23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ
เขียนโดย 
กุหลาบราตรี
วันที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 17.21 น.
แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2557 18.30 น. โดย เจ้าของนิยาย
14) เด็กกำพร้า (ตอนจบ)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความและแล้วเราก็มาถึงบ้านที่เกิดเหตุ ซึ่งก็ไม่มีอะไรผิดสังเกต ฉันเข้าไปในบ้านโดยอ้างว่ามาเยี่ยมเด็กๆ ที่นี่ และเดินดูรอบๆ จนกระทั่งมาถึงชิงช้าที่มีคนบอกว่าเธอมักจะมานั่งเล่นที่นี่บ่อยๆ จากที่ดูก็เป็นแค่ชิงช้าธรรมดา
แอ๊ดดดด~
ฉันหันไปตามเสียงก็เห็นว่าชิงช้าไกวเองคงเป็นเพราะลมพัดมากกว่า แต่ว่าฉันเห็น....เด็กคนนั้นนั่งอยู่ที่นี่จริงๆ ด้วยเพราะอะไรกันฉันสงสัยจึงเดินเข้าไปถาม
"หนู"
"พี่เห็นหนู ช่วยหนูด้วย" เด็กคนนั้นพูดพร้อมมีเลือดไหลออกมา
"เอ่อ...ก่อนจะช่วย กลับมาเป็นปกติได้มั้ย หมายความว่าแบบไม่มีเลือดไหลแบบนี้เนี๊ยะ"
"มันฆ่าหนู มันฆ่าแม่หนู มันหนีไปแล้ว"
"เดี๋ยวๆๆๆ แล้วคนที่ฆ่าหนูเป็นใครล่ะ"
"หนูไม่รู้"
"อ้าว"
"หนูไม่รู้ หนูไม่รู้จริง"
ฉันพยายามหาทางช่วยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เป็นเวลาเดียวกันที่....
"ทำอะไร"
"เอ่อ" ใช่สิเด็กคนนั้นอาจจะเห็นหน้าคนร้ายก็ได้
"ถามว่าทำอะไร"
"กลับกันเถอะ"
เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันก็พยายามติดต่อกับเด็กคนนั้นโดยการนั่งสมาธิ ฉันว่าจ้างคนที่วาดรูปเก่งมาวาดรูปคนที่เด็กคนนั้นเห็น ลืมบอกไปว่าเธอชื่อนิ่มมีแม่ชื่อนี ไม่มีใครรู้ว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหนแต่นิ่มรู้ว่าแม่เธอตายแล้วเพราะคนร้ายฆ่าแล้วเอาศพไปทิ้งที่อื่น
ฉันบอกตามที่เด็กคนนั้นบอกทุกอย่าง จนได้ภาพคนร้ายออกมา แต่มีเรื่องที่น่าแปลกมากๆ คือ....
"รู้จักนายชัชด้วยเหรอ"
"นายชัช" ฉันพูดด้วยความแปลกใจ
"เพื่อนของลูกชายตอนนี้ตกงาน อยู่ที่บ้านกับลูกชายฉันนั่นแหละ"
"จริงเหรอคะ"
"จริง"
เย็นวันนั้นฉันไปที่บ้านของเขาเพื่อไปดูหน้าให้ชัดๆ ว่าเหมือนกับคนในรูปหรือเปล่าแต่เมื่อเทียบกันแล้วก็เหมือนกันอย่างกับแกะ
"หนูนิ่มจะทำอะไร"
"หนูจะฆ่ามัน"
ทันใดนั้นหนูนิ่มก็ทำให้ผู้ชายคนนั้นกระอักเลือดออกมาอย่างน่ากลัว ฉันพยายามเข้าไปช่วยและบอกว่าควรจะหาหลักฐานมาจับผิด แต่หนูนิ่มบอกว่าไม่มีหลักฐานอะไรแน่ๆ เพราะเกิดเรื่องมานานแล้ว
ที่โรงพยาบาลฉันพยายามกล่อมให้เขายอมรับผิดโดยมีนัตเตอร์ช่วยอีกแรงแต่แล้วเขาก็บอกว่าไม่รู้ไม่เห็นอย่างเดียว
"นี่คุณ" นัตเตอร์พูดอย่างเหลืออด
"ใจเย็นน่า"
ฉันทำใจเย็นและรอจนกว่าเขาจะสารภาพแม้ว่าพูดขู่เขาก็ยังไม่กลัว....
"คนทำผิดก็รู้อยู่แก่ใจ ไม่กลัวเวรกรรมบ้างหรือไง" นัตเตอร์พยายามพูดอย่างใจเย็น
"นั่นสิ" ซึ่งฉันเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
"มันไม่ยอมรับมันต้องตาย"
ทันใดนั้นหนูนิ่มก็พุ่งเข้าไปบีบคอนายชัชทันที...
"นัตเตอร์ไปตามหมอมาเร็ว"
"โอ๊ย..."
"นัตเตอร์" ฉันหันไปมองนัตเตอร์ที่ยืนตัวแข็งคล้ายผีอำ
"ช่วยด้วย"
"หนูนิ่มหยุดเถอะ"
ฉันพยายามช่วยนัตเตอร์ให้ได้แต่ก็ไร้ผล ฉันถอดสร้อยพระที่ติดตัวใส่ให้นัตเตอร์ไว้จนเขาขยับตัวได้จึงรีบวิ่งไปเรียกหมอมาที่นี่ให้เร็วที่สุด
"คุณชัช ถ้าคุณไม่อยากตายก็ไปมอบตัวกับตำรวจซะ"
"ไม่!!!" เขาตอบทั้งที่ทรมาน
"ตามใจอยากตายก็เชิญ"
หนูนิ่มบีบคอแรงขึ้นจนหน้าของเขาซีดจนน่ากลัว อีกไม่นานหมอก็เข้ามาในห้องและรีบไปแกะมืออกอย่างรวดเร็ว แต่ชัชไม่ยอมปล่อยมือเป็นเพราะหนูนิ่มยังบีบคอเขาอยู่นั่นเอง
"ฉัน...ยอม...มอบตัว" เขาพูดอย่างทรมาน "ฉันจะไปมอบตัวกับตำรวจ!!!"
หลังจากที่หมอพยายามทำให้นายชัชใจเย็นลงแล้วเขาก็เกิดกลัวขึ้นมาจนยอมไปมอบตัวกับตำรวจและยอมสารภาพความผิดด้วยตัวเอง ศพของแม่หนูนิ่มนั้นอยูใต้น้ำใกล้บ้านเด็กกำพร้า
เหตุการณ์ทุกอย่างจบลงด้วยดีหนูนิ่มได้พบแม่และคงไปเกิดพร้อมกัน ตำรวจปิดคดีนี้ได้หลังจากที่ผ่านมาหลายปี...
"ไง"
"ก็ดี กลับบ้านกับเถอะ"
"คราวหลังฉันคงต้องคล้องสร้อยพระไว้บ้าง"
"แหม! แค่นี้เอง"
"แค่นี้เอง พูดมาได้นะ"
"ขอโทษ"
"ไม่จำเป็น"
"โห ทำไมเนี่ยโกรธเหรองั้นฉันเลี้ยงข้าว ไป"
"ไม่"
"นัตเตอร์"
"อะไร"
"ดีกันนะ"
"ไม่ดี ฉันไม่โกรธอะไรสักหน่อย"
"ไอ้บ้า" ฉันทุบหลังเขาแรงๆ แล้วรีบวิ่งหนีทันทีเพราะว่าเขาต้องแกล้งฉันกลับแน่และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
