อยากให้เธอได้ยินเสียงในหัวใจ

        ณ เมืองออนแทรีโอ ประเทศแคนนาดา
ฉันลืมตาขึ้นมาในห้องสีครีมหวานพร้อมกับมีแสงแดดลอดเข้ามาภายในหน้าต่าง ฉันบิดขี้เกลียดพร้อมกับลุกออกจากเตียง เข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำ ผ่านไป30นาที ฉันแต่งตัวเสร็จ วันนี้เป็นวันหยุดเย้ ^^ ฉันเดินลงบรรได เอ้ะ พ่อกับแม่ฉันทำไรกันน่ะ เหมือนจะย้ายบ้านเลยแหะ...
"พ่อค่ะแม่ค่ะ ทำไรกันเอ่ยยย?"ฉันถามพ่อกับแม่
"อ่อ เรากำลังจะย้ายบ้านน่ะลูก" แม่ตอบฉัน ห้ะ!! ย้ายบ้าน ย้ายทำไม ทำไมต้องย้ายด้วย ฉันชอบที่นี่
"ย้ายทำไมค่ะ แพรชอบที่นี่น่ะแม่ พ่อค่ะเราอย่าย้ายไปเลยน้ะ"ฉันขอร้องออ้นวอนพ่อ
"ไม่ได้หรอกลูก พ่อขายบ้านหลังนี้ให้กับคนอื่นเขาไปแล้ว แล้วพ่อก็จองซื้อบ้านที่ออตตาวาไว้ ใหญ่กว่าบ้านหลังนี้หลายเท่าเลยน่ะลูก ^^" ใหญ่กว่าแล้วไงฉันไม่ชอบอยู่ดี ฉันต้องจากโรงเรียนที่มีเพื่อนดีๆไปน่ะหรอ ไม่น้ะ!! T^T
"ไปอยู่ก็ชินเองแหละลูก"แม่ลูบหัวฉัน โถ่!แม่ก็หนูแม่ชอบนี่หน่า 
"แม่ค่ะ แพรชอบเพื่อนที่นี่ ชอบโรงเรียนที่นี่และอีกอย่างแพรไม่ชอบความวุ่นวายด้วยนี่ค่ะ แม่ " 
"เชื่อแม่สิ ด้วยแพรก็ชินเอง ลูกไปลาเพื่อนก็แล้วกัน แม่ลืมบอกแม่ไปลาออกให้แพรแล้วนน้ะลูก :)" แม่ฉันดีจังเน้อะ ลาออกให้ซะด้วย ใครอยากลาออกกันล่ะ
"แล้วไปอยู่ที่ออตตาวาแพรต้องไปเรียนที่ไหนหรอแม่ แม่ไม่เอาโรงเรียนลูกคนรวยหรอกน่ะ แพรไม่ชอบ:(" ฉันทำหน้าบึ้งใส่แม่ ฉันหวังว่าแม่จะเข้าใจฉัน
"ไม่ต้องห่วงหรอกลูก แพรลืมไปแล้วหรอน้าปีเตอร์เป็นผ.อ.อยู่โรงเรียนไรแพรก็เข้าเรียนโรงเรียนนั่นแหละลูก" น้าปีเตอร์น่ะหรอ เอ๋!ลืมอ่ะ อ๋อออ คิดออกแล้ว โรงเรียนเซนต์จอร์จ โอ้ยยย!ฉันอยากจะบ้าตาย โรงเรียนนี้มีแต่ลูกคุณหนูทั้งนั้น T^T ฉันไม่ชอบคนรวยแต่ฉันก็รวยน่ะ5555
"แม่น่ะทำอะไรไม่เคยปรึกษาแพรเลย"
"สิ่งที่แม่เลือกให้คือสิ่งที่ดีที่สุด แม่ไปช่วยพ่อเก็บของต่อล่ะ"
"ค่ะ แพรไปลาเพื่อนก่อนน้ะ"หลังจากนั้นฉันก็เดินออกจากบ้านฉันบอกให้คนขับรถไปส่งที่บ้านนาเดียเพื่อนสนิทของฉัน ถ้ายัยนั่นรู้คงร้องไห้เหมือนเขื่อนแตกแน่ๆ
 บ้านนาเดีย
ฉันเดินเข้าไปซึ่งคนในบ้านก็รู้จักฉันดี ฉันเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นแต่เอ้ะไม่อยู่ อยู่ในห้องแน่เลย นั่นไงใช่ด้วยย
"อ่าว แพรแกมีไร มาหาฉันถึงที่เลย"
"ฉันมีเรื่องจะบอกแก"
"ว่ามาสิ"
"พรุ่งนี้ฉันจะย้ายบ้านไปอยู่เมืองออตตาวาแล้วน้ะT^T"
"ห้ะ !! แกจะย้ายบ้าน" เออ ก็ใช่นะสิย้ะ ฉันโครตอยากย้ายเลยแหล้ะ
"ใช่ พ่อแม่ฉันขายบ้านลาออกจากโรงเรียนให้ฉันเรียบร้อยแล้ว"
"ฉันต้องคิดถึงแกแน่เลย ฮือๆๆ"ฉันว่าแล้วว่ายั่ยเพื่อนรักต้องร้องไห้ ฉันเลยเข้าไปกอด
"นี่แก เดี๋ยวฉันจะกลับมาเยี่ยมแกบ่อยๆ ยังไงเราก็skpeกันได้นี่"
"แล้วมันเหมือนเจอกันตัวจริงมั้ยล้ะ ถ้าแกไปฉันจะเล่นกับคัยล้ะ"ฉันสงสารเพื่อนจัง รู้สึกใจหายแบบบอกไม่ถูกด้วยสิ
"เถอะน่า โอ๋ๆๆ อย่าร้องไห้สิ เพื่อนรักของฉัน^^" แล้วฉันก็ผละออกจากอ้อมกอด
"งั้นแกเลี้ยงข้าว ดูหนัง แล้วก็ร้องเกะกันเคม้ะ ก่อนแกจะไป ^^"แหม่ ยัยนี่ขี้งก แถมยังตะกละชอบแต่ของฟรี
"ไม่มีปัญหา งั้นแกไปแต่งตัว ฉันรอด้านล่าง"ใครจะปฎิเสธเพื่อนได้ลงคอล่ะ จะจากกันแล้วก็ต้องมีความทรงจำดีๆไว้ แค่คิดว่าพรุ่งนี้ต้องไปฉันก็ใจหายล่ะ....