Raining Blood. ฝนเลือด

       รถตู้สีขาววิ่งเข้าซอยๆหนึ่งที่อยู่นอกเมือง  กระจกหลังของรถตู้เเตกยับเยินพร้อมกับรอยบุบ ทั่วตัวรถหลังจากที่รอดมากได้ ทุกคนก็ตกลงกันว่าจะไปที่บ้าน ลม ก่อน ตามแผนที่ ลม บอกไว้

         "เลี้ยวซ้ายข้างหน้า" ลม พูด

       หลังจากที่ ลม ฟื้น ก็ย้ายมานั่งข้างคนขับเเล้วคอยบอกทาง ส่วน โต้ ก็ทำท่าทางอ่อนเพลีย มาตลอดทางเเละ ถอนหายใจยาวหลายครั้ง

         "เป็นไร" ลม ถามด้วยเสียงที่เย็นชา 

         "เเค่ง่วงนอนน่ะ" โต้ พูดด้วยเสียงที่ดูเหนื่อย เเละ อ่อนเพลีย

         "เข้าใจละ" 

        ลม เหลือบตาไปมอง นานา กับ มิ้ง ที่นอนหลับมาตลอดทั้งทาง ลม เองก็เข้าใจเพราะตอนนี้ เขาเองก็ยังรู้สึกเจ็บแผลที่ท้อง พร้อมทั้งร่างกายที่อ่อนล้า ทั้งวันเขาต้องกัดฟันต่อสู้เเละทุกคนก็เช่นกัน ทั้งเรื่องเลวร้ายที่เจอศพนอนตายอยู่เกลื่อนโรงเรียน เเล้วยังเจอสัตว์ประหลาด เรื่องมากมายเข้ามาในหัวเขาเต็มไปหมด จนตอนนี้ก็ยังมีเรื่องที่เขายังไม่เข้าใจอยู่มาก

         "ลม" โต้ เรียก "ลม"

         "อ...เอ่อ ว่า" ลม หลุดออกจากผวังความคิด

         "ทำไมนายต้องพามาทางลัดด้วยละ" โต้ ถาม "เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งเเต่เด็ก ฉันรู้จักบ้านนายดี มันไม่ได้มาทางนี้นี่"

         "ทางตรงน่ะมีคนอยู่มาก" ลม พูด "เพราะฉะนั้นพวกสัตว์ประหลาดนั้นจึงต้องมีอยู่เยอะ เราควรหลีกเลี่ยงไว้ดีกว่า"

         โต้ พยักหน้า เเล้วมองไปทางข้างหน้าที่เต็มไปด้วย ซอยเเคบๆมากมายสำหรับ โต้เเล้ว เขาจะไปบ้าน ลม ตรงๆเสมอ เเถมทางลัดนี้เขาก็ยังไม่เคยมาเลยด้วย โต้ ไม่รู้ว่า ลม กำลังคิดอะไรอยู่ เเต่ที่เเน่ๆต้องมีเหตุผลเเน่นอน

         "ถึงสักที" โต้ พูดพร้อมกับดับเครื่องรถ

         ตอนนี้ รถตู้มาจอดอยู่หน้าบ้านชั้นเดียวหลังหนึ่ง หลังคาบ้านเป็นสีฟ้าอ่อน เป็นบ้านที่ดูเงียบ เหงาเหมือนไม่มีใครอยู่มานาน 

         "ปลุกสองคนนั้นเถอะ" ลม พูด 

         เขาลงรถมายืนมองบ้าน ของตัวเองด้วยเเววตาเศร้าๆ ลม เอามือล่วงเข้าไปในกระเป๋าเเล้วหยิบกุญเเจ ที่มีอยู่ดอกเดียวออกมา ลม เพิ่งสังเกตุว่า โต้ กำลังหลับอยู่ ลม ทำหน้าไม่พอใจเเล้วสูดหายใจเข้า

         "เห้ย อย่ามาหลับกันสบายใจนะเฟ้ย" ลม ตะโกน

นานา มิ้ง โต้ ทั้งสามคนสะดุ้งตื่นพร้อมกัน 

         "เเย่จริง ฉันเองก็ง่วงน่ะ" ลม บ่น

ทั้งสามคน ค่อยๆเดินลงมาจากรถ ด้วยท่าทางเพลียๆ

         "ชอบโวยวายจังน่ะ" นานา บ่น

         "นั้นสิ ง่วงจะเเย่" มิ้ง พูดเสริม

         โต้ เดินมาเปิดประตูรั้วแล้วเข้าบ้านไป ทำท่าทางเหมือนเป็นบ้านของตัวเอง ลม เดินตามเข้ามานานา กับ มิ้ง มองหน้ากันอยู่สักพักก่อนจะเดินตามเข้าไป

         อีกด้านหนึ่งของเมือง ทหารหน่วยหนึ่งกำลังซุ่มรอจังหวะ ที่จะบุกฝ่าเข้ามาในเมืองทหารทั้งหมดรวมเเล้วเกือบสิบคน เเต่ละคนทำสีหน้าเศร้าหมองเเละหดหู่ บางคนถึงกับร้องไห้ 

         "หมวด เราจะทำไงดีครับ" ทหารนายหนึ่งถามขึ้น

         "เสียกำลังใจกันหมดเเล้วหรอ" หมวด หันมองลูกน้องของตน

         "เเต่ยังไงเราก็ต้องฝ่าไป" หมวด พูด 

         "ทำไมละครับ" ทหารคนเดิมถาม "ทำไมต้องฝ่าเข้าไปด้วย"

         "ยังมีประชาชนติดอยู่ข้างในนะสิ" หมวด ตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "เเละมันยังเป็นคำสั่งด้วย"

         "เเต่ดูยังไงเราก็เสียท่าน่ะครับ" ทหารอีกนาย ที่นั่งร้องไห้อยู่พูด "ปืนก็ทำอะไรมันไม่ได้ แล้วจะฝ่าเข้าไปข้างในได้ยังไงละครับ"

         "น่าอาย" หมวดพูด "เป็นทหารเเต่กลับร้องไห้อย่างกับเด็กผู้หญิง  ถึงยังไงเราก็ต้องเข้าไปให้ได้ ในเมืองยังมีคนที่รอคอยความช่วยเหลืออยู่"

         หมวดทำหน้าจริงจังเเล้วดึงไกปืนขึ้น ทหารเเต่ละนายที่เห็นหัวหน้าของตน ต่างก็หึกเหิม เเละได้กำลังใจ ทุกคนกลับมาเตรียมพร้อมอีกครั้ง ถึงเเม้จะกลัวเเค่ไหนเเต่พวกเขาก็พร้อม จะสู้ไปกับหัวหน้าของเขา

         ในบ้านของ ลม ที่ตอนนี้ นานา กับ มิ้ง กำลังอาบน้ำกันอยู่ ส่วน โต้ นอนหลับสนิทตั้งเเต่เข้าบ้านมา ลม เดินไปที่ห้องด้านในสุดของบ้าน แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ที่เป็นประตูไม้เก่าๆ  ภายในห้องเต็มไปด้วยหนังสือ เเละ มีโต๊ะไม้เก่าๆอยู่กลางห้อง

         ลม เดินไปที่โต๊ะโดยไม่ลังเลเเล้วเปิดลิ้นชักออก ภายในลิ้นชักมีปืนสั้นเงาเเวววาว อยู่กระ บอกหนึ่ง ลม หยิบมันออกมาเเล้วเเล้ว ดึงเเม็กกาซีนออกมาตรวจดูสักพัก เเล้วเขาก็เก็บปืนไว้ข้างหลัง เขาชะงักเเล้วมองไปที่กรอบรูปที่อยู่บนโต๊ะ เขาดันลิ่้นชักกลับเเล้วหยิบรูปขึ้นมาดู เขายิ้มเเล้ววางรูปลงไว้ที่เดิม เขาเดินมาหยิบวิทยุสื่อสารสองเครื่อง ที่วางอยู่บนชั้นหนังสือ สำหรับ ลม เเล้ว พ่อของเขามักจะเตรียมอุปกรณ์ ไว้พร้อมเสมอสำหรับเหตุฉุกเฉิน

          "ทำอะไรกันน่ะ" ลม เดินมาที่หน้าประตูห้องน้ำ

          ว้าย!!!!

          "นี้นายเป็นพวกถ้ำมองหรอ" นานา พูด เเล้วหยิบกล่องสบู่เขวี้ยงใส่ 

          "เข้าใจผิดเเล้วโว้ย" ลม พูด

          "ถ้างั้น นายจะเดินมาหน้าห้องทำไมย่ะ" นานา พูดด้วยหน้าที่แดงระเรื่อ

          "ก็เเค่จะมาบอกว่าบ้านฉันไม่มีชุดผู้หญิงหรอกน่ะ" 

          "เอ๋ เเล้วชุดของเเม่นายละ" นานา ถามด้วยสีหน้าสงสัย

          "เเม่ฉันตายนานเเล้ว" ลม พูด เเล้วชี้นิ้วไปที่ห้องๆหนึ่ง "ห้องนั้นมีชุดทหารอยู่หลายไซด์ พ่อฉันน่ะเก็บไว้เผื่อเรื่องฉุกเฉิน น่าจะมีไซด์ผู้หญิงอยู่ ลองไปดูน่ะ"

         นานา พยักหน้าเเล้วก้มหน้าลง ส่วน ลม มอง นานา ที่ตอนนี้ใส่ผ้าเช็ดตัวอยู่ตัวเดียว เขามองตั้งเเต่หัวจรดปลายเท้า เเล้วก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมานิดๆ เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าตอนนี้ นานา มองเขาด้วยสายตาที่อาฆาต

           "อย่าเข้าใจผิดน่ะ" ลม รีบวิ่งมาที่ห้องโถง ที่โต้นอนอยู่

         นานา ยืนหน้าแดงด้วยความอาย มิ้ง ที่เดินออกมาจากห้องน้ำ มองเพื่อนของเธอด้วยสีหน้าสงสัย 

           "เป็นไรหรอ" มิ้งถาม

           "เปล่าๆ" นานา รีบตอบทันที

          ลม เข้าครัวไปหยิบขนมที่เขาตุนเอาไว้ จากในครัวออกมานั่งกิน ส่วน โต้ ก็ยังคงนอนหลับสบายอยู่บนโซฟา

           "คนโรคจิต มานั่งกินขนมสบายใจอยู่ได้น่ะ" นานา ที่เดินมาพูดเเขวะ

          ลม หันไปมอง นานา กับ มิ้ง ที่ตอนนี้ ใส่ชุดทหารหญิงเดินมาด้วยสีหน้าเเช่มชื้น เพราะได้พักมาบนรถแล้วอาบน้ำ จึงทำให้ทั้งสองคนหายเหนื่อย

           "ฉันก็ไปพักบ้างดีกว่า" ลม ลุกขึ้นยืนเเล้วพูด "อาหารเเละน้ำในครัวยังมีอีกน่ะ"

           "เข้าใจเเล้ว" มิ้ง พูด

           "คอยฟังเสียงไว้ด้วย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจะได้หนีทัน"  

           ลม เอาวิยุสื่อสารเครื่องหนึ่ง วางไว้ขนโต๊ะเเล้วเขาก็เดินไป นานา กับ มิ้ง นั่งลงกับพื้นห้องโถง เพราะ โต้ ยึดครองโซฟาเอาไปนอนซะเเล้ว

           "นี้ เเล้วเอาไงต่อหรอ" มิ้ง ถามขึ้น

           "ไม่รู้สิ" นานา ตอบ "ถึงไม่อยากจะพูดก็เถอะ เเต่ยังไงฉันก็เชื่อใจเขาน่ะ"

           "ลม น่ะหรอ" มิ้ง ถาม

          นานา พยักหน้าเเล้วยิ้ม..........