23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          หลายครั้งกับคำถามที่ว่าการดูหนังสยองขวัญดูแล้วได้อะไร ได้ความน่ากลัวหรือได้ข้อคิด ได้ความสนุกตื่นเต้นหรือได้รับความรู้ อะไรคือตัวแปรที่ทำให้เราชอบไปดูหนังสยองขวัญกับเพื่อนๆ หรือคนรัก เป็นเพราะไม่มีอะไรเป็นตัวแปร ไม่มีใครคิดหาคำตอบกันแน่

 

          วันที่สามของเดือนสิบสองฉันยืนอยู่หน้าโรงหนังหลายชั่วโมง...กับคนสองคนที่บอกว่ามีตั๋วสามใบน่ะ ที่แท้ก็เป็นตั๋วหนังนี่เองแล้วบอกว่าจะมาเที่ยว

 

"เป็นอะไร" นัตเตอร์ถามฉันราวกับว่าเขาแปลกใจมากๆ

 

"เปล่านี่แล้วคุโระล่ะไม่มาเหรอไหนบอกว่ามีตั๋วสามใบ"

 

"ไม่มา"

 

"คราวหลังจะชวนฉันมาดูหนังบอกฉันตรงๆ ก็ได้นะ" ฉันพูดตามรงเลย

 

"เปล่าสักหน่อยตั๋วสามใบนั่นน่ะ วันเป็นวันหลังนี้สองวันต่างหากเล่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจยังไงบอกไม่ถูกนะ

 

          ไม่นานนักเราก็ได้เข้าไปดูหนังกัน หนังที่ดูนั้นเป็นหนังตลกที่ฉันไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่เพราะพระเอกเป็นโรคหัวใจตาย น่าสงสารที่สุด

 

          'ใคร...ใน...ห้อง!'

 

          ฉันยืนอาจป้ายสีขาวที่มีตัวหนังสือเป็นสีดำแดงเป็นป้ายที่อยู่หน้าทางเข้าห้องน้ำประจำโรงหนัง แต่ว่าทำไมถึงมาติดอยู่ตรงนี้ได้นะอีกอย่างโปรแกรมหนังที่ดูเมื่อกี้ก็ไม่ชื่อเรื่องแบบนี้เลยสักนิด

 

"ดูอะไร" นัตเตอร์ถาม

 

"ป้ายนี่นายคิดว่าเป็นป้ายอะไร"

 

"ก็คงเป็นป้ายหนังแหละมั้งแต่ทำไมติดแบบนี้ ป้ายอื่นยังดูดีกว่านี้ตั้งเยอะ"

 

"นั่นสิ" ฉันเห็นด้วยเต็มที่

 

          หลายคนเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับป้ายนี้สักเท่าไหร่ นั่นสินะใครจะให้ความสนใจกับป้ายธรรมดาแบบนี้

 

"กรี๊ด!!!!" เสียงร้องนั้นดังมาจากที่ที่มีคนยืนมุงดูอะไรสักอย่าง

 

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ" ฉันถามหลังที่นัตเตอร์ออกมาจากกลุ่มไทยมุงแล้ว (เพราะฉันเข้าไปไม่ได้ก็เลยต้องยืนอยู่ข้างนอกแทน) 

 

"มีคนฆ่าตัวตาย"

 

"นายมั่นใจได้ยังไง" ฉันถามด้วยความแปลกใจ

 

"ถึงจะเหมือนโดนฆ่าก็เถอะแต่...ตำแหน่งที่ถูกแทงและตำแหน่งของมีดเหมือนกับว่าเขาฆ่าตัวตายเอง" เขาพูดเสียงเครียด

 

"เดี๋ยวนะทำไมนายถึงมั่นใจนักแล้วสภาพศพเป็นยังไง"

 

"มีดปักอยู่ที่หัวใจ"

 

          ฉันยืนคิดตาม พลันสายตาที่แสนดีของฉัน (ออกแนวหลงตัวเอง) ก็เหลือบไปเห็นป้ายที่แปะไว้แบบธรรมดาตอนนี้กลายเป็นสีเลือดเพราะมีใครบางคนใช้เลือดที่ออกจากหัวใจป้ายไว้จนเป็นรอยมือเต็มไปหมด

 

"นัตเตอร์!" ฉันพูดด้วยความตกใจ

 

"มีอะไร"

 

"นายดูที่ป้ายหนังสิ"

 

"เฮ้ย เป็นไปได้ยังไงมีใครเอาเลือดมาป้ายไว้ที่นี่" เขาพูดด้วยความสงสัย

 

          หลังจากที่ตำรวจมาถึง ฉันกับนัตเตอร์ได้รู้ว่าผลการตรวจออกมาตรงกับผู้ตายทุกอย่าง แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขาทำแบบนี้ทำไมความจริงแล้วเขาฆ่าตัวตายจริงๆ เหรอ (ฉันคิดด้วยความสงสัย)

 

"คดีนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก" นัตเตอร์บอกฉัน

 

"กลับเถอะ"

 

"เดี๋ยวก่อน...." หลังจากที่ฉันหันหลังเดินกลับได้ไม่นานนักก็มีเสียงเรียก

 

"หยุดทำไม" เขาถามด้วยความแปลกใจ

 

"เปล่า ไม่มีอะไร"

 

"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย"

 

"นี่คุณ" ฉันพูดด้วยความแปลกใจที่เห็นว่าคนที่เขาตายแล้วมาขอความช่วยเหลือ "มะ...มีอะไร หะ...ให้ช่วย"

 

"ช่วยสืบเรื่องบางอย่างให้ผมหน่อย เพราะผมไปไหนไม่ได้"

 

"แล้วคุณฆ่าตัวตายทำไม" ฉันถามด้วยความแปลกใจ

 

"ผมไม่ได้ตั้งใจเพราะตอนนั้นผมหน้ามืดแล้วมีดนั้นก็เป็นมีดของใครไม่รู้มันอยู่ตรงนั้นพอดี ก็เลยแทงเข้าที่...ไม่ใช่ที่หัวใจอย่างที่แฟนคุณพูดสักนิด" เขาพูด

 

"บ้าเหรอ ไม่มีใช่....เอาเถอะเล่าต่อสิคะ" ฉันไม่ค่อยกลัวเขาสักเท่าไหร่เพราะว่าเขามาแบบปกติแบบว่าเหมือนเขายังไม่ตายมากๆ เลย

 

"มันคงเป็นเรื่องที่ไร้สาระมากๆ"

 

"..." ฉันยังคงยืนฟังพร้อมกับมีนัตเตอร์ยืนงงอยู่ข้างๆ

 

"มันเป็นเรื่องของคนอื่น"

 

"..." ฉันยังคงฟังเหมือนเดิม

 

"เป็นเรื่องของคนข้างบ้าน"

 

"..." และฉันก็ยังคงยืนฟังอยู่ไม่ไปไหน

 

"ขอให้สืบว่ามีใครอยู่ในห้องนั้นหรือเปล่าน่ะครับ" ในที่สุดเขาก็พูดออกมา

 

"อะไรนะ" ฉันถามด้วยความแปลกใจสุดขีด

 

"คือว่าคนข้างบ้านของผมเขาเป็นคนแปลก เมื่อคืนวานมีใครบางคนเข้ามาที่บ้านเขาและไม่กลับออกมาอีกเลย อีกอย่างเคยมีคนไปที่บ้านเขาและได้กลิ่นแปลกๆ"

 

"..." ฉันยืนฟัง

 

"กลิ่นเหม็นออกมาจากห้องหนึ่งในบ้านหลังนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นกลิ่นศพหรือว่าอย่างอื่นแต่ผมถามคนที่เคยเข้าไปในบ้านนั้นเขาก็บอกว่ากลิ่นเหม็นมากเหมือนกับมีคนตายในห้องนั้นหลายวันแล้ว" เขาเล่ายืดยาม (มันก็คงดีกว่าเขาเล่าแบบสั้นๆ นั่นแหละ)

 

"แล้วยังไงคะ"

 

"นี่เธอสองคนพูดอะไรกันน่ะ" นัตเตอร์เริ่มถามอย่างเหลืออด

 

"เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังช่วยยืนเงียบก่อนได้มั้ยยะ"

 

"ลองคิดดูดีๆ แล้วคนที่เคยไปหาเขาที่บ้านก็ไม่ได้ออกมาจากบ้านนั้นหลายวันแล้ว ช่วยสืบให้ผมหน่อยนะครับเขาชื่อว่า สิน"

 

"เอ่อ....." นัตเตอร์จะยอมช่วยฉันหรือเปล่านะ "ดะ...ได้ค่ะ จะพยายาม"

 

"บ้านเลขที่............." และเขาก็บอกที่อยู่ของคนๆ นั้นจากละเอียดซึ่งในความจริงแล้วฉันว่าเขาควรจะจ้างนักสืบให้สืบเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่มีชีวิตอยู่นะ

 

          ไม่นานหลังจากนั้น....