Raining Blood. ฝนเลือด

          นานาสะดุ้งตื่นจากนิทราด้วยสีห้นากังวล  เธอไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งเเต่เมื่อไร  เธอหันมองไปรอบๆก็พบว่าฝนกำลังตกหนัก  เเต่เธอไม่เปียกเเม้เเต่น้อยเพราะหลังคาของเต็นพยาบาลยื่นออกมาบังไว้ให้เธอ

"ตื่นเเล้วหรอ" ร้อยตรีมานพ ที่ออกมายืนกินกาแฟอยู่พูดทัก

"ค่ะ....นี้กี่โมงแล้วค่ะ" นานา ถามด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย

"สี่โมงเย็นเเล้ว  เธอหลับไปสองสามชั่วโมงเอง"

"สองสามชั่วโมง!!" เธอตกใจมาก เพราะตั้งใจจะมาพักไม่นาน

"เอาน่าๆ  ไม่ต้องรีบไปหรอก" ร้อยตรีมานพ พูดอย่างใจเย็น "ตอนนี้คนเจ็บก็น้อยลงไปมากเเล้ว"

"เอ๊ะ..ทำไมหรอค่ะ"

"รู้สึกว่าพวกสัตว์ประหลาดที่บุกมาที่เเนวหน้า มันถอยร่นลงไปน่ะ"

"ถอยร่น....ทำไมล่ะ"

"จะไปรู้หรอนั่น เเต่มันก็ดีเเล้วนี้"

"...." นานาก้มหน้าลง

"เธอพักต่อก็ได้ หกโมงมารายงานตัว" ร้อยตรีมานพ เดินกลับเข้าไปในเต็น

           เธอลุกขึ้นยืนบิดตัวไปมาสลัดความขี้เกียจ เเล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีสายฝนร่วงหล่นลงมาสู่ดิน  ถึงเเม้เธอจะไม่อยากคิดถึง เเต่หัวใจเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะทุกครั้ง เมื่อนึกถึงชายสายตาเย็นชาของชายหนุ่มผมดำ ที่ตอนนี้ออกไปทำภารกิจนอกฐาน

'ลมจะปลอดภัยไหมน่ะ'  เธอคิด

           ในขณะที่อีกด้าน ลมกำลังวิ่งสุดชีวิตเพื่อไปทำตามแผนที่วางไว้ เเต่การวิ่งอ้อมฝูงตะขาบยักษ์ทำให้เขาต้องล่าช้า แถมยังไม่รู้ว่าเมื่อไปถึงเเล้วจะจุดไฟยังไง เพราะเขาพกมาเเต่มีดที่โต้ให้ไว้เเต่เมื่อมาไกลขนาดนี้เเล้วเขาก็จะวิ่งวกกลับไปไม่ได้

'ซวยจริงๆ' เขาคิด

            ลมยังคงเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ถึงเเม้จะเริ่มเหนื่อยเเล้วก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็หยุดวิ่งเเล้ว นั่งลงหลังซากกำแพงกองใหญ่ เมื่อที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ'ไซครอป'สัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียว ที่ยังหาวิธีจะฆ่ามันยังไม่ได้นอกจากระเบิด ลมถึงกับหน้าซีดเมื่อเห็นว่ามันมีกันอยู่ถึงห้าตัว ถ้าเป็นตะขาบยักษ์เขาก็พอจะหาทางจัดการได้ เเต่ตัวนี้มันไม่ง่ายเลย

"เอาไงดีๆๆๆ" ลมพูดกับตัวเอง

            เขาเงยหน้าขึ้นมามองพวกมันที่ยังไม่รู้ตัวว่าเขาอยู่เเถวนี้ จนเมื่อสังเกตุไปเห็นว่าสัตว์ประ หลาดยักษ์ตัวหนึ่งคุ้นตาเขามาก เมื่อเเขนทั้งสองข้างของมันยังปกติเหมือนมนุษย์ และที่หน้าของมันมีขีดสองขีดอยู่ เขาก็นึกได้ทันทีว่ามันเป็นตัวระดับหัวหน้า เหมือนที่เขาเคยเจอมาก่อนหน้านี้ที่ด่านฟ้าโรงเรียน 

            สัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียวที่เป็นหัวหน้า กำลังยืนชี้นิ้วไปมาพร้อมกับส่งเสียงเหมือนพูดคุยเเต่ฟังไม่รู้เรื่อง ลมมองไปตามที่มันชึ้เขาเดาว่ามันกำลังวางแผนบุกถล่มฐานทัพ โดยส่งตะขาบยักษ์เข้าโจมตี เเต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาฟังว่ามันคิดจะทำอะไร เขาต้องรีบหาวิธีที่จะจุดระเบิดให้ควันไฟเป็นสัญญานบอกฐานทัพให้รู้ 

           ลมรีบวิ่งออกจากที่กำบังเพื่อถอยหาง จากสัตว์ประหลาดยักษ์ห้าตัวนั่น โดยเขาค่อยๆเดินอ้อมไปทางซ้ายอย่างช้าๆเพื่อไปยังที่ที่มีถังน้ำมันอยู่

เป๊ก! เสียงก้อนหินตกข้างหลังเขา

           ลมค่อยหันหน้ากลับไปมองก็ต้องเจอกับ สัตว์ประหลาดยักษ์ตาเดียวสองตัวที่มายืนอยู่ข้างหลังเขาเเล้ว เขายิ้มเจื่อนๆก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลังทีละก้าว

เป๊ก! ก้อนหินอีกก้อนเหมือนเป็นสัญญาน

           ลมออกตัววิ่งสุดเเรงเช่นเดียวกับพวกมันเอง ก็วิ่งไล่เขามาติดๆ ขนาดที่ใหญ่โตพวกกับขาที่ยาวไม่นานก็ไล่ทัน พวกมันตัวหนึ่งที่เเขนมันเป็นเหมือนกระบองเพรช ที่มีหนามเเหลมอยู่รอบเต็มไปหมด เหวี่ยงฟาดใส่เขาเเต่พลาด ลมกระโดดพุ่งตัวไปข้างหน้าหลบไปได้เฉียดฉิว เเต่กว่าจะลุกได้อีกตัวก็มายืนอยู่หลังเขาเเล้ว มันเอาเเขนที่เป็นเหมือนหอกแหลมเเทงเข้าที่หลังของลม จนทะลุออกมาข้างหน้าบริเวณท้อง

อ้ากกก

           เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของลม ดังก้องไปทั่วพร้อมกับรอยยิ้มของสัตว์ประหลาดยักษ์  มันรู้สึกสะใจที่ได้ทรมานมนุษย์เป็นๆ เเต่ลมยังไม่ยอมเเพ้ง่ายๆ เขาหยิบมีดที่โต้ให้ไว้ฟันเข้าที่เเขน ของมันที่ปักอยู่ที่ตัวเขา เเต่ไม่ขาดเพราะมันเเข็งยิ่งกว่าเหล็กซะอีก

ฮ่าๆๆๆ

           มันส่งเสียงเหมือนกับหัวเราะเยาะเย้ย แล้วยกตัวลมที่ยังติดคาอยู่เเขนเเหลม ขึ้นมาใกล้กับหน้าของมัน ทันใดนั้นลมก็ยิ้มออกมา

"แก...พลาดเเล้ว" พูดจบ ลมก็เอามีดเเทงเข้าที่คอหอยของสัตว์ประหลาดยักษ์

           มันร้องโวยวายดังไปทั่วเเล้วสลัดลม หลุดออกจากเเขนแหลมของมัน มีดที่เสียบคาอยู่ที่คอมีเลือดไหลย้อยออกมาไม่หยุด มันเอาเเขนซ้ายที่ปกติเหมือนมนุษย์ ถอดมีดออกจากคอแล้ว  เขวี้ยงทิ้ง เเต่ช้าไปแล้ว มีดเข้าไปตัดเส้นประสาทของมันจนขาด สักพักมันก็ล้มตัวลงนอนกับพื้น เเละเเน่นิ่งไปในที่สุด

           ส่วนอีกตัวมันกำลังตกใจกับภาพที่เห็น เมื่อมนุษย์ตัวเล็กๆอย่างลม จัดการพวกมันลงไปได้มันรีบมองหาตัวลมให้เจอเพื่อจะฆ่า เเต่บนพื้นกลับเหลืออยู่เพียงคราบเลือดเท่านั้น มันมองตามรอยเลือดมาจนเจอกับท่อระบายน้ำ มันรีบเดินเข้ามามองใกล้ๆในที่สุดมันก็รู้ว่ามันพลาดซะเเล้ว

"แห่กๆๆ เกือบไป" ลม พูดกับตัวเองที่รอดมาได้อย่างหวุดหวิด

            ตอนที่สัตว์ประหลาดยักษ์อีกตัวกำลังตกใจอยู่นั้น ลมก็คลานไปหยิบมีดเเล้วรีบเข้ามาหลบอยู่ในท่อระบายน้ำที่ผุพังและแห้งเเล้ง เขาถอดเสื้อทหารตัวนอกออกเเล้วมากดซับบาดแผลไว้ เลือดไหลอาบท่วมตัวไปทั่ว เเต่เขาก็ยังพอมีโชคบ้าง เมื่อมือซ้ายของเขาเกิดไปหยิบไฟเช็กขึ้นมาได้อันหนึ่ง ซึ่งตกอยู่ในท่อระบายน้ำนี้ 

'จะใช้ได้ไหมเนี้ย' เขาหยิบมันขึ้นมาลองจุด เเล้วมันก็ยังใช้ได้ดี

            ลมหยิบเเล้วสูดหายใจเข้าลึก เพื่อเตรียมพร้อมที่จะลุยต่อ........