รักร้ายมนตร์สีดำ

หลังจากได้ยินเสียงเข้มสั่งมาจากทางด้านหลังฉันกับโซก็หยุดเดิน

"มีอะไรเหรอครับรุ่นพี่"  โซพูดอย่างเคราพพูดอวุโสกว่า(ใช่คำนี่แก่เกินไหม)

"ฉันบอกนายแล้วไงว่านายได้รับเลือกให้เป็นว่าที่หนุ่มฮอตนายห้ามเดินกับผู้หญิงเด็ดขาดนี่ถ้ารองประธานรู้นะไม่ใช่นายที่จะเดือดร้อนแต่จะเป็นสาวน้อยคนนี่"   รุ่นพี่ซันเป็นประธานชมรมบอลของโซตอนแรกเขาไม่ค่อยชอบมายุ่งกับโซมากนักแต่พอรู้ว่าโซได้รับเลือกให้เป็นว่าที่หนุ่มอฮตปุ๊มก็ออกตัวมารับหน้าที่ดูแลโซให้รองประธานนักเรียนทันทีสังสัยจะอยากได้สักตำแหน่ง

"แต่นี่แฟนผม จะไม่ให้ผมแลดูเธอเลยหรือไง"  โซระพูดอย่างหาเรื่องรุ่นพี่ซัน

"ถ้านายไม่เชื่อฉันแฟนนายเจ็บตัวแน่ๆ เชื่อฉันสิ"  รุ่นพี่ยังคงพูดเถียงกับโซระไม่หยุดโดยการพูดเสียงดังคงตั้งใจอย่างให้ฉันได้ยินด้วยละสิ-_-*

"นายคุยกะรุ่นพี่ไปก่อนนะเดี๋ยวฉันจะไปรอที่เดิม"  ฉันพูดก่อนจะยิ้มอย่างไม่เต็มใจมากนัก

"ไปพร้อมกันสิวารัน"  โซระจับแขนฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะเดินไป

"ผมไปก่อนนะครับรุ่นพี่"  โซระพูดโดยไม่รอคำตอบใดๆทั้งสิ้นถึงรุ่นพี่จะตะโกนเรียกอย่างไรโซระก็ไม่สนใจ 

"ไม่ต้องห่วงนะฉันดูแลเธอได้"  โซระพูดก่อนจะยิ้มมาให้ฉัน

"ขอให้เป็นอย่างงั้น"  ฉันพูดพร้อมทั้งยิ้มกว้างให้โซระเช่นกัน

'พวกเธอมาช้ากันจังเลย'  เมื่อถึงที่เกิดเหตุที่บัดนี่ต้องมาทุกวันสิ่งแรกที่เห็นเลยก็คือวิญญาณสาวขี้บ่นที่ลอยไปลอยมาอยู่ตรงหน้าฉัน

"ก็ใกล้ถึงงานกีฬาสีแล้วนี่นาฉันเป็นประธานสีก็ต้องไปประชุมสิช้านิดช้าหน่อยบ่นจังเลย" 

'ช่างมันๆ ฉันมีข่าวดีจะมาบอกละ'  นามิพูดอย่างตื่นเต้น

"เธอจำอะไรได้แล้วเหรอ"  โซรพูดอย่างดีใจเช่นกัน

'ใช่ๆ' นามิตอบอย่างร่าเริง"ว่ามาเลยสิ"  ฉันพูดอย่างตื่นเต้นเช่นกัน

'รู้สึกว่าฉันจะจำเจนได้นะ' 

"แค่ชื่อเพื่อนเธอเนี่ยนะ"  ฉันพูดอย่างผิดหวัง

'ไม่ใช่ๆ ฟังให้จบก่อนสิ'  นามิพูดอย่างขัดใจ

"อ่ะๆ ว่ามา"  ฉันพูดอย่างเร่งรีบ

'ก็เหมือนวันเกิดเหตุ ฉันจะอยู่กับเจนนะเหมือนกำลังคุยอะไรกันบ้างอย่างอยู่นี่แหละ'

ระหว่างที่นามิเล่าเรื่องหัวฉันก็จิตนาการไปด้วยโซระเองก็เอาปากกาขึ้นมาจดบันทึก

'แล้วก็เหมือนจะมีแฟนฉันด้วย'   แฟนนามิที่มาห้องนี่ตอนแรกใช่ไหมนะ

"แล้วไงต่อ"  ฉันเร่งนามิด้วยความอยากรู้

'ฉันจำไม่ได้แล้ว'

"แค่นี่ก็พอแล้วละ"  โซระพูดอย่างเสียงใส ฉันหันไปมองโซระอย่างงง

"อะไรกันโซเอาข้อมูลแค่นี่เองเหรอ แล้วจะจับคนร้ายได้เหรอ"  ฉันพูดอย่างสังสัย

"เดี๋ยวไปสอบปากคำคนพวกนี่เอาก็ได้"  โซระพูดอย่างอารมณ์

"นายคิดว่าคนร้ายจะเปิดปากออกมาง่ายๆเหรอ"  ฉันพูดอย่างใส่หลักการ

"เด็กม.ปลาย อ่ะนะแค่เจอเรื่องนิดหน่อยเดี๋ยวก็หลุดออกมาแล้ว"  เด็กม.ปลายก็โตแล้วเมื่อกันนะยะ ไม่ใช่เด็กๆที่จะหลอกเอาง่ายๆ

"นามิ ถ้าเรื่องจบแล้วเธอจะเป็นยังไงต่ออ่ะ"  ฉันถามนามิที่ยังคงลอยอยู่ด้านหน้าฉัน

'ไม่รู้สิ'  นามิพูดอย่างชิวๆกับสิ่งที่เป็นอยู่

"โซ ยัยนี่จะเป็นยังต่ออ่ะ"  ฉันหันไปถามโซที่ยังคงจดบันทึกไม่เลิก

"ก็คงสะลายไปมั้ง"  โซระพูดอย่างไม่ใส่ใจ

"นายไม่สนใจยัยนั้นเลยเหรอ"  ฉันพูดอย่างเศร้าๆ

"อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเธออย่างคิดมากเลย"  โซระพูดพร้อมทั้งเอามือลูบหัวฉันอย่างรักไคร่

"แล้วถ้าวันหนึ่งฉันต้องสะลายไปละ นายจะสนไหม"  ไม่รู้ทำไมคำถามนี่ถึงพุดขึ้นมาในสมองฉันแต่ฉันก็ถามออกไปแล้ว

"เธอเป็นคนจะสะลายไปได้ยังไงละ"  โซระพูดไปหัวเราะไปเหมือนเรื่องที่ฉันพูดเป็นเรื่องชวนขำ

"แล้วถ้าฉันตายละ"  ฉัยยังคงเซ้าซี้ไม่เลิก

"ถามมากจริงๆเลย"  โซระพูดอย่างรำคาญเล็กน้อย

"ตอบมาสิ"  ฉันพูดทวนคำตอบอีกครั้ง

"ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไป ฉันจะตามไปเอาเธอกลับคืนมา"  โซระพูดเสียงจริงจังจนฉันอึ้งไปกับท่าทีของเขาที่เอาจริงเอาจังเสียเหลือเกิน

"ฉันตายไปแล้ว แล้วนายจะไปตามฉันมายังไง"  ฉันเองก็ถามอย่างจริงจังเช่นกัน

"ถึงตายฉันก็จะพยายามตามไปรับเธอกลับมา"  ผู้ชายพูดแบบนี่กันที่คนหรือเปล่านะ

"หึ ขอบคุณนะที่พูดให้ฉันรู้สึกดีอย่างนี่"

"ฉันเปล่าพูดให้เธอรู้สึกดี แต่ที่ฉันพูดมาฉันจะทำมันจริงๆถ้าเป็นอย่างงั้น"

ฉันมองโซระครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเปิดเผยมากขึ้นขอให้ฉันกับนายเป็นเนื้อคู่กันจริงๆด้วยเถอะ  โซเฟียถ้าเรื่องเธอเป็นเรื่องจริงขอให้เธอเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะ