Student exchange รักวุ่นวายของยัยเด็กแลกเปลี่ยน

          "แซนดี้.. เธอคิดว่านี่น่ะดีแล้วหรอ?" 

เสียงไอริสที่ถามไล่หลังฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ไหนน่ะหรอ? แทนแด้นนนน! สนามบิน.. ฉันน่ะ จะกลับแล้วน่ะ กลับไปเริ่มชีวิตใหม่ ที่น่าจะดีกว่านี้น่ะ.. เหนื่อยมามากพอแล้วล่ะ

"ดีที่สุดแล้วล่ะ ^^"

"หน้าเธอดูซีดเซียวมากเลยนะ.."

"นี่นายห่วงฉันหรอเฮนรี่? ฮ่ะ ฮ่ะ"

เฮนรี่ที่มาส่งฉันกับไอริส ส่วนมัมกับแดดเดี๋ยวก็มาถึง

"นี่เธอยังมีหน้ายิ้มอยู่ได้นะ แซนดี้ -3-"

ไอริสพูดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่างอน เฮ้ออ เธอน่ารักที่สุดเลยย 

"นี่.. เธอก็รู้ว่าฉันเหนื่อยแค่ไหนนะไอริส เธอน่ะมีเวลามาเยี่ยมฉันได้ตลอดเลยนะ ฉันยังไม่ไปไหน บ้านฉันที่เธอเคยไปน่ะ มันก็จะยังอยู่ที่เดิม เรามีเมล มีอะไรที่ติดต่อกันได้นะ บางทีฉันก็จะมาหาเธอที่นี่นะ ^^"

ฉันยื่นมือไปกุมมือไอริส เธอมองหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

"แต่มันยังไม่ใช่เวลานี้นี่.."

"ก็ฉันไม่อยากกลับไปเหยียบที่นั่นอีกแล้วนี่ ทิ้งเรื่องเก่าๆไว้ที่นั่นเถอะ"

"แต่ฉันก็ยังเรียนอยู่ที่นั่นอีกปีสุดท้าย เธอจะทิ้งฉันด้วยสินะ -3-!!"

"ฮ่ะๆ แต่เรายังมีความทรงจำดีๆที่บ้านของเรานะไอริส ^^"

"แล้วฉันล่ะ? - -?"

เฮนรี่ที่มาแจมด้วยทำให้ฉันกับไอริสยิ้ม

"ที่ลอนดอนไง ^^"

"นั่นสินะ ฮ่าาา"

เฮนรี่หัวเราะแล้วยื่นมือมาจับกับฉันเป็นการลา 

"แซนดี้รอนานมั้ย? โทษทีะ รถติดไปหน่อยน่ะ นี่จ้ะ พวกเราไปเลือกของให้พวกเธอด้วยนะ เอาไว้คิดถึงเรามากๆ จะได้มาหาเราบ่อยไงๆ"

มัมกับแดดรีบวิ่งมาหาฉัน เขามอบของขวัญให้ฉันด้วยล่ะ

"ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วขอโทษด้วยที่ให้ลำบากมาส่ง.."

"ลำบากอะไรกัน แซนดี้เป็นลูกสาวฉันคนหนึ่งนะ ฉันดีใจที่ได้มีช่วงเวลาดีๆกับเธอนะ"

"เช่นกันค่ะ ฉันก็ดีใจมากๆเช่นกันค่ะ"

แล้วพวกเขาก็กอดฉันทั้งไอริสและเฮนรี่ด้วย ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่จากมาเลย.. ถึงแม้ไม่ได้กอดกลมเกลียวแบบนี้ก็เถอะนะ... 

     เมื่ออ่านโน้ตเสร็จสิ่งที่ผมจะทำต่อไปคือตามหาเธอ! แต่.. ผมมาโรงเรียนกับแม่ แม่ต้องร่วมพิธีอีกนาน จะไปเอากุญแจรถด้วยก็ไม่ได้สิ ทำไงดีวะเนี่ยย?!! - -!!! 

ครืดดด.. 

เสียงเลือนประตูเป็นสัญญาณว่าต้องมีใครเข้ามาแน่ๆ ผมมองดูก็กลายเป็นแอนดริว ดีล่ะ!

"นี่นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?"

ผมที่กำลังจะทักแอนดริวพอดี แต่เขาดันทักก่อนซะงั้น - -

"อ่านโน้ตที่แซนดี้ให้มาน่ะ.."

"อ้าว! เธอมาด้วยหรอ? ตอนร่วมพิธีฉันไม่เห็นเธอเลยน่ะ ว่าจะกล่าวแสดงความยินดีด้วยซะหน่อย"

"ก็นั่นแหละ คือสิ่งที่ฉันจะขอร้องให้นายช่วย"

"เกี่ยวไรเนี่ย? ว่าแต่นายจะให้ฉันช่วยไรล่ะ? ถ้าช่วยได้ฉันก็จะช่วยน่ะนะ"

"ดีล่ะ! นายได้เอารถมามั้ย?"

"เอามา ทำไมหรอ? นายจะยืมหรอ? ก็ได้นะ"

"ไม่ยืมหรอกให้นายขับเลยดีกว่า"

"ห้ะ?! - -"

"น่านะ ได้ข่าวว่านายเป็นอดีตนักแข่งรถเลยน้าาา"

"มันเกี่ยวไรที่จะให้ฉันขับเล่า?!"

"นายขับเร็วดีไง นะๆ พาฉันไปที่ๆนึงหน่อยนะเพื่อนนะ"

"อ่าๆเคๆ จะไปไหนล่ะ?"

"อืมม .. "

ติ๊ด ติ๊ด..

ขณะฉันที่กำลังใช้ความคิดว่าจะไปตามหาแซนดี้ที่ไหนดี ก็มีข้อความเข้ามา 

'นี่ซาเวียร์ ฉันไอริสนะ นายมาสนามบินด่วนๆเลย แซนดี้กำลังจะกลับไทย รีบมานะ บาย'

นี่มันข้อความของไอริสนี่! ดีล่ะที่เธอส่งมา!

"พาฉันไปสนามบินที!"

     ตอนนี้พวกเรากำลังกินข้าวกันอยู่ล่ะ คุยนู่นนี่นั่นไปเรื่อย มัมกับแดดมีแพลนจะไปเที่ยวไทยด้วยกันสองคนล่ะ ทิ้งลุกสาวให้อยุ่บ้านคนเดียว ฮาชะมัด >< พ่อแม่ฉันยังไม่ทำเลย ฮ่ะๆ 

"แซนดี้ แล้วซาเวียร์ไม่มาส่งเธอหรอ?"

มัมเอ่ยปากถามขึ้นมา.. ทำให้บรรยากาศการกินข้าวบนโต๊ะเราเงียบไปเลยล่ะ ไอริสกับเฮนรี่มองหน้าฉันด้วยสายตาที่เป็นห่วง

"เขาไม่รู้เรื่องนี้ค่ะ ฉันไม่ได้บอกเขา.."

"ทำไมล่ะ? นั่นแฟนเธอนะ ถ้าเขารู้เขาเสียใจแย่"

"โธ่ มัม! อย่าไปคะยั้นคะยอไรจากแซนดี้เลย ให้เธอกินข้าวเถอะน่า"

ไอริสรีบตัดบทมัมก่อนที่มัมจะพูดต่อ ขอบคุณนะ ฉันไม่อยากพูดถึงมันพอดีเลยล่ะ

     ตอนนี้เราก็กำลังมานั่งรอประกาศเกี่ยวกับเที่ยวบินของฉัน ทุกคนนั่งเงียบเพราะไม่อยากจะพูดไรให้น้ำตาคลอ อีกอย่างนะ ฉันไม่อยากเปลี่ยนใจอยู่นี่นะ TT .. 

ตึง ตึ่ง ตึ๊ง!..............!

จู่ๆเสียงประกาศเกี่ยวกับเที่ยวบินของฉันก็ดังขึ้น ถึงเวลาแล้วสินะ..

     ผมมาถึงที่สนามบินด้วยความเหนื่อยหอบ ตอนนี้ผมต้องมองหาเก็ทที่เธอรอ ซึ่งที่นี่ก็ไม่ได้มีน้อยๆซะด้วยสิ ผมเลยส่งข้อความไปหาไอริส ซึ่งก็ตอบกลับเร็วสมใจ เมื่อรู้จุดผมก็รีบวิ่งไปหาเธอ ผมเห็นแล้ว! แซนดี้! เธออยู่ตรงนั้น เธอกำลังจะเดินเข้าไป !!...

"แซนดี้!"

     เสียงเรียกที่คุ้นเคยนั้น.. ฉันได้ยินมัน เขามา เขามาที่นี่! เขามาได้ยังไง!! ไม่นะ อย่ามาทำให้ฉันเปลี่ยนใจสิ ตาบ้านี่! T^T 

"แซนดี้"

เขาเรียกฉันอีกครั้ง ฉันไม่อยากหันกลับไป ฉันไม่อยากเห็นเขา ไม่เอา ฉันจะเดินต่อไป

"ขอร้องล่ะ แซนดี้ แค่ให้ฉันได้บอกลาเธอสักนิดก็ยังดี.."

เขาพูดอีกครั้ง มันทำให้น้ำตาฉันไหล ไม่ล่ะ.. ฉันต้องใจแข็ง ฉันต้องกลับบ้าน มันถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้ว ท่องไว้!

"แซนดี้!!"

เขาเรียกฉันอีกครั้ง เรียกเรื่อยๆ.. ฉันไม่อยากได้ยิน ฉันต้องรีบวิ่งเข้าไป ..

"ฉันรักเธอนะ แซนดี้!!"

เสียงเขาเรียกครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยิน เพราะตอนนี้ฉันวิ่งเข้าเครื่องบินแล้ว..

ฉันก็รักนายนะซาเวียร์... 

[ง่าาา ไรเตอร์มาอัพแล้ววว ยาวๆไป.. เป็นปีละยังอัพไม่หมดเลย มาอัพแล้วนะขอรับ จะพยายามมาบ่อยๆ ช่วงนี้จะสอบเลยขอลาอ่านหนังสือไปก่อน สอบเสร็จ จะจัดหนักๆจนจบเลย เย้ๆ ><]