เสิร์ฟเค้กเสิร์ฟรัก (yaoi)
เขียนโดย 
panna
วันที่ 25 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 15.43 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กันยายน พ.ศ. 2556 16.58 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) #เฟอร์เรส.
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ#เฟอร์เรส.
ณ.โกดังเก็บของ
“ง่า!!”
เสียงหวานร้องออกมาเมื่อกล่องแป้งหล่นใส่หัวเข้าเต็มๆ มัฟฟินคลำหัวตัวเองป๋อยๆ พรางมองกล่องแป้งตัวดีอย่างคาดโทษ จังหวะเดียวกันกับที่แบล๊กฟลอเรสเดินเข้ามาพอดี ตาคมมองคนที่เอาแต่ค้อนกล่องแป้งขำๆ ขาเรียวก้าวเข้าไปหาคนตัวเล็กเพราะกลัวแป้งกล่องสวยจะบี้แบนไปเพราะฝ่าเท้าของคนตรงหน้า
“กล่องแป้งมันทำอะไรให้เราหืม มัฟฟิน?”
เสียงทุ้มเอ๋ยถามระหว่างก้มลงยกกล่องแป้งที่เปรอะเลอะผงขาวเนื่องจากแป้งด้านในหกออกมา
“มันหล่นใส่หัวฟินน่ะฮะ จริงๆแป้งมันไม่ผิดหรอก ผิดที่ฟินเตี๊ยต่างหาก”
แก้มใสพองลมทันทีที่พูดจบ เรสอมยิ้มขำๆกับกิริยาของคนตรงหน้ามือเรียววางกล่องแป้งเจ้าปัญหาไว้บนเคาน์เตอร์พรางขยี้หัวทุยๆของร่างเล็กอย่างเอ็นดู
“คราวหน้าเรียกพี่ก็ได้เดี๋ยวพี่หยิบให้ จะได้ไม่ต้องมาตีกับกล่องแป้งอีก”
คำพูดปลอบใจเชิงล้อเลียนเล็กน้อยทำเอาร่างบางตรงหน้าตวัดตาหวานมามองค้อนร่างสูงทันที มัฟฟินคว้ากล่องแป้งมากอดก่อนกระแทกเท้าเดินปรึงปังออกไป แบล็กฟลอเรสส่ายหัวเล็กน้อยกับความแก่นแก้วของเด็กหนุ่มร่างเล็ก
เมื่อเสร็จจากภารกิจช่วยไม่ให้คนตีกับกล่องแป้ง เรสก็หันมาสนใจงานตัวเองต่อ แขนเรียวเอื้อมขึ้นเปิดตี่อยู่สูงเหนือหัวเพื่อหยิบเอสพีกับผงฟู ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมปันต้องเอาของไว้สูงๆด้วย คิดอย่างหัวเสีย ใบหน้าหล่อปนหวานแหงนมองในตู้ที่ดูจะสูงกว่าตัวเค้าอยู่เล็กน้อยอย่างมุ่งมั่น มือก็คว่านหาสิ่งที่ต้องการแต่ก็ไม่ยักจะเจอซักที
“อ๊ะ!!”
เสียงทุ้มหวานร้องอย่างตะหนกเมื่อมีสัมผัสอุ่นๆมาลูบไล้บั่นเอวตาหวานละจากการมองหาตวัดลงมามองคนตัวสูงที่ยืนทาบร่างตัวเองอยู่อย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ บัฟ!”
มือข้างที่ว่างเลือนมาแกะมือหนาที่ยังคงลูบไล้เอวคอดลงไปจนถึงสะโพกนิ่มอย่างท้าทาย เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะเสียเปรียบ เรสก็ผละมือหันมาเผชิญหน้ากับบัฟเฟอร์ทันที
“เล่นอะไรของนายห๊ะบัฟ?!”
เสียงตะคอกกรายๆของร่างบางตรงหน้าทำเอาบัฟนึกอยากลองท้าทายอำนาจของมาสเตอร์ ว่าหน้าหวานๆเสียงหวานๆแบบนี้จะเมะได้ตลอดรอดฝั่งไหม ไม่รอช้า มือหนาเริ่มรุกเร้าไล้ลูบตามขอบกางเกงสแล็คตัวยาวอย่างถือสิทธิ์โดยไม่ฟังคำห้ามปรามของแบล็กฟลอเรสแต่อย่างใด
“พ พอ..ห หยุดบัฟ!”
เสียงหวานสั่นเครือเมื่อมือใหญ่รุกเร้าส่วนอ่อนไหวที่อยู่ภายใต้กางเกงของตัวเอง ร่างกายเพรียวบางไหวระริก มือเรียวพยายามผลักดันร่างแกร่งตรงหน้าออกห่างจากตัวเอง
“ป ปล่อย อ๊ะ! อาส์ อุ๊บ!”
เสียงน่าอายถูกเปล่งออกมาจากกลีบปากสวยเมื่อรู้ตัว มือเรียวรีบตะปบปากตัวเองทันที ตาคมซ่อนหวานตวัดมองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ แก้มขาวเนียนเห่อแดงผิวขาวผ่องชมพูระเรื่อ ในขณะที่มือใหญ่ก็เริ่มปลดเข็มขัดและกางเกงสแล็คของร่างบางออกช้าๆ โดยที่เรสไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“อื้ออๆๆๆ”
ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อความร้อนชื่นจากโพรงปากร่างตรงหน้ากำลังกลืนกินแท่งเอ็นร้อนที่แข็งขืนของตัวเองเข้าไปช้าๆ มือบางทุบไหล่หนาอย่างระบาย ลมหายใจร้อนขาดห้วงเมื่อแรงอารมณ์กำลังเข้าครอบง่ำร่างกายไปทุกส่วน
“แฮ่ก บ บัฟ อ อา อ อึก”
เสียงหอบปนครางของเรสปั่นปรวนอารมณ์บัฟเฟอร์ได้ไม่น้อย ความคับแน่นที่เป้ากางเกงเป็นตัวยืนยันชั้นดี คาคมเหลือบขึ้นมองใบหน้าหวานที่แดงซ่านด้วยแรงอารมณ์อย่างหลงไหลในขณะที่ปากหยักก็ยังทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์ แบบไม่ขัดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย
“อึก ก บ บัฟจ จะเสร็จแล้ว อา”
น้ำเสียงสั่นๆบวกกับขาเรียวที่ไหวราวจะล้มไม่ล้มทำให้บัฟรับรู้ได้ทันทีว่าร่างบางใกล้ถึงสวรรค์แล้วจริงๆ ปากหยักผละออกช้าๆพรางลุกขึ้นยืน รอยยิ้มเป็นสุขถูกแย้มจากกลีบปากหยัก ต่างจากร่างบางที่ทรุดลงกับพื้นทันทีราวกับตกนรกทั้งเป็น ทั้งๆที่เห็นสวรรค์อยู่ร่ำไรแต่กลับโดนกระชากลงมาอย่างไม่ปราณีแบบนี้ มันชั่ง...
“บ บัฟฟ..”
เสียงหวานเอ่ยรอดไรฟันตาคู่สวยตวัดมองร่างแกร่งที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งขอร้องทั้งโกรธเคือง
“อยากให้ผมช่วยไหมล่ะคนสวย?”
รอยยิ้มทะเล้นถูกส่งมาพร้อมคำถาม ร่างสูงย่อตัวลงตรงหน้าร่างบางช้อนคางมนขึ้นเชยชมใบหน้ายามต้องการสุดๆของคนตัวเล็ก โครงหน้าหล่อโน้มกดจูบลงไปบนกลีบปากบาง
“...โรคจิต..”
เสียงก้นด่าเบาๆจากปากแดงระเรือไม่ได้ทำให้คนโดนด่ารู้สึกโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกสนุกที่ได้ท้าทายมาสคนงาม แขนแกร่งโอบประคองร่างอ่อนปวกเปียกให้ลุกยืนจับมือน้อยๆให้เกาะเคาน์เตอร์ด้านหน้า ก่อนดึงร่นกางเกงตัวเก่งของร่างบางลงไปกองอยู่แทบเท้า
“จ จะทำอะไร??”
ไร้เสียงตอบรับมีเพียงสัมผัสอุ่นๆจากมือหนาที่ลูบไล้แก้มก้นเนียนพริ้มกับบีบเค้นลงไปเบาๆ กระตุ้นอารมณ์สวาท เรสรับรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตน มือเรียวรีบคว้ามือหนาไว้พรางดิ้นให้หลุดจากแรงกอดเกี่ยวของบัฟเฟอร์
“ปล่อยนะ! อย่า บัฟ! โอ๊ย!”
หยาดน้ำตาใสๆระรื่นขึ้นบนขอบตาบางความเจ็บปวดจากช่องทางด้านหลังทำเอาสติพร่าเลือน เลือดสีสดไหลรินลงมาตามหว่างขาเรียว ไร้แรงต่อต้านไร้แรงขัดขืน เรสแน่นิ่งทำเอาบัฟเฟอร์ใจหาย
แต่เมื่อร่างบางยังคงหายใจและยังมีสติ แรงอารมณ์ก็ต้องขับเคลื่อนไป สะโพกหนาขยับเข้าออกช้าๆ เลือดเป็นตัวหล่อลื่นชั้นดีที่ทำให้ร่างสูงสามารถสอดแทรกและขยับได้ง่าย มือหนารั้งร่างบางที่ไม่ยอมตอบรับการกระทำของตัวเองขึ้นมาพรางประกบปากมอบจูบอ่อนหวานส่งไปให้ราวกับว่ามันคือยาสมานชั้นดีที่จะทำให้คนตัวเล็กยอมตอบรับสัมผัสจากเค้าบ้าง
“อื้ม ม..”
และก็เป็นดังคาด เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอลิ้นเล็กตวัดเกี่ยวรัดลิ้นหนาอย่างไม่ยอมแพ้ แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอแกร่งของคนด้านหลังไว้ ในเมื่อยังไงก็ต้องโดนมันเอา ไหนๆก็เจ็บแล้ว ก็มีอารมณ์รวมไปก็แล้วกัน ‘ถึงเจ็บแต่ก็สุข’ เรสคิดในใจอย่างหมดทาง
“อึก ก ม มีแรงแค่นี้ อา ร หรือไง?”
เสียงหวานปนครางเอ่ยท้าทายร่างแกร่งทันที เรียกให้ปากหยักคลี่ยิ้มอย่างถูกใจ สะโพกหนาเริ่มขยับกระแทกกายใส่ร่างบางตรงหน้าทันที โครงหน้าคมเริ่มชื่นเหงื่อ มือหนาโอบประคองเอวบางไว้ข้างหนึ่ง ส่วนมือข้างที่ว่างก็บีบคลึงสะโพกมนปลุกปั่นอารมณ์ร่างบางไปด้วย
“อาส์...ซี๊ด...ร เรส”
ร่างสูงครางเสียงแหบพร่าในลำคอใบหน้าคมฉายแววสุขสม ในขณะที่ช่วงล่างก็ยังกระแทกกระทั้นใส่สะโพกบางไม่ยั้ง เรียกเสียงครางไม่หยุดหย่อนจากกลีบปากสวยได้เป็นอย่างดี
“เอาไว้ตรงโน่นก็ได้”
เสียงของบุคคลที่สามหรืออาจจะมากกว่านั้นทำเอาทั้งสองร่างที่อยู่ ณ มุมอับของโกดังถึงกับสะดุ้ง เรสทำท่าจะผละออกแต่มีหรือที่บัฟเฟอร์จะยอม มือหนากระชากเอวคอดเข้ากระแทกส่วนแรงตัวเอง ส่วนมืออีกข้างก่อนเลือนไปปิดปากเรียวที่ครางไม่หยุดนั้นทันที
“อื้อ! อึก อืออ”
แม้จะกลัวใครได้ยินแต่ความกระสันตามธรรมชาติก็ทำให้ร่างบางจำเป็นต้องร้องครางออกมา มือบางจิกขอบเคาน์เตอร์แน่นสะโพกแอ่นเกร็งรับแรงกระแทกจากร่างหนาที่ดูเหมือนใกล้ถึงจุดสูงสุดของอารมณ์แล้ว
“อืม ม ร เรส อาส์ จะเสร็จ อาแล้ว”
กระซิบเสียงแหบพร่าข้างๆใบหูพร้อมกับกายหนาที่กระตุกเฮือกฉีดธารอุ่นเข้าไปในโพรงร้อนจนทะลักออกมาจากปากทางรัก
“อื้ออ อา! อ๊ะ!!”
เสียงครางขาดห้วงดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างบางกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง สิ่งชูชันพ่นน้ำรักขาวขุ่นเปรอะเปื้อนผนังเคาน์เตอร์ตรงหน้า
“อา / อา”
เมื่อสุขสมทั้งสองฝ่าย บัฟเฟอร์ถอดกายออกจากร่างบางตรงหน้าแต่ยังไม่ยอมปล่อยให้แบล๊กฟลอเรสเป็นอิสระ วงแขนแกร่งโอบกอดร่างบางไว้แน่น
“ขอโทษนะครับ รักนะ”
พึมพำเพียงให้ร่างบางได้ยินก่อนประทับจูบลงบนหน้าผากมน ก่อนเลือนตัวลงมาจัดแจงเช็คคราบน้ำรักและเลือด
“โรคจิต....”
คำเดิมที่ย่ำความหื่นของบัฟเฟอร์ดังออกมากจากปากเรียว ตาคมเหลือบขึ้นมองเจ้าของคำพูดแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาที่มองมายังตนไม่ใช่ความโกรธเคืองหรือ รังเกียจแม้แต่น้อย
“^^”
รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ร่างสูงมือเรียวดึงกางเกงตัวเองขึ้นมาสวมกลับที่เดิม ขาเพรียวก้าวนำออกมาแม้จะขัดๆเจ็บๆแต่ก็ไม่หนักหนามากนัก แต่เมื่อรู้สึกว่าคนที่สมควรจะตามหลัง ไม่ได้ตามมาอย่างที่ควรขาเรียวหยุดชะงัก
“ไม่มาดูแลเมียเลยหรือไง?”
เพียงประโยคสั้นๆของคนตัวเล็กทำเอาใจดวงน้อยๆของร่างสูงพองโตอย่างช่วยไม่ได้ เยสได้เมียแล้วเว้ย!
คุยกับนักเขียน.
อย่างที่บอกเน้น Nc + ดราม่า + บลาๆๆ
ถ้าใครไม่ชอบรับไม่ได้ กดออกเลยนะครับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
