Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

#WIN say

ปัง!!  เสียงปิดประตูของเธอดังมาถึงข้างล่าง  ทุกคนแยกย้ายกันไปตามห้องของตัวเอง มะนาวเดินมาทางผม

“ไม่เป็นไรนะวิน ผู้หญิงแบบนั้นอย่าไปสนใจเลย ผู้หญิงไม่มีมารยาท วินอย่าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลยนะ”  มะนาวเอามือของเธอมาแตะไหล่ผมเบาๆ แต่ผมรู้สึกแย่เกินไป รู้สึกแย่เกินกว่าจะสนใจสิ่งรอบข้าง  ผมไม่เคยโดนผู้หญิงเกลียด  ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆทำร้ายคนได้ถึง 8 คน โดยที่ตัวเองไม่เป็นอะไรเลย ถึงการกระทำของเธอจะทำผมตกใจ แต่สิ่งที่เธอทำเมื่อกี้มันน่าตกใจกว่า

ตั้งแต่ที่ผมพบเธอวันแรก ผมรู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้ยิ้มสวย แต่งตัวดูดี มีชาติกระกูล อาจจะมีหยิ่งๆนิดหน่อยแต่ผมไม่ถือสา ผมไม่คิดว่าลูกคุณหนูแบบเธอจะหนีออกจากบ้าน ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหนก็เถอะ แต่ในเมื่อผมสัญญาว่าจะทำอะไรให้แล้ว ผมจะไม่ผิดสัญญาเป็นอันขาด เรื่องแบบนี้ลูกผู้ชายอย่างผมต้องรักษาไว้ เธอก็คงคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าผมจะให้ความร่วมมือ บางส่วนอาจเป็นเพราะผมชอบรอยยิ้มของเธอ พอเธอยิ้มจากมาดคุณหนูหยิ่งๆกลายเป็นเจ้าหญิงในเทพนิยาย เธอจะน่ารักมากเวลายิ้ม..

แต่การทะเลาะกันครั้งนี้ เธออาจจะไม่ยิ้มให้ผมแล้วก็ได้..

คิดได้แบบนั้นผมก็เริ่มอยากจะไปขอโทษเธอแล้วแฮะ  ผมลืมตัวเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป ตอนแรกผมจะไม่เชื่ออยู่หรอก แต่พอเห็นเธอพวกนั่นตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า มันก็อดที่จะเชื่อไม่ได้  มันเป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้ในชีวิตนี้  การไปทำร้ายคนอื่นได้รุนแรงแบบนั่น คุณจะต้องเป็นคนที่โหดร้ายมาก  และไร้เมตตาสุดๆ

ในระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาแตะที่หลังของผม พอผมหันหน้าไปก็เจอยิ้มที่สดใสของเธอคนนั่น เธอเป็นใคร? ต้องการอะไรจากผม?

“มีอะไรหรอครับ?”  ผมขยี้หัวตัวเองเพื่อขจัดความคิดชั่วร้ายก่อนจะตั้งสติคุยกับเธอคนนี้

“เมื่อกี้ทะเลาะกับซินหรอค่ะ”  เธอคนนั่นพูดยิ้มๆ

“ครับ ว่าแต่คุณเป็นใคร”

“ฉันชื่อเปเปิ้ล ส่วนคุณชื่อวินสินะ”  เธอรู้จักผมด้วยแฮะ สงสัยรู้จากมะนาวมั้ง

“แล้วเปเปิ้ลมีอะไรจะพูดกับผมหรอครับ”  เธอหัวเราะเบาๆแล้วพูดตำหนิหน่อยๆ

“อย่าพูดครับกับคนอายุเท่ากันสิ มันไม่น่ารักเลยนะ”  อ่า ขอโทษทีนะครับ แต่ผมไม่มีอารมณ์ยิ้มเลย

“แล้วคุณมีอะไรจะพูดกับผม”  ผมถามเธอซ้ำ เธอหุบยิ้มแล้วขอนั่งด้วย ผมก็พยักหน้าตอบ จากนั่นเธอก็พูดถึงจุดมุ่งหมายของเธอ

“วินไม่รู้ใช่มั้ยว่าใครเริ่ม”  เธอหันมามองผมนิดหน่อยแล้วหันกลับไปมองทิศเดิม

“อืม ผมไม่รู้”

“จะบอกให้ฟังนะ ซินไม่ได้เริ่ม” 

“ห้ะ!?”  ผมถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง ก็นึกว่าซินเริ่มน่ะเนี่ย  ยัย 8 คนนั่นหาเรื่องซินก่อนหรอ ?

“ใช่ อย่างที่วินได้ยินนั่นล่ะ ซินไม่ได้เริ่ม เธอเข้ามาแรกๆก็โดนหาเรื่องเลย ฉันยืนดูเหตุการณ์ตลอดเลยนะ”  ผมเริ่มสำนึกผิดแล้วแฮะ  ผมเอาแต่ก้มหน้าฟังเธอพูดไปเรื่อยๆ

 “แต่ซินเขาก็เก่งนะ ถึงจะตัวคนเดียวแต่เธอก็สู้จนสุดใจ เธอน่ายกย่องมากกว่าไปกลัวเธอนะ”  คำพูดพวกนี้แทงใจดำผมสุดๆ ผมคิดบ้าอะไรของผมนะ  ผมน่าจะคิดได้แต่แรกว่ากำลังมันเสียเปรียบกัน ทั้งๆที่เป็นแบบนั่นแต่ผมก็ยังไปว่าเธอ ทำให้เธอเสียความรู้สึก ดีแล้วล่ะที่เธอตบหน้าผม ผมสมควรที่จะโดนมากกว่านี่

“วินว่า ตอนนี้เธออยากได้ยินคำพูดไหนมากที่สุด”  ผมหันขึ้นมามองหน้าของเปเปิ้ล เธอขยับปากพูดต่อ  

“ขอโทษ  ไปขอโทษเธอสิ แล้วทุกอย่างจะจบลงด้วยดี”  เปเปิ้ลยิ้มกว้างให้ผม มันทำให้ผมหวนนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวคนหนึ่ง ถึงภายนอกจะหยิ่งๆ แต่ในใจของเธอนั่น ช่างอบอุ่นเกินกว่าจะอธิบายได้

ผมพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณให้เปเปิ้ล แล้วผมก็เดินขึ้นบันไดไปทีละก้าว ใจของผมสั่นระรัวเมื่อนึกถึงรอยยิ้มที่มันจะกลับมาอีกครั้งหลังจากที่ผมพูดคำว่า ขอโทษ กับเธอไปแล้ว  ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องที่เธออยู่  ห้องนี้เป็นห้องที่ผมเลือกเป็นพิเศษ เขาว่ากันว่าห้องนี้ถ้าอยู่แล้วจะทำให้สบายใจ อบอุ่นใจ ค่าราคาห้องจึงแพงกว่าห้องอื่นๆ มันเป็นอาถรรพ์ของหอพักหญิงที่นี้  ผมหวังว่า เธอจะพอใจและอยู่ได้อย่างมีความสุข

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ผมเคาะประตูห้องของเธอเสียงดัง  แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ ผมลองจับลูกบิดแล้วหมุนดู  ปรากฏว่ามันล็อค เธอคิดจะขังตัวเองให้อยู่แต่ในห้องรึไง เธอคงโกรธผมมาก ผมเสียใจ ผมไม่คิดว่ามันจะลงเอยแบบนี้

“ซิน  ผมขอโทษนะ”  ผมพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องพูดออกไป สิ่งที่ได้กลับมาก็ยังคงเป็นความเงียบเช่นเดิม

“ผมสำนึกผิดแล้ว ผมรู้แล้วว่าผมผิด ขอล่ะคุณอย่าโกรธผมเลย”  ถึงคุณจะไม่ตอบผม แต่ผมก็จะพูดต่อไป

“ผมรู้ว่าคุณฟังผมอยู่ เรื่องราวทั้งหมดเปเปิ้ลเป็นคนเล่าให้ผมฟังหมดแล้ว” 

“ผมขอโทษที่ว่าคุณป่าเถื่อนนะ ผมสมควรที่จะโดนแบบนี้แล้ว”

“อย่าโกรธผมเลยนะ อภัยให้ผมเถอะ จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอแค่คุณอภัยให้ผม”

“ถึงผมจะพูดไปมันก็ไร้ความหมายสินะ”  ผมเริ่มท้อแท้และตัดใจในที่สุด  ผมบอกลาเธอก่อนจะเดินหนีไป

“ผมไปแล้วนะ และผมจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก”  จากนั้นผมก็เริ่มเดินช้าๆ ในหัวมีแต่ความคิดที่สกปรก ผมคิดว่าในเวลานี้ผมเป็นคนที่ไร้ค่าที่สุด เธอจะไม่ยิ้มให้ผมแล้ว มันสูญเปล่าทุกอย่าง เราสองคนจะไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันอีก

คิดไปคิดมาอยู่ๆน้ำตามันก็เอ่อล้นจนไหลออกมาในที่สุด ให้ตายสิผมเป็นผู้ชายนะ จะมาร้องไห้ได้ยังไง  ผมเอาหลังมือของตัวเองเช็ดที่น้ำตาแล้วขยี้ตาแรงๆ เพื่อคืนสติให้กับตัวเอง 

แกร๊ก!  แอด..

หืม? เสียงอะไรดังมาจากข้างหลัง  ผมหันไปมองตามเสียงทันทีที่ได้ยิน ประตูถูกเปิดออกโดยผู้หญิงที่ผมรอคอย

“ซิน!”  ผมยิ้มออกทันทีที่เห็นใบหน้าของเธอ  แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกฝ่ายไม่เล่นด้วยแถมยังทำหน้าบึ้งตึง สายตาที่เธอมองมาช่างเหยียดหยามเสียนี่กระไร แต่ผมก็ยังบากหน้ามองเธอตรงๆ เพื่อบอกความในใจอีกครั้ง

“ผมขอโทษนะ เรื่องทั้งหมดผมจะรับ..” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบประโยค ซินก็ขัดขึ้น

“นายบอกว่าจะทำทุกอย่างใช่ไหม”

“อะไรนะครับ?”

“นายบอกว่าจะให้ทำอะไรก็ได้ขอแค่ฉันอภัยให้นาย นายจะทำทุกอย่างใช่ไหม” เธอถามทั้งๆที่หน้ายังนิ่งๆอยู่  เธอคิดจะทำอะไรกับผม? อย่าบอกนะว่าผมต้องไปทำอะไรที่เสี่ยงอันตราย..ผมเดาความคิดของเธอไม่ออกเลย

“อืม ผมจะทำทุกอย่าง..” แต่ผมก็ต้องจำใจตอบไปแบบนั่น เพราะสิ่งที่ผมทำกับเธอมันใหญ่หลวงยิ่งนัก

“พรุ่งนี้..พรุ่งนี้ว่างไหม”  ซินโผล่หน้ามาพูดกับผมแค่ครึ่งเดียว  พรุ่งนี้หรอ?

“ถ้าเป็นตอนเช้าก็ว่างนะ ส่วนตอนกลางคืนก็ทำงาน”  เธอพยักหน้านิดหน่อยแล้วสูดลมหายใจเข้าปอด เสียงดัง

“นายช่วยพาฉันไปทะเลที!”  ไปทะเล? เอาจริงดิ  ผมเคยไปแค่สองสามครั้งเอง

“ผมไม่แน่ใจว่าจะไปถูกไหม..”  ผมพูดจริงๆนะเพราะผมไม่ได้ไปนานแล้ว ไม่แน่ใจว่าจะจำทางได้ไหม

“อย่าเรื่องมากแค่พาฉันไปก็พอ” เธอพูดเสียงเย็นใส่ผม ดูเหมือนว่ายังไงๆผมก็ต้องไปให้ได้สินะ

“โอเค งั้นพรุ่งนี้เตรียมตัวไว้เลยนะ”  ผมเห็นเธอแอบยิ้มด้วยล่ะ เพราะการโผล่มาแค่ครึ่งหน้าของเธอทำให้ผมมองรอยยิ้มนั่นไม่ถนัด  เธอก้มหน้างุดๆแล้วพูดไล่ผม

“ไปได้แล้ว จะมายืนทำอะไรในห้องพักหญิงนักหนาย่ะ” เธอพูดพร้อมกับค่อยๆปิดประตูห้องเบาๆ

ในที่สุดผมก็ง้อเธอสำเร็จสินะ เห้อ~~ เอ้ย!! พูดอย่างกับเป็นแฟนกันแน่ะ! เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ คิดบ้าอะไรเนี้ย ! ผมส่ายหัวรัวเพื่อไล่ความคิดบ้าๆนี้ออกจากหัว สักพักผมได้ยินเสียงผู้หญิงหัวเราะเบาๆ ผมจึงหันไปมองตามเสียง

“เปเปิ้ล”  ผมพูดชื่อเธอเบาๆ พร้อมกับยิ้มตอบให้กับเธอ

“ว่าไง ดูเหมือนจะกลับมาคืนดีกันแล้วนะ”  เปเปิ้ลยิ้มยินดีให้กับผม แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่า ยิ้มของเธอไม่ได้น่ารักเท่าของผู้หญิงที่เพิ่งโกรธผมไปเมื่อกี้นะ สงสัยผมคิดไปเองมั้ง..

“อืม เพราะเธอเลยนะ ขอบคุณมาก” ผมก้มหัวนิดๆเธอก็พยักหน้ารับหน่อยๆ  หลังจากนั้นเธอก็เดินไปส่งผมที่รถ และสุดท้ายทุกสิ่งก็กลับมาอยู่ในสภาพเดิม..