ป่วนหัวใจรัก นายรุ่นพี่ตัวแสบ
เขียนโดย 
fufresh
วันที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 13.12 น.
แก้ไขเมื่อ 30 กันยายน พ.ศ. 2556 17.51 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) 2นายที่เพิ่งรู้จัก1นายที่เพิ่งรู้ชื่อ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"หาวๆ"
นี่ก็ผ่านมา 2 วันแล้วซิเนอะ ที่ฉันเรียนอยู่โรงเรียนใหม่ที่แม่ต้องการ มันเป็นโรงเรียน
ที่มีชื่อเสียงในทุกๆด้าน และที่แน่แน่คือ ค่าเทอมแพงมาก
"นี้ลูกกินข้าวให้มันไวไวหน่อย 7:00แล้วนะจ๊ะ"
เฮ้ย!โรงเรียน กับไอ้รุ่นพี่สมองเสื่อม มันเหมือนสิ่งสิ่งเดียวกันเลยแหะ น่าเบื่อเหมือนกัน
"อ้อ ค่ะ งั้นโซ่ไปก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะแม่"
ฉันยกมือขึ้นไหว้แม่ และมุ่งหน้าไปโรงเรียนทันที
"แค่ร้องว่า อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็เพราะ"
55เสียงเราก็เพราะไม่เบานะเนี๊ย แหะๆ ^__^
"เฮ้ ฉันมาแล้วเข้าโรงเรียนกันเหอะ"
ฉันปริปากพูดชักชวนเพื่อนๆเข้าโรงเรียน ไงล่ะ เด็กดีใช่ไมล่ะ แหะๆ
พวกเราเดินเข้าโรงเรียนและมุ่งหน้าไปสู้ห้องสมุด ฉันรีบเดินตัวปริวเข้าห้องสมุด และ
แน่นอน........
"เกมส์จ้าที่...."o[]O
ฉันต้องหยุดทันทีเมื่อเห็นผู้ชาย ตัวสูง นั่งอยู่หน้าคอมเครื่องโปรดของฉัน แหะๆ
แต่ไม่เป็นไรฉันเล่นเครื่องอื่นก็ได้^_^ยังเหลืออีกตั้งสองเครื่อง
-[]-!!เฮ้ไหงงี๊อ่ะ อีกสองเครื่องที่ว่าดันมีคนนั่งอยู่อีก โอ๊ย!!แล้วฉันจะเล่นเครื่องไหนล่ะ
ทีนี้ นายทั้งสามคนนี้เป็นใครกัน บังอาจมาแย่งคอมฉัน
"นี่ๆ นาย!!"
ฉันตะโกนเสียงดังโดษไม่เกรงใจใคร+_+ ไม่นานนักทั้งสามคนก็หันควับมา แล้ว
เอาสายตาจับจ้องมาที่หน้าฉันทันที
"นี่นาย!/นี่เธอ!"
ฉันซวยอีกแล้วหรอเนี๊ย ทำไมฉันถึงต้องมาเจอนายสมองเสื่อมด้วยล่ะเนี๊ย
"นี่น้องมีปัญหาอะไรกับพวก พี่มิทราบ"
เสียงของผู้ชายหนึ่งในสามพูดขึ้น แต่ไม่ใช่นายสมองเสื่อมด้วย แต่เป็นนาย
คนที่นั่งคอมเครื่องที่สอง น้ำเสียงเจ้าเล่ห์สุดๆอ่ะ =.="
"อ้อมีสิเพื่อนนายมาแย่งคอมฉันนะสิ"
ฉันพูดพร้อมใช้นิ้วชี้ไปทางนายสมองเสื่อม
"แย่งน้องพูดได้เนอะ คอมน้องหรอครับ พี่ว่าคอมโรงเรียนนะจ๊ะ"
"ก็ฉันเล่นมันเป็นประจำนี้หน่า"
ฉันเถียงนายเจ้าเล่ห์นั้น
"เฮ็ยไอ้สนุ๊กแกไม่ต้องไปสนใจยัยบ้าไม่เต็มนี้หรอก เราไปกันเหอะ"
"ไปแล้วหรอว่ะ อืมๆก็ได้ เฮ้ยคาบูไปกันเหอะว่ะ"
นายสมองเสื่อมนี้แนะนำชื่อฉันให้กับเพื่อนเขาได้ดีมาก เอ๋ฉันรู้แล้วว่านายเจ้าเล่ห์นั้นชื่อ
สนุ๊ก ส่วนนายคนที่นั่งคอมเครื่องที่สาม ชื่อคาบู และคนเดียวที่ฉันยังไม่รู้จักในตอนนี้
ก็คือนายสมองเสื่อม แหมไม่ยอมเปิดเผยตัวสักที อ้อหรือว่าจำชื่อตัวเองไม่ได้นะ 55
กริ๊งๆกริ๊งๆ
เฮ้ยไหงเป็นงี๊อ่ะ ฉันยังไม่ได้เล่นเลยนะย่ะ โถ่กรรมของฉันจริงๆ เจอนายนี่ที่ไรซวยทุกที
ณ.ห้องเรียน ม.1/5
"นักเรียนเคารพ"
"สวัสดีค่ะคุณครู ผู้เมตตา ผู้อุสาห์พยายาม สอนเด็กให้รู้จักทุ่มเทรักให้ตัวหนู
พ่อแม่เด็กก็รู้ว่าคุณครูผู้ใจดี"
เห้อ เดาได้ไม่ยากว่าวิชาอะไร นี้ครูแกกะจะให้ฉันหลับแต่เช้าเลยใช้ม่ะ
เที่ยงตรง!!
"ยัยโซ่!"
"ยัยโซ่ๆๆๆ!!!"
หัวฉันที่ฟุบหมอบอยู่ที่โต๊ะก็ต้องเงยขึ้นมา เพราะเสียงของ.....
"ยัยซิน"
"กว่าจะตื่นได้นะแก"
"กี่โมงแล้วล่ะ"
"ตื่นมาก็ไม่รู้อะไรเลยนะเนี๊ย เที่ยงแล้วโว๊ย"
ยัยซินเอ๋ย แกจะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมาเนี๊ย
"เที่ยงแล้วก็ไปกินข้าวดิ มายืนทำไรกันอยู่ได้"
"ก็ยืนปลุกแกนี้ไง เออดีทีหลังจะไม่มาปลุก ให้แกนอนยันเย็นไปเลย"
ระหว่างเดินยัยซินก็บ่นมาตลอดทางเลย ฉันล่ะเบื่อจริงๆ
"นี่ ฉันปวดท้องไปเข้าห้องน้ำกัน"
"ฉันไม่ไปนะโว๊ย พวกแกไปกันเหอะ"
"อ้าว ไม่เป็นไรแล้วแต่ ไปกันเถอะพวกเรา ไปนะซึมิ เดี๋ยวพวกฉันพาไป"
ไปเข้าห้องน้ำก็ต้องไปกันให้หมดเลยหรือไง ฉันหิวข้าวโว๊ย ฉันไม่ไปหรอก
"งั้นฉันกินข้าวเลยนะ ไม่รอนะโว๊ย"
"เชิญเถอะยัยโซ่"
ฉันเลิกคิ้วใส่ หลังจากที่ยัยซินพูดจบ แล้วเดินมุ่งหน้าไปทางที่มีของกิน 
"ป้าค่ะเอาอันนั้น อันโน้น แล้วก็อันนี้ด้วย"
หลังจากที่สั่งอาหารเสร๊จ ฉันก็เดินถือจานข้าวเดินไปนั่งที่โต๊ะและวางข้าวลง เตรียมพร้อมที่จะกินทันที มือที่กำลังจะตักข้าวคำโตเข้าปาก ก็ดันชะงักซ่ะดื้อๆขึ้นมาซ่ะงั้น เพราะเสียงของใครบางคน
"นั่งด้วยได้ไหมคับ"
"0[]0!!!........."
"อ้าวๆอึ้งไรของเธอยัยบ๊อง เพื่อนฉันถามเนี๊ยทำไมไม่ตอบ"
นายสมองเสื่อมเอ๊ย!!!!!
"ฉันไม่ได้ชื่อบ๊องนะเฟ้ย!!"
"นั่งด้วยนะคับน้อง"
"เชิญ!!!"
ฉันตอบเพื่อนของนายสมองเสื่อมไปสั้นๆ อ้อถ้าจำไม่ผิดนายนี่ชื่อสนุ๊ก ใช่ๆ
"เอิ่มผมชื่อสนุ๊กนะคับ"
ฉันรู้แล้วน่า!!!
"อ้อหรอ ค่ะๆ"
"แล้วน้องชื่ออะไรหรอคับ"
"ชื่อโซ่"
"ชื่อเพราะจังเลยนะคับ"
"เพราะ!!55 ไอ้นุ๊ก เพราะตรงไหน ชื่ออย่างกับผู้ชาย ทอมป่าวก็ไม่รู้"
"หนอย!! นายสมองเสื่อม ฉันไม่ได้เป็นทอมนะโว๊ย"
"555555"
นั้นนายสนุ๊กเหมือนจะบ้าไปแล้ว อยู่ๆก็ขำขึ้นมาซ่ะงั้น
"ขำไรของแกว่ะไอ้นุ๊ก"
"อ้าวก็แกมีชื่อใหม่ ไม่บอกกันซักคำ^_^สมองเสื่อม เพราะดีนี่หว่า"
"ไอ้บ้าเอ๊ย แกอยากตายไงว่ะ"
"เฮ้ยอย่าๆ เดี๋ยวฉันแก้ชื่อให้นายเอง น้องโซ่ๆ"
อะไรอีกฟ่ะเนี๊ย!!
"??????........"
"คือพี่จะบอกว่า เพื่อนพี่ชื่อต้มจืดนะคับ"
"55555 ต้มจืด กินได้ไหมอ่ะ"
ฉันพูดไปขำไป ก็ชื่อนายสมองเสื่อม น่ากินชะมัดเลย^^ฉันยิ่งชอบอยู่ อุ๊ย!ฉันมั่วแต่ขำจนเกือบลืมว่าต้องย้ายที่นั่งไม่งั้น ในโรงอาหารได้มีการทำสงครามเป็นแน่
ตัวฉันที่กำลังลุกขึ้นพร้มที่จะเดินออกไป ก็ต้องหยุดทันทีเมื่อมีมือของผู้ชายคนหนึ่ง จับแขนฉันไว้แน่น
"นั่งด้วยกันก่อนสิ"
เสียงที่เย็นชาขวนฉันให้นั่งลง จึ๊ย! ฉันไม่เอาด้วยหรอก
"ไม่เป็นไรฉันไม่นั่งที่อื่นดีกว่า"
"เฮ้ย!!คาบูแกจะไปชวนทำไม ปล่อยไปเหอะอยากไปไหนก็ไปเลยไป!!"
"ไม่ต้องห่วง ฉันไปแน่ นายไม่ต้องมาไล่ฉัน นายอาหาร55"^^
"นี่เธอกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเลยนะ ฉันไม่ได้ชื่ออาหาร สักหน่อย โว๊ย!!"
ฉันเดิกออกมาโดยไม่สนใจเสียงของนายต้มจืด55 ชื่ออาหารจานโปรดของฉัน น่ารักดีเนอะ
เฮ้ยๆ ฉันเป็นบ้าอะไรเนี๊ยไปนึกถึงนายนั้นทำไม ไม่น่ารักๆๆๆๆๆ
"เฮ้ย!!โซ่ แกเป็นไรของแก นั่งไปสายหัวไป"
"อ้อป่าวๆ อืมกลับบ้านก่อนนะ บายโว๊ยเพื่อน"
"อ้าว อืมๆ บาย เจอกันใหม่พรุ่งนี้โว๊ย"
*************************************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
