Raining Blood. ฝนเลือด

       สายลมเริ่มหยุดพัด สายฝนเองก็เริ่มจางหาย ท้องฟ้ากลับมาสว่างสดใสอีกครั้ง ท้องถนนที่ เต็มไปด้วยเลือดตึกราบ้านช่องกลายเป็นตึกร้าง เมืองที่เคยมีเสียงรถเเละผู้คน ตอนนี้เหลือเพียง ความเงียบ เช่นเดียวกันกับห้องชมรมวิทย์ในตอนนี้ ทุกคนต่างนั่งเงียบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด 

        เห้อ!!

        โต้ ที่ฟังเเผนการของ ลม จบ ก็ถอนหายใจยาว เพราะตั้งเเต่ที่ ลม วางแผนมาไม่มีครั้งไหนที่ไม่ต้องเสี่ยงตายเลย มิ้ง กับ นานา ก็อยู่ในภาวะที่ไม่ต่างกันเลย

         "นี้ เเผนเเน่หรอเนี้ย" นานา ที่นั่งกอดอกถาม ด้วยความไม่พอใจ

         "นั้นสิ" มิ้ง พูดเสริม "เสี่ยงเกินไปหรือเปล่า"

         โต้ ที่เริ่มชินเเล้ว จึงนั่งฟังอยู่เงียบๆ

         "ก็เนี้ยเเหละแผน" ลม พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด "ฉันจะทวนแผนให้ฟังอีกครั้ง"

         "พอเลยๆ" นานา พูด "ขี้เกียจฟังเเล้ว"

         ลม นิ่งเงียบไม่เถียงต่อ ทั้งห้องเริ่มกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง 

         "ขอฟังอีกรอบ" โต้ ที่นั่งเงียบมาตลอดพูด

         "จะบ้าหรอแผนนั้นจะใช้ได้ยังไง" นานา พูดเเย้งทันที

         "ถึงอย่างนั้น" โต้ พูดเเล้วหลับตาลง "ยังไม่มีสักครั้งที่แผนของลม จะพลาด ถึงเเม้ว่าจะเสี่ยงเเค่ไหนเเต่ฉันก็ยังรอดมาอยู่ตรงนี้ได้"

         นานา และ มิ้ง มอง โต้ เป็นตาเดียว ส่วน ลม ที่พอได้ฟังเพื่อนตัวเองพูดเเบบนั้นเเล้ว ก็อดที่จะยิ้มไมได้ สำหรับทั้งคู่เเล้ว ต่างเชื่อใจกันเเละกันด้วยมิตรภาพของคำว่าเพื่อน

         "งั้น ฉันจะทวนแผนน่ะ" ลม พูด "สัตว์ประหลาดที่เราเห็นนั้นมีสองชนิด ตัวหนึ่งรูปร่างเหมือนมนุษย์ตัวสูงติดเผดาน เเละ เเขนขวาของมันทุกตัวจะเป็นใบมีดคมยาว ที่ดูก็รู้เเล้วว่าตัดเราขาดเป็นสองท่อนได้ทันที ส่วนอีกตัวรูปร่างเหมือนตะขาบยักษ์ เเต่ตัวใหญ่กว่ามาก เท่าที่รู้ ถึงตัวมันจะใหญ่ เเต่ก็ลำตัวของมันก็ไม่ได้ยาวมาก ที่สำคัญอยู่ตรงนี้ พวกมันมีดวงตาเเค่ดวงเดียว ทำให้ ขอบเขตการมองของมันน้อย"

           "ขอบเขตการมองน้อย หมายความว่าไงหรอ" โต้ พูด

           "อย่างเช่นตอนที่นายเข้ามาข่วยฉันจากตะขาบยักษ์" ลม พูดต่อ "นายเดินมาข้างลำตัวมันโดยที่มันไม่รู้ตัวได้ นั้นเท่ากับว่า มันมองด้วยหางตาไม่ได้ไงละ สรุปง่ายๆคือถ้าเข้าข้างลำตัวมันโดย ไม่ส่งเสียงได้ ก็จะจัดการมันได้ "

           "อธิบายอยู่ได้ วิชาการเกินไปแล้ว" นานา พูดขัด 

           "ก็ได้ๆ" ลม พูด "พวกมันส่งเสียงเพื่อเรียกพวกมาเพิ่ม เพราะฉะนั้นเราจะใช้จุดนี้เเหละ"

           "ที่จะทำให้ตัวหนึ่งมันร้อง" นานา พูดขัดขึ้นอีก "เเล้วให้พวกมันมาเพิ่มรวมกันที่เดียว

หลังจากนั้นก็จะให้คนที่เหลือ หนีไปเอารถ"

           "ใช่ๆ" ลม พูด

           "ถึงบอกไง" นานา พูดเสียงเบาก่อนที่จะตะโกน "ว่ามันบ้ามาก!!!!"

           "บ้าตรงไหน" ลม เถียง

           "ก็ตรงเนี้ย" นานา เถียงต่อ

          ทั้งคู่เถียงกันไปมาสักพัก จน มิ้ง อดยิ้มไม่ได้ ที่ดูเหมือนว่าสองคนนี้เหมายสมกันดี

           "เหยื่อล่อ" โต้ พูด

          นานา กับ ลม พยุดเถียงกันเเล้วหันมามอง 

           "นายหมายถึงต้องมีเหยื่อล่อสิน่ะ" โต้ มองตาเพื่อนของตนไม่กระพริบ

           "ใช่ ซึ่งนั้นต้องเป็น..." ลม พูดไม่ทันจบ

           "ฉันเอง"  โต้ ก็พูดเเทรกขึ้นมา

           "ไม่ได้หรอก" ลม พูด

           "นายก็เจ็บอยู่ อีกสองคนก็เป็นผู้หญิง ที่เหลือก็คือฉัน" โต้ กำมือเเล้วชี้นิ้วโป้งมาที่ตัวเอง

           "ก็บอกว่าไม่ได้ไง" ลม พูดแล้วก้มหน้าลง

           "ทำไมฟร่ะ" โต้ พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้น

           "ตู...ขับรถไม่เป็นเฟ้ย!!!" ลม เงยหน้าพูดด้วยสีหน้าอายๆ

           ทั้ง นานา มิ้ง เเละ โต้ หันมองหน้ากันไปมา ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน

           "เอาละ" ลม กะแอมเบาๆ แล้วพูดต่อ "นายจะไปเอารถ ต้องไปที่ตึกประชาสัมพันธ์เเล้ว หากุญเเจรถตู้ของโรงเรียน ต่อจากนั้น ขับวนรอบตึกเรียน ส่วนฉันที่เป็นเหยื่อล่อจะหาทางกระโดดไปที่หลังคารถเอง"

            "เเล้วทำไมต้องเป็นรถตู้ละ" มิ้ง ที่เงียบไปนาน พูดขึ้นบ้าง

            "ถ้าเคยดูหนังเเนวซอมบี้" ลม พูดต่อ "เวลาที่เกิดเรื่องเเบบนี้เราต้องใช้รถที่ไม่เด่นสะดุดตา เเล้วไม่ใหญ่จนเกิดไป เพราะบนถนนจะต้องมี รถจอดเกะกะขวางทางไปหมด จนรถเราวิ่งได้ลำบาก"

            ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันเพราะแผนการของ ลม ถึงจะบ้าบิ่นไปหน่อยเเต่ก็เหตุมีผลพอ สมควรจนน่าเชื่อถือ 

            "แล้วนายจะไหวหรอ" โต้ พูด "แผลนะ"

            "เเน่นอนสิ" ลม พูดเเล้วยิ้ม 

            "ว่าเเต่พวกเธอจะไปกับเราไหม" โต้ หันไปถาม นานา กับ มิ้ง

            "ฟังแผนมาตั้งขนาดนี้เเล้วน่ะ" มิ้ง พูด "ก็ต้องไปด้วยอยู่เเล้ว"

            "งั้นเริ่มกันเลย" ลม ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป

            "เพื่อนายนี้บ้าเเน่ๆ" นานา ที่พอ ลม เดินออกไปแล้ว ก็พูดขึ้น

            โต้ ยิ้มรับเเบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ ทั้งสามนั่งเงียบกันอยู่พักใหญ่ จนมีเสียงร้องของสัตว์ ประหลาดดังขึ้น

            "เริ่มเเล้ว" โต้ พูดจบ ทั้งสามก็ลุกยืนพร้อมกัน

            ทั้งสามเปิดประตูออกมาจากห้องชมรมวิทย์ มาที่ห้องโถงห้องเดิม ไม่ทันไรเสียงวิ่งของ สัตว์ประหลาดหลายตัวผ่านหน้าห้องไป โต้ ค่อยๆเปิดประตูออกแล้วยื่นหน้าออกไปดู เห็นหลังพวกมันวิ่งขึ้นไปชั้นบน โต้ ก็รีบวิ่งนำหน้าออกมาก่อน นานา กับ มิ้ง ก็วิ่งตามหลังมาติดๆ

            "เร็วเข้าๆ" โต้ กระซิบ

            ทั้งสามรีบวิ่งลงบันไดไป ส่วน ลม ที่วิ่งหน้าตั้งหนีสัตว์ประหลาดยักษ์ เป็นสิบๆที่ไล่หลังมา  เเต่ด้วยขนาดตัว พวกมันจึงวิ่งชนเข้ากับกำแพง หรือ ล้มลงเเล้วเหยียบกันเองหลาย ครั้งทั้งชั้นที่วิ่งไปกระจกเเตกกำแพงพังจนกลายเป็นเศษปูน 

            ตะขาบยักษ์ตัวหนึ่ง มาดักหน้า ลม เเล้วพุ่งตัวเข้าใส่ ลม กระโดดหลบไปได้ฉิวเชียดมันพุ่งตัวไปชนกับสัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียว ทำให้มันล้มลงกับพื้น ลม ไม่ลังเลรีบวิ่งไปต่อหวังจะล่อพวกมันให้นานที่สุด ส่วนโต้ นานา และ มิ้ง ที่มาถึงตึกประชาสัมพันธ์ ก็ต้องชะงักเมื่อมีตะขาบยักษ์ ตัวหนึ่งเหลือรอดอยู่ที่นี้ มันฟาดหางไปมามั่วซั่ว จนของในห้องเละเทะไปหมด

            "เอาไงดี" มิ้งกระซิบ ถาม

            ทั้งสามวิ่งมาหลบที่โต๊ะตัวหนึ่ง โต้ เงยหน้าแอบมองก็พบว่าตะขาบยักษ์ตัวนี้ ที่ตาดวง เดียวของมันถูกไม้เเหลมทิ่ม จนทะลุมาถึงอีกด้าน 

            "มันตาบอด" โต้ กระซิบตอบ มิ้ง "พวกเธอไปหากุญเเจก่อน ฉันจะจัดการมันเอง"

            "จะหายังไงละ ห้องเละขนาดนี้" นานา ถาม

            "น่าจะอยู่เเถวโต้ ผ.อ. น่ะ" โต้ พูด เเล้วชี้นิ้วไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง ที่ล้มอยู่ตรงมุมห้อง

            นานา หันกลับมา ก็พบว่า โต้ ไม่อยู่ซะเเล้ว นานา รีบหันหา ก็พบว่าเขาไปยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าตะขาบซะเเล้ว 

            "บ้าบิ่นพอกันเลย" มิ้ง พูดพร้อมกับยิ้ม

            โต้ ที่ได้ไม้ขาโต๊ะมา ก็ยืนเต๊ะท่าเอาไม้พาดไหล่อยู่ต่อหน้าตะขาบยักษ์ โต้ ไม่ลืมคำพูดของ ลม ที่ว่าตาของมันมีขอบเขตการมอง เเต่ตอนนี้ตามันบอดเขาจึงได้เปรียบ

            ส่วน ลม  ที่มาอยู่บนด่านฟ้าเพราะถูกพวกสัตว์ประหลาดไล่ต้อน จนผิดแผนเขาคาดไว้ว่าจะวิ่งล่ออยู่เเค่ชั้นสามกับสี่ เพื่อที่จะกระโดดไปที่รถตู้ได้ เเต่ต้องมาอยู่บนด่านฟ้าที่ๆไม่มีทางกระโดดลงไปได้เลย.......