รักครั้งนี้เดิมพัน...ด้วยหัวใจ

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ที่เกิดเหตุ ที่เกิดเหตุจะต้องเดินจากถนนใหญ่เข้ามาในซอยอีก ศพของฟีฟ่ามีลักษณะนอนคว่ำอยู่กับพื้น มีเลือดไหลตามแนวทางหน้าของฟีฟ่าหันไปทางทิศตะวันออก ตายังไม่ปิดเลยด้วยซ้ำ ในตามีเส้นเลือดแดงปูดขึ้นมา ฉันว่าต้องถูกเชือกรัดคอแน่ๆแบบนี้ ใครทำแบบนี้กันนะ!

     “เอ่อ… คุณซันครับ“ เจ้าหน้าที่ที่จุดเกิดเหตุเดินมาหาซัน

     “หืม…ว่าไง“ ซันถามกลับไป แต่ตายังจ้องอยู่ที่ศพของฟีฟ่าเหมือนพยายามจะพิสูจน์อะไรสักอย่าง

     “เราผมหลักฐานชิ้นใหม่ครับ“ เจ้าหน้าที่พูด จึงทำให้ซันที่ดูอยู่ที่ศพฟีฟ่าหันมาทางเจ้าหน้าที่ทันที “เป็นเหมือนอาวุธสังหารนะครับ เป็นเชือกยาวประมาณ 3 เมตร ตรงเชือกมีรอยเลือดเปื้อนอยู่“ เจ้าหน้าที่พูดแบบนั้น ก็แน่นอนสิหลักฐานชัดขนาดนี้

     “แล้วพยานที่พบศพเป็นคนแรกให้การอย่างยังไง“ ซันถามกลับไป

     “พยานพบศพคนแรกให้การว่า เขากำลังเดินไปที่ที่เกิดเหตุแล้วพบเจอศพที่นอนจมกองเลือดอยู่เลยรีบโทรแจ้งตำรวจ“

     “แล้วพยานเข้าไปทำอะไรตรงนั้น“ ซันถาม

     “พยานบอกว่าเข้าไปเพื่อกลับบ้านพัก ซึ่งบ้านพักดังกล่าวจะต้องเดินผ่านตึกนั้นเข้าไป“

     “แล้วคนฆ่าฟีฟ่ามีเหตุผลอะไร แล้วทำไมต้องฆ่าล่ะ“ ฉันที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานถามออกไป “อีกอย่างนะฟีฟ่าไม่ได้เป็นพวกที่มีศัตรู ที่ถึงจะฆ่ากันแบบนี้“

     “ถ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักเธอฆ่าเธอละก็ ผมเดานะว่าฟีฟ่าจะต้องได้ยินหรือเห็นอะไรบางอย่าง“ ซันตอบกลับมา

     “ลูน่า! ลูน่าเธอเป็นอะไรรึเปล่า“ เสียงของซัลเฟอร์ เพื่อนสนิทที่รู้จักฉันตอนเรียน วิ่งหอบเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง

     “อ่อ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ เอ๋...แล้วนายมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย“

     “ก็ผมผ่านมาแถวนี้พอดีนะสิ  แล้วเห็นว่าเกิดเรื่อง ฉันเลยรีบเข้ามาดู ฉันเสียใจเรื่องเพื่อนด้วยนะ“ ซัลเฟอร์พูด เขาทำหน้าสงสารที่เพื่อนของฉันมาถูกฆาตกรรมแบบนี้

     “เรื่องนั้นฉันทำใจไว้แล้วละ“ ฉันหันไปยิ้มบางๆให้กับซัลเฟอร์ เขาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาตลอด

     “แล้วเธอจะต้องไปงานเดินแบบใช่ไหมเนี่ย มันเริ่มเที่ยงนี่ นี่ก็สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วนะ“ ซัลเฟอร์ถาม

     “อ่อ ฉันแคนเซิลเรียบร้อยแล้วละ ขอบใจนะที่เป็นห่วง“ ฉันยิ้มกลับไปให้ซัลเฟอร์อีกที “เออ นายมาที่นี่มาทำธุระนี่ แล้ว?? “ ฉันถามกลับไป

     “ทำเสร็จแล้วแหละ“ ซัลเฟอร์ตอบกลับ

     “อะ แฮ่ม ขอบโทษที่ขัดจังหวะครับ ผมขอเชิญคุณผู้หญิงไปให้ปากคำที่โรงพักอีกทีนะครับ“  ซันหันมาพูดกับฉัน

     “ค่ะ“ ฉันพยักหน้ากับซัน แล้วลาซัลเฟอร์ต่อ “เอ่อ ซัลเฟอร์ ฉันขอตัวก่อนนะ แล้วหวังว่าเราคงได้พบกันอีก“

“แน่นอนสิ เราต้องพบกันอีก:) “