Revamp ศึกนางฟ้าสยบทวยเทพ

     "เรอา... ทำไมเธอถึง!?"     แท่งโลหะสีดำเทาที่ถูกตีขึ้นอย่างประณีตจนรู้สึกได้ถึงความละเอียอ่อนของเนื้อโลหะแบนๆที่แฝงไปด้วยความคมและพลังความเกลียดชังที่อัดแน่นอยู่ภายในได้แทงทะลุร่างของสาวน้อยผมเหลืองที่เมื่อสักครู่นี้กำลังจะได้เป็นฝ่ายที่ฟาดคมจักรลงไปบนลำคอของเจ้าของดาบเล่มนั้นเสียเองจนทะลุชายโครงออกไป      เลือดสีแดงฉานกระเซ็นออกมาตามความเฉี่อยของปลายดาบที่ทะลุเนื้อออกมาจนย้อมสีใบหญ้าด้านล่างจนกลายเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงชีวิตของต้นหญ้านั้นแทนแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมาอย่างอบอุ่น           แต่ในขณะนี้...แสงอาทิตย์นั้นกลับเย็นเยียบยิ่งกว่าสายลมยามค่ำคืนเสียอีก     "จะประมาทคู่ต่อสู้เกินไปแล้วนะ เมโรเน่... ที่จริงเธอก็น่าจะรู้นี่ว่าฉันไม่มีทางเสียท่าให้กับหมัดของเธออยู่แล้ว แต่จะว่าไปที่หมัดของเธอหนักจนทำให้ฉันกระอักเลือดออกมาได้นี่ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นไปจริงๆแล้วล่ะนะ"     เรอากล่าวชมเชยที่เมโรเน่สามารถทำร้ายร่างกายของเธอได้ด้วยกายเนื้อเปล่าๆก่อนจะดึงดาบที่เสียบคาอยู่ที่ร่างของเพื่อนสาวของเธอออกอย่างรวดเร็วจนร่างของเมโรเน่กระตุกเล็กน้อยก่อนจะล้มลงไปกับพื้น เพราะการที่เรอาดึงสิ่งที่ปิดปากแผลที่กว้างจนฝ่ามือไม่อาจปิดได้หมดออกนั้นเองทำให้ของเหลวสีโลหิตที่อุดตันอยู่นั้นทะลักออกมาอย่างน่าสยดสยอง เช่นเดียวกับดวงตาสีชมพูม่วงของเธอที่มองไปยังเรอาอย่างหวาดกลัว     'ทำไมล่ะ... ที่ผ่านมาเราปฏิบัติกับเรอาเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของเราไม่ใช่เหรอ..!? แล้วทำไมสิ่งที่เรอามอบกลับมาให้เราถึงได้ตรงข้ามกับที่เรามอบให้ถึงขนาดนี้ล่ะ! หรือว่าที่ผ่านมาสิ่งที่เรามอบให้เรอามันไม่มากพอที่จะเปลี่ยนจิตใจของเทพตกสวรรค์ในตัวเธอ บอกฉันทีสิ...เรอา...'     ในห้วงความคิดที่มีช่วงความทรงจำเมื่อวันวานไหลทะลักเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนของเมโรเน่ราวกับเสี้ยวความประทับใจสุดท้ายของคนที่กำลังจะถึงที่ตายนั้น หนึ่งในนั้นได้ปรากฏภาพของเรอาเมื่อครั้งที่สยายปีกแห่งเทพตกสวรรค์ต่อหน้าเธอเป็นครั้งแรกขึ้นมาให้ได้เห็นเป็นภาพตราตรึงเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ความคิดของเมโรเน่จะขาดช่วงไปอย่างถาวร     "ทีนี้ฉันก็ได้รู้สึกตัวสักทีว่าทำไมตอนที่เราเจอกันครั้งแรก...ฉันถึงได้เกลียดเธอถึงขนาดนี้! เพราะฉันคือ..."           "บุตรสาวแห่งเทพตกสวรรค์...อย่างนั้นเหรอ!? น่าขำสิ้นดี..."     ในขณะที่เรอากำลังสะบัดเลือดที่ติดอยู่บนตัวดาบของเธอออกก่อนจะเดินกลับไปยังจุดพักผ่อนที่ลูซาริสกำลังนอนหลับอยู่อย่างสบายใจนั้น สัมผัสแห่งเทพตกสวรรค์ภายในกายของเธอก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่มีพลังแข็งแกร่งพอจนสามารถสร้างความกลัวภายในจิตใจของเธอขึ้นมาได้จากจุดเล็กๆ ในระหว่างนั้นเอง...สายตาของเรอาที่มองไปยังทางข้างหน้าก็สังเกตเห็นไอร้อนสีเลืองอ่อนกำลังถูกกระแสลมพัดพามาจากด้านหลังจนต้องหันกลับไปมอง     "ชะตากรรมแห่งเทวทูตและเทพตกสวรรค์ที่ไมสามารถเดินไปบนเส้นทางอื่นนอกจากการต่อสู้นั่น... พวกเราไม่มีวิธีอื่นที่จะมีชีวิตอยู่ร่วมกันโดยไม่ต้องต่อสู้กันเลยเหรอ..!? ไม่มีทางอื่นอีกแล้วเหรอ!"     ภายหน้าดวงตาที่เบิกออกกว้างของเรอาที่หันกลับไปมองคู่ต่อสู้ของเธอที่ล้มลงไปนอนจมกองเลือดที่พื้นหญ้าอย่างสมเกียรติของเทวทูตผู้ถูกขับไล่นั้น ร่างของเมโรเน่ที่ถูกคมดาบของเรอาแทงทะลุถึงอีกด้านนั้นกำลังถูกพลังศักดิ์สิทธิ์มหาศาลปกคลุมอยู่      ในจังหวะเดียวกับที่ความรู้สึกของเด็กสาวผมดำบอกว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเพิ่มขึ้นจนเหนือชั้นกว่าเธอไปไกล บาดแผลที่ร้ายแรงถึงชีวิตของเมโรเน่ก็ค่อยๆสมานตัวเข้าหากันราวกับแอ่งน้ำขังที่ถูกเท้าเหยียบไล่ออกไปก่อนจะไหลกลับมารวมตัวกันที่จุดศูนย์กลางดังเดิม      พร้อมกับเลือดที่กำลังย้อนกลับเข้าสู่ร่างกายจนหญ้าที่พื้นกลับกลายเป็นสีเขียวอีกครั้งหนึ่งเช่นกัน     และในระหว่างที่เรอากำลังตะลึงกับสิ่งที่เห็นนั้น... ร่างของเมโรเน่ที่ควรจะถึงฆาตไปแล้วก็ลุกขึ้นมาอยู่ในท่ายืนอีกครั้งพร้อมกับไอพลังศักดิ์สิทธิ์ที่กระจายออกทั่วบริเวณตอบสนองการฟื้นคืนชีพของเทวทูตแห่งสรวงสวรรค์ ปีกที่แผ่นหลังของเมโรเน่กางออกกว้างราวกับกำลังแสดงความน่าเกรงขามของผู้ที่มาจากโลกเบื้องบนให้นางฟ้าที่ไร้ปีกบินได้เชยชม      และทันทีที่เรอาก้าวขึ้นมาข้างหน้าด้วยความรู้สึกประหลาดใจในความงดงามของเรียวหน้าที่สะท้อนประกายแสงของเมโรเน่จนสติไม่อยู่กับตัว เพียงก้าวเดียว... พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ทูตสวรรค์นั้นสั่งสมเอาไว้ก็ถูกปล่อยออกมาจากรอบตัวจนเรอาไม่สามารถเข้าใกล้ไปได้มากกว่านี้     "เมโรเน่... นี่แก!!"     "เรอา... ฉันมีคำถามอยากจะให้เธอตอบสักหน่อย ถ้าหากว่าเธอเลือกได้... ถ้าเธอสามารถเลือกที่จะถือกำเนิดขึ้นมาเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่เทพตกสวรรค์..."     สายตาของเมโรเน่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก ดวงตาที่เคยเป็นสีชมพูของเธอกลับกลายเป็นสีเหลืองทองที่สะท้อนประกายจากดวงอาทิตย์อันเป็นต้นกำเนิดพลังศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งเดียวของเธอเข้าตาของเรอาจนต้องยกแขนขึ้นมาบังเอาไว้ จากดวงตาที่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นในการต่อสู้ของเมโรเน่ที่จดจ่ออยู่กับการเคลื่อนไหวของเรอานั้นเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่อ่อนโยนดุจเทพธิดา      นอกจากนั้นท่ายืนของเด็กสาวผมเหลืองที่ไม่สะท้อนแสงมากพอที่จะกลายเป็นสีทองนั้นก็ดูงดงามเฉกเช่นเทพีแห่งดวงจันทร์ซึ่งมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายใต้แสงอันอ่อนโยนของเธออย่างมีความสุข และในระหว่างที่เรอากำลังใช้ความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเมโรเน่อยู่นั้นเอง... กลุ่มไอพลังศักดิ์สิทธิ์ที่โอบล้อมร่างของเมโรเน่อยู่ก็เริ่มถูกซึมซับเข้าเจ้าของร่างอย่างช้าๆ"ถ้าพวกเราไม่ได้ถูกสายสัมพันธ์โลหิตแห่งเทพตกสวรรค์ของเธอร้อยรัดให้ต้องต่อสู้กันอีกต่อไป... พวกเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันดังเช่นวันวานได้หรือเปล่า!?"     เรอาพูดอะไรไม่ออกกับคำถามที่เมโรเน่มอบให้เธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีสิ่งอื่นใดเจือปนอยู่เลยนอกจากความปรารถนาจากใจจริงที่เธอต้องการจะให้เรื่องราวในวันวานเกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งในตอนนั้นเองที่เรอาย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งอดีตก่อนที่พวกเธอจะก้าวเข้ามาในเส้นทางของมือปราบมาร      เรอายังคงจำได้ถึงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่พวกเธอทั้งสองคนเคยมีให้กันก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นเสียงตะโกนร้องในการลงดาบ เธอยังจำได้ถึงฝ่ามือที่กุมกันเอาไว้ด้วยความอบอุ่นที่กลายมาเป็นหมัดที่ปล่อยใส่กันด้วยความรังเกียจ เธอยังจำได้ถึงอัญมณีที่เธอมอบให้กับเมโรเน่โดยเฉพาะที่ได้กลายมาเป็นคมดาบที่ฟาดฟันใส่กัน     และเรอายังคงจำได้ดีถึงความสัมพันธ์เมื่อครั้งก่อนที่ทำให้พวกเธอทั้งสองคนกลายเป็นเพื่อนที่ไว้วางใจซึ่งกันและกันซึ่งถูกเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังในฐานะศัตรูคู่อาฆาตในครั้งนี้ เรื่องราวที่ดีในวันวานทั้งหมดได้ถูกฝังไปทั้งหมดเมื่อพวกเธอทั้งสองได้รู้สึกถึงชะตากรรมที่แท้จริงของกันและกันที่ทำให้ทั้งเรอาและเมโรเน่ต้องเจ็บปวดในขณะนี้     "เรอา พวกเราในตอนนี้...ที่กำลังยืนอยู่ต่อหน้ากันในตอนนี้...ไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้วเหรอ!? ที่ผ่านมาฉันทำพลาดอะไรไปเหรอ...เรอา!?"     "ฉันคง...ให้คำตอบกับเธอไม่ได้หรอกว่าพวกเราเป็นอะไรกันแน่! ระหว่างเพื่อน...กับศัตรู!? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้พวกเรากำลังทำอะไรอยู่!! รวมถึงทำไม...ฉันถึงต้องหันคมดาบเข้าหาเธอด้วย"     เรอากลั้นความรู้สึกของตัวเองที่ยังคงเรียกร้องหามิตรภาพที่ไม่มีอะไรเจือปนเมื่อครั้งอดีตที่มีให้กับเพื่อนสาวของเธอไม่ไหวเริ่มหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่เมโรเน่ที่เข้าใจสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่ในตอนนี้เป็นอย่างดีค่อยๆก้าวเข้าไปหาเรอาที่กำลังข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมามากนัก...แม้ว่ามันจะสายเกินไปแล้วก็ตาม จนฝีเท้าของเมโรเน่มาหยุดตรงหน้าของเธอพอดี     "มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดหรอกนะถ้าเธอจะร้องไห้... ถึงจะเป็นเทวทูต...จะเป็นปีศาจ... ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ หรือแม้กระทั่งเทพตกสวรรค์ต่างก็มีอิสระที่จะเปิดเผยความรู้สึกทั้งหมดที่มีออกมาได้เต็มที่ไม่ใช่เหรอ!? เธอไม่จำเป็นต้องกล้ำกลืนมันเอาไว้ข้างในหรอกนะ..."     ร่างของเรอาที่สั่นสะท้านด้วยความหลังที่แสนเจ็บปวดเมื่อครั้งวันวานถูกไออุ่นที่แสนทรมานโอบกอดเอาไว้จนความปวดร้าวภายในจิตใจที่ถูกกำหนดให้ต้องทำร้ายเพื่อนเพียงคนเดียวที่ยอมรับทุกสิ่งที่เธอเป็นได้ระเบิดออกเป็นหยดน้ำตาที่รุนแรงยิ่งกว่าเมื่อก่อนนี้มาก ในตอนนี้เรอาไม่คิดอีกต่อไปแล้วว่าการที่เมโรเน่เข้ามากอดเธออย่างนี้จะเป็นแผนที่วางเอาไว้เพื่อฆ่าเธอหรือเปล่า...      เพราะสิ่งเดียวที่อยู่ในความคิดของเธอในตอนนี้ก็คือ... เรอาอยากจะให้เมโรเน่กอดเธอเอาไว้ให้นานที่สุด และนานที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้แม้ว่าทั้งสองต้องจะต้องถูกพลังแห่งเทพสวรรค์ทำลายไปตอนนั้นเลยก็ตาม     "เรอา... ฉันมีเรื่องที่อยากจะบอกเธอมาตั้งนานแล้วล่ะ...ฉันอยากจะบอกเธอมาตั้งแต่ตอนที่ต่อสู้กับเมร่าเมื่อครั้งนั้นแล้วล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่มีความกล้าพอที่จะบอกเธอสักที..."     แก้มขวาของเรอาสัมผัสได้ถึงความชื้นจากปกผ้าคลุมสีขาวที่เธอกำลังเอาใบหน้าซบลงไปอย่างชัดเจน จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าในขณะนี้...เมโรเน่เองก็กำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน และยังร้องไห้ออกมานานยิ่งกว่าเธออีกด้วย     "เรื่องอะไรงั้นเหรอ... ถ้ามันเป็นเรื่องที่ฉันรับได้ละก็จะอะไรก็ได้ทั้งนั้น!! แค่เธอบอกให้ฉันได้ฟังเท่านั้นแหละ..."     ทันทีที่เรอาเอ่ยประโยคนั้นออกมา อ้อมกอดของเมโรเน่ที่เป็นตัวรองรับความเจ็บปวดของเธอก็คลายออกอย่างช้าๆก่อนที่เจ้าของกอดนั้นจะถอยไปด้านหลังพร้อมกับรอยยิ้มที่ปั้นขึ้นมาจากความรู้สึกที่มีทั้งหมดของเธอ และก่อนที่เมโรเน่จะได้พูดประโยคที่เธอต้องการจะขอร้องจากเรอาพร้อมน้ำตานั้นเอง...     ความรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกซ้ายก็ได้จู่โจมเทพตกสวรรค์สาวอย่างรุนแรงจนแทบจะล้มลงไปกับพื้น!"เรอา... เธอคงจะไม่ว่าอะไรฉันนะ...ถ้าฉันจะขอแยกทางกับเธอตั้งแต่ตอนนี้เลย"