---LoveSad รักเลวๆ ของคนอย่างนาย---

 
 
Preface
 
 
            ให้ตายสิ!
            ทั้งๆ ที่เป็นห่วงเพื่อนจะตายชัก ดันต้องมาโดนกลุ่มคนที่กลับจากการทำงานบนรถไฟซะได้ แล้วอย่างงี้จะไปหาเมลท์ยังไงละเนี้ย! จะบ้าตายกับเวลาที่มันไม่เคยจะมาในจังหวะที่เหมาะสมเล้ย...
            ผมที่ยืนอยู่ชิดฝั่งตรงข้ามประตูก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากการมองออกไปข้างนอกหน้าต่างที่ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพอะไรจากความเร็วของรถไฟคันนี้ จะว่าชีวิตคนเรามันผ่านไปเร็วเหมือนรถไฟก็อาจจะใช่ เพราะเวลาและชะตากรรมก็สามารถทำร้ายคนได้อย่างรวดเร็วเหมือนรถไฟที่วิ่งผ่านร่างของพี่ชายผมไปต่อหน้าต่อตา ทุกวันนี้พ่อแม่ยังไม่อยากจะมองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ
            เบียด...
            ผมรู้นะว่ามันเบียด แต่นี้มันจะไม่ชิดเกินไปเหรอไงว่ะ อยากหาเรื่องเหรอไง...?
            “เฮ้ย...”
            หมับ!
            หา..? จะจับหาอะไรว่ะ
            “แฮ่ก..แฮ่ก...”
            ใครแม่งมาหอบแถวนี้อีกละ ผมหันไปมองคนที่มายืนอยู่ข้างหลังผมโดยไม่คำนึงถึงการเบียดอย่างมีมารยาทแล้วยังจะมาจับนู้นจับนี่อีก
            “ฮะ..เฮ้ย!”
            มือปริศนาไล้ลงมาจับที่บริเวณต้นคาของริวเนะ ก่อนจะรูดจับอยู่อย่างนั้นด้วยความสนุกสนาน หากแต่สร้างความตกใจและขยะแขยงให้เด็กหนุ่มเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มท่าทางวัยรุ่นในชุดที่ไม่เรียบร้อยกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ปนสายตาหื่นกรามที่ส่งมาให้กับร่างที่เล็กกว่าซึ่งเหมือนคนนี้เป็นเพียงลูกไก่ดีๆ นี่เอง
            “แกจะทำอะไรว่ะ?” ริวเนะถามด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ตรงข้ามกับน้ำเสียงที่เบาด้วยความกลัวว่าคนรอบข้างจะเห็นสิ่งที่ชายคนนี้ทำ
            “แหม่ๆ น่ารักอย่างงี้ ไปเที่ยวกับพี่มั้ยน้อง”
            “อย่ามาตลกกันนะเฟ้ย.. อ๊ะ!?”
            มือของชายหนุ่มเริ่มขยับไปจับที่บริเวณระหว่างขาของร่างบางที่ตอนนี้ตกใจกับการกระทำนี้ที่ทุเรศยิ่งกว่า มือของชายหนุ่มขยับไปมา ซึ่งเป็นผลให้ร่างบางต้องปิดปากกลั้นเสียงไปพร้อมกับหยาดน้ำที่ไหลออกมาเพียงหยด พร้อมกับสายตาที่หันมองไปรอบๆ ด้วยความที่ต้องการความช่วยเหลือ หากแต่ไม่มีใครคนไหนสนใจทางด้านนี้เลยแม้แต่คนเดียว
            ถ้าลูกน้องมาหลงอยู่ในนี้สักคนก็ยังดี...
            หมับ!
            “โอ้ย!!!”
            มือหนาของชายหนุ่มถูกใครบางคนดึงไปอย่างรุนแรงก่อนจะได้ยินเสียงบิดกระดูกตามมา เมื่อเสียงร้องดังขึ้น คนรอบข้างก็หันมามองเหตุการณ์กันไปตามๆ กัน ถึงจะเบียดสักเพียงไหน ก็ทำให้ร่างบางเห็นหน้าคนที่มาช่วยไว้ได้ชัด
            ชายผมดำ ตัวสูงกว่านิดหน่อย ท่าทางเจ้าเล่ห์(ในความคิดของริวเนะ) ดวงตามีเสน่ห์น่าดึงดูด สร้างเสียงหัวใจที่เต้นรัวภายในหน้าอกของร่างบางได้อย่างน่าตกใจ ใบหน้ารู้สึกร้อนไปกับสายตาที่เขามองมายิ้มให้ ก่อนคนๆ นั้นจะปล่อยมือชายหนุ่มที่ทำเรื่องน่าขยะแขยงไป
            “ขอโทษนะครับ ทั้งๆ ที่ในนี่มันก็เบียดอยู่แล้ว แต่ก็ยังมีคนมาทำเรื่องเบียดเบียนผู้อื่นอีก ถ้าใครว่างช่วยแจ้งความทีครับว่า...” เด็กหนุ่มผมดำเอื้อมมาดึงร่างบางด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหันกลับไปมองชายหนุ่มที่นั่งลงกับพื้นกุมข้อมือตัวเอง “เด็กสาวที่กำลังจะกลับบ้านถูกชายโรคจิตคนหนึ่งลวนลามทางเพศอย่างไม่มีทางสู้ซึ่งเป็นการละเมิด ช่วยมาจับไปเข้าคุกทีครับ”
            คนบางคนที่ได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปเบอร์ที่อาจจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้อย่างพวกตำรวจตามที่เด็กหนุ่มผมดำบอก
            [สถานีต่อไปคือ ???]
            “ผมฝากคนที่ไม่ได้ลงสถานีนี้ฝากด้วยนะครับ ผมคงต้องลงไปกับสาวน้อยคนนี้แล้วละ”
            เมื่อประตูรถไฟเปิดออก เด็กหนุ่มผมดำก็จูงมือร่างบางเดินตามออกไปอย่างสบายใจพร้อมทั้งสายตาชื่นชมปนความสงสัยว่าทำไมเด็กสาวที่ถูกพาออกไปถึงใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนชายละ?
           
            “เฮ้อ.. รอดไปทีนะครับ คุณผู้หญิง”
            “เอ่อ...”
            จะเคลียเรื่องไหนก่อนดีเนี่ย?
            “หื้อ..อะไรเหรอครับ?”
            เอาเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน!
            “คือ ผมเป็นผู้ชายนะ”     
            “อ้าว! จริงเหรอครับเนี่ย!?”
            แล้วก็เรื่องที่สองน่ะ...
            “ปล่อยมือผมได้แล้วละครับ”
            “อ๊ะ?” ฝ่ายตรงข้ามในชุดเครื่องแบบเดียวกันรีบดึงมือออก ก่อนจะเกาแก้มแก้เขินกับสิ่งที่ทำกับผู้ชายด้วยความไม่ตั้งใจ “ขอโทษนะครับ มันเผลอ”
            “ถ้าเผลอก็ให้อภัย แต่ก็ขอบคุณที่ช่วยเมื่อกี้นะ”
            ผมพูดก่อนจะมองตามตัวของตัวเองว่ามีรอยอะไรแปลกอย่างพวกคราบรึเปล่า เพราะนึกถึงตอนที่ได้ยินเสียงแหบแบบนั้นแล้วมันเสียวยังไงก็ไม่รู้ น่าขยะแขยงชะมัด!
            “ขอรับคำขอบคุณไว้ด้วยความยินดี ผม  คิริยามะ เคน ครับ เป็นนักเรียนปี1 ห้อง2 ยินดีที่ได้รู้จัก” ฝ่ายนั้นยื่นมือมาตามมารยาท แต่ก็ถูกปัดไปอย่างไม่ใยดี
            “นี่มีเหตุผลอะไรที่แนะนำตัวรึเปล่า?”
            นี่ไม่ได้กวนหรือเย็นชานะครับ ผมแค่เคยเจอพวกตีสนิทด้วยการช่วยแล้วก็มาลอบกัดเป็นนกสองหัวประจำ ก็ในฐานะหัวหน้าแก๊งแล้ว มันก็ควรจะระวังพวกนี้ให้มากหน่อยละนะ แถมยิ่งมีพวกหนอนบ่อนไส้อีก
            “แหม่.. แค่ทำความรู้จักไว้ เพื่อผมจะมาทวงบุญคุณน่ะครับ ไหนๆ ก็อยู่โรงเรียนเดียวกันอยู่แล้วด้วย”
            นั้นสินะ... คงเป็นเทวดาหรือเทพที่ชอบทำคุณแล้วหวังผลสินะ ส่วนใหญ่มนุษย์ก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้วนิ ถ้าไม่คิดอะไรนอกจากจะตอบแทนก็คงไม่มีปัญหาละมั้ง?
            “คิดะ ริวเนะ ปี2 ห้อง2 ชอบโดดเรียน คงไม่ได้เจอกันง่ายๆ หรอกนะ จำไว้เลยละ”
            “หว่า..แย่จัง เคนเศร้าใจ”
            “หา..?”
            นี่มันเป็นคนยังไงเนี่ย...?
            “ก็คุณดันเป็นรุ่นพี่นิ...” เด็กหนุ่มผมดำเดินเข้าหาร่างบางอย่างช้า จนริวเนะเผลอเดินถอยหลังด้วยสีหน้าที่ดูจะหวั่นๆ ซึ่งที่จะได้ยินต่อไป ก็เป็นเหตุที่ทำให้มีภูเขาไฟระเบิดภายในหัวส่งผลให้ใบหน้าของร่างบางร้อนจนแดงเป็นมะเขือเทศขึ้นมา
            “แล้วผมจะจีบยังไงละ...”