Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

     "แล้ว..แล้ว..มันเคลื่อนไหวกันรึยัง" เสียงของฉันสั่นเครือด้วยความวิตกกังวล มองซ้ายแลขวาด้วยความพะหว้า ก่อนที่จะได้รับคำตอบที่ฉันพอสบายใจได้

 

'ยัง ฉันรู้แค่ว่าไอ้บอร์ดี้การ์ดแกที่ชื่อว่าทีน มันโทรมาถามพ่อฉันว่าแกได้อยู่กับฉันมั้ย แล้วพ่อฉันก็บอกว่าไม่อยู่!พ่อฉันบอกว่าได้ยินแว่วๆว่า คงเป็นที่นั่นๆ อะไรนิแหละ มันอาจจะยังไม่รู้แน่ชัดก็ได้' ฟังจากเสียงยัยเค้กแล้วดูเหมือนยัยนี้จะมั่นใจมาก อาจจะเป็นเพราะตอนนั่นที่เจอกับตาลุงนั่น ทำไมฉันไม่ระวังตัวให้มากกว่านี้นะ ชิ!

 

     คิดแล้วก็แค้นอยากฟังเพลงโป๊ของใบเตย เอ้ย!ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องมาเล่นนะ ตอนนี้ต้องระวังตัวให้มากขึ้นกว่าเดิมเป็รร้อยเท่า มีความเป็นไปได้ที่พรุ่งนี้จะมีตำรวจและทหารเดินกันให้ว่อนในหาด ฉันต้องวางแผนสินะ..

 

"ขอบใจที่บอก แกแฮคโทรศัพท์ของไอ้ทีนได้ใช่ไหม แฮคไปสืบให้หน่อยว่ามันโทรหาใครบ้าง เสร็จแล้วส่งอีเมลมาให้ฉันเลยนะ"

 

'เฮ้ย! มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะเว้ย ถ้าฉันโดนจับได้จะทำยังไงเล่า!' ยัยเค้กประท้วงเสียงดัง

 

"ถ้าโดนจับได้แกก็ดิ้นหนีสิว่ะ ไม่ก็จับเแทงไปเลย รู้จักไหมคำว่าเอาชีวิตรอดน่ะ" ฉันยังเคยหนีรอดมาจากเสือในป่าตอนอายุ 10 ขวบได้แล้วเลย กะอีแค่หนีจากผู้ชายคนเดียวมันจะยุ่งยากอะไร
'เอออันนั่นน่ะฉันรู้! แต่ฉันไม่ได้แรงวัวแรงควายแบบแกซะหน่อย ถ้าโดนจับได้ก็ถือว่าจบ!' ให้ตายสิ เถียงกันแบบนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาแฮะ อ่ะ.. เดี๋ยว

 

"เฮ้ยไอ้เค้ก! แกดูดิว่าในห้องแกมีเครื่องบันทึกเสียงรึเปล่า!!" ถ้ามีคราวนี้แหละซวยครั้งใหญ่เลยล่ะ ในระหว่างที่ยัยเค้กกำลังค้นห้องตัวเอง ฉันก็นึกได้ว่าตาลุงนั่นจะต้องดักซุ่มเราอยู่แน่ๆ เพราะแบบนั่นฉันเลยปิดหน้าต่างทุกบาน กดตัดสาย เตรียมมีดสอดไว้ใต้แขน เดินรอบห้องเพื่อหาสิ่งแปลกปลอม เมื่อตรวจดูแล้วไม่เห็น ต่อไปก็ต้องไปตามนายวินให้เข้ามาในห้องซะก่อน

 

ปัง!

 

ด้วยความรีบร้อนฉันจึงถีบประตูแทนการผลัก เสียงประตูที่เด้งออกทำให้คนแถวนั่นหันมามอง และนายวินด้วย นายวิน!นายนั่นกำลังยืนคุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้!!

 

"เอ๊ะ.. คุณซิน" นายวินวิ่งเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับผู้ชายตัวสูงที่วิ่งตามมาติดๆ ใครกันนะ ฉันมองไม่เห็นเลย มืดไปหมด ถ้าฉันปามีดใส่ผิดคนล่ะก็ ฉันซวยแน่ แต่ถ้ามัวแต่ลังเลไม่ปาใส่สักที ฉันเองจะเป็นฝ่ายโดนฆ่าแทน

 

คิดได้แบบนั่นมือมันก็ไปเองโดยสัญชาตณาน แต่ปาอะไรไปไม่รู้ อะไรอยู่ในมือฉันก็ปาไปก่อนล่ะ !

 

"โอ้ยยย!!" เสียงร้องของผู้ชายดังขึ้นเมื่อฉันปา โทรศัพท์!โทรศัพท์เครื่องเดียวของฉัน ไม่นะ!!

 

"ซิน! ทำอะไรน่ะ คุณปาโทรศัพท์ใส่เพื่อนผมทำไม!" ห้ะ? เพื่อน? เพื่อนนายงั้นหรอ ใครกัน

 

"อา!" สบตาได้เพียงแว้บเดียวฉันก็รู้ว่าคนที่กำลังจับหัวที่บวมของตัวเองคือคนเดียวกันกับที่ช่วยฉันให้รอดจากสถานการณ์หน้าอับอายมาได้ หนุ่มผิวแทนคนนั่น.. แต่ช่างก่อนเถอะ โทรศัพท์ของฉ้านนนนนนน!! เสียงฝีเท้าของฉันก้าวฉับๆอย่างรวดเร็ว เมื่อไปถึงแล้วนั่งทรุดดูโทรศัพท์ตัวเอง สภาพในตอนนี้ของมัน หัวแตก แบตกระจาย เครื่องค้าง เศษอะไรไม่รู้หลุดกระเด็นไปตามที่ต่างๆ เห็นสภาพมันแล้วฉันอยากเอาหัวโขกกับก้อนหินให้แตกตายจริงๆ 

 

"โอย.. เธอ" หลังจากที่ฉันนั่งทรุดสติหลุดลอยอยู่ข้างๆนายหัวแดงมานาน นายนั่นที่เพิ่งหายเจ็บก็ทักขึ้น ทำให้ฉันหันหน้าไปมองตานั่นอีกครั้ง สบตากันได้วิฯเดียว สติฉันก็กลับเข้าร่างเหมือนเดิม

 

"เอ่อ..ขอโทษทีนะ ฉันคิดว่าใครวิ่งตามนายวินน่ะ" แถไปเรื่อยน่ะ แต่ฉันก็ปาแม่นดีนะ ดูสิ ตรงกลางพอดีเลย ฮ่าฮ่า [ใช่เรื่องหัวเราะมั้ย]

 

"ไม่เป็นไร.. เธอที่เจอที่ตลาดใช่ไหม ?"

 

"ใช่ ฉันชื่อซิน" 

 

"ผมชื่อ แซลม่อน" ปลาหรอ ?... ช่างมันเถอะ แค่เรื่องชื่อ สติกลับมาไหวพริบต้องตามมาด้วย ฉันขยั้นขะยอให้นายแซลม่อนกับนายวินเข้าไปในห้อง พออยู่กันครบหมดแล้ว ฉันจึงอธิบายสิ่งต่างๆแบบลวงๆให้ฟัง ถ้าให้พูดความจริงไป เรื่องมันจะใหญ่กว่าเดิมน่ะสิ..

 

"คือ.. ให้พูดตรงๆเลยก็ มีคนกำลังจะฆ่าฉัน มันไล่ฆ่าครอบครัวฉันจนหมดฉันเลยต้องหนีออกมาจากที่นั่น มีคนจะนำฉันไปเลี้ยงเยอะแยะ แต่ฉันไม่คิดจะพึ่ง เพราะอาจทำให้คนพวกนั่นซวยไปด้วย.." นายวินกับนายแซลม่อนนั่งฟังนิ่งๆ แล้วคำถามจากนายซื่อบื้อก็บังเกิด

 

"เขาจะฆ่าคุณเรื่องอะไร?" เอิ่มมม... คิดแปปป

 

"เพราะฉัน.. น่ารัก" เอ๊ะ.. คำตอบแบบนี้มันน่าโดนส้นนะ นายวินทำหน้างง นายแซลม่อนเลยพูดต่อ

 

"ลักขโมย" เอออ! ให้มันได้อย่างงั้นสิแซลม่อน !

 

"เขาจะลักพาตัวคุณไปทำไม?" ถามอย่างกับเป็นยอดนักสืบ โคนันเลยนะย่ะ งั้นฉันขอเป็นรันล่ะกัน อุ๊ต้ะ!

 

"เอาไปขาย.." ในซ่อง คำนี้ไม่กล้าพูด ไม่ค่อยจะสุภาพถ้าต้องพูดต่อหน้าผู้ชายทั้งสองคน

 

"งั้นเราต้องรีบกลับแต่เช้านะ" นายวินเสนอความเห็น

 

"ผมมาทำงานพิเศษแถวนี้ รู้จักคนเยอะ เดี๋ยวช่วยพากลับ..แบบไม่มีใครเห็น" พูดแล้วก็ยิ้มเยาะที่มุมปาก เห็นแล้วหน้าจับดูดเป็นบ้า เอ้ยยย!

 

"ก็ดี งั้นคืนนี้นอนเอาแรงก่อน เราจะเดินทางตอนตีห้า หวังว่านายจะหาทางกลับได้นะแซลม่อน" ฉันหันไปมองแซลม่อนที่นั่งอยู่ข้างๆนายวิน เขาพยักหน้ารับนิดหน่อยแล้วเราก็แยกย้ายกันไปคนละทาง

 

     แต่ให้ทำยังไงก็นอนไม่หลับแฮะ..ตอนนี้คงประมาณ 4 ทุ่มแล้วมั้ง เดินไปดูดีกว่าว่านายวินนอนหลับรึยัง ชะแว่บบบ.. ฉันย่องเบาออกไปดูนายวินที่นอนอยู่ตรงโซฟา ด้วยเหตุว่าไม่กล้านอนร่วมตียงกับฉัน ก็แค่นอนเอง ไม่เห็นต้องคิดมาก! พูดแล้วก็เคืองจิ้มแก้มแม่มส์ จิ้มๆๆๆๆ

 

หมับ!

 

"โอะ.." เสียงอุทานของฉันดังขึ้น เมื่อนายวินที่เหมือนจะหลับไปแล้วแต่ยังไม่หลับ จับเข้าที่มือของฉัน ดวงตากลมค่อยๆเบิกกว้างขึ้นเรื่อยๆ หัวใจของฉันเองก็เริ่มเต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ.. หน้าของเราสองคนอยู่ไม่ไกลมากเพราะฉันนั่งยองๆกับพื้นแล้วยื่นมือไปจิ้ม นายวินลุกขึ้นนั่งกับโซฟาขยี้ตาเล็กน้อย แล้วก็หันมามองที่ฉัน

 

"นอนไม่หลับหรอ.." ถามเสียงัวเงียเลยแฮะ ฉันไปขัดเขารึเปล่านะ

 

"นิดหน่อย นายหลับมั้ย"

 

"เกือบจะหลับ แต่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้เอานิ้วมาจิ้มแก้ม จนจะทะลุอยู่แล้ว" เอ่อ.. ผู้หญิงที่ไหนกันนะ

 

"แฮะๆ" หัวเราะแห้งๆด้วยอาการเก้อ แต่หัวเราะได้ไม่นานฉันก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อนายวินเหยิบตูดลงมานั่งข้างล่างแล้วจับไหล่ของฉัน

 

"คุณน่ะ.. ยิ้มให้ได้แบบนี้ตลอดนะ"

 

"ห้ะ.." นอกจากพูดแล้ว ยังโน้มตัวเข้ามาหาฉันอีก เฮ้เดี๋ยวว ฉันยังไม่ได้หายสงสัยเลยนะ ><

 

"เดี๋ยวๆ..นายจะทำอะไรน่ะ" ฉันพูดเตือนแล้วนะ นายยังจะโน้มมาหาฉันอีกหรอ แล้วดวงตาสีดำนั่น อย่าจ้องมันมาที่ฉันมากได้ไหม มันทำให้ฉันโน้มตัวตามนายไปด้วยนะ หน้าของเราอยู่ใกล้กันแค่คืบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ฉันหลับตาด้วยอาการเขินสุดตัว ตื่นเต้นๆๆ ฉันไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้เลย 

 

     ริมฝีปากของทั้งสองประกบกันเบาๆ ซินสะดุ้งเล็กน้อยกับการโดนสัมผัสที่นุ่มนวล แสงเทียนจากบนโต๊ะทำให้เธอรู้สึกถึงบรรยากาศโรแมนติก มือของวินลูบไหล้ตามตัวของซินไปเรื่อยๆ ความรู้สึกของทั้งสองคนประสานเป็นหนึ่งเดียว แต่ถึงอย่างนั่น พระเจ้า.. ก็ไม่ได้เข้าข้างเสมอไป

 

"อื้อ.." เสียงครางของฉันทำให้วินถอนจูบที่เนิ่นนานออก เขามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับแล้วฟรีรันนิ่งวิ่งออกไปนอกห้องทันที ฉันเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากแล้วลูบไปมา ความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรเนี้ย..ขนลุกจัง ทำไมฉันถึงมีความรู้สึกพิเศษกับตาบ้านี้กันนะ แล้วฉันไปคลอยตามจูบกับตานั่นทำไมห้ะ!! อ๊ากกกกก! ถ้าเจอหน้ากันแล้วฉันจะพูดว่าอะไรดีล่ะเนี้ย 'นายมันอ่อน' ม่ายยยยยย!! พูดแบบนั่นเดี๋ยวตานั่นก็วิ่งร้องไห้ออกไปอีกรอบหร๊อกกก 

 

ฉันเอาหัวกระแทกกับโซฟาข้างๆจนมึน รำลึกถึงจูบอันแสนหวานนั่น คิดแล้วเขินน ไม่คิดแล้วเว้ยยย!

 

"อะ..เอ่อ.." ฉันที่มัวแต่หลับตาทำสมาธิ สะดุ้งกับเสียงอ่ำๆอึงๆของนายวินที่มาตอนไหนไม่รู้ หว้า..หน้าแดงเป็นบ้า ทั้งฉันและนายวินเลยแฮะ อึดอัดเว้ยย

 

"เอ่อ..คือ ผมจะรับผิดชอบเองนะ" 

 

"ห้ะ?" ฉันทำหน้างงเล็กน้อยกับคำพูดของนายวิน รับผิดชอบ? รับผิดชอบอะไร?

 

"ผม..ผมขอโทษ ผมจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเอง" นายวินยกมือขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ แต่ในหัวของฉันตอนนี้ก็คือ.. คนอย่างนายเนี้ยนะจะมารับผิดชอบฉัน ?.. รับผิดชอบตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ.. ดูเหมือนจะเย็นชาแต่ฉันให้คำแนะนำนะ [หราๆ] นายวินเห็นสายตานิ่งๆของฉันเขาก็เริ่มทำตัวเลิ่กลั่ก นั่งลงกับพื้นตรงหน้าฉัน แล้วยกมือขอโทษอีกครั้ง ที่จริงฉันไม่ได้นิ่งอะไรหรอกนะ แต่แบบว่า.. มองหน้านายตอนขอโทษแล้วมันน่ารักดี =.,= เอ๊ะ! ทำไมฉันชอบคิดเรื่องอะไรแบบนี้นะ คิดแล้วก็เอามือฟาดหัวตัวเองสักทีสองที เอิ่ม.. เจ็บว่ะ

 

"เลิกขอโทษได้แล้วน่า นั่นไม่ใช่จูบแรกของฉันซะหน่อย" 

 

"อ่ะ..ห้ะ"  เอ๋อทำไมล่ะ ฉันเคยผ่านผู้ชายมาเยอะนะ... อ่ะ เห้ย! ลืมไป! นายนี้ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของฉันนี้น่า!

 

"อย่าบอกนะว่าคุณ.." อ่ะเดี๋ยว!! อย่าคิดอะไรเกินเลยนะ!

 

"ไม่ว่านายกำลังจะคิดอะไรหยุดซะ!" ฉันเอามืออุดปากนายซื่อบื้อนี้แล้วตะหวาดเสียงดัง นายวินตกใจนิดหน่อยแต่ก็เงียบตามคำสั่ง

 

"ไม่ต้องไปนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ ลืมไปซะ" ฉันชี้นิ้วไปที่หน้านายวิน แล้วนายนั่นก็พยักหน้าเบาๆ 

 

เราสองคนเงียบพร้อมกัน ได้ยินเพียงเสียงทะเลซัดขึ้นฝั่ง ความอายเริ่มเข้ามาสู่ความคิดเมื่อนึกถึงจูบนั่น 

 

"งั้น..งั้นฉันไปนอนล่ะ" ว่าแล้วก็ก้าวฉับๆไปที่ประตู 

 

"ฝันดีนะ.." ฉันหันขวับไปมองหน้าคนพูด ฝันดีหรอ.. ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับฉันเลย นายวินส่งยิ้มมาให้หน่อยๆแล้วเกาหัวแก้เก้อ ทำเหมือนตอนที่เราเจอกันครั้งแรก นายมารยาททราม ♥...

 

"ฝันดีนะ" ขยิบตาให้ทีหนึ่งแล้วเดินเข้าห้องแบบด่วนจี้ คืนนี้คงได้ฝันดีทั้งคืนแน่ๆ ฮ่าฮ่า