รักร้ายมนตร์สีดำ

หลังจากที่ฉันทำภาระกิจการคุยกับวิญญามาเรียบร้อยแล้ว ฉันก็นั่งคุยเรื่องอื่นต
อกับโซระโดนมีไตเติ้ลนั่งฟังอยู่ด้วยตอนนี้พวกเราไม่ได้สิงสถินอยู่ที่ห้องวิทยาศาสตร์แล้ว ไตเติ้ลชวนฉันมานั่งคุยกันที่คาเฟ่แห่งหนึ่งเพื่อให้พวกเราสนิทกันมากขึ้นด้วย
"ฉันว่านี้ไม่ใช่คดีอุบัติเหตุแน่นอน"  ฉันกล่าวขึ้นหลังจากที่พวกเราสามคนเงียบกันไปนาน
"เธอหมายความว่าไง เธอรู้อะไรมาจากวิญญาเหรอ"  ไตเติ้ลหันมาถามฉันด้วยท่าทีตื่นเต้น
"เปล่าไม่ใช่วิญญาหรอก แต่ตอนที่ฉันกำลังสื่อสารกับวิญญาอยู่ๆแฟนของนามิก็โผล่ออกมาตอนนั้นฉันตกใจก็เลยซ่อนอยู่ในตู้แล้วฉันก็ได้ยินเขาพึมพำอะไรบ้างอย่างเขาพูดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ แล้วก็เธอทำเรื่องบานปลายอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ"  ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้ทั้งสองคนฟัง โซระกับไตเติ้ลทำหน้าคิดหนักส่วนฉันได้แต่ดูดน้ำโคล่าอย่างกระหาย
'คนน่ารักช่วยรับโทรศัพท์ด้วยค่ะ'  เสียงรินโทนมือถือของฉันดังขึ้นทำให้คนทั้งร้านหันมามองฉันเป็นตาไม่เว้นแม้แต่โซระกับไตเติ้ลพวกเขาหันมามองฉันก่อนจะหัวเราะกันคิกคัก
ยัยการ์ตูนเป็นเพราะเธอแท้ๆทำให้ฉันต้องมานั่งอับอายจนถึงทุกวันนี้ ฉันรีบค้นกระเป๋าหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาและกดรับสาย
"ฮาโหล"  ฉันกลอกเสียงอย่างไม่พอใจลงไปในโทรศัพท์
"เมื่อไรแกจะกลับฉันหิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว"  เสียงของชินดังขึ้นมาอย่างหงุดหงุน
"อืมๆ จะกลับเดี๋ยวนี้แหละ" ฉันพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะกดตัดสาย
"ฉันต้องกลับแล้วเจอกันพรุ่งนี้ บาย"  ฉันลุกขึ้นแล้วกล่าวลาอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบเดินออกจากร้านไป  ระหว่างที่ฉันเดินกลับบ้านฉันก็เริ่มมีความรู้ประหลาดมาแทนที่อีกครั้ง ความรู้สึกคราวนี้หนักกว่าทุกครั้งมันเป็นความรู้สึกของคนใกล้ตายฉันเริ่มทนไม่ไหวตัวฉันทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างทรมานก่อนที่สติของฉันจะดับวูบลง ภาพที่ฉันเห็นเป็นภาพสุดท้ายก็คือโซระกำลังวิ่งมาช่วยฉัน
"กลับมาหาฉันเถอะมาเรีย"  และเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน