23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          โครมมมมม!!!
 
          ไม่ต้องตกใจเสียงรถที่ขับมาชนถังขยะใกล้ๆ ฉันกับนัตเตอร์นี่แหละสงสัยจะเมาหนักเลยแหละหรือไม่ก็หลับในแน่ๆ
 
"แล้วทำไมยังไม่มีใครมารับอีกนะ"
 
"เธอโทรบอกหรือยัง" เอ่อ...จะว่าไปแล้ว
 
"ฉันลืมอ่ะ"
 
          ด้วยเหตุนี้ฉันจึงต้องรีบโทรบอกให้คนขับรถมารับอย่างด่วนที่สวนสนุก ระหว่างยืนรอฉันก็ถามเกี่ยวกับผู้ต้องสงสัยทั้งสามคน คนแรกเป็นนักธุรกิจชื่อว่าศิริน หญิงสาววัยสี่สิบปีแต่หน้าอ่อนกว่าวัยมาก สงสัยเข้าคอร์ดหน้าใสทุกวันแน่ๆ คนที่สองเป็นดาราหน้าใหม่ตอนนี้ดีน่า (งาดำ) คำหลังฉันเติมให้เองจ้า เป็นผู้หญิงอีกนั่นแหละอายุประมาณสิบเก้าปีผมยาวผิวขาวสวยใส สงสัยเข้าวุฒิศักดิ์แน่ๆ ส่วนคนที่สามเขาเป็นนายแบบชื่อดังหน้าตาดีหุ่นดี มีข่าววงในว่าเขาเป็นเกย์ตอนนี้เป็นข่าวกับดีน่า สงสัยจะแค่สร้างกระแสมากกว่า (ฉันคิดเอาเอง) เขาชื่อรัต ชื่อเหมือนผู้หญิงมากเลยนะ
 
"แล้วพวกเขาน่าสงสัยตรงไหน"
 
          บรืนนนน!!!
 
          ไม่ทันที่นัตเตอร์จะได้ตอบก็มีรถมารับซะก่อน ฉันชวนให้นัตเตอร์ไปด้วยกัน แต่เขาบอกว่าจะกลับไปเอง
 
          และแล้วในโรงเรียน....
 
"ผู้ชายคนเมื่อวานเป็นใคร" ยัยยูมิคาดคั้นอย่างกะฉันเป็นนักโทษอะไรประมาณนั้น
 
"ก็เพื่อนกัน"
 
"นี่...ฉันสองคนไม่ใช่นักข่าวนะ บอกความจริงมาไปรู้จักกันตอนไหน" ยัยฟางคาดคั้นฉันต่อซะงั้น แล้วจะให้ตอบยังไงล่ะเว้ย ก็เป็นเพื่อนจริงๆ นี่นา
 
"ก็บอกว่าเป็นเพื่อนกันไง"
 
"เพื่อนก็เพื่อน ถ้าอย่างนั้นสนิทกันตอนไหน" ยูมิถามคำถามต่อมา ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนถูกสัมภาษณ์ยังไงก็ไม่รู้
 
"ก็ตอนที่ฉันไปอยู่กับคุณปู่ แล้วถูกบังคับให้ไปเรียนเต้นลีลาศซึ่งตอนนั้น..."
 
"เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวนะ ขอตอนที่สนิทกันเลยได้ป่ะใกล้เข้าเรียนแล้วเนี่ย"
 
"ก็ใกล้จะถึงแล้วเนี่ย...ที่โรงเรียนสอนเต้นลีลาศมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับผีไปเรียนวันแรกฉันถูกผลักตกบันได..."
 
"เดี๋ยวนะ ทำไมแกไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้พวกฉันฟังบ้าง แล้วทำไมถูกผลักตกบันไดได้ล่ะ ไปมีเรื่องกับใครมา" ยัยฟางถาม...ขอโทษนะเปลี่ยนเรื่องได้เร็วเกินไปมั้ย ฉันปรับอารมณ์ไม่ทันนะยะ
 
"ฉันไม่ได้มีเรื่องกับใคร เข้าใจมั้ยว่าอยู่ๆ ก็โดนผลักตกบันได วันต่อมาปู่ก็จ้างนักสืบมาก็เป็นนัตเตอร์นี่แหละ"
 
          ยัยสองคนคงเข้าใจเพราะไม่ได้ถามอะไรต่อหรือเป็นเพราะว่าคุณครูเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ไม่รู้นะ
 
          หลังเลิกเรียนฉันสั่งให้คนขับรถตรงไปหานัตเตอร์ทันที เพื่อเรื่องสวนสนุกนั่นแหละ หลังจากคนขับรถกลับบ้านไปแล้ว วิญญาณของนักข่าวคนนั้นก็มาปรากฏตัวที่หน้าร้าน...
 
          'เบเกอรี่ คับผม'
 
"นัตเตอร์"
 
"เธอมาทำไม"
 
"อ้าว...."
 
"มีอะไร จริงสิเมื่อวานที่บอกว่าติดต่อกับวิญญาณได้ ตอนนี้เธอเห็นวิญญาณนักข่าวคนนั้นอยู่หรือเปล่า" แทนที่จะถามว่าฉันเป็นยังไงกลับถามเรื่องนี้แทนเนี่ยนะ
 
"เห็นสิ...ตอนนี้เขาเข้ามาอยู่ในร้านแล้วนี่ อยู่ข้างหลังนายไง"
 
          นัตเตอร์ถามฉันแบบนี้เพื่อจะให้ถามว่าคนที่ฆ่าเขาคือใครแต่ก็ไร้ผลเพราะนักข่าวคนนี้จำไม่ได้เลยว่าใครเป็นคนฆ่า แล้วจะทำยังไงต่อได้ล่ะก็ต้องสืบต่อไปน่ะสิ
 
"เราต้องกลับไปที่สวนสนุก"
 
"อะไรนะ"
 
"แต่ฉันว่าเราหาข้อมูลของทั้งสามคนนั้นดีกว่า"
 
"....." ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้าแทนเป็นแนวว่าเห็นด้วยอย่างยิ่ง
 
          การสืบสวนเริ่มที่สาวนักธุรกิจ ศิรินสาวขี้เหวี่ยงขี้วีน รู้จากเลขาเขาโดยตรงเลยนะเนี่ย ช่วงนี้ที่บริษัทมีหนี้เยอะพอสมควรทำให้ช่วงนี้คุณศิรินไม่ค่อยว่างและอารมณ์เสียง่ายมาก อาจเป็นเพราะกำลังเครียด
 
          มาต่อที่นายแบบชื่อดัง รัตคนเป็นง่ายๆ และเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ จำนวนมากคงเป็นเพราะผู้ชายคนนี้พูดเอาใจเก่ง (ประจบ) นั่นเองฉันเกือบจะมองเขาในแง่ดีอยู่แล้วเชียวถ้าไม่เห็นว่าเขาด่ารถขับรถด้วยคำที่หยาบคายสุดๆ แค่เพราะมารับช้า นัตเตอร์ขับรถตามอยู่ห่างๆ
 
"เดี๋ยวเธอลงไปถามคนขับรถคนนั้นนะว่าคุณรัตเขาเป็นคนยังไง"
 
"ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ"
 
"ไปเหอะน่า"
 
          สุดท้ายก็เป็นฉันที่ต้องเดินมาถาม...
 
"เอ่อ...คนลุงคนขับรถของนายแบบที่ชื่อรัตใช่มั้ยคะ"
 
"....." แงๆๆๆ เขาไม่พูดอะไรเลยอ่ะ
 
"รัตเขาเป็นคนใจดีนะคะ"
 
"ยังไม่รู้จักเขาดีน่ะสิ ความจริงเขาไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่สร้างภาพไว้หรอกนะ"
 
"คุณลุงรู้ได้ยังไงมั่วหรือเปล่า" คงไม่มั่วหรอกเพราะฉันเพิ่งเห็นลุงคนนี้เพิ่งโดนด่ามาสดๆ ร้อนๆ
 
"รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ...รัตเป็นคนขี้โมโห เกลียดเด็ก เห็นแก่ตัวถ้าทำอะไรแล้วไม่ได้ผลประโยชน์เขาจะไม่ทำ น่าสงสารคุณดีน่าเขาจริงๆ ลุงได้ข่าวว่าช่วงทั้งสองคนสนิทกัน"
 
          ฉันเดินมาบอกเรื่องนี้กับนัตเตอร์ ต่อมาก็เป็นดาราสาวที่ชื่อดีน่า เธอดังในฐานะนางเอกขี้วีน แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอเป็นคนเรียบร้อยแต่ชอบถูกผู้จัดการบังคับให้ทำโน่นทำนี่อยู่บ่อยๆ ฉันล่ะหนักใจแทนจริงๆเลย
 
"ใช่ดีน่าหรือเปล่า"
 
"ค่ะ"
 
"ฉันชอบคุณมากๆ เลยนะคะ"
 
"ค่ะ...ตอนนี้ฉันไม่ว่างค่ะ ขอตัวก่อนนะ"
 
"จะไปไหนคะ" ฉันพูดกับเขาแบบเรียบร้อยสุดๆ
 
"ต้องไปให้ปากคำเรื่องของนักข่าวที่ตายในสวนสนุกน่ะ"
 
"นักข่าวคนนั้น"
 
รู้จักเหรอ...นี่เบอร์ฉันมีอะไรโทรมาหาฉันเลยนะ"
 
          ฉันรับเบอร์มาแบบงงที่อยู่ๆ ก็ให้มาเหมือนจะให้ติดต่อกลับไปยังไงยังงั้น...
 
          นัตเตอร์แนะนำให้ฉันติดต่อกลับไปหลังจากนั้นสองชั่วโมงเพราะคงเป็นเวลาที่สอบปากคำเสร็จเรียบร้อยแล้ว
 
          ฉันนัดเจอกับดีน่าได้สำเร็จ คือพรุ่งนี้เวลาสามทุ่มซึ่งเป็นเวลาที่เธอว่างพอดีและว่างแค่สามชั่วโมงซะด้วย เรานัดเจอกันที่สวนสนุกนั่นน่ะแหละ
 
 
......................
 
.........................