เงารัก...อธิษฐาน[อ่านต่อจากตอนที่ 25 นะเออ]

~11~
เงาอดีต
 
“อ้าว น้องซันสุดหล่อค่ะทำอะไรอยู่เนี่ย ได้เวลาหม่ำข้าวเที่ยงแล้วคะ ไปกันเถอะคะ”
หลังจากที่มีนเดินหนีหายไปแล้ว ด้วยอาการเร่งรีบ และสีหน้าเครียดขึง พี่เบลก็เดินมาถามผม ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมจึงยิ้มตอบเธอกลับไปเช่นกัน
“พี่เบลครับ ผมขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมครับ”
ผมไม่ตอบคำถามของเธอ แต่เลือกที่จะถามคำถามออกไป ด้วยสีหน้าที่อ่อนแรง ผมไม่ได้เหนื่อยเพราะทำงานหรอกนะ แต่ผมเหนื่อยใจส่งผลให้ร่างกายมันไม่มีเรี่ยวแรงตามไปด้วยต่างหาก
“อ่าได้สิ ถ้าพี่ตอบได้นะพี่ก็จะตอบ”
“ขอร้องช่วย...ช่วยผมที ช่วยปลดปล่อยผมจากความมืดที่ไม่รู้อะไรเลยสักที่เถอะครับพี่เบล”
“อะไรคะเนี่ยเรื่องซีเรียสเหรอค่ะ พี่เบลนึกว่าน้องซันจะเล่นมุกอะไรซเสียอีก ประมาณว่าผมเพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ พี่เบลสุดสวยจะกรุณาเลี้ยงข้าวน้องชายคนนี้สักมื้อได้ไหมครับ ซะอีก”
“ไม่ใช่หรอกครับผมต่างหากที่ต้องเลี้ยงพี่ แต่เรื่องที่ผมจะถาม หวังว่าพี่เบลคงตอบได้ คุณมีนเธอมีพี่สาวหรือน้องสาวฝาแฝดไหมครับ”
“แหมมีสิค่ะ เป็นน้องสาวค่ะ เธอชื่อว่าคุณดะ...อุบ”
จู่ๆเธอก็เงียบ แล้วยกมือปิดปาก ใบหน้าซีดเผือด  ผมที่กำลังใจจดจ่อกับคำถามที่ต้องการคำตอบเพื่อปลดปล่อยความทุกข์ทรมาน ก็ต้องผิดหวังเมื่อเธอกล่าวเหตุที่ต้องหยุดพูดไปเสียดื้อๆด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ บอกไม่ได้ค่ะ แต่แผลอบอกไปแล้ว ตาย! คุณมีนเธอจะไล่พี่ออกไหมเนี่ย เธอไม่ให้พี่พูดถึงเรื่องนี้”
“ถ้าพี่เบลลำบากใจ ก็ไม่ต้องตอบคำถามก็ได้ครับ เพราะคำถามต่อไปผมเชื่อว่าพี่มีคำตอบแต่หากตอบไม่ได้ใช่ไหมครับ ผมรับรองครับว่าผมจะไม่บอกคุณมีนว่าผมทราบว่าเธอมีน้องสาวฝาแฝด วางใจได้ครับเอาละไปหาอะไรทานกันดีกว่าครับมื้อนี้ผมเลี้ยงครับ”
ผมกล่าวขึ้นพร้อมลุกจากโต๊ะทำงานในเมื่อไม่เห็นทางเลยสักทางที่จะถามคำถามต่อไป แล้วจะได้คำตอบอีก พรางผายมือเพื่อเป็นการให้เกียรติสุภาพสตรีอย่างพี่เบลเดินนำ ประมาณเลดี้เพิร์ส ครับ
 
หลุดยากจังครับ ความผิดบาปในใจของผม เหมือนยิ่งดิ้นให้หลุดเท่าใดบ่วงแห่งความผิดบาปก็ยิ่งรัดผมแน่นขึ้นเท่านั้นหนทางที่ผมจะเดินต่อไปทำไมมันถึงมืดจังเลยนะครับ ผมทราบว่าผมทำผิดร้ายแรงเกินจะให้อภัยได้ในครั้งอดีต แต่ผมสำนึกผิดแล้ว สำนึกอย่างแท้จริงแล้วเมื่อไรฟ้าจะเปิดโอกาสให้คนเลวๆอย่างผมสักที
ผมคงได้แต่รอ สายลมที่พัดผ่านร่างของผมไปกระซิบบอกผมเช่นนั้น ดวงอาทิตย์คงหาโอกาสพบดาวดาวในยามคำคืนได้ยากเสียเหลือเกิน คงทำได้เพียงรอเวลาที่ดวงดาวและดวงอาทิตย์จะโคจรมาอยู่ตรงกลางของฝากฟ้ารอเวลาที่ผันเปลี่ยนเวรกันจากกลางวันเป็นกลางคืนจากกลางคืนเป็นกลางวัน
 เราคงได้พบกันเวลานั้น เวลาที่เราโคจรมาพบกันตรงกลางของขอบฟ้าได้พอดิบพอดี ผมจะรอนะดาว รีบกลับมาหานายซันคนนี้เถอะ เขากำลังรอคุณอย่างทรมาน หรือผมจะไปหาคุณก่อนดี! บางทีคุณเองก็อาจรอผมอยู่อีกฝากฝั่งหนึ่งก็ได้ ผมอยากเจอคุณแล้วละ ผมไปหาคุณตอนนี้เลยดีไหม แล้วผมจะเลือกวิธีไหนไปหาคุณดีละ ปืน แม่น้ำ ตึกสูง  เชือก...เลือกอันไหนดีนะ ช่วยเลือกหน่อยสิดาว เอ๋หรือจะเหมือนดาวดีละ?....รถ อุบัติเหตุ...
ทางไหนนะถึงเหมาะสมกับคนเลวๆอย่างนายซันได้ละ เมื่อก่อนชายคนหนึ่งในหอพักนักศึกษาชาย ในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เขานอนหลับตาอยู่บนเตียง ซึ่งเป็นเตียงมีสองชั้นเขาอยู่ชั้นบน กำลังเหนี่ยวไกปืน  ปลายกระบอกปืนจ่ออยู่กับศีรษะของเขา ในห่วงแห่งความคิดคำนึง คิดเพียงแต่ว่า ผมจะได้เจอคุณแล้ว....ผมกำลังจะตามไป...คุณรอผมอยู่รึเปล่า ผมหวังว่าคุณคงรอ
‘เฮ้ย! ซันลงไปนอนเตียงนายสิวะ มานอนเตียงฉันทำไม เตียงนายมันข้างล่างนู้น.... ’
‘……….’
‘ บ้าเอย! นายกำลังทำอะไรวะ มีปัญหาอะไร ผลการเรียนของนายก็ดีนี่หว่า หรือว่าเรื่องความรัก บัดซบ ผู้หญิงชั่วๆมันพรากพี่ชายไปจากฉันไม่พอยังจะพรากเพื่อนฉันไปอีกรึไง บ้าไปแล้ว โธ่โว้ย! ฉันเกลียดผู้หญิงเลวๆพวกนั้นชะมัด’
‘อย่ายุ่งกับฉันดิน...นายอย่ายุ่ง ถ้านาย กลัวเตียงนายเปื้อน ฉันเปลี่ยนเป็นเตียงฉันก็ได้’
ชายคนนั้นพูดเสียงเรียบราวกับสิ่งที่เขากำลังกระทำ มันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่สนใจอาการที่กำลังบ้าคลั่งของเพื่อนแม้แต่น้อย เท้าสัมผัสบันไดเพื่อลงไปชั้นล่างเหมือนเพื่อนเขาก่อนหน้านี้ที่ใช้มันปีนขึ้นมาโวยวายใส่เขาเมื่อสักครู่
เขากระชับปืนในมือไว้มั่น พลางเอนตัวนอนลงบนเตียงของตนเองอย่างเหม่อลอย แต่จู่ๆก็ต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เพราะอาวุธปลิดชีพในมือ เปลี่ยนบุคคลครอบครองไปอย่างรวดเร็ว
‘ส่งมันมาให้ฉัน ฉันจะได้ไปพบดาวเสียที ไปกล่าวคำขอโทษกับเธอ ดิน...ส่งมันมาให้ฉัน ขอร้อง ช่วยฉันที สิ่งนั้นมันสามารถปลดปล่อยความทุกข์ทรมานของฉัน’
‘บ้าไปแล้วซัน นายคิดเหรอว่านายตายไปจริงๆ นายจะเจอเธอได้ กล่าวคำขอโทษเหรอตลกแล้วละ นายพร่ำบอกเสมอว่านายมันเลว แล้วคิดเหรอว่าตายไปแล้วจะได้เจอคนดีๆอย่างดาวนะ’
‘ฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือเปล่า รู้เพียงว่าตอนนี้มันทรมานที่จะมีชีวิตอยู่’
‘สัญญากับฉันว่านายจะไม่ทำแบบนี้อีก สัญญาสิ’
‘......’
‘บัดซบ...สัญญาสิวะ’
 
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้...ผมก็รู้สึกเศร้าสลดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับพี่ชายของดิน พวกเราในกลุ่มรู้เรื่องนี้ดี และผมมาคิดฆ่าตัวตายแถมยังให้ ดินเห็นอีกมันก็เลยแทบคลั่ง ก็ไหนมันบอกว่าจะไปเข้าชมรมไง แล้วทำไมถึงกลับหอพักได้ก็ไม่รู้
มันจับผมลากลงจากเตียง แล้วเอาแต่ตะคอกให้ผมสัญญาซะหูอื้อไปหมด บอกตามตรงตอนนั้นผมตกใจมาก จากที่คบกันมาไม่เคยเลยที่จะเห็นดินมันคลั่งขนาดนี้ ผมจึงตอบสัญญามันไปแบบส่งๆ
ถ้าหากดินรู้เข้าว่าตอนนี้ผมยังมีความคิดแบบนี้อยู่อีก มันจะทำหน้ายังไงนะ หึ ที่ผมยังเดินได้ อยู่ตอนนี้เพราะต้องการทำตามความฝันของดาว แม่ของผม และอีกส่วนหนึ่งก็มาจากดินด้วยนั่นแหละ แต่ตอนนี้...ผมรู้สึกทรมานจนแทบไม่สามารถเดินต่อไปได้
 
ฟ้าร้องคำรนมาแต่ไกล น่านฟ้าวันนี้มืดดับ พระอาทิตย์ซุกซ่อนอยู่ในกลีบเมฆ  เริ่มวันใหม่ฝนก็ทำท่าจะตกเสียแล้ว รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย เฮ้อช่างไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริงๆ ไม่แน่นอน ไม่แน่นอน....
ทุกวันนี้เหมือนผมเหลือแต่ร่างกาย ไร้จิตวิญญาณ และที่บอกว่าไม่แน่นอนไว้แต่แรกน่ะ ก็เพราะอยู่ดีๆผมก็ต้องมานั่งหน้าเมื่อยอยู่ที่คลับสุขภาพ เป็นเพราะอะไรนั้น ก็ใครคนหนึ่งที่เป็นเหมือนเงาของดาว นั้นแหละกำลังจ้องหาเรื่องผมอยู่  ผมไม่อยากเห็นหน้าเธอสักเท่าไร เพราะมันทำให้ผมเพ้อถึงดาว และจากนั้นมันก็ทำให้ผมทรมาน คล้ายๆเงามืดที่คืบคลาน...จิตใจของผมอยู่ทีละน้อย...ทีละน้อยเวลาผมอยู่ใกล้เธอ
“เอาละค่ะ คุณซัน”
มีนเธอกล่าวขึ้นพลางกอดอกจ้องมองผม ภาษากายของเธอมันบ่งบอกชัดว่าเธอกำลังกลัวผม ก็เล่นกอดอกราวกำลังปกป้องตัวเองจากสิ่งที่กำลังกลัวอย่างงั้นแหละ..หึหึ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอสักหน่อย
“ว่ามาครับมีอะไรให้ผมรับใช้”
ผมถามเธอพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ก็ไม่มีอะไรมากฉันอยากจะให้นาย ออกแบบสระว่ายน้ำให้หน่อย เอาเป็นแบบสระรวมนะ เอาแบบที่ เด็กผู้ใหญ่ หญิงชาย อืม...อ้อประมาณครอบครัวน่ะที่จะลงมาเล่นด้วยกัน นายช่วยออกแบบด้วยแล้วกัน และถ้ามันไม่ถูกใจฉันนายคงจะรู้ ว่าชะตาชีวิตของนายจะเป็นยังไงต่อไป”
พูดจบเธอก็สะบัดหน้าเดินหนีหายไปเลย เฮ้อ... แล้วสถานที่ละครับ จะให้ผมออกแบบแต่ไม่บอกสักคำว่าจะสร้างสระรวมไว้ตรงไหนนี้คุณเธอจะแกล้งผมรึไง แล้วก็เลี่ยงไม่ได้ที่ผมจะต้องเดินตามหลังเธอต้อยๆ เพราะต้องการคำตอบที่กำลังจะอยากได้
“เดี๋ยวครับคุณมีน แล้วสถานที่ละครับ”
ผมตามเธอมาทันที่สระเด็ก ก็พ่นคำถามใส่เธอทันที แต่ฟังคำตอบของเธอสิครับจะไม่คิดได้ยังไงว่าเธอกำลังแกล้งผมอยู่
“หาเอาเอง ข่าวว่านายเป็นอัจฉริยะนี่ แค่นี่ก็น่าจะรู้ว่าสถานที่ ที่จะให้สร้างนะว่าอยู่ตรงไหน”
เธอตอบกลับมาแบบรวนๆ ทำให้ผมโมโหไม่น้อย แต่ก็ต้องระงับไว้ ผมจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง แต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้อยู่ดี ผมถอนใจเฮือก และบอกขอบคุณเธอไป จากนั้นก็เดินจากมาพร้อมกับที่เธอทำหน้างงๆใส่ผม
จริงๆเลย แค่เรื่องที่ผมพลั่กเธอ และกอดเธอตอนตกสระไปด้วยกันผมก็อธิบายให้เธอฟังไปแล้ว แถมขอโทษไปแล้วด้วย ก็ไม่น่าจะแค้นฝั่งลึกขนาดนี้ มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ และผมต้องรู้ให้ได้
จากนั้นผมก็หาทางออกให้ตัวเองได้สักที...น้ำพลอยผู้จัดการคลับสุขภาพครับเธอคงรู้อะไรบ้างละ เพราะเห็นตามเจ้านายต้อยๆ
“สวัสดีครับคุณน้ำพลอย”
“อ้าว สวัสดีค่ะคุณซัน เจอกันอีกแล้วนะคะ ได้ข่าวว่ามาทำงานให้มีนเหรอค่ะ”
“ครับ...ก็ประมาณนั้นแหละ คือผมจะทราบได้อย่างไรครับหากที่นี้มีโครงการจะสร้างสระรวมจริงๆ แต่คนสร้างกลับไม่บอกสักนิดว่าจะสร้างมันตรงไหนกัน...ผมจะได้กะสถานที่ ที่จะออกแบบสระได้”
“แฮะ มีนไม่ได้บอกเหรอคะ ว่าให้สร้างข้างๆสระเด็กตรงพื้นที่ว่างๆเจ็ดคูณแปดเมตรน่ะค่ะ เอางี้เดี๋ยวน้ำพลอยจะ
พาไปดูสถานที่แล้วกันค่ะ”
“ขอบคุณครับ”