Boy be absurd ซื่อบื้อนัก รักซะเลย !

ก่อนอื่นก็ต้องโทรหานายนั่นให้มารับก่อน เอ๋ เบอร์อะไรนะ ? ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์

 

“ฮัลโหลครับ”  อ่า!รับแล้ว แต่เสียงนายดูแปลกๆไปนะ

 

“ฮัลโหลๆ ตอนนี้นายอยู่ไหน มารับฉันเดี๋ยวนี้” ด่วนเลยด้วย ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันวิ่งมาถึงไหนแล้ว

 

“ผมอยู่...ผมอยู่ในบ่อครับ” เฮ้? นายไปทำอะไรในบ่อห้ะ เล่นบ้าอะไรอีกล่ะ

 

“นายไปทำอะไรในบ่อ แล้วบ่ออะไร อยู่ตรงไหนของประเทศไทย” ฉันหยุดวิ่งแล้วรวบรวมสติถามคำถาม

 

“ผมอยู่ในบ่อปลา แถวๆคฤหาสตระกูลเจ้าพ่อ” หืม? แถวๆตระกูลเจ้าพ่อ นั่นมันบ้านฉันนี้!! แล้วบ่อปลานั่น! อย่าบอกนะว่านายคือคนที่ฉันใส่เข่า!?

 

“เห้ย! อย่าบอกนะว่านายเพิ่งโดนใส่เข่าไป”

 

“นั่นผมเองแหละครับ ช่วยย้อนกลับมาช่วยผมที” ให้ตายสิ!! เจ้าซื่อบื้อเอ้ย ถ้าฉันย้อนกลับไปแล้วโดนจับได้นายต้องรับผิดชอบ!

 

“โอเค ช่วยตัวเองไปก่อนเดี๋ยวฉันวิ่งกลับไป” ฉันกดวางสายทันที แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็วิ่งสี่คูณร้อยไปหาเจ้าซื่อบื้อนั่น 

 

     เมื่อไปถึงนายซื่อบื้อนั่นกำลังปัดเสื้อกับกางเกงตัวเองที่เปียกโชก เห็นแล้วสงสารเล็กน้อย เข้าไปช่วยสักนิดคงไม่เป็นไรมั้ง

 

“นาย” ฉันเรียกเขาสั้นๆ ตานั่นหันหน้ามาแล้วยิ้มตอบให้ ยิ้มนั่น..ทำไมมันถึงหน้าดึงดูดดีจัง นายนี้ยิ้มน่ารักได้ใจดีจริง

 

“ครับ  ขอบคุณที่ย้อนกลับมาช่วยผมนะ” ตาซื่อบื้อนั่นยิ้มจนเห็นฟัน จะยิ้มอะไรนักหนา ดีใจอะไรย่ะ

 

“ไม่เป็นไร ฉันขอโทษด้วยแล้วกัน ว่าแต่นายมาทำอะไรแถวนี้”  ห้ามพูดว่ามาเดินเล่นเด็ดขาด เพราะเซเว่นที่เราเจอกันมันห่างไกลจากที่นี้เยอะ

 

“พอดีผมจะไปทำงานพิเศษน่ะครับ แต่ง่วงนอนมากไม่ได้กินกาแฟ ผมเลยจอดรถเพื่อหลับนิดหน่อย แล้วมันดันนอนไม่หลับ ผมเลยควงกุญแจรถเล่น แล้วมันก็กระเด็นมาเข้าบ่อนี้แหละครับ..”  นายนี้ปัญญาอ่อนได้ใจจริง ฉันเห็นว่ามันดูดีได้ไงนะ - -*

 

“เพราะคุณนะทำให้ผมเจอกุญแจ ผมก็ลังเลตั้งนานว่าจะลงไปดีมั้ย คุณมาช่วยทำให้ผมตัดสินใจเร็วขึ้นนะเนี้ย” 

 

“เพราะงั้นนายต้องตอบแทนบุญคุณฉัน  เราไปจากที่นี้กันก่อน นายวิ่งไปเอารถมา ฉันจะรออยู่แถวนี้”

 

“รับทราบครับนายหญิง!”  นายวินนั่นทำท่าตำรวจทำความเคารพ ก็น่ารักไปอีกแบบแหะ

 

     หลังจากที่นายวินเอารถมารับฉันแล้ว ฉันให้นายนั่นไปที่พักทันที  ตอนแรกๆดูนายนั่นจะห่วงงานกลัวไปไม่ทัน ฉันเลยบอกว่า เดี๋ยวฉันจะไปทำด้วย กะจะไปเป็นพนักงานใหม่เลย แค่ล้างจานกับเสิร์ฟอาหารไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉัน ให้ไปขโมยสูตรร้านอื่นหรือให้ไปฟันผู้จัดการร้านอื่นเพื่อเอาหน้าก็ยังได้ หึหึ

 

“เอาล่ะครับถึงแล้ว ผมไม่แน่ใจหรอกนะว่าคุณจะถูกใจมันรึเปล่า” ถูกใจไม่ถูกใจแค่นายรับผิดชอบในสิ่งที่สัญญาก็เป็นอันว่าดีมากแล้ว

 

“ขอบใจมาก ฉันจะเอากระเป๋าไปเก็บและเดินสำรวจที่นี้นิดหน่อยรอฉันหน่อยนะ ฉันจะไปทำงานด้วย” นายวินนั่นพยักหน้ารับ ฉันจึงรีบวิ่งทำเวลา ไปหายัยพนักงานหน้าร้าน ยัยนั่นยื่นกุญแจห้องให้ ที่นี้น่าจะเป็นหอพักหญิง ตานั่นเลือกได้ดีจริงๆ อาคารตกแต่งน่ารักเป็นบ้า  สีชมพูกับสีฟ้ามันตัดกันได้ดีจริงๆ ถึงจะไม่อลังการงานสร้างเหมือนโรงแรมที่ฉันเคยไป แต่มันก็ดูพื้นบ้านและน่ารักมากๆจริงๆ ดอกไม้ปลอมที่ตกแต่งตามทางทำให้มันหน้ามองมากยิ่งขึ้น เว้นแต่ว่าจะไม่มีสายตาของยัยพวกห้องอื่นที่มองมาที่ฉันอย่างหมั่นไส้ มองมากๆเดี๋ยวฉันก็ควักลูกตาออกมาซะหรอก

 

     เมื่อถึงหน้าห้องแล้ว ฉันก็ไขกุญแจเข้าไป อุว้าว *0* ห้องน่ารักฉิบเลย! มีทั้งห้องน้ำเตียงเดี่ยวและตู้เย็นเล็กๆ  ทุกสิ่งเป็นสีเย็นๆ ไม่เหมือนกับที่ห้องฉันเพราะมันมีแต่โทนสีเข้มๆ นายนั่นเลือกได้ถูกใจผู้หญิงจริงๆให้ตายสิ ต้องไปขอบคุณหน่อยแล้ว!

 

ฉันวิ่งกลับไปที่รถ ปรากฏว่า! ยัยชะนีตัวไหนไม่รู้มาเกาะขอบรถแล้วโกรงตูดมาทางฉัน ให้ตายเถอะ ยัยนี้ใครเนี้ย?

 

“ได้ข่าวว่าพาผู้หญิงมาหรอค่ะวิน ใครกันหรออย่าบอกนะว่าแฟน”  ดัดเสียงซะหวานหยดหยอยเลยนะย่ะ สาธุ! ขอให้มดกัดแกตาย!

 

“ไม่ใช่แฟนหรอกครับมะนาว  เป็นเพื่อนของผมเองแหละเขามาขอความช่วยเหลือน่ะครับ”  อ่อ ยัยนี้ชื่อมะนาวนี่เอง ถึงว่าทำตัวเปรี้ยวเกินกว่าฉันไปล่ะ

 

“ครั้งหน้าถ้ามะนาวมาขอความช่วยเหลือวินบ้าง..วินจะ..”

 

“วินจะไม่ช่วย!” ฉันพูดเสียงดังขัดขึ้น ทำให้ยัยมะนาวต่างนุดนั่นถึงกับสะดุ้ง นายวินก็สะดุ้งตาม

 

“นี้หล่อน!เป็นใครมาจากไหน..” ยังไม่ทันที่ยัยมะนาวเน่านี้จะพูดเสร็จ ฉันก็ขัดขึ้นทันทีเพื่อเป็นการไม่เสียเวลา

 

“นี้คุณค่ะ!ฉันกำลังรีบ กรุณาย้ายตูดอันบิดเบี้ยวของคุณถอยไปด้วย อย่ามาทำให้คนอื่นเขาเสียเวลา” ฉันเค้นเสียงพูดค่ะขา  เพื่อการเอาตัวรอดในสังคมสมัยนี้ =.,=

 

“ยัยนี่! รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร บังอาจมากนะย่ะ!!” แล้วแกก็คงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร

 

“พอเถอะมะนาว ผมขอล่ะ พวกผมกำลังรีบ ขอความกรุณาด้วยนะครับ” นายวินซื่อบื้อนั่นเปิดประตูรถเพื่อลงมาห้าม ฉันไม่ตอบอะไรเพราะกำลังอดกลั้นอยู่ อย่าให้ฉันได้ด่านะ เดี๋ยวมันจะยาว!(แล้วคนแต่งก็ขี้เกียจพิม!)

 

นายวินกับยัยมะตูมอะไรนั่นกำลังเคลียร์กันฉอดๆส่วนฉันก็เข้ามานั่งที่คนขับและสตาร์ทรถค้างไว้ 

 

“นี่!นายวิน ถ้านายไม่รีบเข้ามาในรถภายใน 5 วิ ฉันจะขโมยรถนายซะ!” ฉันตะเบ็งเสียงออกไปนอกรถ นายวินชะงักแล้วขอตัวยัยมะตูมนั่นเพื่อมานั่งที่ข้างๆคนขับ

 

“ดีมาก” ฉันยิ้มตอบอย่างชอบใจ ก็ดูสิ ยัยมะตูมนั่นกระทืบเท้าดิ้นเป็นหนอนโดนน้ำร้อนลวกอยู่ตรงนั่นล่ะ สะใจดีจัง การเริ่มตนของฉันก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่แฮะ

 

     ตอนนี้เรามาอยู่กันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เห็นนายวินบอกว่าผู้จัดการร้านเป็นผู้ชาย แถมยังลามกมากๆด้วย ให้ฉันระวังตัวเอาไว้  ตามทฤษฏีเลยนะ ฉันว่าตาลุงนี่ต้องเคยจับก้นพนักงานในร้านนี้ทุกคนแล้วแน่ๆเลย แถมทุกคนยังไม่กล้าทำอะไรตาลุงนี่ด้วย ถึงเวลาที่ฉันต้องสั่งสอนคนแบบนี้สินะ...

 

“คุณซิน คุณกลัวรึเปล่า”  นายวินที่เพิ่งวิ่งไปอ้วกมา เพราะการขับรถของฉัน มันน่าอ้วกตรงไหน แค่บิดพวงมาลัยได้เร็วขั้นเทพแค่เนี้ยะ!

 

“เรียกซินเฉยๆก็ได้  กลัวนิดหน่อย” ถึงปากจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ฉันไม่กลัวตาลุงนั่นเลยจริงๆลองจับมาสิ แม่จะต่อยหน้าให้  พูดปึ๊บก็มาปั๊บ ตาลุงหื่นใส่แว่นกรอบทองเดินโอบเอวพนักงานหน้าใสออกมาจากห้องของมัน   เห็นแล้วทุเรศตาจริงๆ..

 

“ไหนล่ะวิน พนักงานคนใหม่”  ตาวินพยักหน้ามาทางฉัน ฉันต้องหวัดดีตาลุงนี่สินะ?

 

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อซิน อายุ18ค่ะ” ดีนะฉันออกงานสังคมบ่อยนิดนุง เลยรู้จักการคุยกับผู้ใหญ่ โฮะโฮะ

 

“โห้ว เป็นลูกครึ่งหรอ สวยจังเลยนะหนู” ตาลุงนั่นผลักยัยพนักงานหน้าใสนั่นเบาๆเพื่อเป็นการส่งสัญญาณว่า ฉันเจอของใหม่แล้ว  สงสารยัยเด็กนั่นจัง - -*

 

“ใช่ค่ะลูกครึ่ง...”  อึ๋ย! สายตาไอ้ลุงนั่นมันจ้องมองมาทางหน้าอกฉันชัดๆ! ขอซัดสักทีได้ไหมเนี้ย !

 

“มองอะไร”  ฉันโพล่งออกไปแบบไม่ทันคิด  ปากไวจริงเลยฉัน ถ้ามันไม่รับเข้าทำงานแล้วฉันจะไปทำงานที่ไหนเล่า !

 

“พี่ไม่ได้มองอะไร..ว่าแต่หนูมาสมัครงานตำแหน่งอะไรล่ะจ๊ะ” ยิ้มเจื่อนๆแบบนี้แปลว่าแกยังไม่เคยโดนสวนสินะ

 

“ยังจะเรียกตัวเองว่าพี่อีกหรอ..ลุงจะดีกว่านะค่ะ” อุ๊บ!! ปากฉัน มันหยุดพล่ามไม่ได้!

 

“อะไรกัน ยัยเด็กนี้ วิน! แกไปเอายัยเด็กไม่มีมารยาทนี้มาจากไหน” อ่า ซวยล่ะ คนรับผิดชอบคือนายวินนี่น่า  ฉันไม่น่าปากไวเลย ขอโทษทีนะ ><’

 

“ขอโทษด้วยนะครับพี่พงษ์ เขาแค่ปากไวเฉยๆ แต่เขาทำงานดีมากเลยนะครับ ใช่ไหมๆ?”  เอิ่ม..ฉันจำเป็นต้องพยักหน้าสินะ โอเค

 

ตาลุงนั่นมองหน้าฉันนิดหน่อยแล้วก็เลื่อนลงไปมองข้างล่าง ลวนลามทางสายตานี้หว้า ฮึ่ยๆ

 

“ใจเย็นนะซิน” นายวินกระซิบใส่ฉัน โอ้ว! ฉันอดทนมาสุดๆแล้ว ตาลุงนี้! เดี๋ยวตอนดึกๆแกโดนแน่!

 

“โอเค พี่จะรับไว้  ไปเป็นสาวเสิร์ฟแล้วกัน” มองหน้าแล้วพูดสิย่ะ มามองอะไรหน้าอกฉัน  ฮึ้ยๆ!!

 

“ขอบคุณครับพี่ ซิน เธอทำได้แล้วนะ” ห้ะ อ่อ? นี้ฉันได้เข้าแล้วหรอ ฉันก็กังวลอยู่ตั้งนานว่าเขาต้องการประวัติอะไรไหม

 

“ขอบคุณค่ะ”  ฉันก้มหัวให้นิดหน่อย ตาลุงนั่นบอกให้ฉันไปเปลี่ยนเสื้อ ฉันว่าชุดมันต้องวาบหวิวมากแน่ๆ

 

ผ่านไป 10 นาที...

 

ชุดเมทนี้มันช่าง....น่ารัก >///< น่ารักมาก ขอบอก!  มีลายลูกไม้ระบาย สวยมาก! แต่เสียดายอย่างหนึ่ง มันเปิดหลังมากไป - -*  จะให้เห็นหมดเลยรึไง แถมกระโปรงยังสั้นมากด้วย ดีนะฉันใส่กางเกงขาสั้นมา ทำเป็นกางเกงซับซะเลย  ฉันนั่งรวบผมต่ออีก 2 นาที สักพักฉันก็เดินออกไปให้ประชาชีได้รับรู้ว่า ฉันสวยมากแค่ไหน

 

นายวินเห็นคนแรก ตานั่นล้มหงายหลังไปเลย ตกใจในความสวยของฉันสินะ ฮ่าฮ่า

 

“สวยมากเลยนะครับเนี้ย อย่างกับนางฟ้าแน่ะ” ตาบ้านี่ มาชมฉันตรงๆแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะ =///=

“โอ้ว!สาวน้อย เธอสวยมากเลย ขอถ่ายเก็บไว้สักรูปนะจ๊ะ” ตาลุงไขมันทะลักนั่นเดินกลับเข้าไปในห้องมันเพื่อไปเอากล้อง อย่าบอกนะว่าฉันจะโดนลวนลามตอนนี้  ลองสิแม่จะฟาดแข้งให้

 

“ใจเย็นๆนะซิน พี่พงษ์เขาชอบสาวผมแดงน่ะ ยิ่งลูกครึ่งเขายิ่งชอบ ผมรู้ว่าซินไม่ชอบ แต่ถ้าอยากได้งานทำก็ต้องอดทนนะ”  ผิดรึไงที่ฉันผมแดงมาตั้งแต่เกิด ฉันเกิดมาสวยมันก็เลยเป็นอันตรายต่อตัวเองสินะ !!

 

“ได้สิ ฉันจะใจเย็นๆ แต่ถ้าเย็นไม่ไหวก็อย่ามาว่ากันล่ะ” หึหึ ชักอยากต่อยคนขึ้นมาล่ะ ตาลุงนั่นวิ่งออกมาจากห้องพร้อมกล้องดิจิตอล

 

“มาๆใกล้ๆหน่อยนะหนูซิน”  อึ๋ย ...เอาหน้าของแกออกไปนะ ฉันไม่อยากจะลูบไล้หน้าที่มีแต่เซลล์ลูไลน์ของแกหรอกย่ะ!

 

แชะ !

 

เสียงถ่ายรูปดังขึ้น มีพนักงานบางคนหยุดยืนมองฉันและตาลุงนั่น  มันคงจะน่าสนใจมากสินะ สาวน้อยผมแดงหน้าเป๊ะเวอร์ ยืนถ่ายรูปอยู่กับตาลุงแว่นกรอบทองหน้าตาหื่นลามก มันน่าสนมากสินะ 

“หลังเนียนดีนะหนูซิน” ตาลุงจะเอามือมาลูบหลังฉันแต่ฉันหักหลบซะก่อน ทำให้ตาลุงนั่นคว้าได้แค่อากาศ อย่ามาแตะต้องฉันง่ายๆเลยไอ้แก่ลากมก

 

“ฉันจะไปทำงาน อย่าขัด”  หึหึ แกคงไม่เคยโดนสวนจริงๆสินะ ถึงได้ทำหน้าเจื่อนซะขนาดนั้น เดี๋ยวสักวันมันจะไม่ใช่แค่สวน

 

     และแล้วการทำงานทั้งคืนก็สิ้นสุดลงเมื่อตอน ประมาณ เที่ยงคืนกว่า  บอกได้คำเดียวว่าง่วงมาก  มากถึงมากที่สุด ฉันกินกาแฟไปกี่แก้วแล้วนะ  ฉันอยากจะขับรถกลับห้องเพื่อไปนอนบนเตียงนุ่มๆแล้วล่ะ

 

“นาย ฉันง่วงนอน”  ฉันดึงชายเสื้อนายวินนั่นเบาๆแล้วขยี้ตาตัวเองแรงๆ

 

“เดี๋ยวที่เหลือผมเก็บเอง ซินไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเลย”

 

“ฝากด้วยล่ะกัน”  วันแรกของการทำงานช่างเหนื่อยอะไรแบบนี้ดีนะฉันแอบเอาเงินในตู้เซฟของตัวเองมาด้วย ไม่งั้นไม่มีเงินจ่ายค่าห้องแน่ๆ เดี๋ยวต้องรบกวนนายวินนั่นอีก ฉันไม่ค่อยอยากจะไปติดหนี้บุญคุณใครหรอกนะ

 

“ไงยัยเด็กใหม่ เปลี่ยนเสื้ออยู่หรอ”  ใครอีกล่ะเนี้ย รู้สึกว่าศัตรูฉันจะเพิ่มขึ้นทุกวันๆเลยแหะ

 

“เห็นทำอะไรอยู่ล่ะ”  ฉันถอดกระโปรงออกแล้วขยับกางเกงขาสั้นโดยไม่สนใจยัยปากแดงที่กำลังจ้องมองฉันด้วยสายตาอมหิต

 

“กวนประสาทดีนี้  ปากดีมากๆเดี๋ยวก็เอาตัวไม่รอดหรอก” พูดเหมือนเธอปากไม่ดีตายล่ะ มีแบคทีเรียแรดอยู่เยอะเลยสินะ  ฉันถอดเสื้อออกโดยมีเสื้อกล้ามปกปิดเรือนร่างอันบอบบางของฉันไว้ ยัยปากแดงนั่นยังคงจ้องฉันอยู่ คงโกรธที่ฉันทำเป็นไม่สนใจสินะ 

 

“หุ่นอย่างกับเด็กอนุบาล” 

 

“ว่าไรนะ”  ฉันขยับเสื้อที่เพิ่งใส่ไปด้วยความโมโห ยัยนี้วอนหาเรื่องซะแล้ว

 

“อยากฟังอีกครั้งหรอ เธอมันหุ่นเด็กอนุบาล” ยัยปากแดงค่อยๆพูดทีละประโยคอย่างเยาะเย้ยฉัน

 

“งั้นหุ่นเธอก็เหมือนตัวอ่อนในช่องคลอดเลยสิ ปากแดงอย่างกับไปกินเด็กมาแน่ะ อุ้ย อย่าบอกนะว่ากินจริงๆ”   สะใจโว้ย >< !!!  ได้แกล้งยัยพวกสามัญชนนี่แล้วสนุกปากดีจริงๆ

 

“ยัยบ้านี้!! ปากดีนักนะ ห้ะ!!” ยัยปากแดงโมโหใหญ่ แถมพูดแล้วฉันดันฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องด้วย พูดทีลิ้นจะพันกันอยู่แล้ว

 

“ฉันง่วง เพราะงั้นอย่าเพิ่งมาขัด เดี๋ยวศพจะไม่สวยเอานะ”  ฉันเดินเอาเสื้อเมทไปเก็บใส่กระเป๋าสะพายที่ทางร้านแจกให้เป็นของขวัญรับน้อง  แล้วเดินชนไหล่ยัยนั่นเพื่อออกมาข้างนอก ลองแกดึงผมฉันสิ ฉันหันไปต่อยแกแน่

 

“พรุ่งนี้แกไม่รอดแน่”  พูดๆไปเถอะ อย่าได้แคร์ ง่วงจะตายอยู่แล้วนายวินมัวทำอะไรอยู่เนี้ย..

 

“นาย กลับยัง” นายวินที่ยืนพิงกับเคาเตอร์แล้วพูดคุยกับเพื่อนพนักงานชายในร้านหันมามองฉัน แล้วขอตัวพวกนั่นกลับ

 

“ซิน เพื่อนฉันชอบเธอมากเลยนะ พวกมันบอกว่าเธอเด็ดดี”  คำว่าเด็ดของนาย ช่วยขยายความหน่อย

 

“อืม  พรุ่งนี้นายจะมารับฉันไปทำงานไหม” ฉันถามขึ้น เพราะฉันขึ้นรถไอ้ที่เขาเรียกกันว่าสองแถวไม่เป็นหรอกนะ

 

“ถ้าอยากให้มารับก็จะมารับนะ”  ตาวินส่งยิ้มละลายใจมาให้ฉัน ตานี่ทำไมชอบทำฉันใจเต้นนักนะ หัวใจฉันไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้ ยกเว้นตอนเด็กๆที่กำลังจะโดนงูกัด ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้ฉันอุ่นใจได้ขนาดนี้ รู้สึกว่าอยู่กับนายนี่แล้วฉันรู้สึกปลอดภัยดีจังเลย

 

“ต้องมารับสิ ถ้าไม่มีนายฉันคงไม่รอดแน่ๆ ขอบใจนะ” ฉันส่งยิ้มจริงใจให้นายวิน ตานั่นยิ้มตอบ  เราสองคนเดินกันมาเรื่อยๆจนถึงตัวรถ

 

“เชิญครับ” ตาวินเปิดประตูรถให้ฉัน ตานี่สุภาพดีจังแหะ ถึงว่าสิ ทำไมสาวเยอะ =///=

 

“ขอบใจ” ฉันกล่าวขอบคุณนิดหน่อยแล้วก็ไปนั่งประจำที่ตัวเอง  นายวินเดินอ้อมมานั่งที่คนขับ แล้วรถก็เคลื่อนที่ไปยังจุดหมายข้างหน้า ซึ่งก็คือ ที่อยู่อาศัยอันน่าอบอุ่นของฉันเอง  ><

 

“ซินครับ”  ระหว่างที่กำลังขับรถอยู่นั่นนายวินก็ได้ทักขึ้น ฉันกำลังเคลิ้มๆจะหลับอยู่แล้วนะ

 

“ว่าไง”

 

“ซินหนีออกจากบ้านมาทำไม”  อ่า เจอคำถามที่ไม่อยากตอบอีกแล้ว ฉันเลี่ยงที่จะไม่ตอบได้ไหมนะ

 

“ไม่ต้องรู้หรอก”  นายคงไม่อยากจะรู้ว่าฉันเป็นใครสักเท่าไหร่หรอกนะ

 

“เถอะนะ บอกผมมาเถอะ”  อย่ามาอ้อนซะให้ยาก ฉันปากแข็งจะตายนายไม่รู้หรอก

 

“ฉันจะนอน”  ว่าแล้วก็หันหลังให้ซะเลย ตื้ออยู่ได้ คนจะหลับจะนอน

 

“เมื่อถึงเวลา ซินต้องบอกผมนะ” โอเค แต่เวลานี้ฉันขอหลับก่อนล่ะ ง่วงชะมัด..