The Angle เเค้นนี้ต้องชำระด้วยรัก

''นี่ !!!! ไม่ทำตามที่ฉันสั่งรึไงเรื่องหินอ่ะ ห้ะ'' อยู่ดีๆกอไผ่ก็เดินมาโวยวาย
 
''สั่งคนอื่นเเล้วนายคิดว่ามันทำได้รึป่าวล่ะ ''ฉันถามเสียงเรียบ
 
''ไม่รู้ยังไงก็ต้องทำเพราะฉันสั่ง เข้าใจมั้ยหาา!''เค้าก็ยังคงตะคอกเหมือนเดิม
 
''อื้มเข้าใจเลยล่ะ เขัาใจนะ เเต่อาจจะทำไมได้''ฉันตอบเสียงเรียบๆ
 
''ถ้าทำไม่ได้ก็ไปยกของ เเล้วเลิกทำหน้ามึนๆเเล้วตอบเสียงเรียบๆได้เเล้วมันหงุดหงิด''กอไผ่โวย
 
''ฉันหน้ามึนหรอ เเล้วทำไมต้องตอบเเบบขึ้นเสียงไรพวกนี้ด้วยล่ะ ฉันไม่ใช่คุณเเนนซี่นะที่จะได้
หยี''
 
ฉันทำท่าคุณลุกเมื่อนึกถึงภาพนั้น
 
''เห้ย นี่เธอเเอบดูฉันหรอ! ฉันจะลงโทษเธอ ก่อหินไปนะร้อยก้อน ไม่เสร็จก็ทำมันทั้งคืนไม่ต้อง
พัก
 
ไม่ต้องกินข้าว เข้าใจมั้ย''กอไผ่โวยวายหนัก
 
 
''ก็ไม่ได้ตั้งใจดูนิ นี่นายไม่มีเหตุผลเลยนะ ฉันคนนะไม่ใช่ตัวกระป๋องที่นายสั่งอะไรเเล้วทำตามได้
 
หมดอ่ะ''ฉันเริ่มโวยนิดๆ
 
''ตัวกระป๋องอะไรของเธอ ทุกอย่างที่ฉันสั่งห้ามขัดเข้าใจมั้ยไม่งั้น พี่ๆเเละน้องๆของเธอเดือดร้อน
 
เเน่ๆ''กอไผ่ด่าเสร็จก็เดินไป
 
''ตาบ้า !''
 
''ด่าไปก็ไม่มีประโยชน์''มายด์พูดขึ้น
 
''อ้าว ยังอยู่อีกหรอ ?  (' ')'' ฉันถามเพราะไม่คิดว่าเขายังอยู่
 
''อะไรกัน เเค่นี้ก็ลืม ฉันไปก่อนนะมีงานต้องทำ''พูดจบมายด์ก็เดินไป
 
 
ปึก 
 
อย่าพึ่งล้มนะจ๊ะหินน้อย
 
เเปะ
 
โอ้ยล้มอีกเเล้ว บ้ารึป่าวเนี่ยสั่งงานอ่ะไรใครๆเค้าก็ทำไม่ได้ตบ้าเอ้ย !
 
'โครกกกกกกก คร้ากกกกกกก'
 
อ๋อยย เสียงท้องร้องเเล้วอ่ะ นี่ก็ดึกมากเเล้วนะหินมันพึ่งจะทำได้เเค่สิบสามชั้นเองตาบ้านี่ก็ไม่คิด
 
จะสนใจฉันเลย
 
''ฮึกๆ ฮือๆ เเม่ ทุกคนหนูคิดถึงจัง''ฉันร้องไห้เพราะความทรมาณของร่างกาย เเละความโหยหา
 
 
คิดถึง สิ่งที่ฉันทำไปเพราะทุกคน เเล้วทุกคนคิดถึงฉันบ้างมั้ยนะ?ฉันทำทุกอย่างเพื่อทุกคนเเล้ว
ทุก
 
คนรู้บ้างมั้ยนะ? ฉันรักทุกคน เเล้วทุกคนรู้มั้ยนะ? ฉันห่วงทุกคนเเล้วทุกคนห่วงฉันมั้ยนะ?
 
ฉันอยากกอดทุกคนเเล้วทุกคนู้บ้างมั้ยนะ? เห้อ ฉันนี่โง่จริงๆคิดไปยังไงทุกคนก็ไม่รู้
 
''นั่งเหม่อไรตรงนี้ ไปปลอกผลไม้ให้ฉันกิน!หิว  รู้มั้ยนี่กี่โมง 4 ทุ่มเเล้ว หิวปปลอกให้กินหน่อย''
 
''อะ..อื้ม''ฉันตอบกอไผ่ไปเพราะคิดว่าถามไปคงไม่มีประโยชน์
 
 
 
ครืดดด ครืดดดด เฉาะๆ เฉาะๆ
 
 
ฉันนั่งปลอกผลไม้อยู่ ไม่ต้องสงสัยว่าฉันปลอกป็นได้ยังไงก็ฉันต้องไปเข้าค่ายยูโดเค้าเคยสอยฉัน
 
ปลอกผลไม้
 
''สวัสดี''คำสวัสดีห้วนๆของเเมว ทำให้ฉันตกใจมีดบาดมือตรงข้อเเขนฉันเเต่เเมวยังไม่ทันสังเกตุ
 
เดินมาทางฉัน ก่อนจะเเกล้งเอาเเมลงสาปใส่ฉัน ทำให้มีดที่อยู่ในมือบาดต้นเเขนเเมวนิดเดียว
 
''โอ้ย เเกเเกล้งฉันหรอ ? ห้ะ !''
 
''เอะอะโวยวายไรกัน เเมวนั่นโดนอะไร O.o'' กอไผ่เดินมาก็ตกใจอาการของเเมว
 
''คุณกอไผ่ช่วยเเมวด้วยเเมวเเค่เเกล้งนังนี่นิดเดียวเค้าก็เอามีดมาปาดเเขนเเมวค่ะ ฮือๆ''เเมว
 
สำออยเเกล้งร้องไห้
 
''นี่เธอ ทำคนอื่นยังไม่ขอโทษอีก เหอะเหมือนพี่สาวของเธอที่ทำร้ายพี่สาวฉัน เหมือนกันไม่มีผิด
 
เลวทั้งพี่ทั้งน้อง !''
 
''เเต่มันเป็น...'' อุบัติเหตุ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรกอไผ่ก็จับเเขนฉันเเล้วบีบตรงเเผลฉันทำให้ฉัน
 
ตกใจทำมีดหล่นตกปลายเเหลมของมีดตอนหันตกมันโดนข้อมือฉันเเล้วตอนตกมันมันก็ปาดโดน
เท้า
 
ฉันอีกเเต่ทั้งหมดนี่ไม่มีใครรู้ 
 
เเล้วก็ไผ่ก็ลากคนเดินมาเเล้วเค้าก็จับฉนยัดใส่ห้องใต้หลังคา
 
ในห้องมันทั้งมืดทั้งเหม็น เเถมเเผลเลือดมันไหลไม่หยุด
 
''นี่คือบทเรียนสำหรับคนอย่างเธอ จำไว้ !!!!''เค้าเเผดเสียงดังก่อนจะล็อกกลอนเเล้วออกไป
 
''ฮึกๆ ฮือๆ โอ้ย ''ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาโดนที่เเผลฉันเเล้วตอนนั้นทำให้ฉันตกใจสุดขีด มันคือ
หนู
เเล้วเห็นเเค่นั้นสติของฉันก็ดับวูบลง เพราะตกใจเเล้วเสียเลือดมาก