Love Story บทเรียนรักไม่รู้จบ

 

----------------------------Love Story ( I ) 05
                    ''นี่... เมื่อคืน... มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!?''ดูเหมือนคำถามของฉันจะทำให้เอเดนอึ้งอยู่3วินาที ใช่! มันแค่3วินาทีจริงๆ       ''แล้วเธอ จำอะไรได้บ้างล่ะ? เมื่อคืน...''เอเดนย้อมถามฉัน ฉันพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน แล้วก็ต้องอายจนแดงหน้าแดงไปหมด       ''ไอ้บ้าเอเดน! นายมันแย่ที่สุด!''       ฉันพยายามดิ้นจะหลุดพ้นออกอ้อมแขนแกร่ง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลดี เพราะเมื่อฉันดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของเขาข้อเท้าฉันก็พลิกทันที       ''กรี๊ด!!''เสียงกรี๊ดของฉันดังลั่น เมื่อทั้งตัวของฉันกำลังล้มไปกองกับพื้นห้องน้ำ       ''เฮ้ย!''เอเดนตกใจรีบคว้าตัวฉันไว้แต่นั่นก็ทำให้เขาล้มลงไปกองบนพื้นแทนโดยมีฉันนอนทับตัวเขาอยู่       ''โอ๊ย!''       ''เอเดน! นายเป็นยังไงบ้าง''ฉันพยายามจะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้ ฉันใช้แขนทั้งสองข้างให้ดันตัวลุกขึ้นมาไม่ได้ .. ฉันรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูกจนร้องไห้ออกมา       ''ฮือ... เอเดน! อย่าเพิ่งตายนะ! ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮือ...''       ''อย่า...อย่าร้องไห้สิ''นิ้วเรียวยาวช่วยเช็ดน้ำตาฉันที่กำลังไหลอย่างไร้สาเหตุ       ''ฮือ...''       ''ฉันยังไม่ตาย.. หยุดร้องเถอะ''เอเดน อุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับพยุงตัวลุกขึ้น สิ่งที่เขาทำมันทำให้ฉันรู้สึกผิดมากๆที่ไม่ได้เป็นคนช่วยพยุงเขาด้วยตัวเอง ทั้งๆที่เขาต้องเจ็บเพราะฉัน       ''ฉัน..ขอโทษ ฮึก.. ฉันทำผิด...ทุกเรื่องเลย...ฮือ''       ''ฉันมากกว่าที่ต้องขอโทษเธอเรื่องเมื่อคืน''       ''แต่ฉันทำผิดกับนายเยอะกว่านะ!''       ''สรุปอยากเป็นคนผิดเองว่างั้น?''       ''ฉัน...''       ''ว่าไงครับ?''เอเดนพูดพลางยิ้มทะเล้น       ''คือ.. ฉัน''       ''หืม? จะบอกรักฉันเหรอสวีท? ไม่ต้องอายหรอกน่า บอกมาเลย''       ''ไอ้บ้า!! ฉันปวดฉี่ต่างหากย่ะ!''ฉันหยุดร้องไห้และให้เอเดนพาเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระให้เสร็จ       ''แล้วจะถอดกางเกงยังไง?''เอเดนถามตรงจุด T___T ทำไมเกิดมาเป็นสวีทมันซวยอย่างนี้เนี่ย?       ''นายมันบ้าที่สุดเอเดน!!''เขายิ้มรับและช่วยอำนวยความสะดวกฉัน ... ไม่บอกก็รู้ว่าเขาเต็มใจมากแค่ไหน !       หลังจากฉันรักษาตัวที่โรงพยาบาลอยู่3-4วันคุณหมอก็อนุญาตให้ฉันกลับบ้านได้ พอฉันกลับไปถึงบ้านพ่อกับแม่ฉันก็ถามสารพัดว่าเกิดอะไรขึ้น เอเดนทำให้ฉันตัดสินใจบอกเรื่องราวทั้งหมดกับพ่อแม่ พวกท่านเข้าใจฉันมากกว่าที่คิดและย้ายโรงเรียนให้ฉันทันที       อุปสรรคในการเรียนของฉันไม่ใช่เรื่องเพื่อนอีกต่อไปแต่เป็นเรื่องแขนและมือ ที่ยังไม่หายดี ฉันต้องเป็นแบบนี้ไปอีกสัก1เดือน ซึ่งเพื่อนใหม่ของฉันก็คอยช่วยเหลือทุกๆอย่าง       ''สวีท! ไปกินข้าวกัน'' ซินเนีย เพื่อน ใหม่ของฉัน.. เธอเป็นนักเต้นที่มีผิวขาวอมชมพู ผมเป็นสีทองประกาย และดูจะสดใสร่าเริงอยู่ตลอดเวลา ถึงเธอจะมีผมสีทองแต่เธอก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่โง่เหมือนในข่าวลือสมัยโบราณ       ''นี่ๆๆ  คิดอะไรอยู่คะคุณสวีท หรือว่า.. คิดถึงแฟนที่เรียนมหาลัยKอยู่??''เธอเดินมาตรงหน้าฉันแล้วทำท่าทางล้อเลียน       ''บ้าน่า! ฉันแค่คิดว่าเธอทำตัวร่าเริงเกินไปน่ะสิ''       ''เวลาเต้นน่ะ ถ้าเราไม่ยิ้มคนอื่นที่ดูก็พลอยเซ็งไปด้วยนะ'' 'แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ได้เต้นอยู่นี่นา' ฉันค้านในใจ       ''เอาเถอะ ไปกินข้าวกัน''            ตกเย็นเอเดนจะมารับฉันทุกๆวันโดยที่แวะรับเฟอร์รารี่จากโรงเรียนเก่าของฉัน ก่อนแล้วเลยมารับฉัน พ่อกับแม่ของฉันรับรู้ว่าเรากำลังคบกันอยู่พวกท่านก็ดูจะแฮปปี้มากๆเพราะ เอเดนเข้ากับพ่อแม่ฉันได้ดีทีเดียว       ส่วนซินเนียเพื่อนใหม่ของฉันเธอต้องซ้อมเต้นทุกๆวันเพื่อเข้าแข่งขันในงาน วันปิดภาคเรียน  กำลังวุ่นกับการหาคู่เต้นอยู่ เธอค่อนข้างจะเลือกเยอะนิดหน่อย =__=;       หลังจากที่ฉันย้ายโรงเรียนมาฉันยังไม่มีโอกาสได้เจอกับโอลิเวียร์และเพื่อน ร่วมชั้นคนอื่นๆอีกซึ่งฉันคิดว่านั่นมันเป็นเรื่องที่ดีมากๆ       ''คิดอะไรอยู่หืม?''       เอเดนมาพอดีหมดเวลาของฉันแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ฉันอยากรู้จริงๆว่าเฟอร์รารี่กับโจฮานจะลงเอยกันยังไงทุกคนคงคิด เหมือนฉันใช้มั้ย? :) -complete-