Student exchange รักวุ่นวายของยัยเด็กแลกเปลี่ยน

          เมื่อฉันเดินมากับแม่นายซาเวียร์ที่สวนหย่อมในโรงเรียน เราก็นั่งลงที่ม้านั่ง แม่ซาเวียร์ผละจากการโอบฉันและนั่งมองฉันที่ยังตัวสั่นเทิ้ม .. 

"แซนดี้.. เธอมีไรกับเคธเขาหรือเปล่าน่ะ?"

แม่นายซาเวียร์เริ่มถามฉันด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น.. วินาทีฉันคิดถึงแม่ที่สุดเลยย ให้ตาย TT

"หนูไม่ได้มีไรกับเขา แต่เขามีไรกับหนู.. เขารักซาเวียร์แล้วเขาก็เกลียดหนู ฮึก ไม่สิ เขาเกลียดหนูตั้งแต่เราเป็นคู่นั่งกันเแล้ว ฮึก"

ฉันพูดไปสะอื้นไป แม่นายซาเวียร์ขยับเข้ามาใกล้ฉันและกอดฉันไว้

"ไม่เป็นไรนะ.. เดี๋ยวก็จบแล้ว ทนๆเอาหน่อยนะ แล้วฉันจะพาเธอกลับ กลับจากที่นี่"

เธอพูดปลอบฉันด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น นี่สินะ เป็นเสน่ห์ที่ลูกชายได้มา 

"หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฮึก แค่รู้สึกแย่.."

"โอ๋.. เลิกร้องได้แล้วนะ เดี๋ยวกลับบ้านกับฉันละกัน เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจะกลับกับไอริส"

พูดเสร็จฉันก็ลุกจากมาน้านั่ง แล้วกำลังจะเดินไป

"เดี๋ยวก่อน แซนดี้"

แม่นายซาเวียร์เรียกฉันไว้.. 

"ฉันขอไรสักอย่างได้มั้ย?"

"คะ?"

"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น.. อย่าทิ้งลูกชายฉันไปเลยนะ เขารักเธอจริงๆนะ"

เมื่อได้ยินประโยคนี้น้ำตาฉันก็เริ่มไหลมาอีกครั้ง.. แล้วฉันก็หันหน้ากลับไปตอบเธอด้วยใบหน้าที่อาบน้ำตา

"ขอโทษจริงๆค่ะ ฮึก เรื่องบางเรื่องฉันก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทนได้ ฮึก ฉันเจ็บมามากเพราะเคธแล้วอ่ะ คงจะดี.. ถ้าเธอไม่รักซาเวียร์ หรือไม่ก็ ซาเวียร์ไม่น่ามารักฉัน มันคงจะดีกับทุกฝ่าย คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฮือออ"

ฉันพูดเสร็จก็ปล่อยโฮออกมาแล้วนั่งทรุดลงกับพื้นต่อหน้าแม่นายซาเวียร์ เธอนิ่งมองฉัน แล้วฉันก็ได้ยินเสียงเท้าใครสักคนที่กำลังวิ่งมาทางนี้..

"แซนดี้.. เธอเป็นยังไงบ้าง"

ที่แท้ก็นายซาเวียร์ที่วิ่งมา เขานั่งมาจับไหล่ฉัน ฉันเบือนหน้าหนีเขา

"ฉ..ฉัน ไม่เป็นไร.."

ฉันพยายามเก็บเสียงสะอื้นให้ได้มากที่สุด.. 

"ฉันขอโทษนะ.. ฉันจะกลับแล้ว!"

ฉันตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเดินหนีออกมาจากตรงนั้น ฉันต้องฝืนลุกให้ได้ทั้งๆที่เรี่ยวแรงไม่มีจะให้ยืนแล้ว TT 

ฟรึบ!

นายซาเวียร์ลุกขึ้นมากอดฉันทางด้านหลัง ตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะขัดขืนไรทั้งนั้น

"ให้ฉันไปส่งเธอกลับบ้านนะ"

นายซาเวียร์พูดด้วยเสียงที่โรยแรงพอๆกันกับฉัน

"ม..ไม่เป็นไร ฉ..ฉันจะกลับกับไอริส"

ฉันพยายามกรอกตาไปมา.. เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลมากไปกว่านี้อีก

"แซนดี้.."

นายซาเวียร์เรียกชื่อฉันด้วยเสียงที่ไม่ไหว แล้วจู่ๆก็มีน้ำไรก็ไม่รู้หยดลงมาที่ไหล่ของฉัน นี่! อย่าบอกนะว่าเขาร้องไห้!!

"ฉันกลับละ บาย"

ฉันพยายามใจแข็งจับมือนายซาเวียร์ออกจากตัวฉัน แล้วหันหน้าไปเผชิญ แล้วเขาก็ร้องไห้จริงๆ สีหน้าเขาเจ็บปวดมาก ฉันที่เห็นยังเจ็บปวดมากไม่แพ้กัน แต่ฉันก็ต้องเดินจากไป ฉันขอพักเถอะ ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน แค่ขอให้ฉันได้อยู่คนเดียวก่อนน.. 

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้.. ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้ว ผมมาโรงเรียนทีไรก็ไม่เห็นเธอ ไม่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนยัยเคธก็ไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาคุยกับผม ผมถามเพื่อนคนอื่นๆมาเห็นแซนดี้มั้ย แต่คำตอบที่ได้ก็คือไม่เห็น เธอไปไหนของเธอกัน? ผมอยากจะเจอเธอ ผมอยากจะคุยกับเธอ ผมโทรหาเธอ เธอก็ไม่รับสายซ้ำยังปิดเครื่องหนี ผมไปหาอยู่บ้านก็ไม่มีใครอยู่ ผมไม่รู้จะไปหาเธออยู่ที่ไหน.. เฮ้อออ

ฉันไม่ไปโรงเรียนหลายอาทิตย์แล้ว ถามว่าฉันอยู่ไหน ฉันก็ยังอยู่ที่บ้านนี่แหละ นอนเฉาจมน้ำตา ปิดไฟ อยู่ดั่งเป็นธาตุอากาศ วันก่อนๆฉันได้ยินเสียงนายซาเวียร์มาเรียก แต่ฉันไม่ลงไป ฉันไม่อยากไปเจอเขาให้ตัวเองเหนื่อยอีกแล้ว วันนี้ฉันจะออกจากบ้านไปช้อปปิ้งละกัน ไม่ได้ไปนานแล้ว ตั้งแต่ไปกับเขา... 

     เมื่อมาถึงย่านเสื้อผ้าที่เคยมา.. ถึงวันนี้จะมีเรียน แต่ก็ยังมีคนพลุ่งพล่านเต็มไปหมดเหมือนเดิม ฉันเลือกดูนู่นนี่นั่น เดินไปเรื่อยเปื่อย จนไปโผล่ที่หน้าร้านนั้น ร้านที่ฉันเคยมา.. มากับเขา... ฉันเลือกเดินเข้าไป

"ยินดีต้อนรับค่ะ ^-^/"

ฉันยิ้มให้พนักงานต้อนรับอยู่หน้าร้าน จู่ๆเธอก็ทักขึ้นมาว่า.. 

"เอ้ะ! นี่ใช่คนที่มากับแฟนตอนซื้อชุดไปงานพรอมใช่มั้ยคะ?"

เอ๋? นี่พนักงานจำฉันได้ด้วยหรอ? จะความจำดีไปไหน - -'

"อ่า อ๋ออ ค่ะ ^^"

"วันนี้ไม่มากับแฟนหรอคะ?"

"อ๋อ วันนี้มาคนเดียวค่ะ มาซื้อของเซอร์ไพร์สแฟนค่ะ^^"

ประโยคหลังฉันกระซิบกับพนักงาน.. 

"อ๋อ สำหรับงานจบสินะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"

เมื่อฉันเดินมาตามพนักงาน.. ฉันก็เห็นโซนชุดผู้ชาย.. 

"ครั้งที่แล้ว ตอนลองชุดเห็นเคยบอกว่ามีเครื่องประดับ ถ้าจะซื้อแต่เครื่องประดับได้มั้ยคะ?"

"ได้สิคะ นี่ค่ะเครื่องประดับ"

เมื่อฉันดู ก็เห็นเครื่องประดับสำหรับผู้ชายมากมาย.. ฉันเลือกนาฬิกาเรือนหนึ่ง และเสื้อสเวตเตอร์หนึ่งตัว ใส่กล่องรวมกันอย่างดี แล้วฉันก็กลับบ้าน.. 

     จนในที่สุด.. วันนี้ก็เป็นวันจบการศึกษา ฉันลองมาโรงเรียนตอนเช้าตรู่ บรรยากาศโรงเรียนเงียบมาก เพราะยังไม่มีใครมา ฉันเดินไปที่คลาสของฉัน ฉันเอากล่องไปใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของเขา ฉันเขียนโน้ตไว้ในกล่องด้วย .. ฉันว่านายจะอ่านนะ ซาเวียร์

วันนี้.. ก็เป้นวันจบการศึกษา ผมยังติดต่อแซนดี้ไม่ได้เลย.. ผมต้องไปโรงเรียนพร้อมแม่ พอมาถึงผมต้องรีบไปที่คลาส เพราะเราจะรวมตัวกันที่นั่น ผมรีบไปด้วยความหวังที่เธอจะมา 

     แต่พอมาถึงห้อง.. เธอกลับไม่มา ไม่มีวี่แววของเธอเลย.. วันนี้ทุกคนเช็คของ ขนของทุกอย่างออกจากล็อกเกอร์กันหมดเลย เพราะเด็กเกรดต่อไปจะเข้ามา แล้วเราก็จะไป.. ผมถามเพื่อนๆที่มาก่อนอีกครั้งว่าเห็นแซนดี้บ้างมั้ย แต่ก็เหมือนเดิม ไม่เห็น.. ผมว่าจะเดินไปดูของที่ล็อกเกอร์ แต่ก็มีเสียงประกาศให้ไปรวมตัวกันที่โดม ผมเลยไม่ได้เดินไปดูล็อกเกอร์เลย 

     พอเข้าร่วมพิธี ถ่ายรูปห้องทุกอย่างเสร็จ .. ผมก็ไปเอากล่องอยู่รถแม่เพื่อจะไปเอาของในล็อกเกอร์ออก เมื่อผมเปิดล็อกเกอร์ออกมา ก็มีแต่จดหมายเต็มไปหมด เฮ้! นี่พวกเธอยังมาฮิตสารภาพรักตอนจบการศึกษาด้วยหรอเนี่ย? - -' ผมกวาดของทุกอย่างลงในกล่องที่เอามาลงไปหมด แล้วผมก็ไปสะดุดกับกล่องๆหนึ่งที่อยู่ในล็อกเกอร์ เป็นกล่องสีชมพูผูกโบว์สีน้ำตาล ด้วยความที่สนใจผมเลยเอาออกมาเปิดดู.. ข้างในมีเสื้อสเวตเตอร์สีฟ้าหนึ่งตัว กับนาฬิกาสีดำเรือนหนึ่ง โอ้ะ! มีโน้ตด้วย ผมหยิบโน้ตขึ้นมาเปิดอ่าน ..

'หวัดดี.. ซาเวียร์

นี่ ฉันเองนะ แซนดี้ไง.. เป็นไงล่ะเสื้อในกล่อง ฉันยืนเลือกตั้งนานเลยนะ นาฬิกาด้วย ฉันเห็นว่านายไม่ใส่นาฬิกา ฉันเลยซื้อมาให้นายใส่ จะได้ใช้ดูเวลาไง ^^ นี่ ยินดีกับจบการศึกษา ฉันขอให้นายได้มหาลัยที่นายชอบ คณะที่นายฝัน นายสงสัยใช่มั้ยล่ะ?.. ว่าตลอดเวลาอาทิตย์กว่าๆเนี่ยฉันหายไปไหน.. ฉันไม่บอกหรอก :P ก็.. ต่อจากนี้นายก็จะไม่ได้เห็นฉันละนะ ฉันก็ขอให้นายมีความสุขมากๆ ตั้งใจเรียน มีชีวิตดีๆ ให้ดียิ่งกว่าตอนมีฉันอยู่เลยนะ..

ฉันรักนายนะ

บาย... แซนดี้'

นี่! .. มันจดหมายของแซนดี้หนิ! เธอเขียนมาให้ผม?! ซื้อให้ผม เธอมาที่นี่! แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ไม่นะ! ผมจะไปตามหาเธอ....

[ไรเตอร์กลับมาแล้ววว อัพยาวให้อ่านนานๆเลยยย ^^ ]