Time Crime บทเพลงและกาลเวลา

 
 
-12-
รักฉัน...หรือรักฉัน?
 
คุนทาเร่พยายามที่จะเข้ามาคุยกับเขาเสมอ ทว่าตัวเขาก็พยายามที่จะหลบหน้าเธอมาตลอด...
“นี่ เพสใช่ไหม? ในเมืองนี้มีอะไรน่าสนใจบ้างเหรอ บอกฉันหน่อยสิ เผื่อว่าฉันจะลองไปดูที่นั่นบ้าง”
“.........” เพสเพียงเหลือบตามองเธอกลับ ในตอนแรกเขาตัดสินใจแล้ว...ตัดสินใจว่าจะไม่พูดอะไรกับเธอแล้ว ทว่าผู้เป็นแม่กลับเดินตรงเข้ามาทางด้านหลังเธอคนนั้นด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่นาเพส แค่เล่าให้เธอฟังนิดหน่อยเท่านั้นเอง ไม่จำเป็นต้องออกไปข้างนอกก็ได้”
“อ่า.....” เพสเผยสีหน้าเลิกลัก เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆ แม่ของเขาก็เดินออกมาชี้ช่องให้เธอ แต่หลังจากนั้นเธอก็เผยยิ้มอย่างดีอกดีใจ พุ่งตัวเข้ามาหาเขา แล้วยกมือเขาขึ้นกุมเอาไว้ “เล่าให้ฉันฟังหน่อยนะ! เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ! พวกตำนานเมืองหรืออะไรแบบนี้เนี่ยฉันชอบมากเลยล่ะ!! บางทีแวะเดินทางเข้าเมืองบ้างมันก็รู้สึกอยากรู้อ่ะนะ...ว่าเมืองแต่ละเมืองนั้นมีความเป็นมาเป็นยังไง เพราะอย่างนั้นช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยนะ!!”
“.........” คุนทาเร่ขอร้องเขา...เธอขอร้องเขาด้วยดวงตาที่กลมโตใสและท่าทางร่าเริงสดใสเหมือนเช่นวันวาน...
ได้โปรด...ได้โปรดอย่าขอร้องผมด้วยสายตาแบบนั้น...
ได้โปรด...อย่ามองผมด้วยสายตาแบบเดียวกันแบบนั้น...
เธอจำผมไม่ได้...ไม่มีวันจำผมได้...อีกทั้งหากผมได้รู้จักกับเธออีกเรื่องเลวร้ายก็อาจจะบังเกิดขึ้นมาอีก...
ได้โปรด...ได้โปรดปล่อยผมออกไปจากวังวนแห่งความเจ็บปวดนี้เสียทีเถอะ!!
“.......อืม.......ได้สิ.........” ทว่าผมกลับตอบเธอกลับไปเช่นนั้น...เป็นคำโกหกคำโตที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดใจที่สุด
“ว้าว!! ดีจังเลย!! ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปนั่งคุยกันตรงนั้นดีกว่านะ!! ใกล้ประตูบ้านด้วย นั่งอยู่แต่ในห้องมันก็ไม่ดีใช่ไหมล่ะ? แล้วถ้าเกิดนายเป็นอะไรขึ้นมาเดี๋ยวฉันก็จะช่วยพานายเข้าบ้านไปได้ง่ายๆ ด้วยไง?”
“.....อ่า....เอาแบบนั้นแล้วกัน...” เพสพยักหน้า ยังคงรู้สึกสับสนอยู่ในใจลึกๆ ว่าจะให้เป็นเช่นนี้จะดีแล้วจริงๆ หรือ?
เขาควรจะ...ปล่อยให้ตัวเขาสนิทสนมกับเธอเช่นนี้ดีแล้วจริงๆ หรือ?
“เอาล่ะ...ถ้าอย่างนั้นเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม? เรื่องตำนานเมืองที่ว่านั่นน่ะ”
“อ่า....เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังนะ...” เพสพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงแสนแผ่วเบา หลังจากนั้นเรื่องราวของเมืองแห่งนี้ก็ได้ถูกเขาเอื่อนเอ่ยออกมาจากปากของเขาเอง
มันเป็นตำนานที่เขาเองก็เคยได้ยินมาตั้งแต่เล็กจนโต ทว่าเขากลับไม่ค่อยได้สนใจอะไรมันมากมายเท่าไรนัก
เขาเล่ามันออกมาด้วยโทนเสียงแสนเรียบเนื่อย...ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้อยู่อย่างเลื่อนลอย เธอก็ได้ส่งเสียงร้องออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“นี่กำลังแกล้งฉันอยู่ใช่ไหม? ตั้งใจเล่าหน่อยสิ...”
“....?” เขาหันกลับไปมองเธอสีหน้าประหลาดใจ เห็นเธอทำแก้มป่องพองโตมองหน้าเขาอยู่ด้านข้างนั้น ทว่าเขากลับไม่รู้ว่าตัวเองควรแสดงปฏิกิริยาในสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร
“อ่า....ขอโทษที...ผมเบลอไปหน่อย....”
“ไม่ตั้งใจมากกว่าล่ะมั้ง โกรธแล้ว ไม่พูดด้วยแล้ว...” คุนทาเร่ทำแก้มป่องมากขึ้น ถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจแล้วสะบัดหน้าหนีเขาไป ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกกังวลใจขึ้นมา ยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก
ทำไมเรา...ถึงได้รู้สึกลำบากใจขนาดนี้กันนะ...?
ทั้งๆ ที่เราเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเรื่องของเธอมากมายเสียเท่าไรด้วย...
แปลกคนเสียจริงๆ เรา...
ตุบ...
“?” ทว่าในขณะเดียวกันนั้นเอง เขากลับได้ยินเสียงทุ้มๆ ต่ำๆ ดังขึ้นมาจากบริเวณด้านข้างของพวกเขา ห่างไกลออกไปจากจุดที่พวกเขานั่งอยู่เล็กน้อย เพสหันกลับไปมองตามเสียงนั้นพร้อมกับคุนทาเร่ จากนั้นเขาก็ได้เห็น....เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนเบิกตาโพล่งมองพวกเขาสองคนด้วยสีหน้าตื่นตกใจ
..............เจโล!?
เพสตกใจมาก เขาไม่คิดว่าเธอจะปรากฏตัวขึ้นมาในเวลานี้ ภาพในอดีตที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วในช่วงเวลาก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัวของเขา....
ภาพเด็กสาวกระโดดลงมาจากหน้าผาตาย...
“ทำ.....อะไรกันน่ะ?” เจโลเอ่ยถาม สีหน้าดูสงสัยและสะเทือนใจมาก ตะกร้าผลไม้ที่ดูเหมือนเธอจะถือติดมือมาด้วยตกอยู่เบื้องเท้าของเธอ ผลไม้มากมายร่วงหล่นออกมากระจายอยู่เต็มพื้น ทั้งแตกบ้าง ทั้งกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ภายในบริเวณนั้นบ้าง และแล้วในตอนนั้นเองคุนทาเร่ก็ได้กระโดดลุกขึ้นมาส่งยิ้มให้เธอ
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อว่าคุนทาเร่ เป็นนักเดินทางที่เพิ่งเดินทางเข้ามาเยี่ยมชมเมืองวันนี้ คุณป้าเจ้าของบ้านนี้เป็นคนออกปากชวนให้ฉันเข้ามาพักที่บ้านนี้แทนการไปพักแรมที่โรงแรมค่ะ”
“.........นักเดินทาง......งั้นเหรอ......อย่างนั้นเหรอ?......อย่างนั้นเองสินะ.......” เจโลพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ เพสกลับรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังกระตุกวูบ หนาวผิวกายขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทว่าหลังจากนั้นเธอก็ได้เงยหน้าขึ้นและส่งเสียงหัวเราะที่ฟังดูเย็นเยียบในสายตาของออกมา
“ถ้าเกิดเป็น ‘แค่นักเดินทาง’ งั้นก็คงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไร....อ่า....ฉันชื่อว่าเจโลนะคะ เป็น ‘เพื่อนสมัยเด็ก’ ของเขาคนนั้น ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เจโลยิ้ม เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสนน่ารักน่าชังสัมผัสได้ไม่ถึงความรู้สึกแฝงใดๆ พลางค้อมหัวลงให้เด็กสาวอย่างมารยาทดี
ทั้งๆ ที่ภายในประโยคแนะนำตัวของเธอนั้น มีประโยคที่ไม่สมควรใส่มาด้วยอยู่ค่อนข้างมาก
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ จากนี้ต่อไปคงต้องขอความกรุณาสักพักนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ถ้าเกิด ‘พวกเราสามคน’ ได้ไปไหนมาไหนและได้ทำให้คุณรู้สึกสนุกสนานด้วยกัน ฉันเองก็ยินดีค่ะ” เจโลยิ้มตอบ แวบหนึ่งเพสรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทว่าเขาก็ยังไม่เข้าใจว่าความรู้สึกเช่นนั้นมันเป็นเพราะอะไร
สัมผัสได้ถึงลางร้ายบางอย่าง...ทว่าเขาก็ยังคาดเดาไม่ได้ว่ามันคืออะไร...เพียงแค่รู้สึกได้ว่าเรื่องที่ไม่น่าพึงประสงค์กำลังจะเกิดขึ้นมาก็เท่านั้น...
หลังจากนั้นเขาก็ได้แต่เฝ้าเก็บความกลัวเหล่านั้นเอาไว้ในใจเรื่อยมา...
***************************************************
ในวันต่อมาอาการของเพสทรุดแย่ลง...เรื่องที่เกิดขึ้นได้ถูกส่งไปถึงหูของเจโลซึ่งอยู่บ้านห่างไกลออกไปด้วยวิธีบางประการที่ตัวเขาเองก็ไม่ทราบ แล้วเธอก็ได้พุ่งตัวมาหาเขาทันทีทั้งที่ยังเพิ่งเป็นเวลาเพียงแค่เจ็ดโมงเช้าเท่านั้น
“อยู่ดีๆ เป็นอะไรน่ะเจโล ไม่เห็นจะเป็นต้องรีบพุ่งมาเร็วขนาดนี้เลยนี่นา”
“เอาเถอะน่า! จะไม่ให้ฉันพุ่งมาได้ไงล่ะ ก็อาการนายดูแย่ขนาดนี้ ฉันได้ยินว่านายแย่ขนาดไม่สามารถลุกขึ้นมาเดินได้ฉันก็เป็นห่วงสิ”
“แต่ว่าปกติฉันก็เป็นแบบนี้ตลอดอยู่แล้วนี่นา....” เพสบ่นพึมพำ หันหน้าหนีไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจ พลางถอนหายใจออกมาเมื่อรู้สึกตัวว่าความเป็นส่วนตัวของตัวเองค่อยๆ จางหายไปทีละน้อย...
“นี่ เพส...นายคิดยังไงกับเธอคนนั้นเหรอ?”
“เอ๋?” เธอได้เอ่ยถามเขา...เป็นคำถามที่คล้ายๆ กับที่เธอเคยถามเรื่องของเธอ....ทำไมเธอถึงได้ชอบถามเขาเรื่องความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับแบบนี้จริงๆ เลยนะ...
“อืม...ยังไงเธอก็เป็นแค่นักเดินทางไม่ใช่เหรอ? แล้วจะให้ฉันคิดยังไงล่ะ...”
“อย่างเช่นสวยไหม...นายชอบผู้หญิงแบบเธอหรือเปล่า...อะไรแบบนั้นน่ะ”
“หา?” คำถามของเจโลเริ่มทำให้เขาสับสนมากขึ้น เขาหันไปมองและส่งเสียงร้องด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ทว่าเธอก็ยังคงเงยหน้าขึ้น จ้องมองมาทางเข้าด้วยดวงตาที่มุ่งมั่น ราวกับไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็จะไม่สับสน จนกว่าเขาจะตอบคำถามเธอกลับไป
“ว่ายังไง?” เธอถามต่อกลับมาอีกครั้งด้วยสีหน้านิ่งสนิท ดูเหมือนว่าเขาเองก็คงจำเป็นที่จะต้องตอบคำถามของเธอเช่นเดียวกัน
“......ก็.....น่ารักดีล่ะมั้ง....”
“แล้วไงต่อ?”
“.......” ชั่วขณะนั้นเพสเริ่มรู้สึกเหมือนสีหน้าของเธอจะย่ำแย่มากขึ้น...ใบหน้าครึ่งบนมืดครึ้มไปทั้งแถบ น่ากลัวเสียจนตัวเขาเองก็ยังไม่อาจเอื่อนเอ่ยประโยคใดๆ ออกมาได้
“อะ...เออ...แล้วทำไมต้องถามแบบนั้นงั้นเหรอ...ถึงยังไงเธอก็ยังเป็นแค่นักเดินทางไม่ใช่เหรอ? ฮะๆๆๆๆ....” เพสหัวเราะออกมา ในตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว แค่รู้สึกว่าอยากจะให้ตัวเขาได้หลุดพ้นจากสถานการณ์เช่นนี้ออกไปให้เร็วที่สุดเท่านั้น
“.........จะเบี่ยงประเด็นงั้นเหรอ?......”
“เออ.....” เพสพูดไม่ออก ตกใจกับสีหน้าและบรรยากาศที่อยู่รอบตัวเธอมาก...เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้ตอนอยู่ด้วยกันกับเธอเลย...แม้ในช่วงเวลาแล้วๆ มาที่เขาหวนกลับมานั้นจะมีช่วงเวลาที่อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกน่ากลัวขึ้นเล็กน้อยด้วย...ทว่ามันก็ไม่น่ากลัวเท่านี้...
.....น่ากลัว....
คือสิ่งเดียวที่สามารถใช้อธิบายถึงตัวเธอในตอนนี้ได้...
เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจากนั่งนิ่งหลังติดหัวเตียง ตัวแข็งทื่อ เหงื่อไหลหยดลงมาตามแก้มของเขา
“.............ถ้าอย่างนั้น.............ก็ไม่เป็นไร.............”
“........” เพสนิ่งเงียบ เธอเอ่ยก็นิ่งเงียบ แม้เธอจะเอ่ยพูดเช่นนั้นแต่เขาก็ยังไม่คิดว่าเธอจะไม่เป็นอะไร...บรรยากาศรอบตัวของเธอนั้นน่ากลัวเกินไป....
“..............ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะทำอาหารให้นายกินเองนะ นายอยากกินอะไรเหรอ?”
“เอ๋? อะ...อ่า...ยังไงก็ต้องข้าวต้มอยู่แล้วนี่นา...สภาพแบบนี้ฉันกินอะไรมากกว่านี้ได้ด้วยงั้นเหรอ...”
“รับทราบ!! ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปทำข้าวต้มมาให้นะ รออยู่ตรงนี้สักพักนะ!!” อยู่ดีๆ เจโลก็เกิดอารมณ์เริงร่าขึ้นมากะทันหัน เด็กสาวยกมือขึ้นตะเบะอย่างน่ารักพร้อมกลับหลังหันวิ่งออกจากประตูไป ท่าทางของเธอนั้นทำให้เพสแทบเป็นใบ้ พูดอะไรไม่ออกเลยแม้เธอจะวิ่งออกไปแล้ว
“เมื่อกี้มัน...อะไรกัน?” จนกระทั่งผ่านไปราวสิบนาทีเขาจึงสามารถพูดประโยคนั้นออกมาได้...
เขาได้ยินเสียงร้องฮัมเพลงดังออกมาจากภายนอกห้อง ทิศทางนั้นจะต้องเป็นภายในห้องครัวอย่างไม่ผิดแน่นอน...แล้วแม่กับคุนทาเร่ล่ะ...?
อ่า....พวกเธอทั้งสองออกไปจ่ายตลาดกันก่อนที่เขาจะตื่นนอนแล้วนี่เอง...
“เสร็จแล้วล่ะเพส! ข้าวต้มสูตรพิเศษสำหรับฉันเลยนะ ฉันตั้งใจทำขนาดนี้แล้วเพราะฉะนั้นนายจะต้องกินด้วยล่ะ!!”
“ข้าวต้มสูตรพิเศษอะไรกัน ก็แค่ใส่สมุนไพรเพิ่มเข้าไปนิดหน่อยเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ?” เพสหัวเราะ เมื่อเห็นเธอสามารถหัวเราะได้อย่างเป็นปกติแล้วเขาจึงเริ่มรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง และยิ่งเมื่อเธอเอ่ยทักเขาเช่นนั้นออกมา เขาก็ยิ่งรู้สึกอยากพูดหยอกล้อเธอเล่นกลับเช่นเดิม...ให้เหมือนกับเมื่อวันวานที่พวกเขาเคยเล่นหยอกล้อด้วยกันตลอด...
“ใจร้ายจังเลยนะ...สูตรพิเศษของฉันเนี่ยไม่ใช่แค่ใส่สมุนไพรเท่านั้นนะ แต่ยังใส่ความรู้สึกของฉันเข้าไปเสียเต็มเอี๊ยดเลยล่ะ!!”
“ฮะๆๆๆๆๆๆๆ เธอเนี่ย ชอบพูดอะไรตลกๆ แบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ...”
“......ไม่ได้ตลกสักหน่อย....”
“......?”
“......” ชั่วแวบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนเห็นดวงตาของเธอเป็นประกายวาวโรจน์ขึ้นมา ทว่ามันก็เป็นเพียงแค่ความคิดของเขาเท่านั้น...
“เอ้า!! ถ้าอย่างนั้นคราวนี้ฉันจะบริการพิเศษให้ด้วยการป้อนให้นะ! ยังไงนายก็เป็นเพียงแค่คนไข้เท่านั้นนี่นะ...ป้อนด้วยตัวเองไม่ได้มันก็แย่หน่อยนะ...ช่วยไม่ได้นี่นะ....”
“เออ....ฉันกินเองได้นะ?”
“น่า น่า น่า น่า! ไม่ต้องเกรงใจกันไปหรอกน่า คนกันเองทั้งนั้น!! ถ้าอย่างนั้นฉันจะเป่าให้นะ....ฟู่ ฟู่ ฟู่ ฟู่ อ้ามมมมมมมมมมมมมม~~!”
“..........” เพสหน้าแดงเล็กน้อย...เขารู้สึกเหมือนเธอนั้นกำลังเล่นตลกกับเขาอยู่ ทว่าก็เพราะไม่รู้ว่าจะตอบกลับท่าทางเช่นนั้นของเธออย่างไร เขาจึงค่อยๆ อ้าปากงับสิ่งที่อยู่ในช้อนนั้นและค่อยๆ กลืนลงคอไปอย่างช้าๆ
“อร่อยไหม?”
“........” เจโลถามพลางจ้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มคาดหวัง เขานิ่งเงียบไปสักพัก จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเธอ
“อร่อยมากเลยล่ะ”
แล้วยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนที่สุด
“งั้นเหรอ!! ดีใจจังเลย ถ้าอย่างนั้นก็ทานอีกนะ! ทานให้เต็มที่เลย อ้ามมมมมมม”
“ฉะ...ฉันกินเองได้น่า....”
“ไม่ได้หรอก! ก็เพสเป็นคนป่วยนี่นา เพราะฉะนั้นฉันจะต้องเป็นคนปรณนิบัตินายสิ”
“.....” เพสพยายามปฏิเสธช้อนที่ยื่นมาเบื้องหน้าเขาอีกครั้ง ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดนั้น...ได้เห็นดวงตาที่จ้องเขม็งมาทางเขา เขาก็เริ่มรู้สึกใจอ่อน ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องยื่นหน้าเข้าไปกินของที่อยู่ในช้อนของเธอเท่านั้น
“อร่อยสินะ อร่อยสินะ? ฮุ ฮุ ฮุ ฮุ...”
“.......” เพสเคี้ยวเนื้อที่อยู่ในข้าวต้มเงียบๆ เขาจ้องมองเธอโดยไม่ปริปากพูดใดๆ พอเธอยื่นช้อนมาอีกเขาก็จำใจต้องฝืนกินสิ่งที่อยู่บนนั้นเข้าไปอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไร
เวลาผ่านไปข้าวต้มหมดไปครึ่งชาม เพสเริ่มรู้สึกหิวน้ำขึ้นมาจนทนไม่ไหว
“เจโล...พอก่อนเถอะ ฉันหิวน้ำแล้ว”
“อ่า....หิวน้ำงั้นเหรอ...” เจโลเผยสีหน้าประหลาดใจ ดึงช้อนที่ยื่นไปเบื้องหน้าเพสเมื่อครู่กลับมา จากนั้นก็หันไปมองข้างโต๊ะของเขา
บนนั้นมีแก้วสะอาดอยู่ใบหนึ่ง ทว่ากลับไม่มีขวดน้ำอยู่เลย
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเอาน้ำมาให้นะ เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้แป้บหนึ่ง”
“อะ...อ่า...” เพสพยักหน้าตอบเธออย่างเลิกลัก เธอวางชามข้าวต้มลงจากนั้นจึงเดินออกไป เขาหันไปมองชามข้าวต้มบนโต๊ะหัวเตียงนั้น แม้ว่าเขาจะอยากหยิบมันขึ้นมากินเองเสียเท่าไร ทว่าด้วยความหิวน้ำจึงทำให้เขาไม่มีอารมณ์อยากจะกลืนข้าวต้มเหล่านั้นลงไปอีกแล้ว...
“ไปหยิบน้ำมาแล้วนะ”
“อ่า...ขอบคุณมาก” ในไม่ช้าเจโลก็ได้เดินกลับมา เธอถือขวดน้ำซึ่งน่าจะเอามาจากภายในห้องครัวมาด้วย
“น้ำนี่ต้องค่อยๆ กินอย่างช้าๆ ระวังอย่าให้หกเลอะเตียงล่ะ”
“อ่า...เห็นว่าฉันเป็นเด็กหรือไง? เรื่องแค่นั้นฉันทำได้น่า” เพสเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยพอใจ มองเธอหยิบแก้วที่ข้างเตียงเขาขึ้นมารินน้ำให้เขา พร้อมกันนั้นเขาก็ได้เอื้อมมือไปเพื่อจะรับแก้วน้ำมาจากเธอ...
“เอ๋?” ทว่าเธอกลับไม่ส่งแก้วน้ำนั้นให้เขา กลับกันเธอกลับยกแก้วน้ำขึ้นจรดริมฝีปากเธอ
ทำ...อะไรน่ะ?
แวบหนึ่งเขาเริ่มรู้สึกสงสัย คิดไปว่าบางทีเธออาจจะหิวน้ำอยากกินบ้าง ทว่ามันก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น
“ดะ...เดี๋ยว!”
เขาเริ่มเข้าใจเรื่องที่เธอต้องการทำ ทว่าทุกอย่างมันก็ได้สายเกินไปเสียแล้ว...
เด็กสาวได้ยื่นหน้าของเธอเข้าไป...ประกบริมฝีปากกับเขาโดยไม่พูดพล่ามทำเพลงใดๆ ทั้งสิ้น
ตัวเขาตกอยู่ในอารมณ์ตกใจมาก ทำได้เพียงเบิกตากว้าง ไม่เข้าใจเลยว่าสถานการณ์กลายเป็นเช่นนี้เพราะอะไร รู้แต่เพียงว่าเธอนั้น...กำลังจูบเขาอยู่...
“!!” หลังจากนั้นน้ำที่เคยอยู่ในปากของเธอก็ค่อยๆ ถูกลิ้นของเธอดันไหลเข้าไปภายในปากเขา ความเย็นของน้ำที่ตัดผ่านความร้อนของร่างกายเธอทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก เขาพยายามที่จะใช้มือของตัวเขาดันไหล่เธอออกไป ทว่าเขากลับทำไม่ได้...เด็กสาวได้เอื้อมมือมาจับไหล่ข้างหนึ่งก่อนเขา ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ได้ใช้จับหลังคอของเขา ทำให้เขาไม่สามารถขยับคอหลบจากเธอไปได้
นี่มันอะไรกัน...นี่มันอะไรกัน นี่มันอะไรกัน นี่มันอะไรกัน!!?
อยู่ดีๆ เจโลเป็นอะไรไป...ทำไมเธอถึงได้ทำแบบนี้กับเรา?
ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยสักนิด!!
ไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งนั้น!!
ท้ายที่สุดเด็กสาวก็ได้ถอนริมฝีปากของเธอออกไปจากเขา...ตัวเขาเงยหน้าขึ้นอย่างนั้นทั้งยังหอบหายใจอย่างไม่เข้าใจอะไรเลย จากนั้นเด็กสาวก็ได้ปาดริมฝีปากของเธออย่างหื่นกระหาย
“ดูสิ...เพราะเพสไม่ระวังแท้ๆ น้ำก็เลยหกเลอะเตียงเป็นปื้นแบบนี้เลยเห็นไหม?”
“.....!?” เพสก้มหน้าลงไปมองบนเตียงของเขาตามที่เธอบอก มีน้ำหกเลอะตามเตียงเขาจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่ตามเตียงของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมไปจนถึงตามเสื้อของเขาด้วย
“นี่......เพส......เมื่อกี้ฉันถามนายไปใช่ไหมว่านายคิดยังไงกับเธอคนนั้น....คราวนี้ตอบคำถามอีกคำถามฉันบ้างนะ”
“อะ....อะไร....?” เจโลได้ลุกคืบขึ้นมาบนเตียงเขา ตัวเขาตื่นตระหนก ถอยร่นไปจนติดหน้าต่างด้านหลัง...ในตอนนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าบานหน้าต่างนั้นเปิดอยู่ เขาหวังจะเรียกให้คนช่วย ทว่าเธอกลับรู้ทันความคิดของเขาและเอื้อมมือไปปิดหน้าต่างนั้นลงเสียก่อน ความมืดแผ่เข้าปกคลุมไปทั่วห้องของเขาอย่างรวดเร็ว
“นี่...ตอบฉันหน่อยสิ...แล้วนายน่ะ ชอบผู้หญิงแบบไหนงั้นเหรอ?”
“อะ...เอ๋?” ไม่เข้าใจใดๆ ทั้งสิ้น...เพราะอะไรเธอถึงได้ถามเขาแบบนี้...
“จะ...เจโล...พวกเรายังเด็กอยู่นะ...พะ...พ่อแม่ก็บอกด้วยว่าเวลาแบบนี้ไม่ควรคิดถึงเรื่องนั้น....พะ...เพราะฉะนั้น คือว่า....”
“ตอบมาสิ”
ดวงตาของเธอเปล่งประกายวาวโรจน์เป็นแสงประหลาดๆ อยู่ภายใน เขาทำอะไรไม่ถูกนอกเสียจากต้องฝืนกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากลำบากเท่านั้น...
“.....ไม่รู้....”
“ไม่รู้....ได้ยังไง?”
“......” เขาตอบเธอไม่ได้...เขาเพียงแค่ไม่รู้เท่านั้น....
“ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้น...เพราะฉะนั้นฉันไม่รู้....”
“ชอบแบบที่ทำอาหารเก่งหรือเปล่า? แบบที่เป็นแม่ศรีเรือนสามารถเลี้ยงลูกได้? หรือว่าชอบแบบร่าเริงสดใสคอยช่วยเหลือนายตลอด?”
“ทะ...ที่บอกออกมานั้นมันก็เป็นเธอเหมือนกันทั้งหมดเลยไม่ใช่เหรอ?”
ซ่า!
“!!” ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นท่ามกลางความเงียบ จนกระทั่งตอนนี้เพสก็ยังไม่เข้าใจอะไรเลย...
เนื้อตัวของเขาเปียกปอนเต็มไปด้วยน้ำ...รอยเปื้อนของน้ำนั้นมีมากกว่าที่เกิดขึ้นจากการส่งผ่านน้ำทางปากกับเธอเมื่อครู่มาก...
เจโล...ได้สาดน้ำในกระติกใส่เขาโดยไร้เหตุผล
“ทะ...ทำอะไรน่ะ!?” เขารู้สึกโกรธมาก หันกลับไปถามเธอด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ทว่าเขากลับต้องสะอึกแทนเมื่อได้เห็น...ดวงตาที่เปล่งประกายสีแดงฉานของเธอ ซึ่งกำลังจ้องมองมาทางเขาภายในห้องนอนที่แสนจะมืดสนิทของเขา
“ไม่มีทางที่นายจะไม่รู้...ไม่รู้ได้ยังไง? นายกำลังโกหกฉันอยู่ใช่ไหม? นายจะบอกว่านายชอบยัยผู้หญิงคนนั้นสินะ?”
พะ...พูดเรื่องอะไรน่ะ...?
เพสตื่นตะลึง ท่ามกลางความไม่เข้าใจเขายังคงนิ่งเงียบตอบอะไรเธอไม่ได้
ชอบผู้หญิงคนนั้น...? เรื่องอะไรกัน เขายังไม่เคยหลงรักใครอะไรที่ไหนสักหน่อย...
อ่า.....
ทว่าในตอนนั้นเขาก็ได้นึกออก...เรื่องสำคัญที่อาจเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเขา
ใช่แล้ว...ตัวเขาได้หลงรักคุนทาเร่ในตอนนั้นไปแล้วนี่เอง...
“........” เขาไม่เอ่ยตอบ เจโลเองก็ไม่ยอมพูด พวกเขาในตอนนี้กำลังตกอยู่ในบรรยากาศที่แสนอึดอัด แต่ถึงกระนั้นเพสก็ยังไม่ยอมพูด
เขาจะพูดได้อย่างไร...จะพูดได้อย่างไรว่าเขานั้นรักคุนทาเร่?
เธอคนนี้...เธอคนนี้แม้จะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขาก็เถอะ...แต่เขาก็ไม่ได้รักเธอ...
เขาไม่ได้รักเธอที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา...แต่เขารักคุนทาเร่ที่มักจะยิ้มและหัวเราะให้เขาอย่างอ่อนโยนอยู่เสมอต่างหาก!!
“.........” ในเมื่อเขายังคงไม่ยอมเปิดปากพูด เธอเองก็ได้แต่เงียบไปพูดหรือทำอะไรไม่ออกเช่นเดียวกัน เขายังคงก้มหน้าลง นิ่งเงียบเช่นนั้นไม่พูดอะไร นั่นก็คือคำตอบของเขา...
“งั้นเหรอ....ไม่พูดสินะ...?”
“..........” เขาไม่พูดอะไร...พูดไม่ออก...เขาพูดอะไรออกมาไม่ได้...
เพราะความจริงนั้น อาจจะพุ่งเข้าไปทำร้ายเธอที่ถามเขาแบบนี้ก็ได้...
เธอที่เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ...เธอที่อาจจะได้ตกหลุมรักเขาไปเสียแล้ว...
“...............ดี..................ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ...........”
“......?.......!!?” เพสเงยหน้าขึ้นไปมองเธอด้วยความสงสัยเมื่อเธอได้เอ่ยพูดออกมา ทว่าเขากลับต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆ เธอกลับดึงมือของเขาออกมาจากเตียงทั้งๆ อย่างนั้น
“จะ...จะทำอะไรน่ะ!?” เพสตะโกนร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เขารู้สึกเจ็บที่ในท้องของเขา...โรคประจำตัวของเขาเริ่มออกอาการและลุกลามไปทั่วทั้งร่างกายของเขา...ตัวของเขาทรุดลงไปบนพื้นอย่างรวดเร็ว ทว่าเธอก็ยังไม่สนใจลากเขาไป แรงมากมายที่ลากเขาไปตามพื้นนั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บ ทว่าเขากลับไม่สามารถสะบัดมือเธอหรือพยายามขัดขืนเธอได้
เธอลากพาเขาเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องนอนของเขา...เป็นห้องน้ำที่สร้างขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องออกไปเข้าห้องน้ำข้างนอกยามเมื่ออาการของเขากำเริบกะทันหัน...
เจโลได้เหวี่ยงตัวเขาเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูห้องน้ำลงกลอนเอาไว้โดยทันที
“ยะ...อยู่ดีๆ ทำอะไรน่ะ!?” เพสเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามเธออีก ทว่าเธอกลับไม่ยอมตอบเขา เดินตรงไปที่อ่างอาบน้ำที่อยู่ด้านในห้องน้ำแทน
เธอเปิดวาล์วน้ำในอ่างอย่างเงียบๆ สายน้ำมากมายหลั่งไหลอย่างรุนแรงออกมาจากภายในก๊อกน้ำนั้น
“จะตอบได้หรือยัง...ว่านายมีใจให้ใคร? เป็นฉันใช่ไหม? หรือว่าเป็นฉันใช่ไหม?” คำถามของเธอมีตัวเลือกให้ตอบเพียงข้อเดียว...มันทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรเขาก็ไม่สามารถตอบคำถามของเธอได้...
เขาพยายามฝืนพลังกายของตัวเองเพื่อวิ่งตรงไปที่ประตูห้องน้ำนั้น ทว่าเธอกลับเดินตรงเข้ามาใช้มือจิกหนังหัวของเขาดึงและเขวี้ยงเขากลับไปยังจุดเก่าอย่างรุนแรง ดวงตาของเธอวาวโรจน์เหมือนเช่นในห้องนอนมืดๆ เมื่อครู่
“เพส...นายเป็นคนเจ็บนะ...อย่างน้อยนายก็น่าจะรู้ขีดจำกัดของตัวเองและทำตามที่ฉันต้องการบ้างสิ...”
“…..!?” เพสส่งเสียงไอคอกแคกออกมา เงยหน้าขึ้นมองเจโลด้วยสีหน้าตกใจ...ตัวเขาได้ไอออกมาเป็นเลือด เสมหะสีเลือดถูกพ่นออกมาจากภายในคอของเขาอย่างรุนแรง
“เห็นไหม...? เปื้อนเสื้อเปื้อนหน้าหมดแล้วเห็นไหมล่ะ?”
“!?” เจโลได้ก้าวเดินเข้ามาหาเขา ยื่นหน้าเข้ามาเลียเลือดบนหน้าเขาด้วยดวงตาที่ไร้แวว เป็นสีหน้าที่นิ่งสนิทเสียจนเขาต้องตื่นตกใจ
นี่ไม่ใช่เจโล...นี่ไม่ใช่เจโล!
เขาต้องรีบออกไปจากที่นี่...ต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนจะโดนเธอทำอะไรมากไปกว่านี้!!
“!!” เขาพยายามสะบัดร่างของเธอออกไป ทว่าเธอก็ยังได้ยื่นมือมายันเขากลับเข้ากำแพงไป...เสียงสายน้ำจากก๊อกดังเติมเต็มความอึดอัดให้ภายในห้องน้ำ พร้อมกันนั้นเธอก็ได้ยื่นหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูเขาอย่างแผ่วเบา...
“บอกได้หรือยัง...? ว่านายมีใจให้ใคร?”
“........!!” เพสหลับตาลงแน่น เขายังคงบอกเธอไม่ได้...เขาจะโกหกความรู้สึกตัวเองไม่ได้!!
“.........แย่จัง.........” เจโลถอนหายใจออกมา เป็นเสียงถอนหายใจที่แสดงถึงความอ่อนใจของเธอ ทว่าในขณะเดียวกัน...มันก็เป็นเสียงถอนหายใจที่แฝงไปด้วยความรู้สึกมุ่งร้าย...
“อึก!!” เขาถูกเธอลากพาไป ตัวเขาถูกเธอดึงไปพาดกับอ่างอาบน้ำ สองมือของเขาถูกเธอจับพาดไปไขว้กันด้านหลังด้วยพละกำลังที่มากมายอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นของผู้หญิง เพสตกใจ หันกลับไปส่งเสียงถามเธอดวงตาเบิกกว้างจนแทบถลน
“ทะ...ทำอะไรน่ะเจโล!!?”
“ทำอะไร....งั้นเหรอ....? นายก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนี่นา ข้างหน้านั่นน่ะ...”
“......!?” เพสหันกลับไป เบื้องหน้าของเขาคืออ่างน้ำที่เริ่มถูกเติมด้วยน้ำจนเต็มไปครึ่งอ่าง ตอนนี้ต่อให้เธอยังกดเขาลงไปไม่ได้ ทว่าอีกไม่นาน...อีกไม่นานน้ำนั้นจะต้องมาถึงลำตัวส่วนบนที่ยื่นเข้าไปภายในอ่างนั้นอย่างแน่นอน....
“จะตอบฉันได้หรือยัง? ว่านายชอบใคร....”
“ทะ...ทำไมฉันจะต้องตอบคำถามของเธอด้วยล่ะ!!”
“ตอบฉันมา!! นายรักใคร!!”
“อุก!!” เพสถูกกระชากหนังหัวไปอย่างแรง ตัวของเขาถูกเธอเหวี่ยงข้ามห้องไป พละกำลังของเธอนั้นมีอยู่มากมายอย่างน่าประหลาดใจ แม้จะมีความจริงที่ว่าเธอนั้นเคยช่วยชาวบ้านแบกของหนักๆ ในเมืองเป็นประจำ ทว่ามันก็ยังน่าแปลกเกินไปอยู่ดีที่เธอจะมีพละกำลังมหาศาลถึงขนาดนี้
“ว่ายังไงล่ะ....นายรักฉันไหม?”
“....แคก....แคก....” เพสไม่ตอบ...เขายังคงก้มหน้าลงไปตั้งหน้าตั้งตาไอออกมาอย่างรุนแรง ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมาตอบเธอใดๆ เลย
“.....ถ้าอย่างนั้นก็ดี.....” เด็กสาวเอ่ยออกมาเพียงเท่านั้น จากนั้นก็เงียบไป ทำเพียงแค่เดินไปยืนเฝ้าประตูไม่ให้เขาวิ่งออกไปเท่านั้น
จากนี้ไป...จะเป็นยังไงต่อไป...?
เพสกระอักไอเอาเลือดออกมาอีกครั้ง แอ่งเลือดนั้นกระเด็นไปเปื้อนทั้งใบหน้าของเขา...เสื้อของเขา...กางเกงของเขา...และพื้นที่เขานั่งอยู่....เจโลเงียบไปแล้ว...เธอไม่พูดอะไรออกมาเลย เอาแต่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหน้าประตูไม่พูดอะไรกับเขาทั้งสิ้น...
จากนี้ไป....เราจะเป็นยังไงกันแน่?
เสียงสายน้ำดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งห้องน้ำ...แม้มันจะเป็นเสียงที่เขาเคยได้ยินอยู่เป็นประจำ ทว่าในคราวนี้ เสียงนั้นกลับดังสะท้อนอยู่ภายในหัวของเขา...ไล่ต้อนเขา...สร้างความกลัวให้แก่เขา...
ไม่...อย่านะ...
เขาได้แต่ภาวนา...ขอให้ช่วงเวลาที่อยู่ในความคิดของตนไม่มาถึง...
ถ้าหากน้ำเต็มแล้วจะเกิดอะไรขึ้น? คำตอบนั้นมีอยู่เพียงแค่อย่างเดียว...
อย่านะ...ได้โปรด...อย่าเพิ่งเต็มนะ...
“!!” เมื่อน้ำที่ไหลจนเต็มทะลักออกมานอกอ่างอาบน้ำแล้ว เจโลก็ได้คว้าคอเสื้อของเพสขึ้นมา แล้วลากเขาไปกดน้ำอย่างรุนแรง
“!!?” ตัวเขาที่สะอึกตกใจกับการกระทำกะทันหันของเธอนั้น ไม่ทันได้ตั้งตัวสูดอากาศเข้าไปในปอด ก็ได้ถูกเธอกดน้ำลงไปเสียแล้ว
ไม่...อย่า!!
เขาพยายามเอื้อมมือไปคว้าทุกอย่าง...คว้าอ่างอาบน้ำดึงตัวเองขึ้นไป คว้าชายกระโปรงของเด็กสาวที่อยู่ด้านหลัง คว้าทุกสิ่งทุกอย่างที่พอจะคว้าได้ ทว่ามันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย
“ฮะ....อ่า.....” ท้ายที่สุดเขาก็ถูกเด็กสาวดึงหน้ากลับมา เขาสามารถสูดลมหายใจได้เพียงสองถึงสามวินาทีหลังจากนั้นเขาก็โดนเธอกดลงน้ำไปอีกครั้ง
ไม่...ได้โปรด...อย่า!!
เขาภาวนาพยายามขอให้เธอหยุดการกระทำของเธอ ทว่าไม่ว่าเขาจะพยายามภาวนาเสียเท่าไรเธอก็ไม่ยอมหยุด
“ยะ...หยุด......!!” หลังจากถูกดึงหน้าขึ้นมาจากน้ำแล้วพูดได้เพียงแค่ไม่กี่ประโยคเขาก็โดนเธอกดน้ำลงไปอีก...เขาไม่สามารถกลั้นหายใจของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว ความกะทันหันและระยะเวลาที่เธอใช้กดน้ำเขานั้นมันกะชั้นชิดเกินไป...
ท้ายที่สุดเขาก็ได้สูดกลืนเอาสายน้ำเข้าไป น้ำไหลเข้าไปภายในจมูกเขา...ภายในปากเขา...ทะลักไปจนถึงภายในคอ...แสบร้อนเสียจนแทบอยากจะคายออกมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...
“อึก!!” เมื่อถูกดึงหน้าขึ้นมาเขาก็ถูกกดหน้าลงไปอีก ความเจ็บปวดนั้นเริ่มลามไปจนถึงภายในสมองของเขา...แสบร้อนจนครุ่นคิดอะไรไม่ออก....มือและตัวแข็งทื่อ พยายามจิกขอบอ่างเอาไว้เพื่อเป็นหลักค้ำประกันตัวเองเท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
จะทำยังไง...จะทำยังไงดี?
เรากำลังจะตาย...เรากำลังจะตายงั้นเหรอ?
อึดอัด...ทรมาน...รู้สึกเหมือนน้ำกำลังทะลักเข้าไปภายในสมองของเรา...ภายในคอของเรา...ภายในตัวของเรา...
เนื้อตัวแข็งเกร็งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...นี่มันคือลักษณะของคนใกล้ตายงั้นเหรอ...
นี่มันคือความรู้สึกของคนที่ใกล้ตายงั้นเหรอ?
ไม่...ไม่เอา...!!
เขาเริ่มรู้สึกปฏิเสธขึ้นมาเป็นครั้งแรก...
เรายังไม่อยากตาย....ยังไม่อยากตาย!!
ความรู้สึกที่แรงกล้าเช่นนั้นสุมตัวอยู่ภายในความคิดของเขา...แต่ถึงกระนั้นน้ำก็ยังไหลทะลักเข้ามาภายในตัวของเขาอย่างรุนแรง
ยังไม่อยากตาย...ยังไม่อยากตายเลย...ใครก็ได้ช่วยด้วย!!
แต่แน่นอนว่าย่อมไม่มีใครโผล่เข้ามาช่วยเหลือตัวเขาได้...
ยัง...ยังไม่อยากตาย...
ความรู้สึกภายในใจที่แรงกล้าของเขาทำให้เขาลืมสิ้นทุกอย่างที่เคยต่อต้านมาจนถึงเมื่อครู่...
“!!” ตัวเขาได้ยื่นมือไปจับแขนของเธอ ตะโกนร้องออกมาทันทีที่หัวของเขาโผล่พ้นน้ำออกมา
“ผะ...ผมรักเธอ...รักเธอคนเดียวนะเจโล!!”
“!!!” เสียงตะโกนของเขาดังสะท้อนก้องไปทั่วห้องน้ำ สร้างความเงียบให้ภายในห้องน้ำนั้นอย่างรวดเร็ว
ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...
เขาไม่รู้ว่าผลลัพธ์ของสิ่งที่เขาตะโกนออกมานั้นเป็นอย่างไร ทว่าเขาก็สามารถกลับมาหายใจได้เหมือนเดิมแล้ว...
เขาบ้วนเอากองเลือดและน้ำออกมาเป็นจำนวนมาก น้ำที่อยู่ภายในอ่างอาบน้ำถูกย้อมชโลมไปด้วยเลือดของเขา ความเงียบยังคงปกคลุมไปทั่วทั้งห้องน้ำเช่นนั้น
“เพส...รักฉันจริงๆ เหรอ...?”
“......แคก แคก แคก....?” หลังจากที่ได้ส่งเสียงไอออกมา เขาก็ได้หันกลับไปมองเธอช้าๆ สิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหลังของเขาเป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจ
รอยยิ้มที่สดใสและมีน้ำตาปริ่มอยู่เล็กน้อย ราวกับกำลังมีความสุขอย่างถึงที่สุดกับสิ่งที่เขาพูดออกมา
“ฉันเอง...ก็รักเพสนะ!!”
ตุบ...
“!!” หลังจากนั้นเธอก็ได้พุ่งตัวเข้ามากอดเขา เพสพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรก็ไม่ได้ ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่หน้าอ่างอาบน้ำเปื้อนเลือดเช่นนั้น ปฏิเสธอะไรเธอกลับไปไม่ได้...
และด้วยเหตุนั้น เขาจึงต้องรู้สึกเสียใจมาตลอดตราบกระทั่งบัดนั้น....
***********************************************