The Angle เเค้นนี้ต้องชำระด้วยรัก
เขียนโดย 
ทิวลิปสีฟ้า
วันที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 22.30 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 22.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
33) เสียงของความทรงจำ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเห้อ...
เสียงถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของไข่เจียวดังระงมไปทั่วทั้งห้อง
พักคนไข้ ทำเอาคนมาเยี่ยมมองด้วยอาการเซ็งแซ่ อีกคนก็เอือมระ
อา กับการกระทำที่ไม่ตรงกับใจของน้องสาวสุดรัก .. ถึงจะป่วยก็
เถอะ..แต่อาการใจก็คงจะไม่เกี่ยวกับอาการของร่างกาย...หรอกนะ
"เห้อ"เเละมันก็เป็นอีกครั้งที่ผ่อนลมออกมา
"คิดถึงเค้าก็ไปไล่เค้าทำไม"เสียงบ่นอุบอิบของโรสเรียกความสน
ใจของสองพี่น้องเป็นอย่างดี เเล้วที่เธอมาเยี่ยม ก็คงไม่ใช่อะไร
เบื่อสะมากกว่าเลยมาเยี่ยม แต่อาการของคนไข้คงน่ารำคาณสำ
หรับโรสมากเพราะดูท่าเธอเซ็งเเซ่หนักกว่าเดิม 'ฉันคิดผิดใช่มั้ย.
ที่มาเยี่ยมยัยไข่เจียวเนี่ย' คิดในใจไปก็น่าหงุดหงิดใจไป..
"พูดอะไรของเธอ"เสียงของไข่เจียวถามอย่างฉุดฉุน
"ก็ป่าว เเค่พูดลอยๆ เธอจะรับคำพูดลอยๆของฉันหรอ"ตอบกลับ
ด้วยท่าทางยียวนไม่กลัวว่าคนไจ้จะปรี๊ดแตก
"นี่เธอ ! โอ้ะ!"กะจะว่าให้เสีย แต่อยู่ๆอาการปวดหัวก็ก็กำเริบขึ้น
มา 'ความรู้สึกนี้มันอะไร เหมือนเคยถากเถียงกับใครมาก่อน....
เเล้ว...ใครล่ะ ' ยิ่งคิดอาการยิ่งเพิ่มทวีคูณ มือบางกอบกุม
ศีรษะที่กำลัง เหมือนจะเเตกเป็นเสี่ยงๆ 'ทำไมถึงเจ็บจัง'
สองสาวมองดูอาการของคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะ
รวบรวมสติกดเรียกพยาบาล
"ดูเหมือนคนไข้จะอาการดีขึ้นนะครับ"เสียงทุ้มของคุณหมอพูด
หลังจากเช็คอาการของคนไข้เเสนสวย
"ดียังไงกันคะหมอ ป่วดหัวบ่อยขนาดนั้น"ไข่ไก่ถามอย่างฉงน
"อันนั้นเป็นอาการภายนอกครับ สำหรับคนที่ความจำกำลังพัฒนา
น่ะครับ เพราะจากที่เช็คดูนะครับ เห็นถึงการพัฒนาของสมองครับ"
คุณหมอคนเก่งคลายทุกข้อสงสัยของสองสาวก่อนจะกลับไป
ทำงานตามเดิม
"นายจะยอมเเพ้หรอ" เสียงของน้องคนสุดท้องอย่างไข่หวานพูดด้วย
ใบหน้าฉงนใจ
"ด็คงงั้น"ตอบกลับเเละหลุบสายตาต่ำลง ก็เขาดูเป็นคนอ่อนแอ
จะไปปกป้องคนรักอย่างไข่เจียวได้ยีังไง ทำให้รักยังไม่ได้เลย
"ถามใจตัวเองดีๆนะ เเล้วก็นายต้องรับผิดชอบ"
คนฟัง ถึงกับตั้งใบหน้าฉงน ก่อนจะเอียงคอถามอย่างสงสัย
แต่ได้ตอบกลับมาเพียงสายตา สายตาที่บอกว่า มันเป็นความผิด
ของเขา เขาต้องรับผิดชอบสินะ
"ขอบใจนะ"
"เห้อ"ถอนหายใจ ก่นจะล้มตัวลงบนเตียงกว้าง
"นี่ฉันทำผืิดกับเธอ แต่กลับมานั่งอยู่ที่นี่หรอ มานอนพักสบาย แต่
เธอต้องนอนโรงพยาบาล ที่ผ่านใครต่อใคีมาไม่รู้กี่หน กลิ่นยาฟุ้ง
จัดเต็มโรงบาล"....ฉันกำลังเอาเปรียบเธอสินะ
คิดดังนั้นร่างสูงก็ลุกขึ้นยิืนเต็มตัว ก่อนจะไปหยิบกุญเเจรถ เพื่อ
ออกรถไปหาคนที่กำลังนอนอยู่โรงพยาบสล เธอคนนั้นเป็น..
คนที่เขารัก สะด้วยสิ...
'อย่างที่ไข่หวานบอก ฉันจะยอมเเพ้เธอจริงๆหรอ?'
คำตอบคง... 'ไม่ใช่'
"พักผ่อนเยอะๆนะไข่เจียว"พูดกับน้องรักก่อนจะกดสวิสซ์เอน
เตียงคนคนในเตียงพักผ่อนอย่างสบาย
"เเล้วเอาไรมั้ย เดี๋ยวไปซื้อให้"
"ไม่"ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย พร้อมเสียงเรียบราบ ถึงจะพูดแบบ
ไม่คิดเเต้สมองยังคงว่้้าวุ่นกับเสียงในความทรงจำที่ไหลเข้ามา
ผ้านสมองเมื่อสักครู่ เสียงแบบนั้นมัน คุ้นๆ....
แอดดดด
สมองหยุดคิดก้อนจะหันไปมิงมองบุคคลที่สามทึ้่กำลังย่างกลาย
เข้ามา นิ้วชี้นิ้วโป้งประจบกัน ก่อนจะดีดดัง เปราะ กับใบหน้าของ
บุคคลทีสาม 'รู้เเล้ว...เสียงเหมือน....'
ฉับ
ตัดตอนค่ะ ใกล้จบเเล้ว เค้าก็อัพปกตินะ เเต่ ทำไมเม้นมันไม่ปกติอ่ะมันไม่ขยับเลย ฮออลลลลลลลล เสียใจแปป ฮือๆ คนอ่านหาย
ชิ! ทีหลีงจะไม่อัพเเล้ว
ปล. เค้าจะทำนิยายใหม่55 แบบฉบับปรับปรุง รึุ้สึกจัะผิดพลาดเบาๆ ไปละเจอกันตอนหน้า รักคนอ่านที่มีเเสนน้อยนะ จุ้ปๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
