23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

          เสียงอะไรกัน ฉันหันกลับไปดูก็ไม่มีอะไรเลยสงสัยฉันต้องหูฝาดแน่ๆ แย่จริงๆ เลยน่าจะสั่งให้คนขับรถมารับหลังเลิกเรียน แม่นะแม่ไม่รู้ทำไมต้องให้เดินกลับแบบนี้ด้วยนะ

 

"ช่วยด้วย"

 

"ใคร..." ไม่มีใครอีกแล้วหรือว่า...ไม่จริงน่าคงไม่ใช่หรอก

 

          โอ๊ย! ทำไมคนกลัวผีอย่างฉันต้องมาเห็นสิ่งที่ตัวเองกลัวด้วยก็ไม่รู้ ในที่สุดฉันก็เดินกลับมาถึงบ้านจนได้ กว่าจะกลับมาได้เหนื่อยแทบตายก็จะอะไรซะอีกล่ะ...วิ่งจากตรงนั้นที่ได้ยินเสียงแปลกๆ จนมาถึงที่นี่น่ะสิ

 

"ช่วยฉันด้วย"

 

          ไม่จริงน่าฉันกำลังจะก้าวเข้าประตูบ้านแล้วนะ อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย

 

"กรี๊ดดดดด"

 

"ช่วยฉันด้วย" อร้าย~ ทำไมต้องโผล่มาแบบหน้าเละอย่างนี้ทุกครั้งเลยนะ

 

"จะให้ฉันช่วยอะไรล่ะ"

 

"หาคนให้ฉันหน่อย เขาเป็น...."

 

"อ้าว หายไปไหน"

 

          เนื่องจากผีหน้าเละที่มาขอความช่วยเหลือฉันหายไปไหนก็ไม่รู้ ก็เลยรีบวิ่งเข้าบ้านสุดชีวิตเลยก็ว่าได้จนแม่ฉันถึงกับถามว่าหนีใครมา แย่แล้วฉัน...

 

 

          วันต่อมา..

 

          นัตเตอร์เล่าข่าวที่เขาเจอให้ฉันฟังจากที่ดูรูปนั้นก็...ชัดเลยใช่แน่ๆ คนที่มาขอความช่วยเหลือฉันเมื่อวานนี้นี่นา รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้จะป่วยตายในบ้านพักของตัวเอง เป็นการป่วยตายโดยธรรมชาติสินะแล้วจะให้ฉันช่วยเรื่องอะไร ใช่สิ...ตามหาคนแล้วตามหาใครกันล่ะ

 

"คนรักของฉัน"

 

"นายพูดว่าไงนะ"

 

"จะบ้าเหรอ ฉันยังไม่ได้พูด"

 

          ฉันหันกลับไปตามเสียง โอ้! คนๆ นั้นไงให้ตามหาคนรักงั้นเหรอแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเขามีหน้าตายังไง งานนี้ท่าทางจะยากน่าดูเลยนะ

 

"อะไรของเธอ"

 

"นี่นายช่วยฉันตามหาคนหน่อย"

 

"ใคร"

 

"ไม่รู้"

 

"อ้าว"

 

"ก็...เอ่อ แฟนของคนนี้แหละ วรรณที่เสียชีวิตในบ้านพักไง"

 

          ตอนแรกก็เหมือนว่าเขาจะไม่ช่วยแต่ก็บอกให้คุโระไปสืบหาคนรักของคนที่ชื่อวรรณให้ มันคือเรื่องดีเลยนะ ว่าแต่...จะเกี่ยวกับการตายของเธอหรือเปล่านะ ไม่น่าไม่มีท่าทางโกรธแค้นเลยนี่นา แล้วฉันจะคิดมากทำไมหว่า

 

 

 

          ถึงวันเข้าค่าย

 

"นี่นามิแฟนเธอไม่มาเหรอ"

 

"ไม่รู้เหมือนกัน...เฮ้ย! ฉันยังไม่มีแฟนย่ะ" ยัยฟางนะยัยฟาง

 

"พูดเล่นจ้า"

 

          คิดว่านัตเตอร์จะไม่มาซะแล้ว เขาบอกว่าที่มาช้าเพราะตื่นสาย เอาเถอะถึงยังไงก็ขึ้นรถมาแล้วและคงอีกไม่นานจะถึงที่นัดหมาย ระหว่างทางฉันถามนัตเตอร์เรื่องของคนที่ชื่อวรรณได้ความว่า เธอมีแฟนชื่อ วิว (ชื่ออย่างกับผู้หญิง เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นผู้หญิง) ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่รู้ว่าคนที่ชื่อวิวอยู่ที่ไหนชาวบ้านแถวนั้นก็บอกว่าเขาออกไปทำงานต่างประเทศเมื่อสามปีก่อนจนตอนนี้ก็ยังไม่กลับมาแล้วอย่างนี้จะตามหาเจอมั้ย...

 

          

 

          เพียงไม่กี่นาที...กิจกรรมการเข้าค่ายก็เริ่มต้นขึ้น เป็นกิจกรรมที่น่าเบื่อมาก จะยังไงซะอีกล่ะก็เป็นอย่างนี้มาทุกปีแล้วนี่นา ไม่รู้จะจัดทำไมนักหนา ช่วงพักของพวกเราก็มาถึงหลังจากต้องวิ่งไปทำภารกิจในน้ำทะเลอยู่นานพอสมควร

 

"หอยน่ารักดีนะ" ยูมิจ๋าเธอซื้อหอยเกือบทุกร้านแล้วนะ

 

"สร้อยเส้นนี้สวยกว่านะ" ฟางเธอก็ซื้อสร้อยเกือบครบร้อยแล้วนะ เซ็งกับสองคนนี้จริงๆ เลยเริ่มหิวน้ำแล้วนะ

 

          ฉันแยกมาซื้อน้ำที่ฝั่งตรงข้ามเพราะกว่าเพื่อนของฉันจะเลือกซื้ออะไรสักอย่างก็คงจะชั่วโมงกว่า ระหว่างนั้นนัตเตอร์ก็ส่งรูปของผู้ชายคนนั้นมาให้ดู จะว่าไปคุ้นๆ อยู่นะ

 

"คนนี้เขาเพิ่งซื้อน้ำ อ้าวหายไปไหน"

 

"เธอเจอเขาจริงๆ เหรอ"

 

"จริงสิ"

 

          ไม่นานหลังจากนั้นนัตเตอร์ก็วิ่งไปตามหาผู้ชายคนนั้น...

 

          และในตอนเย็น...

 

"ไปกับฉันหน่อยได้มั้ย" อยู่ๆ นัตเตอร์ก็เดินมาหน้าเครียดมาพูดกับฉันแบบนี้เฉยเลย

 

"ไปไหน"

 

"เอาเถอะน่า"

 

          ถึงจะสงสัยแต่ฉันก็เดินตามไป เป็นเพราะฉันเบื่อกับกิจกรรมด้วยแหละ เอาล่ะตอนนี้ที่นี่เป็นที่ไหนก็ไม่รู้สินะ ฉันก็เห็นว่ามีแค่บ้านเล็กๆ หลังเดียวเอง

 

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม"

 

"คนนั้นใช่มั้ย"

 

"ใช่"

 

"ฉันบอกเรื่องของคนที่ชื่อวรรณให้เขาฟังแต่...เธอลองเข้าไปดูในบ้านเองเถอะ"

 

          ฉันลองเดินเข้าไปดูในบ้าน ในนี้ก็เหมือนบ้านชายทะเลธรรมดานี่นาไม่เห็นจะ....ใช่แล้วชัดเลยนั่นมัน ถ้างั้นก็หมายความว่า

 

"นายคิดว่าไง แล้วนายเห็นได้ยังไง"

 

"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าวิญญาณของเขาสองคนหากันไม่เจอ"

 

          ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไมทั้งสองคนถึงไม่เจอกันทั้งที่ทั้งสองตายไปแล้วทั้งคู่แต่ก็ยังรอคอยกันอยู่ เอาล่ะตอนนี้ต้องทำให้ทั้งสองเจอกันให้ได้ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงแนะนำให้คนที่ชื่อวิวถือของที่เป็นสื่อกลาง แล้วบอกให้คนที่ชื่อวรรณถือของแบบเดียวกันแล้วนึกถึงกันเพราะอยู่ต่อหน้ากันแท้ๆ แต่กลับมองกันไม่เห็นทำแบบนี้อาจจะช่วยได้ (จากหนัง)

 

"เธอแน่ใจเหรอ"

 

"ลองดูไปก่อนเถอะ"

 

          เวลาผ่านไปนานมาก...

 

"ไม่มีวี่แววเลยนะ"

 

"เอ่อ..บางทีก็ลองนึกถึงวันที่เคยมีความสุขด้วยกันน่าจะได้ผล" พูดมั่วแท้ๆ เลยฉัน

 

          ในขณะที่ฉันกำลังคิดหาวิธีการอยู่นั้นก็มีนัตเตอร์สะกิดฉันตลอดจนเสียสมาธิ

 

"อะไร"

 

"ดูนั่น"

 

          ฉันหันไปดูตามที่บอก ทั้งสองเห็นกันจริงๆ ด้วยแต่ทำไมไม่พูดอะไรกันเลย เอ๊ะ! หรือว่ากำลังดีใจที่ได้พบกัน และก็จริงอย่างที่ฉันคิดไว้สองคนนั้นปล่อยน้ำตาออกมาพูดถึงตอนที่ตัวเองต้องจากไปจากโลกนี้ด้วยความเสียใจและอีกหลายอย่างมากมาย มีฉันและนัตเตอร์ยืนดูอยู่สองคนเท่านั้นเอง

 

"ขอบคุณสองคนนะ"

 

 

 

 

          ร่างของทั้งสองหายไปพร้อมๆ กันพร้อมกับสร้อยสองเส้นที่ติดกันแน่นราวกับว่าจะไม่มีใครพรากออกจากกันได้อีก

 

ปล. คนที่ชื่อวิวถูกรถชนตายตังแต่สองปีก่อนหลังจากที่เขากลับมาก่อนกำหนด