23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          ฉันกับนัตเตอร์ก็มายังที่อยู่ของผู้ชายที่ชื่อสินเป็นที่เรียบร้อยแล้วแต่ว่าไม่มีใครคิดจะออกมาเปิดประตูให้เลยหรือไงกันนะ

"ผมไม่ผิดคุณต่างหากที่ผิดเฝ้ามาทิ้งขยะหน้าบ้านคนอื่นอยู่ได้" เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ นี้เอง (รู้สึกว่าจะดังมาจากข้างบ้าน)

"อ้าว...ใครกันแน่" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

"มาหาใครกันเหรอ" เสียงคนแก่ถามอย่างใจเย็น เอ๊ย! เสียงคนชราถามด้วยความแปลกใจมากกว่าที่เห็นฉันกับนัตเตอร์ยืนที่หน้าบ้าน (ของคนอื่น)

"มาหาคนที่ชื่อสินค่ะเขาอยู่ในบ้านนี้แต่กดออดหลายครั้งแล้วยังไม่มีใครออกมาเลย" ฉันตอบแบบใจเย็น

"อ๋อ...เจ้าของบ้านนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาเป็นใคร แต่ป้าเห็นเขาออกจากบ้านตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับมาก็เที่ยงคืนกว่าๆ ทุกวัน" 

"อ้าวแล้วมีใครเคยมาอยู่ที่บ้านนี้หรือเปล่าครับ" นัตเตอร์ตัดสินใจถามออกมาเมื่อฉันเงียบลงไป

"ไม่รู้เหมือนกันถ้าอยากรู้ก็ลองถามเขาสิผู้ชายที่ยืนเถียงกับคนข้างบ้านอยู่น่ะเขาน่าจะสนิทกัน ป้าไปก่อนนะ" พูดเสร็จเธอก็เดินจากไป

          ด้วยเหตุนี้ฉันกับนัตเตอร์จึงต้องเดินมาที่ข้างบ้านที่มีคนยืนเถียงกันเรื่องขยะซึ่งห่างจากบ้านของคนที่ชื่อสินอยู่สองหลังเท่านั้นและการทะเลาะกันเรื่องขยะหน้าบ้านก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ เฮ้ย! ไม่ใช่

"ถามจริงนะเขาจะทาเลาะกันอีกนานมั้ยเรามายืนรอเกือบชั่วโมงกว่าแล้วนะ" ฉันถามด้วยความสงสัยและเริ่มจะรอไม่ไหวแล้วด้วย

"ฉันก็อยู่กับเธอจะไปรู้ได้ยังไง"

"งั้นฉันกลับบ้านนะ"

"ได้ไงมาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ"

          และแล้วฉันกับนัตเตอร์ก็ต้องยืนรอต่อไปโดยใช้ความอดทนแบบสุดๆ เมื่อเขาทะเลาะกับคนข้างบ้านเสร็จก็บอกกับฉันและนัตเตอร์ว่า

"วันนี้ไม่อยากพูดกับใครพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่" มันเป็นคำพูดที่ทำร้ายฉันมากๆ รอมานานเกือบสองชั่วโมงเลยนะยะ

          เพราะทำอะไรไม่ได้จึงต้องกลับไปตั้งหลักใหม่แต่โดย

          เช้าวันต่อมา....

          ฉันกับนัตเตอร์มาหาคนที่คนชราคนนั้นบอกว่าเขาสนิทกับสินตั้งแต่เช้าและโชคดีที่วันนี้เขาอารมณ์ไม่มีเรื่องทะเลาะกับคนข้างบ้านทำให้เราสองคนได้คุยกับเขาเรื่อง...ศิลปะ (แบบว่าจะถามอะไรก็ต้องตีสนิทก่อน)

"การวาดต้นไม้ขึ้นมาสักต้นมันต้องใส่อารมณ์ ความรู้สึก จินตนาการ ความคิดแบบผสมผสานเพื่อให้ได้ต้นไม่แปลกใหม่ที่ไม่เหมือนใครออกมาดูอย่างต้นนี้สิครับผมวาดออกมาจากจิตวิญาณ!!" เขาอธิบายเมื่อเดินมาถึงภาพวาดต้นไม้ต้นหนึ่งและยังคงพูดต่อไปอีกยืดยาว

"ฉันว่าเรากลับเถอะ" ฉันกระซิบกับนัตเตอร์เบาๆ

"ได้ไงล่ะมาถึงขนาดนี้แล้ว" นัตเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจก็ใช่สิฉันไม่ได้ชอบศิลปะนี่

"แต่ว่าอยู่ต่อไปก็คงไม่รู้เรื่องของคนที่ชื่อสินหรอก" ฉันยังคงเถียงอย่างไม่ลดละเนื่องจากอยากกลับบ้านมากๆ

          เราทั้งสองคนยืนเถียงกันอยู่นานในขณะที่...เอ่อ....ลืมบอกไปว่าผู้ชายคนนี้ชื่อธัน เป็นจิตกร เรียกว่าไส้แห้งก็คงได้ เราเถียงกันในขณะที่เขาอธิบายภาพวาดของเขาที่มีอยู่เต็มบ้านนานสองนาน จนกระทั่ง....

"และภาพนี้ครับ ภาพที่ผมกับสินเป็นคนวาด"

"สิน สินไหนครับ" นัตเตอร์ถามทันทีเมื่อมีโอกาส

"อ้อ...สินเพื่อนผมน่ะครับบ้านเขาอยู่ถัดจากผมสองหลังนี่เองเขามักจะมาพูดเรื่องวาดภาพกับผมเสมอ มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเอาภาพวาดจากปกหนังสือฆาตกรรมมาให้ดูและเขาก็สนใจมาก" เขาเล่าออกมาอย่างไม่สงสัยอะไร

"ทำไมคะ เพราะอะไรถึงสนใจมาก" ฉันถามจ้า

"ไม่รู้เหมือนกันนะแต่เขาถามแปลกว่าสีแดงที่ใช้ระบายในภาพเป็นเลือดจริงหรือเป็นแค่สีธรรมดาดูเหมือนว่าเขาจะสนใจจุดนี้มากๆ เขายังเคยพูดเล่นกับผมอยู่เลยว่าถ้าได้เลือดจริงๆ ภาพคงสมจริงมาก" เขาเล่าพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

"เอ่อ..." ฉันพูดขึ้น

"ยังไม่จบนะ ก่อนที่พวกคุณจะมาหาผมก็ประมาณสองวันก่อน" เอ๊ะ...สองวันก่อนเป็นวันที่ฉันไปดูหนังกับนัตเตอร์และมีวิญญาณมาขอความช่วยเหลือ "เขาบอกว่าจะลองไปหาเลือดจริงๆ มาวาดภาพ"

"แล้วตอนนี้เขา...”

"เขาไม่อยู่บ้านตั้งแต่เมื่อวาน"

          ฉันสังเกตได้ว่านัตเตอร์กำลังคิดหนักเกี่ยวกับอะไรบางอย่างและไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะคิดแบบเดียวกับฉันอยู่หรือเปล่าว่าเรื่องนี้มันประจวบเหมาะเกินไป

          เมื่อได้ข้อมูลของคนที่ชื่อสินพอสมควรแล้วฉันกับนัตเตอร์ก็ขอตัวกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางกลับบ้าน

"เราควรจะกลับไปที่นั่นอีกครั้ง" อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา

"ที่ไหน"

"ที่ที่ทำให้เธอต้องมาถึงที่นี่ไง" อ๋อที่โรงหนังนั่นเอง

"ได้ๆๆ"

          และแล้วเราก็กลับมาที่โรงหนังอีกครั้ง...