Raining Blood. ฝนเลือด

       สายฝนยังคงพัดกระหน่ำไปทั่วฟ้า เสียงฟ้าร้องคำรามลั่นไปทั่ว เมืองที่ปกติจะมีรถราวิ่งไปทั่ว ตอนนี้ไม่ได้ต่างไปจากเมืองร้าง  ซากศพนอนกระจายเกลื่อนกลาด  สัตว์ประหลาดยักษ์รูปร่างคล้าย มนุษย์มีดวงตาเดียวอยู่บนหัว มือขวาเป็นใบมีดเเหลมคมที่อาบไปด้วยเลือด ห่างออกไปจากสัตว์ประหลาดไม่มาก ที่บ้านจัดสรรหลังหนึ่งติดกับถนน ทหารสองนายกำลังซุ่มดู สถานการณ์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด 

         "เอายังไงดีครับ หมวด" ทหาร รูปร่างกำยำ เอ่ยถาม

         "เรียกรวมพล เราจะฝ่าไป" หมวด ตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

       ทหารทั้งสองนาย ค่อยๆถอยออกจากที่ซุ่มดู ซึ่งเป็นหลังรถกระบะคันหนึ่ง ทั้งคู่รีบวิ่งมาหลบหลังกำเเพงหัวมุมถนน 

        อีกด้าน ลม กับ โต้ ที่กำลังถูกสาวผมดำจ่อมีดมาที่หน้า ด้วยสีหน้าจริงจัง

          "ใจเย็นๆ" โต้ พูด

          "นั้นสิ นานา เขาเป็นคนน่ะ" สาวผมสั้นสีน้ำตาล ที่ยืนเกาะหลังสาวผมดำอยู่ พูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล

        ลม กับ นานา สาวเจ้าของผมสีดำ จ้องตากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ นานา ค่อยๆลดมีด ลง เเล้วสะบัดหน้าหนีไป สาวผมสีน้ำตาลเดินมาหา โต้

          "ไม่เป็นไรน่ะ" สาวน้อยผมน้ำตาลพูด ด้วยเสียงห่วงใย

          "อ่าๆ ไม่เป็นไรๆ" โต้ ตอบ

          "เราชื่อ มิ้งน่ะ ส่วนคนนั้นชื่อ นานา " สาวผมน้ำตาลพูดเเนะนำตัว เเล้วชี้นิ้วไปหาเพื่อนของเธอที่ยืนพิงผนังห้องอยู่

          "อ้อ เราโต้ นั้น ล...เห้ย" โต้ กำลังจะพูดเเนะนำตัวให้ ลม

        เเต่พอหันมา เพื่อนของเขาก็ไม่อยู่ซะเเล้ว เขาหันไปมาเเล้วก็เจอ ลม ที่เดินเอามือกุมท้อง ไปที่ประตูทางเข้าห้องวิทย์ เเล้วเอามือล็อคกลอนประตูจนเเน่น 

          "ทำไรฟร่ะ" โต้ ถาม

          "ก็เช็คความปลอดภัยไง" ลม ตอบ "เวลาอย่างนี้จะมั่วมายืนคุยได้ไง"

         นานา ที่ยืนกอดอก อยู่ตรงมุมห้องมองหน้า ลม ด้วยสายตาดุดัน โต้ ที่เห็นเเบบนั้นจึงเดินเข้าไปหา

          "เเล้วทำไม พวกเธอมาอยู่ที่นี้" ลม ถาม

          "เราเห็นว่าห้องวิทย์หนาเเน่นที่สุดในโรงเรียน ก็เลยมาหลบน่ะ" มิ้งตอบ "เเต่พอมาถึงห้อง ก็เห็นว่าไม่ต่างอะไรกับห้องอื่นเลย"

         มิ้ง พูดจบ ก็มองไปทั่วห้อง ที่ว่างเปล่าไม่มีอะไรตั้งอยู่เลย นอกจากตู้เหล็กเก่าๆตู้หนึ่งเเล้วในห้องก็มีประตูอีกประตู ที่อยู่ข้างๆตู้เหล็ก

          "นี้เป็นเเค่ห้องโถงน่ะ" ลม พูด เเล้วเดินมาที่หน้าตู้เหล็กเขาเอื้อมมือไปบนหลังตู้ ที่สูงกว่าตัวเองมากอยู่ 

          "ทำไรน่ะ"  มิ้ง เดินเข้ามาถาม

         ลม ไม่ตอบ เเล้วเดินไปที่ประตู ซึ่งอยู่ข้างตู่เหล็ก เขาเอากุญเเจ ที่หยิบมาจากหลังตู้ไขประตูแล้วเปิดออกแล้วเดินเข้าไปในห้อง นานา เเละ มิ้ง ต่างมองเขาเป็นตาเดียวด้วยสีหน้าสงสัย

          "ลม เขาอยู่ชมรมวิทย์น่ะ ที่นี้ก็เหมือนเป็นบ้านเขาละ" โต้ ยิ้มเเล้วเดินตาม ลม ไป

         นานา กับ มิ้ง รีบเดินตามพวกเขาทั้งคู่ไป อีกห้องหนึ่ง เต็มไปด้วยหลอดเเก้วทดลองที่วางอยู่บนโต๊ะห้องนี้ดูเเคบกว่าห้องเมื้อกี้ เเต่เต็มไปด้วยอุปกรณ์มากมาย ที่มุมห้องมีทีวี เครื่องเล็กเครื่องหนึ่งอยู่ ลม ที่เข้ามาก่อน รีบเดินมาเปิดเพื่อที่จะดูข่าว 

           "ไม่มีเลยหรอ" โต้ เดินเข้ามาถาม

           "อ่า" ลม ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น 

          แผลที่ท้องยังคงเลือดไหลไม่หยุด  โต้ ที่ลืมไปว่า ลม กำลังบาดเจ็บรีบนั่งยองๆมาดูอาการ 

           "ไหวไหม" โต้ ถาม

           "ที่ลิ้นชัก โต๊ะสอง มีกล่องยาอยู่" ลม พูด พร้อมกับชี้นิ้วไปที่โต๊ะ

          โต้ ที่กำลังจะลุกไปหยิบกล่องยา กลับต้องชะงัก เพราะสาวผมดำ ถือกล่องยาอยู่ในมือเเล้ว 

           "ฉันจะช่วยเอง" นานา พูด 

           ลม ลุกขึ้นเเล้วถอดเสื้อออก เผยให้เห็นแผลตรงท้อง ที่เหมือนรอยหมีข่วน ยาวไปถึงหลัง เลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด เหงื่อออกจนท่วมตัวเขาไปหมด นานา  หยิบเเอลกอฮอล์ออกมา เเล้ว ราดลงบนผ้าขาวที่หยิบออกมาจากกล่องยา นานา ไม่รีรอเอาผ้าประกบเข้าที่แผล

            โอ้ยๆๆๆๆ

            "ไม่ถามความพร้อมก่อนเลยหรอ" โต้ ที่พยุงตัวลมไว้ถาม นานา ไม่ตอบเธอรีบใส่ยาเเล้วเอาผ้าพันแผลพัน

            "เสร็จเเล้ว" นานา พันแผลเสร็จก็รีบลุกไปนั่งบนโต๊ะ ลม เอาเสื้อมาใส่เเล้วนั่งลงด้วยสี หน้าหงุดหงิด  

            "ว่าเเต่ ทำไมพวกนายถึงพุ่งมาทางหน้าต่างละ" มิ้ง ที่เงียบอยู่นาน เดินเข้ามาถาม

            โต้ อธิบายเหตุการณ์ให้ฟัง อย่างละเอียด ตั้งเเต่ลงมาจากด่านฟ้าจนถึงตอนนี้ 

            "เเล้วพวกเธอละ" โต้ ถาม

            "เรากำลังนั่งเรียนอยู่ในห้อง อยู่ๆพวกตะขาบยักษ์นั่นก็บุกเข้ามาในห้อง" นานาเล่า "เเล้วฆ่าทุกคนจนหมด พวกเราตอนเเรกหนีกันมาได้ห้าคน เเต่พอเจอเจ้าตัวใหญ์ตาเดียว อีกสามคนก็ไม่รอด"

            นานา เล่าเสร็จก็หลับตาลง ลม มอง นานา ด้วยสายตาที่เย็นชา 

             "เเล้วเอาไงต่อ" โต้ หันหน้ามาถาม ลม

             "กลับบ้าน" ลม ตอบสั้นๆ

             "อย่าโง่เลย" นานา เเย้งทันที "สัญญานมือถือก็ไม่มี ทีวีก็ดูไม่ได้ มันก็บอกอยู่เเล้วว่า ข้างนอกมันอันตรายขนาดไหน"

             "นั่นสิ" มิ้ง พูดเสริม

             "ก็อย่างที่ว่า" โต้ เองก็เห็นด้วย

             "สัตว์ประหลาดตาเดียว ตะขาบยักษ์" ลม พูดเเล้วลุกขึ้นยืน "เราต้องมีอาวุธที่จะสู้กับมัน ที่บ้านฉันมีปืนอยู่หลายกระบอก"

             "จริงสิ พ่อนายเป็นทหารนี่หว่า" โต้ ดีดนิ้วเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้

            ลม เดินมาที่ตู้กระจก เเล้วเปิดออก หยิบวิทยุเครื่องเก่าเครื่องหนึ่งออกมา

             "สัญญานมือถือ หรือ ทีวีใช้งานไม่ได้ กองทัพต้องหาทางส่งข่าวมาทางนี่เเน่นอน" ลม พูดเเล้วยิ้ม

             ลม เลื่อนหาคลื่นอยู่นาน เเต่ก็ไม่มีผล

              "ไม่ได้ผลมั้งเนี้ย" นานา พูดเเขวะ

                ซืด....ครืด....ฟี่....เเซะ.....

                นี้คือกองทัพป้องกันตนเองแห่งประเทศไทย  เเจ้งถึงคนที่ยังรอดชีวิต ทั่วประเทศ

                เราถูกโจมตีโดยสิ่งมีชีวิตที่ไม่ทราบชนิด ประเทศเราไม่ใช่ประเทศเดียวที่ถูกโจมตี

                มากกว่าเก้าสิบประเทศทั่วโลก ก็ถูกบุกเช่นเดียวกัน ตอนนี้เราสูญเสียประชากร เเละ

                เจ้าหน้าที่ทหารมากมาย  ประเทศเราสูญเสียจังหวัดไปแล้ว สามสิบสองจังหวัด

                เราจำเป็นต้องทิ้งภาคใต้  ของประเทศไปแล้ว เนื่องจากไม่อาจจะช่วยเหลือได้

                ถึงผู้รอดชีวิต เรามีฐานช่วยเหลืออยู่ห้าแห่ง ชัยภูมิ บุรีรัมย์ พิจิตร ก.ท.ม สระบุรี

                ย้ำ 

             "เขาพูดเเบบเดิมซ้ำๆทำไม" โต้ถาม

             "เขาตั้งไว้ ไม่ได้พูดสดหรอก" 

             "เขาบอกว่ามีฐานอยู่ที่สระบุรีด้วย ตรงไหนละเนี้ย" 

             "ฉันก็ไม่รู้" ลม พูด แล้วพับเสาอากาศวิทยุเก็บ "เท่าที่รู้ ถ้าเรายังอยู่ที่นี้ยังไงก็ไม่รอด เราต้องไปที่ฐานให้ได้ก่อน"     

             "เเล้วจะไปได้ไงละ" มิ้ง ถาม

             "นั่นสิ แค่ออกไปก็ไม่น่ารอดเเล้ว" นานา พูดเสริม

             โต้ หันมามองหน้า ลม ที่ตอนนี้ยืนยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

             "นายคิดไรอยู่หรอ" โต้ ถาม

             "ฉันมีแผนเเล้ว" ลม พูดพร้อมกับรอยยิ้ม.....