ป่วนหัวใจรัก นายรุ่นพี่ตัวแสบ

                    "นักเรียนเคารพ"

                    "สวัสดีค่ะ คุณครูผู้เมตตา ชังอุตสาห์พยายามสอนเด็กให้รู้จักทุมเทรักให้ตัวหนู

                    พ่อแม่เด็กก็รู้ว่าคุณครูผู้ใจดี"  -_-'

     

     เห้อ--'ฉันล่ะเบื่อการลุกยืนแล้วพูดอะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระที่สุดของครูมาสิณีจริงๆ ไม่เคยคิดที่จะ

     ทำอะไรให้เหมือนครูคนอื่นเขามั่งเลย สอนก็ไม่ได้เรื่อง พูดยืดๆยานๆ และการพูดยืดยานของครู

     เขาทำให้ฉันง่วง อย่างรุนแรง พูดแล้วก็ของีบซ่ะนิดแล้วกัน

 

                   "วนัฐสุดา"

                    "วนัฐสุดา!"

                    "ยัยวนัฐสุดา!!!!!"

                    "คะ.........ค่ะ"

 

     หัวของฉันที่กำลังฟุบลงที่โต๊ะ ต้องสะดุ่งขึ้นมาทันที เพราะเสียงของครู มาสิณี 

     ว่าแต่ ครูแกเรียกฉันทำไมอ่ะ?

 

                    "เธอหลับในคาบฉันอีกแล้วนะ วนัฐสุดา"

                    "เอ่อ..........."(ไม่มีอะไรจะแก้ตัว)>_<'

 

     โถ่เอยก็ถ้าครูไม่พูดยืดยานนะ ฉันก็ไม่หลับหรอกเชื่อดิ!!!

 

                    "เธอออกไปยืนคาบไม้บรรทัดขาเดียวข้างนอกห้องเดี๋ยวนี้ ไป!!"

                    "ห่ะ........โฮ๊ยมันเมื่อยนะค่ะครู"

                    "อย่ามาพูดมาก เธอทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ"

 

     ฉันเดินออกไปข้างนอกห้องพร้อมกับสีหน้าไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร โถ่!!นี้แหละเนอะที่เค้า

     เรียกว่ากรรมใดใครก่อกรรมนั้นต้องชดใช้ เห่อ

 

                    "555555"

 

     ใครมาหัวเราะแถวนี้เนี๊ย ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับกวาดสายตามองหาเจ้าของเสียง และก็ต้อง

     ตะลึงๆ!!เป็ฯครั้งที่สอง

 

                    "อาย อัว เอาะ อัน อำ ไอ"

                    (นายหัวเราะฉันทำไม)

                    "อะไรน่ะ?ครั้งที่แล้วก็เป็นใบ้ ครั้งนี้พูดไม่ชัดเอาซ่ะงั้น 55"^____^

 

     ไม่ต้องคิดไปไหนไกลเลยเดาได้ไม่ยากว่าฉันพูดอยู่กับใคร   ก็อีตารุ่นพี่ตัวแสบนั้นไง

     ฉันดึงไม้บรรทัดออกจากปาก

 

                    "นายว่าใครพูดไม่ชัด มิทราบ"

                    "อ้าวเปล่า"

                    "นี้ฉันไม่ได้โง่นะ ฉันรู้ว่านายว่าฉัน"

                    "อ้าวรู้แล้วจะถามทำไมล่ะ"

                    "หนอยนายกวนประสาทฉันเอ่อ"

                    "ไม่ได้กวน แค่มาทวงคำขอโทษ จากคนบ้าบ้าบอบอไม่เต็มอย่างเธอ"

 

     ห๊า!ไอ้ตาบ้านี้ มันว่าฉันสารพัด แล้วยังจะมีหน้ามาเอาคำขอโทษจากฉันอีก ฮึไม่มีทาง

 

                    "นายนั้นแหละที่ต้องขอโทษฉัน"

                    "ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย"

                    "ก็นายว่าฉันเป็ฯใบ้ พูดไม่ชัด และที่สำคัญว่าฉันไม่เต็ม"

 

     ฉันสาระยายให้ไอ้ตาพี่บ้านั้นฟัง ว่าเคยว่าฉันว่าอะไรไว้บ้าง

 

                    "ถ้าเธอไม่ขอโทษฉันวันนี้ วันหน้าเธอก็ต้องขอโทษอยู่ดี"

                    "ไม่มีทางซ่ะหรอกชิ"

 

     ฉันพูดจบก็เชิดหน้าใส่อีตาสมองเสือมนั้น แล้วก็เดินลงบันไดไป เพาะว่าตอนนี้มันเที่ยงแล้ว

     นะสิ

 

                              ตุบตับๆๆๆๆ!!!!

 

     นั้นแน่ใจนะว่าเสียงคน ทำไมถึงได้ดังขนาดนี้

 

                    "เฮ้โซ่"

      ฉันหันควับทันทีเมื่อได้ยินเสียงของยัยซินเพื่อนรัก

 

                    "อ้าวแก แล้วคนอื่นๆล่ะ"

                    "มันไป กินข้าวกันหมดแล้ว"

                    "หรอ...งั้นเราไปกินข้าวกันเหอะ"

 

     ฉันรีบชวนยัยซินไปที่โรงอาหาร  เพราะฉันกลัวอีตาสมองเสือมนั้นจะตามมาทวงคำขอโทษ

     จากฉันอีกนะซิ

 

                              เวลาผ่าน สามโมงเย็น!!

 

                    "เฮ้ยนี้พวกแก ฉันกลับบ้านก่อนนะ"

 

     ฉันพูดลาทุกคนด้วยเสียงรีบเร่ง ขืนอยู่นานกว่านี้ได้เจออีตาสอมเสือมเป็นแน่

 

                    "เออๆ ทำไมแกกลับไวจังว่ะ"

                    "เอ่อ...................อ้อฉันนัดกับแม่ไว้น่ะ"

                    "อืมๆ บ๊ายบาย"

                    "เออ งั้นฉันไปแหละ บาย"

 

     ฉันก็ไม่ได้อยากจะโกหกพวกแกหรอก แต่ฉันไม่อยากเจออีตานั้นจริงๆ มันสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดใน

     ชีวิตฉันเลย

 

                    "อ้าวเจอกันอีกแล้วนะ"

 

     นั้นไง พูดยังไม่ทันขาดคำ นายนี้ก็โพ่งมาซ่ะแล้ว ตายยากจริงๆ

 

                    "นึกว่าฉันอยากเจอนายมากนักรึไง"

                    "โอ้น้อง พี่ก็ไม่ได้อยากเจอน้องสักเท่าไรหรอกคับ แต่มันคือความบังเอิน55"

 

     มีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่าน้องย่ะ ฉันว่าแม่ฉันมีลูกคนเดียวนะ สงสัยอีตานี้จะสมองเสือมจริงๆ

 

                    "ใครเป็นน้องนายมิทราบ!!!"(ก้เค้าเป็นรุ่นพี่นี้)

                    "อ้าวก็รุ้นน้องกะรุ้นพี่ไงยัยบ๊องเอย"

                    "ใครชื่อบ๊องมิทราบเรียกชื่อฉันให้มันดีๆหน่อยฉันชื่อโซ่ยะ"

                    "คนอะไรชื่ออย่างกับผู้ชาย เป็นทอมเอ่อแต่หุ่นให้นะเป็นทอมได้สบายเลย

                    ยัยไม้กระดาน"

 

     ห๊านายว่าฉันเป็นไม้กระดานงันหรอ  ฉันรีบก้มหน้าดูไอ้ส่วนที่นายนั้นว่าเป็นไม้กระดานทันที

     ชิไม่เห็นจะไม้กระดานตรงไหนเลย มันก็ยังมีนูนๆมานิดนึงนายตาถัวเอย

 

                    "โอ๊ะๆรีบดูใหญ่เลยนะ เห้อไปดีกว่า เจอกันพรุ่งนี้ยัยไม้กระดาน"

                    "โอ๊ย..นายบ้า!!!!!!"

 

     ฉันรีบตะโกน หวังว่าเสียงของฉันที่เต้นระบำ ชะชะช่า ตามตูดนายนั้นไปคงจะกะทบกับโซน      ประสาทส่วนใดส่วนหนึ่งของนายบ้านั้นนะ  เอ๋พรุ่งนี้ฉันจะมาโรงเรียนดีไหมเนี๊ย o[]o

 

 

 

 

 

 

                                        อ่านแล้วฝากคอมเม้นกันด้วยนะค่ะ!!!