รักร้ายมนตร์สีดำ

 
หาวววว วันนี่ฉันหาวเป็นรอบที่สี่แล้ว เป็นอะไรที่น่ารำคาญมากๆ เพราะปกติฉันไม่ค่อยจะหาวมากวันหนึ่งหาวแค่ตอนตื่นครั้งเดียวเอง
“วารันมาแล้วเหรอ” ฉันหันไปมองตามต้นเสียงก่อนจะมุ่ยหน้าใส่หันหลับมา
“ยังไม่มามั้ง” ฉันตอบอย่างกวนๆ
“เป็นอะไร ทำไมประชดฉันอย่างนี่อ่ะ” โซระเดินมาดักหน้าฉันก่อนจะจับที่แขนฉันให้ฉันหยุดเดิน
“เมื่อคืนนาย ทำให้ฉันนอนไม่เพียงพอถ้าวันนี่ฉันไม่มีสมาธิเรียนนะก็เป็นเพราะนายนั้นแหละ” ฉันพูดพร้อมทั้งสะบัดมือของโซระออก
“โอ๋ๆ งอนฉันเพราะเรื่องแค่นี่เองเหรอ” โซระพูดเสียงออดออ้นใส่ฉันซึ่งเป็นอะไรที่น่าขนลุกมากๆเลย
“ไม่ต้องทำเสียงแบบนี่เลยฟังแล้วขนลุก” ฉันพูดพร้อมทั้งเดินเข้าห้องเรียนไป
“วารันมาพอดีเลย เรากำลังจะประชุมเรื่องสถานที่ประชุมใหญ่พอดีมาเร็ว” การ์ตูนพูดพร้อมทั้งกวักมือเรียกฉันให้เข้าไปร่วมวงประชุมเล็ก
“ไม่เห็นต้องจัดประชุมเล็กเลย เราก็ต้องไปประชุมใหญ่ที่หอประชุมศึกษาอยู่แล้ว” ฉันพูดอย่างชิวๆไม่เคร่งเครียดสบายอารมณ์
“ฉันบอกเธอแล้วยัยโง่ ดันไม่เชื่อฉันเป็นไงวุ่นวายกันทั้งห้อง” ไตเติ้ลพูดพร้อมทั้งเอาหนังสือข้างตัวมาตีที่หัวการ์ตูนหนึ่งที
“นี่กล้าดียังไงมาตีหัวฉัน แล้วนายกล้าดียังไงมาว่าฉันว่าโง่อ่ะ” ยัยการ์ตูนลุกขึ้นเตรียมสวนเต็มทีไตเติ้ลรีบหลบทันทีเพราะรู้ว่าตัวเองคงสู้ยัยการ์ตูนไม่ได้แน่นอน
“พอๆ เลยทั้งสองคน เป็นคู่ที่ประหลาดจริงๆเลย” ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปหาไตเติ้ลเพื่อจะพูดคุยเรื่องงาน  
“วันนี่นายต้องเป็นลูกมือให้ฉันสักวันแล้วละไตเติ้ล” ฉันพูดพลางยิ้มน้อยๆให้ไตเติ้ล
“แล้วไอ้โซละ”   ไตเติ้ลพูดพลางเกาหัวตัวเองแกรกๆ
“ช่างหมอนั้นเหอะน่า” ฉันพูดอย่างหงุดหงิด
“กะ ก็ได้” ไตเติ้ลตอบรับแต่ก็ยังทำหน้างงอยู่
“วารัน ไปกินข้าวกัน!!!” ฉันหันไปมองต้นเสียงที่พร้อมใจกันประสานเสียงเป็นเสียงเดียว
“อืมๆ ไปสิ” ฉันเดินไปหาการ์ตูนก่อนจะหันไปมองโซระแวบหนึ่งและสะบัดหน้าหันกลับมาอย่างไม่สนใจ
“นี่! รอก่อนสิ  ไอเติ้ลฝากกระเป๋าฉันด้วย” โซระตะโกนเรียกฉันก่อนจะหันไปสั่งไตเติ้ลให้รับกระเป๋าของตนเองที่โยนไปให้อย่างสวยงาม
ณ โรงอาหาร
“นี่ นายจะตามเพื่อนฉันมาทำไมเนี่ย”  ระหว่างที่ฉันกับการ์ตูนกำลังเดินเลือกอาหารเช้าอยู่นั้น ยัยการ์ตูนก็เริ่มสังเกตเห็นโซระที่เดินตามฉันอยู่ตลอดเวลาก็เลยหงุดหงิดขึ้นมา
“ก็ฉันกับเพื่อนเธอเป็นแฟนกันจะไม่ให้ตามได้ไง” โซระพูดพร้อมทั้งยิ้มหน้าบาน
“ยะ ยัยวารัน กะ แกไปเป็นแฟนกับโซระเมื่อไรว่ะ” ยัยการ์ตูนพูดขึ้นอย่างอึ้งๆ
“นะ นายมาพูดบ้าอะไร ตรงนี่” ฉันกัดฟันพูดอย่างยากลำบาก
“ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่นา” โซระยังคงยิ้มหน้าบานต่อไปเรื่อยๆ
“เฮ้ ยัยการ์ตูนเธอไปกินข้าวกับฉันไหม” อยู่ๆระหว่างที่ฉัน การ์ตูนและโซระยืนคุยกันอยู่ไตเติ้ลที่มาจากไหนไม่รู้ก็เดินมาลากยัยการ์ตูนออกไปทั้งๆที่ยัยนั้นยังไม่ทันพูดอะไรเลย
“เฮ้ย! ปล่อยฉันนะไอเตี้ย” พอยัยการ์ตูนตั้งสติได้ก็โวยวายขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“เงียบๆไปเลยยัยบ้า” ไตเติ้ลขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยดูเหมือนจะเป็นผลเพราะยัยการ์ตูนเงียบเสียงของตัวเองทันที ฉันมองดูเหตุการณ์อยู่อย่างอึ้งๆงง
“ไปกินข้าวกันได้แล้ว” ยังไม่ทันที่ฉันจะหายอึ้งตาโซระก็กระชากฉันเข้าไปกอดก่อนจะลากฉันไปที่โต๊ะอาหาร
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!!” ฉันตะคอกโซระที่ยืนนิ่งๆอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เบาๆสิคนอื่นหันมามองหมดแล้ว” โซระพูดพร้อมกับชี้มือไปรอบข้างฉัน คนทั้งโรงอาหารต่างพากันมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว
“นั่งลงสิยะ” ฉันพูดเสียงเบาลงอย่างอดกลั้นอารมณ์
“ห้ามเข้าใกล้ไตเติ้ลอีกนะ” โซระพูดออกมาอย่างจริงจัง ฉันมองหน้าโซระอย่างงง
“ทำไมอ่ะ” ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสังสัย
“ก็ฉันไม่ชอบ” โซระพูดพร้อมทั้งทำแก้มป่องแลดูน่ารัก
“แล้วถ้าฉันคุยเรื่องงานอ่ะ”   ฉันพูดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ก็ต้องมีฉันอยู่ด้วย”   โซระพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น
“หึง ไม่เข้าเรื่อง”   ฉันพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้กับแฟนอันเป็นที่รัก
“ก็เป็นแฟนกันก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดาสิ” โซระพูดพร้อมกับทำหน้าหงอยๆ
“นี่ๆ ฉันหิวแล้วไปซื้อข้าวให้หน่อยดิ” ฉันพูดพลางเขย่าแขนโซระไปมาเชิงออ้น
“ทีหลังก็บอกมาเหอะว่าเธออยากได้ทาสไม่ใช่แฟนใช่จังเลย” โซระบ่นอย่างน้อยใจ
“ฉันไปซื้อเองก็ได้” ฉันพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกไปซื้อข้าวเอง
“ไม่ต้องๆ ฉันไปซื้อเอง เธอนั่งนี่แหละ” โซระพูดพร้อมกับรีบวิ่งไปซื้อข้าวมาให้ฉัน
ความสุขเล็กๆน้อยๆขอแค่นั้นก็ยังดี ขอให้ชีวิตนี่ฉันมีความสุขสักนิดก็ยังดี