้นคงยังไม่ไปชอบพี่ชายเธอก่อนอ่ะนะ" ไตเติ้ลพูดก่อนจะออกตัววิ่งไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ
"พรุ่งนี่ฉันไปรอเธอที่เดิมนะ"  โซระพูดทั้งๆที่ยังจับมือฉันเดินไปข้างหน้า ฉันยิ้มก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
"นายไม่ต้องรอฉันก็ได้นะวันถัดไปอยากจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ" ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้โซระ
"ไม่อยากให้ฉันรอก็บอกมาเถอะ"  โซระพูดก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่น
"ไม่ใช่ซักหน่อยฉันแค่ อยากให้นายมีเวลาส่วนด้วยบ้าง บางทีนายอาจเบื่อที่ต้องมารอฉัน"  ฉันพูดก่อนจะทำแก้มป่องลมแบบงอนๆ
"ไม่หรอก ถ้าเป็นเธอฉันรอได้"  ฉันหันไปมองโซระก่อนจะกว้าง โซระเองก็เช่นกันเราทั้งสองคนต่างยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินเข้าบ้านฉันทั้งๆที่ยังจับมือกันอยู่(ลืมตัว)