The Angle เเค้นนี้ต้องชำระด้วยรัก

2 อาทิตย์ต่อมา

 

"นี่ มาอุดหนุนเเต่ร้านพี่ทุกวัน นี่กะจะสร้างกำไรให้

พี่เยอะๆรึป่าวเนี่ย" เสียงเเซวเล่นของพี่สาวอย่างเด

ซี่ ทำให้คนที่ง่วนอยู่กับการดูดอกไม้ หันกลับไป

มอง

 

"ก็นิดหน่อย อีกอย่างผมต้องการดูให้เเน่ใจน่ะ ว่า

ร้านพี่มันดีจริงรึป่าว"เสียงใสตอบกลับอย่างหมันไส้

 

"นี่อะไรยะ เเซวนิดเเซวหน่อยตอบกลับสะ เจ็บจี๊ด

แต่เวลาฉันเห็นแกเลือกก็เลิือกเเต่ดอกกุหลาบสี

ส้ม จะเลือกอะไรนักหนา รอคิดเงินอยู่นะ"ตอบกลับ อย่างกวนประสาท ก่อนจะจิ๊ปาก เมื่อเห็น

คนที่เลือกก็เลือกเเต่ดอกเดิมๆ ทุกครั้งทุกครา

 

"ขี้งก ผมแค่อยากลองเปลี่ยนบ้าง แต่ ก็อดใจไม่

ได้กลับสีส้มทุกที อะนี่เงิน ไปละ "มือหยิบเเบงค์สี

เทาวางก่อนจะรีบหอบหุ้มดอกไม้

 

                  กุหลาบสีส้ม..เเทนความรักที่เเสนอบอุ่น

 

 

 

"มาได้ไงเนี่ย " เสียงของไข่ไก่มองผู้มาเยือนใหม่

อย่างแปลกใจ   'ก็ ร้อยวันพันปี ไม่ยีกจะมา'

 

"ฉันก็เเค่จะมาเยี่ยมเยียนน้องสะใภ้ ไม่ผิดหรอกใช่

มั้ย ? "ตอบด้วยท่าทางกวนประสาทอย่างเคย

ก่อนจะหย่อนสะโพกงาม ลงบนโซฟา ตัวกว้าง

 

ผ่างงง

 

"พี่ไข่ไก่ ดาวมาเเล้ว อ้ะ นี่เธอ"ไข่ดาวดูจะตกตลึง กับการเห็น อดีต ศตรูรักของพี่สาว เเละ อีกอย่าง

พวกเขานั่ง ข้างกัน !!  'โธ่ไข่ดาวเย็นไว้ๆ เค้าอาจ

จะญาติมิตร สนิทกันเเล้วก็ได้ แต่ ถ้าถ่านไฟเก่า

ประทุล่ะ จะว่าไง แต่คงไม่หรอกมั้ง เห้อ ช่วงนี้

ยิ่งโดนไข่เจียวดุอยู่ ว่าหัดทำตัวให้เป็นผู่ใหญ่

นี่ ฉันกำลังโดนเด็กสั่งสอนหรอ ' ไข่ดาวสะบัด

หัวไล่ความคิด เมื่อสักครู่ก่อนจะหันมามองหน้ากับผู้มาเยือน อย่างโรส ดีๆ

 

"ชื่อโรส ทีหลังก็เรียกมันให้ถูกๆ เคนไม่เคยบอก 

เธอบ้างรึยังไง"เอ็ดเบาๆ เพราะยังไง เธอก๋็แก่กว่า

คนที่เรียกห้วนๆ แบบเมื่อสักครู่อยู่ดี

 

"เอ่อ..ขอโทษที"สะอึกไป เสี้ยววิ กับชื่อที่กล่าว

ขานมา เมื่อกี้ 'ทำไมต้องพูด ถึง...ด้วยนะ'

 

 

 

"นี่ นึกไงติดรถมา ไหนบอกจะอยู่ร้านๆๆ"กอไผ่บ่น

อุบ 'ไม่อยากให้คนตัวเล็กของเค้าจะอึดอัดเพราะ

คนเยอะ เดี๋ยวจะเเย่งผู้ป่วยหายใจอีก.. 

 

"จะไปเยี่ยมนิด เยี่ยมหน่อยไม่ได้หรอ หวงจังเลย

นะคนนี้อ่ะ เอามาเชยชมให้เป็นขวัญตาหน่อยไม่ได้เลยหรอ" เสียงเดซี่บ่นยาวเหยียด

 

"ป่าวสักหน่อย"ป่าวเลย เขาไม่ใช่เเค่หวงธรรมดา

'แต่หวง ห่วง หึง มากต่างหาก'

 

"อื้อ นะ..น้ำ" เสัียงเเหบพร่าจากการขาดน้ำ ดังขึ้น

ขณะ กำลังเกิด สงคราม เงียบ 

ร่างบางทุกคน ลุกยืนเต็มความสูง กระวีกระวาดวิ่ง

ไปด้วยความตกใจ คนมีสติอย่างไข่ไก่ เห็นคนป่วย

บ่นหิวน้ำ มือเรียวสวยก็รีบหยิบน้ำข้างหัวเตียงของ

โรงพยาบาล

                 เห็นดังนั้นคนได้สติคนต่อมารัีบกด

เครื่องมือเรียกเเพทย์ ส่วนอีกคนก็มองคนไข้ด้วย

ความอึ้งปนดีใจ

 

"ว้าวๆ ไข่เจียวฟื้นเเล้ว"เสียงดีใจของไข่ดาว ทำ

คนทั้งสองที่เป็นผู้ใหญ่กว่ามอง ก่อนจะส่ายหัว

'การมีลูก เเละ อายุที่เพิ่มขึ้นไม่ได้ทำให้ ไข่ดาว

ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นสักนิด'เสียงคิดในใจของโรสไม่ได้

ทำให้ไข่ดาวหยุดดีใจ

 

ผ่างง

 

"ขอดูอาการคนไข้นะคะ"เสียงพยาบาลประจำโรง

พยาบาลเอกชนพูด เเละมาด้วยความไว ยิ่งกว่า

ไปรษณีอีเอ็มเอส ทำให้สามคนผละออกจากเตียง

คนป่วย เพื่อให้ คุณหมอเเละพยาบาล ตรวจร่าง

กาย

 

 

"รถเนี่ยจะติดอะไรกันนักกันหนา"เสียงบ่นของ

กอไผ่ดังขึ้นอีกระรอบ จนคนร่วมโดนสารจิ๊ปาก

คอ กับคนที่ขี้บ่น

 

"มันก็ธรรมดา สำหรับคนเรื่องมากเรื่องดอกไม้

มันเลยออกมาช้า เเค่พ้นไฟแดงนี้ก็ถึงเเล้วนั้นไง 

ไฟเเดงนับถอยหลังเเล้ว เตรียมเหยียบคันเร่งดีๆ

ล่ะ พ่อคนใจร้อน"เสียงบ่นของเดซี่ไม่ได้ช่วยอะไร

เท่ากับเวลานับถอยหลังของไฟแดง ที่บ่งเวลา

5

 

4

 

3

 

2

 

1

 

"เป็นไงบ้างคะหมอ"สามคนประสานเสียงหลังจาก

หมออกมาจากห้องเช็คอาการ

 

"ไม่มีไรน่าเป็นห่วงมาก แต่ที่น่าเป็นห่วงก็คือ 

สมองนะครับ คือสมองได้รับความกระทบกระเทือน

ซึ่ตอนที่หมอถามคนไข้ คนไข้ก็เอาเเต่ บอกว่า

ฉันคือใคร แต่ถ้ารักษาเป็นประจำ เเละ กินยาให้

สม่ำเสมอ ความทรงจำก็จะกลับมา " คุณหมอบอก

อาการคนไข้อย่างละเอีบดเเละดี แต่ ดีเกินไปด้วย

ซ้ำ ทั้งสามอ้าปากเหวอ ก่อนจะรีบตั้งสติ วิ่งไปหา

เตียงคนไข้ หวังเเค่ว่าจะจำสามคนนี้ได้

 

"นี่ๆ จำพี่ได้รึป่าว"เสียงของไข่ดาวบอกอย่างร้อน

รนเมื่อมาถึงเตียงคนไข้ เเต่ได้เพียงการตอบออก

มาด้วย สายตาฉงน 'น้องฉันความจำเสื่อมหรือ ..

ใบ้กินกันเเน่ พูดหน่อยสิ ทำตาเเป๋วอยู่ได้ เห้อ..'

 

"นี่ๆ พี่ไข่ไก่ไง จำได้รึป่าว"เมื่อเห็นว่าตนน้องถาม

เเล้วคนเป็นพี่รีบถามต่ออีกโดยไว

 

"พะ..พวกคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ฉันจำไม่ได้ ฉะ.

..ฉันคือใคร โอะ ปะ.ปวดหัว.."มือเรียวกุมหัวโดย

ไว้

 

"ทำไงดี"

 

 

"นี่ เเค่หน้าประตูนั้นก็เดินไปถึงเเล้ว รีบจังเลย"

เดซี่ก็ยังคงบ่นกับความรัีบร้อนของน้องชายที่เอาเเต่ก้าวฉับๆ

 

ผ่างงง

 

"นี่ผมมาเเล้วรอนานมั้ย"เสียงใสพูดร่า เเต่ต้อง

หยุดชะงัก เพราะเสียงหนึ่ง ทั้งๆที่ยังเดินไม่ถึง

 

"คราวนี้ใครอีกหละ ฉันจำไม่ได้หรอกนะ"  'อะไร

นะ ไข่เจียว พูดว่า จำไม่ได่้ หรอ ? มะ..หมาย

ความว่าไง"ความคิดเชื่องช้ากว่าระบบการทำงาน

ของสมองที่สั่งให้หอบขาเดินเข้าไป

 

"สวัสดีไข่เจียว วันนี้ฉันเอาดอกไม้มาให้เหมือน

เดิมเเล้วนะ อ้าวฟื้นเเล้วหรอ"

 

"คุณคือใคร"

 

---

จบไปอีกตอน ใกล้จบเเล้วล่ะ  อีกประมาณ...ตอนก็จบเเล้ว ขอบคุณคนที่ส่งกำลังใจมาให้นะ ที่บอกว่าสู้ๆนะคะ อัพต่อ (ใช่ปะ) ขอบคึณมากนัะ เเค่ๅคอมเม้น ก็เท่ากับ 100 กำลังใจสำหรับเราเเล้ว เเล้วก็ขอบคุณคนที่ติเรานะ เราขอบคุณมากนะคะ ตอนนี้เเก้ให้เเล้วนะ เเก้ในพาร์ทนี้ ไม่รู้ว่าจะได้รึป่าว ในเทเลโฟน กับ คอมมันดูไม่เหมือนกันอ่ะ เเล้วก็ขอบคุณนะ ขอบคุณทุกคอมเม้น รักคนอ่านนะจุ้ปๆ อย่าลืมคอมเม้นมาล่ะ อยากอ่าน ติได้นะ (ติเราเบาๆนะ เราบอบบาง/หรอ) อื้อ เราเปลี่ยนภาษานิดหน่อย ขี้เกียจพิมของใครคนนึง อาจจะเเปลกๆ เเต่ก็จะพยายามนะ  ไปละ เจอกันพาร์ทหน้าเด้อ จุ้ปๆ