Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

เช้าวันรุ่งขึ้น..

“ฮ้าววว...อืมมม” โอย กี่โมงแล้วเนี้ย ทำไมฉันรู้สึกเหนื่อยๆแบบนี้นะ อยากนอนต่อจังเลยยย

พูดแล้วก็ทำเลย ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงสีชมพูนุ่มๆ รู้สึกดีเป็นบ้า มีความสุขจังเลย ฮิฮิ

“ยัย-ขี้-เซา!” เอ๊ะ! ใครมารบกวนเวลามีความสุขของฉันเนี้ย  แล้วยังมาว่าฉันขี้เซาอีก มารยาททรามเหลือเกิน

“อะไร อ่อ...ยัยมะตูมนี้เอง”  ฉันนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงแล้วขยี้ตาแรงๆ  ที่แท้ก็ชะนีมะตูมคนดีของฉันนี้เอง มาปลุกซะเช้าเลยนะ เอ๋? มันเช้ารึเปล่าว่ะเนี้ย

“ฉันชื่อมะนาวย่ะ! ยัยขี้เซากรุณาไปอาบน้ำแปรงฟันอันโสโครกของเธอแล้วลงไปกินข้าวซะ!”

“ฉันชื่อซินย่ะ กรุณาเรียกให้ถูก”  ยัยมะตูมนั่นทำเป็นไม่สนใจ ปิดประตูเสียงดังปัง  หนอย..ยัยมารยาททราม 

ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัว  นั่งมองอยู่นานเพราะมองไม่ค่อยชัด เอ๋..ตอนนี้มัน

เที่ยงแล้ว!!! ทำไมฉันตื่นสายแบบนี้เนี้ย ขี้เซาเหมือนที่ยัยนั่นบอกเลยแหะ!

     เฮ้ยเดี๋ยว? แล้วเมื่อคืนฉันมานอนที่ห้องได้ไงฟ่ะ  ฉันว่าฉันหลับอยู่ในรถของตาวินนั่นนี้น่า  หรือว่าตานั่นจะอุ้มฉันเข้ามาในห้อง ถ้าเป็นแบบนั่นจริงฉันจะจับนายจูบเลย เอ้ย! ความคิดบ้าบออะไรเนี้ย ต้องไปขอบคุณสิ ฉันนี้คิดลึกจริง

ผ่านไป15นาที..

     ตัวหอมดีจังเลยฉัน มีความสุขดีแฮะ ห้องน้ำก็สีชมพูถึงมันจะมีแค่ฝักบัวและสบู่ก็เถอะ อย่าคิดเลยว่าฉันจะไม่ได้แปรงฟัน - -*  ฉันเตรียมมาจากที่บ้านแล้วย่ะ พูดไปพูดมาป่านนี้แล้วทำไมพวกตำรวจถึงยังไม่เคลื่อนไหวนะ  ปกติแล้วถ้าแค่ฉันหนีเที่ยวไม่กี่ครั้งตำรวจทั้งประเทศก็กระโดดขึ้นไอ้รถหวอตามหากันจ้าละวันแล้ว  ออกข่าวรึยังนะ? หวังว่าเมื่อฉันเดินลงไปกินข้าว ยัยพวกนั่นคงจะยังไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ขอให้ยัยพวกนั่นซื่อบื้อไม่เปิดทีวีดูข่าวแต่เป็นดูช่องขายโอมามิกระชับหุ่นไรงี้เถอะ ><

“ลงมาได้สักทีนะหล่อน”  เสียงใครอีกล่ะเนี้ย  พอฉันลงมาถึงห้องอาหาร ยัยชะนีทั้งหมดในหอก็อยู่กันครบถ้วนทั้งพวกที่เจอกันวันแรกและพวกที่ฉันเพิ่งจะมาเห็นหน้า  อาหารถูกวางเป็นโหลๆเพื่อความสะดวกในการตัก อย่างกับบุฟเฟ่แน่ะ ฉันไม่เคยเห็นอาหารที่มันบ้านนอกแบบนี้มาก่อนเลย นั่นมันอะไรน่ะ มีเนื้อปลาเอ๊ะ? หรือเนื้อหมูอยู่ในนั่นด้วย แถมยังสีเชียวๆอืดๆอีกตั้งหาก อย่างน้อยๆถ้าเป็นหอพักหญิงน่าจะมีสลัดหรืออาหารเสริมบ้างนะ

“ยังจะมาเงียบอีกนะ หยิ่งจริงเลย” อะไรของยัยพวกนี้เนี้ย ฉันแค่กำลังคิดอะไรเหม่อๆอยู่เฉยๆ แล้วคำพูดของพวกเธอฉันจำเป็นต้องตอบด้วยหรอ นิ่งเสียตำลึงทองจะดีกว่าย่ะ

“ฉันไม่ได้หยิ่ง”  แล้วพวกเธอมานั่งอะไรกันตรงบันได ไม่มีที่นั่งรึไง หรือบ้านนอกมากจนต้องมานั่งแหกเหวกขาแบบนี้

“ต๊าย พูดได้ด้วย”  ยัยชะนีหน้าเข้มอีกตัวพูดขึ้น  ฉันก็เพิ่งจะรู้เมื่อกี้ว่าชะนีมันร้องคำอื่นได้นอกจากคำว่าผัวๆๆๆ

     ช่างมัน! ไม่อยากจะทำร้ายสัตว์ตัวน้อยๆอย่างยัยพวกนี้ เตี้ยแล้วไม่เจียมตัว! อุ๊บ? ฉันพูดแรงส์ไปสินะค่ะ ขอโทษที่เกิดมาสูง  คิดประชดไปประชดมา เริ่มเบื่อเลยเดินไปตักข้าวกิน  อืม..วันนี้กับข้าวมี 5 อย่าง กินอะไรดี แดงๆนี้มันอะไรเนี้ย..

“ถอยหน่อย คนกำลังรีบ”  ยัยพวกนี้ มันไม่เลิกตอแยจริงๆ นี้อะไรพวกใหม่หรอ  ชะนีจากป่าไหน ฉันจะได้ส่งกลับไปที่เดิม  แต่ก็ได้แค่คิดไม่บังอาจพูดออกมา ถ้าฉันเผลอพูดออกมามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ต้องเก็บความแค้นนี้ไว้ในใจ  ไว้สักวันถ้าฉันโดนเอาตัวกลับไปเมื่อไหร่ ฉันจะให้นายทีนเอาพวกแฮลิคอร์ปเตอร์ปาระเบิดใส่ยัยพวกนี้เอาให้เหลือแต่ซากเลย ไม่สิ เอาให้ไม่เหลือซากเลยดีกว่า โฮะโฮะ

ฉันตักกับข้าวใส่จานตัวเองแล้วไปนั่งอยู่มุมโต๊ะมุมหนึ่ง ซึ่งไม่มีใครไปนั่ง  ก็ดี ฉันไม่อยากได้เพื่อนนิสัยไม่ดีหรอกนะ

“ขอนั่งด้วยนะ” ใครว่ะ  ฉันอยากอยู่คนเดียว ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!

“ไม่ให้นั่ง”  ยัยนั่นหน้าเจื่อนไปในทันทีแล้วทำท่าหงึกหงักเหมือนไม่รู้จะไปไหนดี มองไปมองมายัยนี้ไม่มีพวกเหมือนคนอื่นเขา ไม่ได้แต่งหน้าทำผม น่าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ดูไม่หยิ่งและไม่มารยา  เอายัยนี้มาใช้ประโยชน์ดีกว่า (นางเอกเราชั่วได้ใจค่ะ)

“เดี๋ยวก่อน” ยัยนั่นหันหน้ามาแล้วชี้ที่ตัวเอง

“ใช่ เธอนั่นแหละ มานั่งนี้” ฉันกวักมือเรียก ยัยนั่นทำท่าทำทางดีใจใหญ่ อย่างกับเด็กได้ของเล่นแน่ะ

“เธอรู้มั้ย ฉันไม่มีเพื่อนนั่งกินข้าวมาตั้งนานแล้ว มีเธอคนแรกนิล่ะที่ให้ฉันนั่งขอบใจมากนะ ขอบใจมากๆ!”

“ไม่มีเพื่อนกินข้าวมาตั้งนานแล้ว..” ฉันทวนคำพูดของยัยนั่น ยัยนี้มาอยู่นี้โดยไม่มีเพื่อนเลยหรอ อยู่ไปได้ยังไง  ของฉันยังมีนายวินคอยมารับมาส่ง แต่ยัยนี้ไม่มีเพื่อนเลยหรอ ..

“จะว่างั้นก็ได้ ฉันโดนพวกเขาแกล้งตลอดเลยน่ะ”  โดนแกล้งตลอดเลยหรอ ฉันจะเชื่อที่ยัยนี้พูดดีมั้ยเนี้ย

“นี้ยัยเปเปิ้ล!! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้เข้าไปคุยกับยัยนี้!”  อะไรของยัยพวกนี้เนี้ย กลุ่มใหม่อีกแล้วหรอ  ดูเหมือนกำลังด่ายัยนี้อยู่ด้วย ชื่อเปเปิ้ลหรอ? ชื่อน่ารักดีแหะ

“ตะ..แต่ ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็น..ผู้หญิงเลวร้ายอะไรนี่” ยัยเปเปิ้ลตัวสั่นน้ำตาไหล  ยัยนี้อ่อนแอใช้ได้แหะ หรือว่ามันกำลังเล่นละครตบตาฉันนะ ถ้าฉันจะรอดูต่อไปโดยไม่ช่วยนี่ไม่ผิดใช่ม่ะ?

“เธอรู้ได้ไง! ยัยนี้เมื่อคืนก็ไปอ่อยวินจนเขามาส่งถึงห้อง! ทำตัวน่าหมั้นไส้ คิดว่าสวยแล้วจะอ่อยผู้ชายไปทั่วได้หรอย่ะ!”  ห้ะ!! ฉันเนี้ยนะไปอ่อยนายวิน ในชีวิตนี้ฉันไม่เคยอ่อยใครมีแต่คนมาอ่อยฉันย่ะ!

“แต่ว่า..แต่ว่า..เมื่อคืน..เขาก็ไม่ได้ทำอะไรกันนี่..” ยัยเปเปิ้ลยังคงพูดด้วยเสียงสั่นๆต่อไป ถ้ามองในแง่ผู้ชายนะ ยัยนี่เป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่งเลยล่ะ ยิ่งเวลาเธอตัวสั่นแล้วร้องไห้เธอยิ่งน่ารัก เป็นผู้หญิงน่ารักที่สมบูรณ์แบบมาก ต่างจากยัยพวกนี้ ปากก็ร้าย หน้าตาก็ใช้ไม่ได้แถมยังกร่างไปทั่ว  เก่งได้เฉพาะกับคนอ่อนแอเท่านั้นล่ะ

“เหอะ! เรื่องแบบนี้คงต้องถามเจ้าตัวแล้วล่ะ เมื่อคืนล่อกันไปกี่ชั่วโมงล่ะห้ะ!?” คนอื่นๆเริ่มเดินมามุงดูกันใหญ่ บางคนนั่งหัวเราะด้วยความสะใจ บางคนทำหน้านิ่งเหมือนจะบอกว่า ‘เอาอีกแล้วหรอ’ แต่บางคนก็เดินหนี ไม่อยากเอาตัวเองมาเกี่ยวด้วย

“เอิ่ม...สักสามชั่วโมงมั้ง พวกเธอได้นับมั้ยล่ะ”  ขอสักกลุ่มเถอะ อย่างน้อยๆฉันก็ได้ปลดปล่อย มานั่งด่าคนอื่นข้ามหัวแบบนี้ มารยาทพวกแกมันทรามมากถึงมากที่สุด!

“หนอยแก!! หน้าแกได้เป็นสีแดงแน่!”  ยัยชะนีคนแรกเข้ามากระชากผมฉันทำให้ฉันโดนลากไปตามแรงดึง ยัยบ้านี้ แกวอนซะแล้ว!

ตุบ! ตึง!!

     ฉันใช้มือจับยัยนั่นอย่างเร็ว แล้วจับตัวมันมาใส่เข่าอย่างเมามัน ยัยนั่นสำลักหลายครั้ง ฉันเห็นแบบนั้นเลยจับมันปากระเด็นไปโดนกำแพงของหอ ยัยพวกที่เหลือยืนกันนิ่ง จนมีชะนีอีกตัววิ่งเข้ามาตบสีข้างฉัน แต่ฉันไหวตัวทันเอามือกั้นไว้ จากนั้นก็สกัดขามันให้ล้ม  พอล้มได้พวกคุณคงรู้ว่าฉันจะทำยังไงต่อ คนอย่างฉันถ้าศัตรูล้มมันต้องซ้ำ!!  ฉันจัดเต็มโดยการใช้เท้ากระทืบไปที่ท้องของยัยชะนีที่ล้ม จนยัยนั้นสำลักเป็นเลือด ครั้งสุดท้ายฉันเตะข้างลำตัวยัยนั่นปลิ้ว  พวกที่เหลือทยอยเข้ามาเรื่อยๆ ฉันใช้เก้าอี้ที่อยู่ข้างตัวให้เป็นประโยชน์จัดการฟาดไปที่หน้าและตัวของแต่ละคน  มีบางคนปาเก้าอี้ใส่ฉัน แต่อย่าคิดเลยว่าฉันจะหลบมันไม่ได้ ฉันถูกฝึกมาเป็นพิเศษเพื่อรับช่วงต่อจากป๋าและม่าของฉัน

     ผ่านไปสักชั่วโมงกว่า ยัยพวกชะนีนอนสำลักเลือดของตัวเอง ทุกคนอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ แต่ละคนโชกเลือดกของตัวเอง บางคนนอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนเลยด้วยซ้ำ  ฉันที่ยืนอยู่คนเดียวด้วยสภาพเปื้อนเลือด เสื้อของฉันจากที่มันใสสะอาดตอนนี้เสื้อของฉันมันทั้งดำและมีสีน้ำตาลเป็นคราบเลือดที่แห้งแล้วหน่อยๆ ผมยุ่งเหยิงนิดๆ ฉันจัดการเสยผมของตัวเองเผยให้เห็นใบหน้าที่โหดเหี้ยม  พวกที่มุงดูบางคนถึงกับเป็นลม คงไม่เคยเห็นเลือดมากขนาดนี้  สักพักยัยเปเปิ้ลก็เดินถือผ้าชุบน้ำมาทางฉัน ยัยนี้ไม่กลัวฉันรึไง เห็นเลือดซะขนาดนี้ไม่กลัวหรอ?

“ไม่กลัวฉันหรอ ระวังเลือดจะเปื้อนเอานะ”  ยัยนั่นพยายามจะเอื้อมมือมาแตะฉัน แต่ฉันเดินถอยไปทางอื่น  อย่ามาแตะตัวฉันเลย ใครๆก็กลัวฉัน เพราะฉันมันทั้งโหดและซาดิส คนใสซื่ออย่างเธอไม่ควรจะอยู่ใกล้

ยัยเปเปิ้ลส่งยิ้มอันเป็นมิตรมาให้ฉัน  ฉันก็ยืนอยู่เฉยๆอย่างนั้นด้วยความอึ้ง นี้เธอไม่กลัวฉันเลยหรอ!!?  โอ้พระเจ้า! ฉันว่าฉันจะไม่มีเพื่อนนอกจากยัยคัพเค้กแล้วนะ นี้สินะ เพื่อนคนแรกในชีวิตใหม่ของฉัน