รักครั้งนี้เดิมพัน...ด้วยหัวใจ

“เฮ้อ..ให้ตายเหนื่อยชะมัด“ ฉันบ่นอุบอิบ ไม่ใช่บ่นได้ไงเล่า งานก็เข้ามาเยอะแยะ นู้นนี่นั้น แล้วก็เรื่องของฟีฟ่าอีก ฉันจะต้องรู้ให้ได้ใครฆ่ายัยนั้น ฉันไม่ปล่อยให้คนร้ายลอยนวลหรอกน่า!
แล้วทำไมห้องฉันมันรกอย่างนี้เนี่ยจะหาของเจอได้ยังไง พูดแล้วก็หงุดหงิด อ้อแล้วฉันนะอยู่หอพัก ถัดจากฟีฟ่ามาสัก สิบเมตรได้ ฉันอยู่ชั้น 3 หอพักนี้มีแค่ 5 ชั้น แต่ละชั้นจะมี สองห้อง
ก๊อกก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องนี่…ใครมาอีกละเนี่ย
“อ้าว ซัลเฟอร์ มาหาฉันหรอ“
“ครับ กะว่าจะชวนไปเดินเล่นคลายเครียดสักหน่อย เห็นช่วงนี้โทรมๆนะ“ มีใครสอนไหมเนี่ยว่าอย่าชมผู้หญิงว่า โทรม แต่นี่ฉันโทรมขนาดนั้นเลยรึไงนะ :(
“อ้อ ไปสิ แต่ทำไมไม่โทรมาบอกล่วงหน้าล่ะ จะได้แต่งตัวรอ อืมงั้นรอฉันแต่งตัวแปบนึงนะเดี๋ยวตามออกไป“ ว่าแล้วฉันก็รีบจัดการตัวเอง เอาคราบโทรมออกให้หมด กลายเป็นนางฟ้าสวยพริ้ง  ไม่ให้ชมตัวเองให้ไปชมใครล่ะ จริงไหม :)
 
 
“นายนี่รู้ใจฉันจริงๆนะ ร้านนี้ร้านโปรดฉันเลยแหละ“ ฉันพูดพลางยัดกุ้งชุบแป้งทอดเข้าปาก ไม่เหลือร่างนางแบบจริงๆ ที่จริงเรามีแพลนจะไปดูหนังกัน แต่ท้องเจ้าปัญหานี่มันเรียกร้องซะก่อน น่าอายที่สุด -____-
“ฮ่าๆ ไม่รู้ได้ไง ผมอยู่กับเธอมาตั้งนาน ไม่รู้เรื่องแบบนี้ก็แย่แล้ว“ ซัลเฟอร์พูดคบขัน
ระหว่างนี่นั่งกินข้าวกันอยู่ก็เหลือบเห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันสำลักกุ้งออกมาได้อย่างทุเรศ
ซัน !! หมอนนี่นี่เอง ควงสาวสวยมาซะด้วย ฮอตไม่เบา แต่เอ๋ ดูเหมือนว่าจะเข้ามาร้านเดียวกับฉันนี่
“อ้าว คุณผู้หญิง สวัสดีครับ :) “ ซันทักตอนที่เห็นฉันอยู่ในร้านด้วยเหมือนกัน  “ว่าแต่ คุณได้เอาของมารึเปล่า“ ของงั้นเหรอ
“เลิกเรียกฉัน คุณผู้หญิงได้แล้ว ฉันมีชื่อนะ แล้วก็ ใครจะไปรู้ล่ะว่านายจะมา ฉันไม่ได้มีเวลาพกของแบบนั้นตลอดเวลาหรอกนะ“ อีกอย่างฉันยังหาไม่เจอด้วย -.,- แต่พอเจอหน้าหมอนี่ทีไรพาลหงุดหงิดจริง
“งั้นคราวหน้าผมหวังว่าจะได้นะ“ เขาทำหน้าซีเรียสนิดหน่อย ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ เขาพูดจบแล้วก็เดินไปนั่งโต๊ะถัดไปพร้อมกันผู้หญิงสวยคนนั้น
“ลูน่า มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า“ ซัลเฟอร์ที่นั่งเงียบหันมาถาม
“อ่อไม่มีไรหรอก รีบๆกินเถอะ เดี๋ยวไม่ทันรอบหนัง“ ฉันตอบไปแค่นั้น เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องลับ ใครเขาจะเอามาบอกกันเล่า :)
 
 
 
“ฮ่าๆ นี่ลูน่า เห็นนางเองในหนังตอนนั้นไหม โคตรฮาอ่ะ ว่าป่ะ ฮ่าๆ“ ซัลเฟอร์หันมาพูดหลังออกมาจากโรงหนัง ฮาบ้าฮาบอไรล่ะ ฉันหลับตั้งแต่หนังเริ่มแล้ว
“ฮ่ะๆ … ฮามากๆ“ ฉันเฝือนหัวเราะไปตามเขา ก็แน่ละ ไม่ได้ดูจะไปรู้เรื่องได้ไง “อ้อ ซัลเฟอร์งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ“
“อ้าว ไม่กลับพร้อมฉันเหรอ“ ซัลเฟอร์ที่ขำค้างหยุดชะงัก
“อ่อ พอดีมีทำธุระนิดหน่อยนะ“
“งั้นกลับดีๆนะ แต่ไม่ให้ฉันส่งกลับแน่เหรอ ฉันเป็นคนพามาก็ต้องพากลับสิ“
“เอาน่า ไว้คราวหลังละกัน บาย“ ฉันโบกมือลาแล้วก้าวเท้าถอยหลังสองเก้า
“บาย“ พอเขาพูดเสร็จฉันก็หันหลังแล้วเดินไปตามทาง อืม ถ้าถามว่าธุระอะไรหน่ะเหรอ คงเป็นธุระลับละมั้ง :P