The Angle เเค้นนี้ต้องชำระด้วยรัก

''นี่ !!!! ไม่ทำตามที่ฉันสั่งรึไงเรื่องหินอ่ะ ห้ะ'' อยู่ดีๆกอไผ่ก็เดินมาโวยวาย

 

''สั่งคนอื่นเเล้วนายคิดว่ามันทำได้รึป่าวล่ะ ''ฉันถามเสียงเรียบ

 

''ไม่รู้ยังไงก็ต้องทำเพราะฉันสั่ง เข้าใจมั้ยหาา!''เค้าก็ยังคงตะคอกเหมือนเดิม

 

''อื้มเข้าใจเลยล่ะ เขัาใจนะ เเต่อาจจะทำไมได้''ฉันตอบเสียงเรียบๆ

 

''ถ้าทำไม่ได้ก็ไปยกของ เเล้วเลิกทำหน้ามึนๆเเล้วตอบเสียงเรียบๆได้เเล้วมันหงุดหงิด''กอไผ่โวย

 

''ฉันหน้ามึนหรอ เเล้วทำไมต้องตอบเเบบขึ้นเสียงไรพวกนี้ด้วยล่ะ ฉันไม่ใช่คุณเเนนซี่นะที่จะได้

หยี''

 

ฉันทำท่าคุณลุกเมื่อนึกถึงภาพนั้น

 

''เห้ย นี่เธอเเอบดูฉันหรอ! ฉันจะลงโทษเธอ ก่อหินไปนะร้อยก้อน ไม่เสร็จก็ทำมันทั้งคืนไม่ต้อง

พัก

 

ไม่ต้องกินข้าว เข้าใจมั้ย''กอไผ่โวยวายหนัก

 

 

''ก็ไม่ได้ตั้งใจดูนิ นี่นายไม่มีเหตุผลเลยนะ ฉันคนนะไม่ใช่ตัวกระป๋องที่นายสั่งอะไรเเล้วทำตามได้

 

หมดอ่ะ''ฉันเริ่มโวยนิดๆ

 

''ตัวกระป๋องอะไรของเธอ ทุกอย่างที่ฉันสั่งห้ามขัดเข้าใจมั้ยไม่งั้น พี่ๆเเละน้องๆของเธอเดือดร้อน

 

เเน่ๆ''กอไผ่ด่าเสร็จก็เดินไป

 

''ตาบ้า !''

 

''ด่าไปก็ไม่มีประโยชน์''มายด์พูดขึ้น

 

''อ้าว ยังอยู่อีกหรอ ?  (' ')'' ฉันถามเพราะไม่คิดว่าเขายังอยู่

 

''อะไรกัน เเค่นี้ก็ลืม ฉันไปก่อนนะมีงานต้องทำ''พูดจบมายด์ก็เดินไป

 

 

ปึก 

 

อย่าพึ่งล้มนะจ๊ะหินน้อย

 

เเปะ

 

โอ้ยล้มอีกเเล้ว บ้ารึป่าวเนี่ยสั่งงานอ่ะไรใครๆเค้าก็ทำไม่ได้ตบ้าเอ้ย !

 

'โครกกกกกกก คร้ากกกกกกก'

 

อ๋อยย เสียงท้องร้องเเล้วอ่ะ นี่ก็ดึกมากเเล้วนะหินมันพึ่งจะทำได้เเค่สิบสามชั้นเองตาบ้านี่ก็ไม่คิด

 

จะสนใจฉันเลย

 

''ฮึกๆ ฮือๆ เเม่ ทุกคนหนูคิดถึงจัง''ฉันร้องไห้เพราะความทรมาณของร่างกาย เเละความโหยหา

 

 

คิดถึง สิ่งที่ฉันทำไปเพราะทุกคน เเล้วทุกคนคิดถึงฉันบ้างมั้ยนะ?ฉันทำทุกอย่างเพื่อทุกคนเเล้ว

ทุก

 

คนรู้บ้างมั้ยนะ? ฉันรักทุกคน เเล้วทุกคนรู้มั้ยนะ? ฉันห่วงทุกคนเเล้วทุกคนห่วงฉันมั้ยนะ?

 

ฉันอยากกอดทุกคนเเล้วทุกคนู้บ้างมั้ยนะ? เห้อ ฉันนี่โง่จริงๆคิดไปยังไงทุกคนก็ไม่รู้

 

''นั่งเหม่อไรตรงนี้ ไปปลอกผลไม้ให้ฉันกิน!หิว  รู้มั้ยนี่กี่โมง 4 ทุ่มเเล้ว หิวปปลอกให้กินหน่อย''

 

''อะ..อื้ม''ฉันตอบกอไผ่ไปเพราะคิดว่าถามไปคงไม่มีประโยชน์

 

 

 

ครืดดด ครืดดดด เฉาะๆ เฉาะๆ

 

 

ฉันนั่งปลอกผลไม้อยู่ ไม่ต้องสงสัยว่าฉันปลอกป็นได้ยังไงก็ฉันต้องไปเข้าค่ายยูโดเค้าเคยสอยฉัน

 

ปลอกผลไม้

 

''สวัสดี''คำสวัสดีห้วนๆของเเมว ทำให้ฉันตกใจมีดบาดมือตรงข้อเเขนฉันเเต่เเมวยังไม่ทันสังเกตุ

 

เดินมาทางฉัน ก่อนจะเเกล้งเอาเเมลงสาปใส่ฉัน ทำให้มีดที่อยู่ในมือบาดต้นเเขนเเมวนิดเดียว

 

''โอ้ย เเกเเกล้งฉันหรอ ? ห้ะ !''

 

''เอะอะโวยวายไรกัน เเมวนั่นโดนอะไร O.o'' กอไผ่เดินมาก็ตกใจอาการของเเมว

 

''คุณกอไผ่ช่วยเเมวด้วยเเมวเเค่เเกล้งนังนี่นิดเดียวเค้าก็เอามีดมาปาดเเขนเเมวค่ะ ฮือๆ''เเมว

 

สำออยเเกล้งร้องไห้

 

''นี่เธอ ทำคนอื่นยังไม่ขอโทษอีก เหอะเหมือนพี่สาวของเธอที่ทำร้ายพี่สาวฉัน เหมือนกันไม่มีผิด

 

เลวทั้งพี่ทั้งน้อง !''

 

''เเต่มันเป็น...'' อุบัติเหตุ ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรกอไผ่ก็จับเเขนฉันเเล้วบีบตรงเเผลฉันทำให้ฉัน

 

ตกใจทำมีดหล่นตกปลายเเหลมของมีดตอนหันตกมันโดนข้อมือฉันเเล้วตอนตกมันมันก็ปาดโดน

เท้า

 

ฉันอีกเเต่ทั้งหมดนี่ไม่มีใครรู้ 

 

เเล้วก็ไผ่ก็ลากคนเดินมาเเล้วเค้าก็จับฉนยัดใส่ห้องใต้หลังคา

 

ในห้องมันทั้งมืดทั้งเหม็น เเถมเเผลเลือดมันไหลไม่หยุด

 

''นี่คือบทเรียนสำหรับคนอย่างเธอ จำไว้ !!!!''เค้าเเผดเสียงดังก่อนจะล็อกกลอนเเล้วออกไป

 

''ฮึกๆ ฮือๆ โอ้ย ''ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมาโดนที่เเผลฉันเเล้วตอนนั้นทำให้ฉันตกใจสุดขีด มันคือ

หนู

เเล้วเห็นเเค่นั้นสติของฉันก็ดับวูบลง เพราะตกใจเเล้วเสียเลือดมาก