Revamp ศึกนางฟ้าสยบทวยเทพ

ทุกๆครั้งที่เหล่าอสุรกายออกหาเหยื่อนั้น...จะต้องมีผู้สังเวยชีวิตให้กับความหิวกระหายของมันในทุกครา ซึ่งในสายตาของปีศาจชั้นสูงที่เคยเป็นที่เชิดหน้าชูตาในสายตาของเหล่าปิศาจระดับล่างๆนั้น...มนุษย์มันก็เพียงมดปลวกที่จะเหยียบขยี้สักเท่าไหร่ก็ได้ และเพราะเผ่าพันธุ์แวมไพร์นั้นไม่เคยหวั่นเกรงเลยแม้กระทั่งนักบวชจากศาสนจักรที่เดินทางมากำราบจนสามารถท้าชนกับผู้รับโองการจากสวรรค์เหล่านั้นได้อย่างทัดเทียมนั้นเอง จึงทำให้เหล่ามนุษย์ทำได้เพียงหลบหนีหัวซุกหัวซุนรอให้ถึงรุ่งอรุณของวันใหม่เท่านั้น...




แต่เพราะความหวาดกลัวเหล่านั้นพุ่งขึ้นถึงขีดสุด เหล่ามนุษย์ที่ทนต่อการกดขี่และทำลายศักดิ์ศรีการดำรงอยู่ของตนไม่ไหวอีกต่อไปจึงได้ฝึกฝนตนเองเพื่อที่จะเป็น"มือปราบมาร"ที่สามารถต่อสู้กับเหล่าอสูรเพื่อปกป้องเหล่าคนที่ตัวเองรักยิ่งกว่าชีวิตจากเงื้อมมือมารที่พร้อมจะขย้ำทุกสิ่งได้ทุกเมื่อ



ซึ่งอาวุธของเหล่ามือปราบมารเหล่านั้นก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่า น้ำมนต์จากหลวงพ่อดำ... กระสุนเงินที่ได้มาจากโรงรับจำนำ... ดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ปลุกเสกมาจากมีดขูดหนังหมู... และอีกสารพัดอย่างตามความถนัดของผู้ใช้ ซึ่งหน้าที่ของมือปราบเหล่านี้ก็คือการเดินทางไปทั่วสารทิศที่มีการกล่าวขานถึงการปรากฏตัวของปีศาจที่นำมาซึ่งความสูญเสียของเหล่ามนุษย์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น และเมื่อมือปราบเหล่านั้นสามารถจัดการปีศาจที่ทำลายชีวิตของชาวเมืองได้ เขาก็จะได้รับรางวัลจากชาวเมืองเป็นสินน้ำใจที่ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้





แต่ก็มีหลายครั้งเหมือนกันที่มือปราบจะเป็นฝ่ายโดนปราบเสียเอง ทำให้ผู้ที่มีความปรารถนาที่จะเป็นมือปราบรุ่นต่อๆไปมีจำนวนลดลงเรื่อยๆ!! รวมไปถึง...






"เฮ้ย..! ไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือยังไง ข้าบอกว่าให้พวกเอ็งเอาทรัพย์สินที่มีทั้งหมดมาให้ข้ายังไงเล่า!!"



"ก็ทั้งหมดนี่คือที่พวกเรามีแล้วนะท่านมือปราบ... พวกเราไม่มีที่ดินทำกินเพราะเจ้าพวกปีศาจเหล่านั้นออกอาละวาดยึดครองที่ดินทำกินของพวกเราจนหมด แล้วพวกเราจะเอาของอะไรให้ท่านได้อีก..."



"นั่นมันก็เรื่องของเอ็งสิวะ!! ข้าจะไม่จัดการพวกปีศาจเหล่านั้นให้หรอกหากพวกเอ็งไม่ส่งสมบัติที่พวกเอ็งมีมาให้ข้า แล้วข้าจะดูแลเงินทองพวกนั้นเป็นอย่างดี... หึๆๆ!"




เหล่าชาวนาและพ่อค้าต่างจำยอมมองทรัพย์สมบัติที่สั่งสมมานับตั้งแต่บรรพบุรุษรุ่นก่อนๆให้กับมือปราบมารคนนั้นจนหมดสิ้นเนื้อประดาตัว ในขณะนี้พวกเขาไม่คิดอะไรอีกแล้วนอกจากถ้าหากว่ามือปราบผู้นั้นสามารถจัดการขับไล่ปีศาจที่ยึดครองที่ดินทำกินของตนออกไปจนหมดสิ้นแล้ว... พวกเขาก็จะสามารถก่อร่างสร้างตัวได้อีกครั้งหนึ่ง



ซึ่งทรัพย์สมบัติของเหล่าชาวเมืองเมื่อนำมากองรวมกับทั้งเงินทองและเพชรนิลจินดาแล้ว มันจะไม่สามารถถูกขนไปได้เลยหากไม่ใช้รถเทียมเกวียนขนาดใหญ่คันหนึ่ง!





มือปราบมารผู้นั้นยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้เห็นค่ามัดจำที่เหล่าชาวบ้านมอบให้กับตนอย่างจำใจที่กองอยู่บนเกวียนไม้แข็งแรง ด้วยน้ำหนักที่มหาศาลของมันทำให้ล้อรถที่ทำจากเหล็กเส้นที่ตีจนเป็นวงกลมนั้นกดลงไปบนพื้นดินทรายจนกลายเป็นร่องลึก



"เอาล่ะ..! ในเมื่อพวกเอ็งส่งของให้ข้าหมดแล้ว...ก็ถึงเวลาโกยแล้วล่ะนะ!!" มือปราบจัดการกระตุกบังเหียนให้รถลากออกไปในทันที โดยไม่สนใจสายตาที่ตื่นตะลึงของชาวบ้านแม้แต่น้อย...


"เดี๋ยวก่อนสิท่าน!! ก็ไหนท่านสัญญาแล้วไงว่าจะช่วยพวกเราไง..!!"




"ช่วยเหรอ... ช่วยอะไรของเอ็ง!? เมื่อกี้ข้าบอกว่าจะช่วยจัดการปีศาจที่ยึดครองที่ดินของพวกเอ็งให้งั้นเหรอ มีใครได้ยินที่ข้าพูดหรือเปล่า!?"




มือปราบนอกรีตทำหูทวนลมหลังจากที่สร้างความประทับใจให้กับชาวบ้านในบริเวณนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วก่อนจะเดินทางออกไปเสวยสุขยังเมืองหลวงที่มีการคุ้มกันแน่นหนาอย่างสำราญใจ ซึ่งสิ่งนั้นเองที่ทำให้เหล่าชาวบ้านไม่พอใจมากรวมตัวกันรุมกระทืบมือปราบคนนั้นให้จมดิน แต่ก่อนที่จะได้ทำแบบนั้นเอง...




                                   ปัง!!!!





                    "อ๊ากกกก!!!"


          "รูดอล์ฟ!!!"



ร่างที่ถูกยิงจนทะลุออกไปยังหลังท่อนขาล้มลงไปกับพื้นจนชายอีกคนหนึ่งต้องเข้ามาดูอาการของเขา และเพราะฤทธิ์กระสุนที่ฉาบไปด้วยอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของเทวทูตแห่งความตายนั้นได้ทำให้ชายที่ถูกยิงเสียชีวิตในเวลาไม่นาน




"อย่าคิดจะสู้กับข้าจะดีกว่า...เพราะยังไงพวกระดับดินโคลนอย่างพวกเอ็งก็ไม่มีทางขัดขืนศาสนจักรได้อยู่แล้ว!! อยู่เฉยๆให้ข้าได้เสพสุขซะเถอะ...ถ้ายังไงข้าขอแม่นางคนนี้ไปด้วยก็แล้วกัน!!"



มือปราบมารนอกจากจะชั่วช้าแล้ว...ยังเลวทรามจนากยิ่งกว่าจะเยียวยาได้เสียด้วย แทบจะไม่น่าเชื่อว่าชายวัยหนุ่มช่วงต้นๆที่ฉุดกระชากหญิงสาววัยแรกแย้มแล้วขูดรีดเงินทองจากชาวบ้านที่ไร้ทางสู้นั้นจะสามารถเป็นผู้รับโองการจากสวรรค์ได้ หรือถ้าจะรับโองการใดๆได้ก็ต้องเป็นจากเทพเจ้าที่ชั่วร้ายมากแน่ๆ






"ทำอะไรอยู่เหรอ เรอา... ทำไมในเวลานี้เธอถึงมัวมาตีอัญมณีอยู่อีกล่ะ!? ทั้งๆที่นั่นไม่ใช่หน้าที่ของเธอสักหน่อย"




ท่ามกลางความชุลมุนที่เกิดขึ้นบนถนนใหญ่นั้น หญิงสาวที่ทนไม่ได้กับการกดขี่ของมือปราบมารที่กลับกลายเป็นมารร้ายเสียเองกับเหล่าปีศาจที่เหยียบย่ำที่ดินของเหล่าชาวเมืองจนแปดเปื้อนกำลังยุ่งอยู่กับการตีสกัดแร่อยู่หน้าเตาหลอมที่ร้อนจัดจนเหงื่อไหลลงอาบทั่วร่างกายอันสมบูรณ์แบบของเธอจนหลอมเอาเสื้อผ้าของเธอแนบชิดกับผิวหนังจนกลายเป็นเสื้อรัดรูปไป



แววตาของเรอาที่ทนไม่ได้กับความเจ็บปวดที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นได้จับจ้องลงไปยังดาบอัญมณีที่เธอกำลังตีอยู่จนกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน และในไม่นานหลังจากนั้น...ดาบเล่มแรกในชีวิตของเธอก็ถูกตีเสร็จในที่สุด!!



"ฉันจะไม่ทนกับเจ้าปีศาจพวกนั้นอีกต่อไปแล้ว!! ฉันจะเอาคืนมาให้หมด...ทั้งเกียรติของพ่อฉัน...แม่ของฉัน...รวมทั้งทุกสิ่งของชาวบ้านที่นี่ด้วย!! ถ้ามือปราบมารอะไรนั่นไม่จัดการพวกมัน...ลูกสาวของอดีตมือปราบมารจะจัดการพวกมันเอง!!!"




เรอาลุกขึ้นเดินทำสายตาทะมึงทึงออกไปจากร้านทำอัญมณีอันเป็นบ้านของเธอตรงไปยังสวนที่อยู่ห่างออกไปจากเมืองแห่งนั้นไปเป็นระยะทางไกลพอตัวโดยไม่สนใจเสียงร้องห้ามของเพื่อนผู้ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาตลอดที่ตะโกนไล่หลังมาตลอดทางแม้แต่นิดเดียว



และหลังจากที่เดินเท้ามาเป็นระยะทางพอสมควรแล้ว...หน้าที่มือปราบมารรุ่นใหม่ของเรอาก็ได้เริ่มขึ้นในทันที!!





"เรียงหน้ากันสลอนเชียวนะพวกแก..! จริงๆแล้วปีศาจอย่างพวกแกไม่สมควรจะถูกแบ่งชนชั้นซะด้วยซ้ำ...มันก็แค่ปีศาจที่ฆ่าคนตายได้อย่างหน้าตาเฉยเท่านั้นไม่ใช่หรือไง!?"



เรอาเงื้อดาบที่ถูกตีขึ้นมาหมาดๆขึ้นมาตั้งท่าต่อสู้พร้อมกับดาบคู่ใจของบิดาของเธอพร้อมเผชิญหน้ากับปีศาจชั้นต่ำที่ยืนล้อมกรอบเธออยู่ด้วยสายตาที่ไม่ย่อท้อ ความเด็ดเดี่ยวที่บรรจุเข้าไปในคมดาบทั้งสองในมือของเธอนั้นเปล่งประกายออกมาจนสามารถฟาดฟันเหล่าอสุรกายข้างหน้าได้อย่างสมภาคภูมิ




            ฟุ่บ..!




เหล่าปิศาจบุกเข้าหาเรอาพร้อมกันในจังหวะเตะเท้าเพียงครั้งเดียว ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีน้ำตาลเหลืองนั้นหญิงสาวผู้มีใจเด็ดเดี่ยวกล้าเผชิญหน้ากับอสูรราวกับมือปราบมารชำนาญศึกนั้นกำลังถูกรุมกินโต๊ะอย่างน่าสงสาร


เว้นแต่ว่า...




"พวกแกคิดว่าฉันเอาแต่ใช้เวลามองดูเพชรพลอยสวยๆงามอย่างเดียวหรือไง..!? คิดว่าผู้หญิงอย่างฉันจำเป็นต้องรักสวยรักงามอย่างเดียวใช่ไหม... ผิดแล้ว!!!"



สันเท้าที่ประจุพลังทำลายอย่างแรงกล้าถูกกวาดไปทั่วทุกสารทิศพร้อมกับใบหน้าที่หันออกด้านข้างในทิศทางตรงข้ามกับที่ลำขาของเรอาพุ่งเข้ามาจนกระเด็นออกไปด้านหลัง ในจังหวะนั้นเองที่คมดาบคู่ที่แฝงไปด้วยอำนาจศักดิ์สิทธิ์จากมหาเทพผู้สิ้นชีพก็ได้ฟาดฟันเข้าที่ร่างของเหล่าผู้ที่สวรรค์ไม่รับพิจารณาอย่างฉับไวจนสลายไปเป็นขี้เถ้า...





"ในฐานะบุตรีแห่งมือปราบมาร"เวอร์ริเออร์"ผู้เลืองชื่อ... ฉันจะไม่ยอมให้พวกแกได้แตะต้องชาวเมืองที่ฉันรักได้แม้แต่ปลายเล็บ!!"





เรอากลับเข้าเมืองไปพร้อมกับสีหน้าที่นิ่งสนิทราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในตอนที่เธอก้าวเท้าเข้าไปในเมืองนั่นเอง...มือปราบมารนอกรีตที่ขูดรีดชาวเมืองก็พร้อมที่จะเดินทางออกจากเมืองแห่งนั้นโดยไม่มีใครกล้าขัดขวางอีกต่อไปแล้ว!!




"นั่นแกคิดจะทำอะไร...แกคิดว่าจะเอาทรัพย์สินเงินทองที่พวกเราสู้อุตสาหะทำงานเก็บหอมรอมริบมาตลอดชีวิตเอาไปใช้เสวยสุขคนเดียวได้หรือไง!?"


เรอาพูดพลางชี้ปลายดาบศักดิ์สิทธิ์ไปยังมือปราบมารอย่างไม่เกรงกลัวต่อฤิทธิ์ปืนที่อยู่ในมือของเขาแต่อย่างใด... แม้ว่าเทียบกันแล้วระหว่างดาบคู่กับปืนนั้น ผู้ที่ถือปืนในระยะห่างหลายสิบเมตรนั้นจะดูเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบอย่างมหาศาลก็เถอะ




"หา... ถ้างั้นแม่หนูจะให้ฉันทำยังไงเล่า ในเมื่อฉันไม่ได้บังคับให้คนพวกนี้เอาเงินทองมาให้ฉันสักหน่อย เจ้าพวกโง่นี่เอามาให้ฉันเองต่างหาก!? ถ้ามองตามกฏหมายมือปราบมารแล้วข้าไม่มีความผิดทางอาญาอะไรนั่นสักหน่อย"


มือปราบนอกรีตทำหน้าเหยเกก่อนจะแลบลิ้นใส่เรอาที่ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ทุกขณะ ก่อนที่ชายผู้นั้นจะกระโดดลงมาจากม้าเทียมเกวียนเข้าเผชิญหน้ากับสาวน้อยที่รู้จักกันเป็นอย่างดี




"อ๋อ..! ที่แท้ก็เป็นลูกเก็บของอดีตมือปราบมารคนนั้นเองหรอกเหรอ... ว่าแต่เธอชื่ออะไรอย่างนั้นเหรอ!? เลียใช่ป่ะ!! ที่ทำให้มือปราบคนนั้นเสียขาไปข้างนั่นต้องขอขอบคุณอย่างยิ่ง"



มือปราบหัวเราะลั่นเหมือนเป็นการเยาะเย้ยสาวน้อยที่กำลังถือดาบคู่เดินเข้ามาหาอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าสายตาของเรอาจะไม่ได้มองมายังชายหนุ่มที่ดูถูกเธอเลยก็ตาม...แต่เรอาก็รู้สึกโกรธแค้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่ชายคนนั้นดูถูกเธอก็ดี...หรือที่ชายคนนั้นพูดเหมือนเหยียดหยามเกียรติของพ่อเลี้ยงของเธอก็ตามที




"งั้นสินะ... ยังไงฉันมันก็แค่เด็กไร้พลังที่ได้มือปราบมารช่วยชีวิตเอาไว้โดยแลกกับขาข้างหนึ่งและคนที่มือปราบคนนั้นรักที่สุดอยู่แล้วนี่นา!? เพราะงั้นครั้งนี้ฉันจะเอาชีวิตของแกไปด้วยเลยดีไหม!!"



เรอาเริ่มมีระดับความอยู่ตัวของอารมณ์น้อยลงเรื่อยๆเร่งจังหวะลงเท้าเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นการวิ่งเข้าหาฝ่ายตรงข้ามอย่างเดือดพล่าน เธอไม่สนใจแล้วว่าระหว่างดาบคู่ที่ถืออยู่ในมือกับปืนกระบอกเดียวของฝ่ายตรงข้ามนั้นอะไรจะได้เปรียบกว่ากัน... เธอสนเพียงว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายได้รับชะตากรรมที่สมควรแก่ที่ตนได้ก่อเอาไว้





          "ย้าก!!!!!!"


ดาบซ้ายของสาวน้อยถูกสะบัดเข้าหาแผ่นหนังของคู่ต่อสู้อย่างโกรธแค้น ในจังหวะเดียวกันนั้นเองที่มือปราบมารได้ใช้ความคล่องตัวหลบได้และชกเข้าที่ช่องท้องอย่างรุนแรงจนเรอาล้มทรุดลงไปกับพื้น...


"เธอไม่อยากจะรู้หน่อยเหรอว่าอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของฉันได้มาจากใคร... ฉันจะบอกให้เอาบุญก็แล้วกัน!"




"...................................................................."




เรอาตาค้างในทันทีเมื่อมือปราบมารนอกรีตประกาศชื่อของบุคคลผู้นั้นออกมาให้ทุกๆคนได้ยินอย่างเท่าเทียมกันหมด แต่ก่อนที่เธอจะคว้าดาบที่ตีขึ้นเองฟันเข้าไปที่คู่ต่อสู้นั้นเอง แสงสว่างจำนวนมหาศาลก็ได้กระแทกเข้ามายังม่านตาของเธอจนมองไม่เห็นไปชั่วขณะ และทันทีที่แสงสว่างนั้นจางลง...ร่างของมือปราบคนนั้นก็หายไปแล้ว


ทิ้งเอาไว้เพียงเกวียนที่มีทรัพย์สินของชาวบ้านและคำจากลาของเขาเท่านั้น...






"ลาก่อนนะแม่สาวน้อย... อาเดล เรสเตอร์ผู้นี้จะรอวันที่จะได้พบกับเธออีกครั้ง!!"