The Angle เเค้นนี้ต้องชำระด้วยรัก

"คุณคือใคร"คนฟังถึงกับไม่เชื่อหูของตัวเอง เเละ

รู้สึกถึง ความชาบนใบหน้า เหมือนเอาไม้มาตีกลาง

หน้าอย่างไง อย่างนั้น 'เป็นอะไรไป...เจ็บจัง'

"ก็เป็น..."กลืนไม่เข้า คายไม่ออก คำนี้เเหละที่ตรง

ใจที้สุดสำหรับตอนนี้ เวลานี้... 'ฉันกับเธอเราเป็น

อะไรกัน ..... เพื่อนก็ไม่ใช่ .. ศัตรูหรอ'

คำถามยังคงเกิดขึ้นในใจ วกวนไปอยู่ในหัวสมอง

ตอนนี้ทุกอย่างมันอื้ออึง ไปหมด ตอนนี้ตวรตอบ

เธอว่ายังไงดี..

"อึกอัก อยู่นั่นเเหละ ออกไปเลยนะ ออกไป!"ออ

ปากไล่แต่กลับเหมือนมีบางอย่างกลับบอดให้เธอ

ไม่ทำเช่นนั้น บางอย่างที่อยู่ลึกสุด...หัวใจ

         "โอ้ะ" อยู่ๆก็เหมือนมีบางสิ่ง ร้อนๆอยู่รอบ

คอกลม ทำให้ไข่เจียว เหยเก ด้วยความเจ็บ

มือสวยค่อยๆ จับไปที่คอ ก่อนจะพบตัวการที่กำลัง

บอกเธออยู่ ในบางสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ สร้อยกำลัง

รัดคอเธออยู่ ทรมาน 'ทั้งๆที่จำไม่ได้ แต่ทำไม ...

กลับรู้สึก อยากให้อยู่ด้วย แปลกจัง...."

ทุกคนตื่นตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งกันไปดูอาการ ถามใน

สิ่งที่รู้สึกเเล้วกำลังเป็นอยู่

       ต่างจากอีกคน..ที่ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะคำถามที่วกวนในหัวทำให้เค้าถามตัวเองย้ำๆว่า 

เราเป็นอะไรกัน สมองก็บอกว่าเราเป็นเเค่คนรู้จัก

ผ่านมาเดี๋ยวก็ผ่านไป แต่หากหัวใจกลับให้ความ

หวังตัวเองเสมอ ว่าเรา เป็นมากกว่าเเค่คนรู้จัก

เสียอีก..

 แต่จากอาการ เค้าคงไม่อยากให้เรา..เข้าไปยุ่ง

คนที่อ่อนแอ จริงๆ ก็ไม่ใช่อะไรที่ไหน ตัวเองต่าง

หากที่กำลังอ่อนแอ เพราะอะไรน่ะหรอที่ทำให้อ่อนแอ 'หัวใจ' ไงล่ะ เพราะมันคอยให้ความหวัง

ทั้งๆที่ ความจริงเขาก็เเค่ คนรู้จัก เพื่อนก็ไม่ใช่

 ญาติก็ไม่ใช่...

"ฮึกๆ ออกไปเถอะ ทุกคนเลย มันเจ็บนะ"เสียง

ของไข่เจียวบอกทุกคนที่อยู่ทุกพื้นที่บริเวรห้อง

เพราะเหมือนการที่บางคน..ไม่สิ ใครสักคนในนี้

อยู่มันทำให้รู้สึกแปลก 

   แต่ทำไมยิ่งไล่ยิ่งเจ็บ...ยิ่งเห็นหน้าคนที่พึ่งจะ

ไล่ไป ยิ่ง....ทรมาน  อยากให้กลับมา...เเต่ทำไม

สมองไม่ทำตาม หัวใจ..ล่ะ?

"ถ้าอย่างนั้น พวกพี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองล่ะ"ไข่

ไก่พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง เธอรู้ทั้งรู้ว่าน้อง

สาวคนนี้จะไม่รู้เรื่องเพราะ ความจำเสื่อมชัวคราว

แต่ สายใยพี่น่้องก็ไม่ขาดไป

"งั้นฉันไปก่อนนะ"เดซี่พูดลากันก่อนจะเดินออกไป

ความรู้สึกแรกที่เเวบเข้าหัวคือ 'สงสาร' คำเดียว

ในเวลานี้ สงสาร น้องชาย  เธอรู่้ว่าน้องชายเธอ

คงเจ็บมาก เเต่ ชีวิตคนเราก็ยังต้องดำเนินต่อไป

ในโลกของความ'จริง'

"ถึงฉันจะไม่ค่อยดีกับเธอ เเละ พี่น้องเธอ แต่ฉัน

ก็รู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง เธอโง่นะ เบเบ๋"พูดตาม

ภาษาคนไม่ญาติดี แต่ก็แฟงไปด้วสน้ำเสียงเเห่ง

การเตือนสติ เเม้มันจะไม่ได้ดี ก็ตาม.. 'เธอมันโง่

ต่อความรู้สึกตัวเอง.. ไข่เจียว'

     "..."มองไปตามคนที่เดินออกไปทีละคน แต่ก็

สะดุดมองคนที่เหลือตรงหน้า 'ทำไมมันหน่วงใจ

แบบนี้นะ'

"เอ่อ งั้นฉันไปเเล้วนะ นี่ดอกไม่้มาเยี่ยม จากคนรู้

จักนะ เอ่อ..ฉันตอบคำถามเธอไปแล้วนะ งั้น...

คนรู้จักแบบฉัน ขอไม่รบกวนเธอแล้วกันขอโทษ

นะที่เข้ามารบกวน...ขอโทษจริงๆ"ทั้งๆที่รู้ว่าตอบ

ไปแบบนี้เเล้วทำให้ตัวเองเจ็บเปล่าๆ แต่กับจะเชื่อ

คำพูดของสมอง มากกว่า หัวใจ

'ฉันกับเธอ มันก็เเค่คนรู้จัก....'

"..." อยู่ๆใจก็เจ็บจึก ที่เขาตอบคำถามนั้น

    อยากจะตาม เเล้ว รั้งเค้า เเต่ทำไมต้องปวดหัว

ทุกที เเถมยิ่งมองเเผ่นหลังที่ค่อยๆออกไป แต่ทำ

ไมต้องหน่วงที่ใจทึกที เหมือนใจคอยบอกว่า'เขา

คือคนที่ทำร้ายเรา' แต่ลึกๆในใจ กลับบอกว่า

'เขาคือคนที่ทำให้มีตวามสุข' เเล้วยิ่งสร้อยที่คออีก

ยิ่งไล่ มันยิ่งรัด คอมากขึ้น ไม่เข้าใจตัวเองเลย

ไม่เข้าใจเลย....ว่าทำไมถึง

                          ทรมาน แบบนี้.....

เค้ามาอัพเเล้วนะ ดึกหน่อย แต่ว่า ขอบคุณคนที่มาทวงเเต่เช้าเลย 555 ขอบคุณคนอ่านนะคะ จะจบเเล้ว แต่อาจจะไม่ happy เท่าไหร่ เพราะใช้ ทรู /หลบริองเท้า 55 ไม่ใช่เเล้ว ต้องติดตามถึงจะรู้ /ปล. จริงๆที่เห็นว่าคนไม่มีอ่านจะตัดตอนนี้ไปแล้วนะเนี่ย กะจะตัดไปมห้จบเลย ขี้เกียจ 55 เพราะไม่มีคนอ่าน แต่ตอนนี้มีเลยเอากลับมาเหมือนเดิม ขอบคูณ คนอ่านทั้ง3นะคะ 55 เเล้วจะมาอัพให้อีก ไปละ ฝันดี

ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ

สามารถพูดคุยกันได้ที่

twiter: @ing_wanarisa

Mall:inkwanarisa@gmail.com

Ig: wanarisa |ให้ทำไม 55

แอดมาได้ ไม่กัด 55