เสิร์ฟเค้กเสิร์ฟรัก (yaoi)

                นาฬิกาเรือนสวยตีระฆังบอกเวลาใกล้หกโมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาแห่งความวุ่นวายเพราะคาเฟ่ใกล้จะเปิดให้บริการ

                "กริ้ก..!"

                เสียงกระดิ่งกระทบกับบานกระจกใสที่ไหวตามแรงผลัก ขาเรียวสวยภายใต้กางเกงสแล็ดเดฟสีดำก้าวเข้ามาในร้าน ใบหน้าหล่อปนหวานประดับรอยยิ้มเล็กๆไว้บนมุมปากหยัก เหล่าพนักงานและโฮสต์ที่กำลังง่วนกับงานตัวเองจำต้องหยุดเพื่อทักทายร่างเพรียวบางที่กำลังเดินผ่านพวกตนไป

                "หึ...”

               แต่ไม่ใช่สำหรับร่างสูงที่ยืนกอดอดพิงผนังจ้องมองร่างบางของโอนเนอร์ประจำคาเฟ่ด้วยสายตาที่หลากหลาย แม้ภายนอกจะแสดงออกว่าเคารพและเกรงใจ แต่แท้ที่จริงแล้วความลับเงื่อนง่ำที่ถูกปกปิด ความสัมพันธ์ระหว่างโอนเนอร์กับมาสเตอร์ที่ไม่อาจเปิดเผย ระยะเวลาเกือบเดือนที่โอนเนอร์หนุ่มน้อยไม่สามารถเฉียดเวลาเข้ามาในคาเฟ่ได้นั่นทำให้คนคนหนึ่งแทบคลั่งถึงแม้จะไม่แสดงอาการอะไรออกมาก็ตาม

                แครมบรูเล่เฝ้ารอให้สปันจ์มาที่คาเฟ่ ร่างสูงคาดหวังแค่เพียงได้เห็นใบหน้าหวานน้ำเสียงติดจะเผด็จการของร่างบางก็เพียงเท่านั้น ตลอดทางที่สปันจ์เดินผ่านไปนั้นมีแต่เสียงกล่าวทักทาย ตาคู่สวยไม่แม้แต่จะเหลียวมองร่างสูงที่ยืนจับจ้องตัวเองอยู่แม้แต่น้อย ราวกับแครมบรูเล่ไม่ได้อยู่ ณ. ที่แห่งนั้นด้วย

                ตาคมหลุบลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าร่างบางเข้าไปในห้องทำงานแล้ว ร่างสูงก้าวเท้าพาตัวเองมาหยุดอยู่หน้าห้องที่สปันจ์เพิ่งเข้าไปเมื่อครู่มือเรียวยกขึ้นพรางเคาะบานประตู้ไม้เบาๆ ตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่ต้องรอฟังคำอนุญาตจากคนภายใน เจ้าของห้องดูตกใจไม่น้อยที่เห็นร่างสูงบุ่มบ่ามเข้ามาโดยที่ตัวเองยังไม่ได้รับอนุญาต แต่โครงหน้าสวยก็ยังคงเรียบสนิท บรูปิดประตูไม้บานใหญ่พร้อมกับลงกลอน

               "มีอะไร? อ๊ะ!"

                เสียงแหบทุ้มร้องอย่างตกใจเมื่อแรงกระชากจากร่างสูงทำเอาคนไม่ได้ตั้งหลักถล่าจากเก้าอี้ทำงานไปประทะอกแกร่งทันที

                "หึ.."

                ไร้คำตอบปากหยักแย้มยิ้มมุมปากพรางกระแทกร่างบางลงบนโต๊ะทำงานจนกองเอกสารหล่นกระจายเต็มพื้นห้อง

                "โอ๊ย!"

                ตาคมสวยจ้องมองร่างตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ นี่บรูเป็นบ้าอะไรกัน?

                “ม ไม่ อย่า!!”

               เสียงร้องปรามไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของร่างสูงเลยแม้แต่น้อย มือหนายังคงรุกเร้าร่างกายเย้ายวนอย่างอุกอาจ มือเรียวพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่เป็นผล ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวน้ำใสๆเอ่อคลอ

                "คิดถึงผมบ้างไหม..?"

                บรูเอ่ยถามร่างตรงหน้าอย่างคาดหวังในคำตอบตาคมจ้องลึกเข้าไปในตาคู่สวย ขณะที่มือก็ยังทำหน้าที่ปลดเปลื้องอาภรณ์ต่างๆในกายเร้าอย่างชำนาญ

                "ม ไม่ อื้อ อ.. ทำไมผมต้องคิดถึงนาย! โอ๊ย! เจ็บ!"

                คำตอบที่สั่นเครือของร่างตรงหน้าทำเอาร่างสูงถึงกำชะงักมือที่กำลังปลดชั้นในอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออก..

                "...นั้นสินะ...ไม่คิดถึง.."

                ตาคมฉายแววขุ่นเคืองไม่เหลือแล้วความอ่อนโยน มือหนากระชากชั้นในเนื้อบางออกจนขาดติดมือ เรียวขาขาวขึ้นริ้วแดงจางๆ

                "อ อย่า! อ อย่า! โอ๊ย! บ บรู!"

                เมื่ออีกฝ่ายไม่รักษาน้ำใจที่เค้าหยิบยื่นให้เค้าก็ไม่จำเป็นต้องมอบมันให้คนตงหน้าอีกแล้ว มือใหญ่ผละออกมาถอดกางเกงตัวเองออกเผยให้เห็นเอ็นร้อนที่ชูช่อพร้อมทำหน้าที่อยู่ตาสวยเบิกกกว้างทันทีที่เห็นว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร ขาเรียวหุบเข้าหากัน ลำตัวบางบิดหนีกายแกร่งด้านหลัง

                "อ อย่า ข ขอร้อง"

                สะโพกบางถูกกดติดขอบโต๊ะ ร่างขาวสั่นระริกตื่นตะหนกกับสิ่งที่กำลังรุกล้ำ ฟันคมขบกัดริมฝีปากสวยจนเลือดซิบ ก้อนเนื้อในอกเร้าเต้นราวกับกลอง ผิวกายขาวเริ่มระเรื้อแดงไปทั้งตัว

                "อ อย่า บ บรู อึกก ข ขอร้อง"

                รอยยิ้มเหยียดถูกส่งไปให้ร่างสั่นระริก ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววสาสมใจกับคำขอร้องที่ออกมาจากเรียวปากอมชมพูนั่น

                "ไม่ต้องกลัว..ไม่เจ็บหรอก"

                ราวกับคำพูดปลอบประโลม หากแต่ปากหยักกลับยิ้มเยาะ แก้มก้นขาวถูกแยกออกกว้างเผยช่องร้อนที่ขมิบถี่ สะโพกหนาขยับถูไถลำเอ็นแข็งเข้ากับร่องนิ่มที่เริ่มเยิ้มน้ำอารมณ์

                "อ อึก โอ๊ย! อึก เ เจ็บ"

                แท่งเอ็นขนาดพอดีตัวถูกครอบครองด้วยมือใหญ่ที่เริ่มชักรูดมันอย่างรุนแรงจนคนโดยประทุษร้ายเกือบจะร้องไห้ ครางออกมาทั้งๆที่ร่างกายดั่งถูกแยก แต่นั้นก็ไม่อาจทำให้ร่างสูงใจอ่อนหรือลดทิฐิลงได้เลย กลับคิดว่าเพียงมารยาแห่งน้ำตาด้วยซ้ำ

                “อา ซี๊ด โคตรแน่นเลย อืม”

                เสียงครางทุ้มปะปนกับเสียงสะอื้นของผู้ถูกกระทำมือเรียวจิกทึ้งสิ่งที่จะช่วยระบายความเจ็บ เรียวปากสีสดเผยอค้างกอบโกยเอาอากาศที่มีเข้าปอดให้มากที่สุด ยิ่งคนด้านหลังกระแทกรุนแรงเท่าไหร่คนตัวบางก็เจ็บปวดมากเท่านั้น

                “อึก ก! อั่ก ก!”

                ไร้ความปราณีหยาดน้ำใสๆไหลรินอาบแก้มขาวหยอดลงบนเอกสารบนโต๊ะจนหมึกเลอะไปหมดแต่ก็ไม่อาจหยุดสะโพกแกร่งด้านหลังได้

                “อะอ๊ะ พ พอท ที อั่ก! อ อึก! บ บรู อ อึก!”

                ยิ่งราวกับยิ่งยุร่างสูงเร่งสะโพกกระแทกซอยแท่งร้อนเข้าออกอย่างรวดเร็วและรุนแรงมากจนร่างเพรียวบางสั่นคลอนทั้งตัวเลือดสีสดไหลเต็มหว่างขา

                “อา! อืมม”

                ไม่นานหยาดน้ำแห่งความใคร่ก็ถูกปลดปล่อยออกมาใส่ช่องทางช้ำเช่นเดียวกับกายบางที่ครองสติเอาไว้ไม่อยู่สลบไปทั้งความเจ็บปวด

คุยกับนักเขียน.

นิยายเรื่องนี้ เน้น Nc + ดราม่า + ซาดิสต์ + 18บวก

อ่านแล้วอยากตำหนิ อยากแนะนำ เชิญ เลยนะจ๊ะ ยินดีรับทุกความคิดเห็น^^