รักร้ายมนตร์สีดำ

เวลา 15.30 นาที

เลิกเรียนแล้วแทนที่จะได้ไปกินไอติมกับยัยการ์ตูนแต่กลับต้องมานั่งหงิดอยู่ในหอประชุมศึกษาเพราะเรื่องงานกีฬาสีบ้าๆที่ฉันเกลียดที่สุด แถมยังต้องมานั่งประจันหน้ากับรองประธานนักเรียนอีกขนลุกเลย(เป็นเพราะแอร์หรือเปล่า-_-*) 

"ในประธานสีมีใครลงแข่งอะไรบ้างหรือเปล่าครับ"  เลขาชายที่ดูจากภายนอกดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อยถามขึ้น

"ฉันลงแข็งวิ่งร้อยเมตร"  ประธานสีเขียวที่รูปร่างขัดกับกีฬาที่ลงเป็นที่สุดพูดขึ้น

"ส่วนฉันลงแข็งบาสหญิง" ฉันพูดเชิงไม่ใส่ใจ

"บาสหญิงเหรอ!"  รองประธานนักเรียนที่ฉันเกลียดที่สุดพูดขึ้นมาอย่างลอยๆ

"ใช่ มีอะไร" ฉันถามด้วยสังสัย

"หึ ไม่มีอะไรหรอกแค่ฉันก็ลงแข็งบาสด้วยเหมือนกัน"  ยัยเจนรองประธานนักเรียนพูดเสียงเข้มอย่างข่มๆ

"อืม เหรอ" ฉันพูดพร้อมทั้งยักไหล่แบบไม่ใสใจ ยัยเจนเองก็ยิ้มอย่างมั่นใจ สังสัยคงนึกว่ายังไงฉันก็ต้องแพ้ให้หล่อนอย่างนั้นแหละ ขอบอกตรงนี่เลยว่าไม่มีทาง

"เอ่อ แล้วเธอละยัยตูนแข็งอะไรหรือเปล่า"  นัดเลขาชายพูดขึ้น

"ฉะ ฉันแข็งวอลเล่บอลน่ะ" ยัยการ์ตูนตอบพร้อมทั้งยิ้มแห้งๆส่งไปให้ยัยเจนและนัดที่นั่งจดงานอยู่

"อืมๆ คนที่เป็นประธานสีแล้วมีแข็งหลังแข็งจบขอให้กลับไปเข้าประจำสีตนเองด้วยนะครับ"  นัดตอบรับยัยการ์ตูนก่อนจะมาสั่งพวกที่เป็นประธานสีต่อ

"ต่อไปจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่รองประธานนักเรียนจะพูดขอให้ทุกคนตั้งใจฟังด้วยนะครับ"  นัดพูดก่อนจะผายมือไปที่ยัยเจน

"เรื่องที่ฉันจะพูดคือเรื่องประกวดหนุ่มอฮตประจำโรงเรียน งานกีฬาสีวันสุดท้ายฉันจะจัดขึ้นเป็นการปิดงาน โดยหนุ่มอฮตที่เล็งเอาไว้มีชื่ออยู่ในใบรายชื่อ ขอให้ทุกสีช่วยกระจายข่าวบอกผู้หญิงทุกคนด้วยว่าห้ามเข้าใกล้หนุ่มอฮตที่ฉันเล็งเอาเด็ดขาดไม่ว่าจะสนิทกันมากแค่ไหนก็ตาม"  ยัยเจนเน้นทุกคำพูดและยังหันมามองฉันด้วยสายตาเชือดเฉือนอีกด้วยซ้ำ

"ครับ วันนี่ขอจบการประชุมเพียงเท่านี่ขอบคุณทุกคนมากครับที่ให้ความร่วมมือ"  ทุกคนในห้องต่างยืนขึ้นและยกมือขึ้นไหว้เลขานัดและทุกๆคนที่อยู่ในห้องอย่างเคราพซึ่งกันและกัน พอจบงานประชุมฉันก็เดินเข้าไปหายัยการ์ตูนทันที

"เฮ้ย ทำไมปีนี่แกไม่ลงบาสกับฉันอ่ะ"  ฉันถามยัยการ์ตูนที่ยืนเก็บขออยู่

"ก็เพราะยัยเจนลงแข็งฉันเลยไม่ลง"  ยัยการ์ตูนพูดพร้อมทั้งสะพานเป้ขึ้นบ่า

"เกี่ยวไรกับยัยนั้นด้วยกลัวหรือไง"  ฉันพูดเป็นเชิงแซว

"ขอพูดตรงๆว่าใช่ เธอยังไม่เคยแข็งกับยัยนั้นเธอไม่รู้หรอกว่ายัยนั้นเก่งแค่ไหน"  การ์ตูนพูดไปพลางมองกระดาษที่อยู่ในมือตัวเองไป

"แล้วฉันไม่เก่งหรือไง"  ฉันพูดอย่างน้อยใจ

"เธอก็เก่งแต่ไม่รู้ว่าจะเก่งสู้ยัยนั้นได้หรือเปล่า"  ยัยการ์ตูนพูดพร้อมทั้งขยำกระดาษที่อยู่ในมือทิ้งไป

"อะไรอ่ะ" ฉันถามอย่างสังสัย

"รายชื่อหนุ่มอฮตที่ยัยเจนเล็งเอาไว้"  ยัยการ์ตูนพูดพร้อมทั้งมุ่ยหน้าใส่ฉัน

"มีไตเติ้ลป่ะ"  ฉันยิ้มอย่างแซวๆให้ยัยการ์ตูน

"มี" ยัยการ์ตูนพูดพร้อมทั้งถอยหายใจออกมายาวๆ

"เอ่อเกือบลืมถาม เธอไปคบกับโซตั้งแต่เมื่อไร"  ยัยการ์ตูนหันมาจ้องเขม็งใส่ฉันด้วยแววตาจับผิด

"ก็เมื่อวานนี่เองตอนเย็นบังเอิญเจอหมอนั้น ก็เลยเดินกลับด้วยกันไม่คิดว่าหมอนั้นจะมาสารภาพรักฉันดื้อๆกันแบบนี่"  ฉันพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"เฮ้อ ระวังยัยเจนด้วยละกัน"  ยัยการ์ตูนพูดเป็นเชิงเตือนอย่างห่วงใย(จริงๆมันขี้เกียจเก็บศพฉันต่างหาก)

"วารันทางนี่!!!"  ฉันหันไปมองต้นตอของเสียงที่แสนจะแหลมปี๊ดของไตเติ้ล

"นี่ไอเตี้ยอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่ก้าวไม่ต้องตะโกนซะเสียงดังขนาดนี่ก็ได้ยะ"  ยัยการ์ตูนที่ตอนแรกทำหน้ามุ่ยอยู่ดีๆพอมาเจอไตเติ้ลก็เริ่มยิ้มขึ้นมาน้อยๆ(เพราะมันชอบแกล้งไตเติ้ล)

"เรื่องของฉัน ยัยเซ่อ"  ไตเติ้ลพูดพร้อมทั้งแลบลิ้นใส่ยัยการ์ตูนเหมือนเด็กๆ 

"นี่นายเตี้ยค่ะ ถึงฉันจะเซ่อไปบ้างแต่ก็ยังสวยนะยะ"

"-_-*"  หน้าฉัน

"0_0p"  หน้าไตเติ้ล

"หลงตัวเองหรือเปล่ายัยเซ่อ"  ไตเติ้ลพูดพร้อมทั้งมองยัยการ์ตูนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"นี่ ฉันไม่สวยก็ได้แต่น่ารักokป่ะ"

"..........."

"..........." 

เกิดความเงียบปกคลุมไปทั่วทุกสาระทิศ ฉันมองเพื่อนรักตัวเองด้วยความเหลือเชื่อ(เหลือเชื่อที่มันกล้าพูด)

"ฉันกลับบ้านก่อนนะ"  ไตเติ้ลพูดพร้อมทั้งเดินหันหลังไป

"ฉันเองก็ต้องไปหาโซระเหมือนกัน"  ฉันพูดพร้อมทั้งเดินหันหลังกลับไปเหมือนกัน

"นี่!!! ไอพวกบ้ารอฉันด้วย"  ยัยการ์ตูนตะโกนโวยวายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวิ่งตามไตเติ้ลไป(นึกว่าจะวิ่งมาทางฉันซะอีก)

"วารัน ทางนี่"  ฉันหันไปมองต้นเสียงด้วยรอยยิ้ม

"ฉันกำลังไปหานายพอดี" ฉันพูดพร้อมทั้งเดินเข้าไปใกล้โซระ

"ทีหลังฉันมารับเธอแล้วกันนะ" 

"อืม"  ฉันตอบรับก่อนจะเดินเคียงข้างไปกับโซระ

"พวกเธอหยุดก่อน!!!"