---LoveSad รักเลวๆ ของคนอย่างนาย---

     
 
Chapter 4
 
 
            เอาสิว่ะ หลังจากนั้นผมก็ชกเข้าท้องหมอนั้นไปรอบ แล้วก็ค่อยเดินหนีออกมาอย่างไม่สนใจหมอนั้นที่กวนประสาทจนปวดตับไปหมด อยากจะจับไปฆ่าหมกห้องน้ำซะเหลือเกิน ดีนะที่เมื่อวานยังพอยั้งคิดยั้งทำได้พอดี ไม่งั้นมันได้กลายเป็นวิญญาณร่องลอยอยู่แถวนั้นแน่
            ริวเนะนอนอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนกลางของโรงเรียนที่มีน้ำตกเป็นศูนย์กลาง นับว่าเป็นสถานที่ที่ดีไม่น้อยต่อการนอนของริวเนะที่เหนื่อยกับเรื่องในแต่ละวัน
            แต่รู้สึกไม่ค่อยมั่นใจนามสกุลของหมอนั้นซักเท่าไร ตรงที่ว่า...
            ชื่อมันคุ้นแปลกๆ นี่แหละ...
            “พี่คร้าบ.. ผมมาขอเบอร์คุณเมลท์คร้าบ”
            “ไม่ต้องมาสาระแน ไปไกลๆ เลยไอ้น้องไม่รักดี!”
 
            ไม่คิดเลยว่าจะมามีเรื่องรบกวนฉันในเวลานอนอีก...
 
            “น่านะ เดี๋ยวผมให้รถเป็นลางวัล”
            “ไม่ต้องการเว้ย!!”
 
            ใครว่ะ...? อยากตายกันนักใช่มั้ย..?
 
            “โธ่.. หรือว่าพี่ไปทำร้ายคุณเมลท์เข้าอีกละ?”
            “หึ มันก็อาจจะใช่น่ะนะ หึหึหึ”
 
            เมลท์เหรอ?
            แกนี่เองไอ้เวรเอ้ย...!!
 
            ผมไม่รอที่จะมองหน้าไอ้คนที่เดินเข้ามารบกวนการนอนแล้วก็คนที่พูดถึงเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงยียวนกวนบาทาแบบนั้นก็มีเพียงไอ้สารเลวที่ทำร้ายเพื่อนรักของผมเท่านั้น!!!
            “ไอ้เวร! แกมารบกวนการนอนของฉันทำไมว่ะ!!?” ริวเนะเดินตรงไปเผชิญหน้ากับชายร่างสูงผมทองเหมือนกันอย่างไม่เกรงกลัว ก่อนจะดึงคอเสื้อที่อยู่สูงกว่านิดหน่อยเข้ามาใกล้จนหน้าแทบจะติดกัน
            “อ้าว.. ไอ้สวะนี่เอง นึกว่าใคร หึ” ไม่ทันที่ริวเนะจะได้ว่าอะไรต่อ เคลียร์ที่โดนดึงคอเสื้อก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่ยียวนอยากหาเรื่องเหมือนเดิม ทั้งๆ ที่ไม่ก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้เลยแท้ๆ
            “แกนะแก..!! เอาเพื่อนฉันไปไว้ที่ไหนอีกละ!!?”
            “ก็เอาไว้เฝ้าบ้านเหมือนสุนัขไง”
            “อะไรนะ!!!? ไอ้เลวเอ้ย..!!!”
            หมัดของริวเนะที่ง้างออกมาด้วยความโกรธที่คนตรงหน้าเหยียบหยามเพื่อนรักก็ต้องหยุดลงเมื่อมีมือของใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เคลียร์ตั้งแต่เมื่อกี้คว้าเอาไว้ ก่อนจะหัวเราะชอบใจซึ่งจากน้ำเสียงแล้วเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ตัวพ่อ
            “แก..อย่าเข้ามาแส่ เดี๋ยวจะโดน-” สายตาที่หันไปมองคนที่เข้ามาห้ามทำให้คำพูดต้องหยุดลงคาอยู่ในลำคอ เนื่องจากคนที่เข้ามาห้ามคือ ชายผมดำหน้าตาหล่อเหลา ที่ยืนจับข้อมือของริวเนะด้วยรอยยิ้มยียวนไม่แพ้คนที่เขากำลังดึงคอเสื้ออยู่ จะว่าเหมือนเลยก็ใช่
มันเป็นคนๆ เดียวกับที่ช่วยเขาไว้ด้วยความกวนประสาทนั้นเอง
            “ไอ้โรคจิตตต!!” ริวเนะก้าวถอยหลังไปด้วยความรังเกียจ หากแต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวไกล ก็ถูกดึงกลับไปประจันหน้ากับใบหน้าหล่อเหลาของชายผมดำอย่างเคน จนจมูกชนกันเลยละ
            “แหม่..ไม่น่ารักเลยนะครับ ผมชื่อ คิริยามะ เคน ต่างหากละ?”
            คิ..คิริยามะ.. นะ..นึกออกแล้ว!
มันนามสกุลไอ้เลวข้างๆ ตูนี่หว่า!!
            “น้องแกเหรอ? ไอ้เคลียร์!?” ริวเนะนึกสงบศึกแล้วผลักหน้าของเคนออกไปให้ห่าง ก่อนจะหันไปถามเคลียร์ที่ยืนล่วงกระเป๋าอยู่อย่างเฉื่อยชา
            “เออ น้องไม่รักดีด้วย!” ฝ่ายนั้นก็ตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่พอใจสักเท่าไร ซึ่งแน่นอนว่าเคลียร์ต้องเดินหนีไปทันทีเมื่อมันไม่ใช่เรื่องของเขาแล้ว
            “ปล่อยสิว่ะ!! จะมาโอบหาอะไร!?” ริวเนะตะคอกด้วยความไม่พอใจที่ถูกเคนโอบล็อกเอวไม่ให้ไปไหน
            “นี่คุณเป็นผู้ชายแน่นะครับ? เอวของคุณมันบางจนอยากจะ...”
            “อยากอะไร!? ปล่อยนะโว้ย!” ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแรงของเราถึงได้หายไปแบบนี้...
            เคนดึงริวเนะเข้ามาแนบชิด ก่อนจะก้มหัวลงไปที่หูของร่างบางซึ่งตัวเล็กกว่านิดหน่อย ลิ้นร้อนๆ สัมผัสเข้าที่ใบหูของริวเนะ “อ๊ะ! อย่า...!” สร้างเสียงครางที่สะเนาะน่าฟังถูกใจหนุ่มหน้าหล่อเป็นอย่างดี หลังจากที่เลียจนพอใจก็กระซิบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าทรงเสน่ห์
            “อยากจะปล้ำซะตรงนี้เลยละครับ...”
            “ห๊ะ..?”
            ..?
            ...!?
            “ไม่ตลกนะเฟ้ย!!”          
            เพี๊ยะ!
            ฝ่ามือบางตบเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างไม่ให้ทันตั้งตัว จนเซออกห่าง ใบหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บ แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างชอบใจที่เห็นร่างบางวิ่งหนีไปเหมือนพวกขี้อาย ไม่วายหรอกที่เคนจะพอใจแค่นี้ เขาต้องการมากกว่านี้... อยากแกล้งคนที่ดูเหมือนจะปากแข็งจัง...หึหึหึ
 
            ตักตัก! ตึกตัก!
            อะไรกันว่ะหมอนั้น... แบบนี้มันไม่ตลกเลยสักนิด นี่คิดจะแกล้งกันเหรอไง!?  แล้วให้ใจที่มันเต้นแรงเนี่ยมันอะไร!!! ไอ้โรคจิตเอ้ยยยย!!!!!!
 
            “โว้ย!! อยากจะบ้าตาย...!!” ริวเนะตะโกนขึ้นอย่างเหลืออดเมื่อต้องเหนื่อยกับการวิ่งออกมาจากโรงเรียนเพื่อโดดมาหามิยะที่เป็นลูกน้องมือขวา
            “มีอะไรเหรอครับลูกพี่...” มิยะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจที่สังเกตเห็นว่าหัวหน้าของตนทำสีหน้าหงุดหงิดมาตั้งแต่ที่เข้ามาในห้องของเขาที่อพาร์ทเม้นท์แล้ว หากแต่เขาอดทนที่จะไม่ถามเพราะกลัวที่จะโดนดุว่า ‘อย่ามาสาระแน’ ถึงแม้ว่าจะไม่เคยได้ยินออกมาจากปากของเขาเลยก็เถอะ...
            “โดนน้องชายไอ้เคลียร์มันเล่นเข้าน่ะสิ! อยากจะบ้าตาย”
            “แล้วลูกพี่ไม่กระทืบให้ลุกไม่ได้เลยละครับ” มิยะตอบพลางเดินเข้ามาหาพร้อมถ้วยชาส่งมาให้ริวเนะที่นั่งอยู่โซฟาโดยกำลังกุมขมับตัวเอง
            “อยากอยู่หรอก แต่คิดว่ามันไม่จำเป็น” ริวเนะพูดขึ้นแล้วจิบชาในถ้วยที่มิยะส่งให้ หากแต่ฝ่ายนั้นกลับเงียบขึ้นมาทันที ทว่ามีสายตาแปลกๆ ที่ส่งมาให้กับริวเนะ
            “....”
            “เงียบทำไมละมิยะ แถมยังจ้องกันซะขนาดนั้น หน้าฉันมีอะไรติดอยู่เหรอไง?” หลังจากที่มิยะถูกถามก็ส่ายหน้าพลางถอนหายใจ ก่อนจะไปนั่งโซฟาเดี่ยวข้างๆ โซฟาตัวยาวที่ริวเนะนั่งอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่คิดที่จะเข้าใกล้หัวหน้าตนเองในระยะ 3 เมตรเป็นแน่แท้
            “เปล่าหรอกครับ.. ผมคิดว่าถ้าเป็นลูกพี่เมื่อก่อน คงจะไม่ไว้หน้ากับคนที่มาหยอกล้ออะไรแบบนี้ แล้วก็ลากคนๆ นั้นไปหลังห้องน้ำ หลังจากนั้นก็ทำให้เขาลุกไม่ได้สักสองอาทิตย์ซะอีก”
            สิ่งที่มิยะพูดออกมาทำให้มือของริวเนะบีบถ้วยชาในมือแน่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อนึกถึงตอนที่เคนเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ริวเนะนึกย้อนไปว่า ทำไมเขาแค่ตบและต่อยเคนให้จุกเท่านั้น ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนก็ทำคล้ายๆ กัน ก็แทบจะอาละวาดด้วยความโมโหจนเกือบเป็นเรื่องใหญ่ แต่กับเคน...
            โว้ย..!! ทำไมไม่เป็นตัวของตัวเองเลยว่ะ!!?
            “ผมว่าอาจจะเป็นความรักก็ได้นะครับ ไม่แน่ลูกพี่อาจจะเจอรักแรกแล้วก็ได้ครับ”
            ไม่คิดเลยว่ามิยะที่เป็นคนพูดมีเหตุผลแล้วน่าเชื่อถือจะพูดอะไรแบบที่ริวเนะไม่อยากจะฟังในเวลานี้ พอรู้ตัวอีกทีก็เดินไปหยิบมีดปอกผลไม้ในครัวมาจ่อหน้ามิยะเข้าให้แล้ว
             “ละ..ลูกพี่ครับ!! จะ..ใจเย็นก่อนครับ ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมด้วยครับ!!” มิยะวางถ้วยแล้วลงมานั่งที่พื้นทำเหมือนนินจาที่จะโดนประหารโทษฐานที่ทำผิดกฎค่าย และตอนนี้มิยะก็ก้มคารวะเหมือนนินจาจริงๆ ไม่ใช่เพราะอะไร แต่ถ้าพูดอะไรไม่เข้าหู สำหรับหัวหน้าของตน รอบข้างคืออาวุธดีๆ นี่เอง
             “ดี.. งั้นมิยะคุง..ช่วยถอนคำพูดเมื่อกี้ทีนะ” นามเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความอำมหิตของริวเนะเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่น่าสยดสยองไม่แพ้กัน มิยะพยัคหน้ารับทันควันเมื่อได้ยินเช่นนั้น ริวเนะถอนหายใจทำสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนจะหันไปวางมีดปอกผลไม้กลับเข้าที่ในลิ้นชักอย่างที่เคยเป็น
             “ขอบคุณสำหรับน้ำชานะ ฉันขอตัวกลับบ้านละ”
             “อ้าว.. นี่ไม่ไปเรียนช่วงบ่ายต่อเหรอคับ” มิยะถามเมื่อลุกขึ้นยืนเดินตามริวเนะไปที่หน้าประตูบ้าน
             “อืม ก็ไหนๆ ก็โดดคาบบ่ายมาแล้วนิ ถ้าโดดก็ต้องโดดไปเลยนั้นแหละ” ริวเนะบอกปัดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ
             “แห่ะๆ งั้นก็โชคดี กลับบ้านก็ระวังตัวนะครับ” มิยะพูดเสียงกลั้วหัวเราะ
             “อืม บาย” ริวเนะใส่รองเท้าแล้วก็เดินออกไป
             มิยะมองตามด้วยสายตาเหมือนหัวเราะเยาะนิดหน่อย เขาอดคิดไม่ได้เลยว่า หัวหน้าของตัวเองจะมีความรักกับผู้ชายเหมือน แต่มันก็อาจจะเป็นอย่างที่เขาคิดก็ได้ว่าการที่หัวหน้าที่เย็นจาและรุนแรงที่สุดจะถูกสยบได้เพียงแค่โดนเอาหน้าเข้ามาใกล้แบบนั้น ถ้ามันไม่ใช่ความรู้สึกที่จะเบี่ยงเบน ก็อาจจะเป็น...
             อาการหลงรัก...
             ใครสักคนเข้าแล้วละ...