Raining Blood. ฝนเลือด

      สายฝนเริ่มล่วงหล่นลงดินอีกครั้ง ท้องฟ้าเริ่มมืดครื้มเพราะถูกปกคลุมด้วยเมฆดำ สายตาที่เย็นชาจ้องมองไปยังเบื้องหน้า ที่เต็มไปด้วย ตะขาบยักษ์ตาเดียวนับร้อยตัวที่ยังโหมบุกมาไม่หยุด เป็นเวลากว่าสามชั่วโมงที่ ลม และ ทหารคนอื่นๆต้องทำสงครามต่อสู้อย่างไม่ได้หยุดพัก ร่างกายของทุกคนเริ่มเหนื่อยล้า และปืนในมือที่เริ่มกลายเป็นเศษเหล็กไร้ค่า เพราะไม่มีกระสุนพอที่จะใช้งาน

“ลม เอาไงต่อดีฟร่ะ” โต้ วิ่งเข้ามาถาม ร่างกายของเขาเปื้อนไปด้วยดินและเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน

“พวกมันเยอะเกินไป ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อ เราได้ตายกันหมดแน่” กองที่นั่งอยู่ข้างๆพูดเสริม

“เราต้องหาทางติดต่อกับฐาน เพื่อเรียกกำลังเสริมมาช่วย” ลม พูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

“จะทำยังไงล่ะ ถ้าส่งคนไปมันก็ไกลเกินไป วิทยุก็ส่งสัญญาณไปไม่ถึง” ตั้ม พูด

“ขอเวลาฉันคิดก่อน” ลม พูดแล้วหลับตาลง เอาปืนมาพิงไว้ที่หัว

       ระหว่างที่ลมยังใช้สมองครุ่นคิดอยู่นั้น โต้ก็อดทนรอไม่ไหว เขาลุกขึ้นยืนแล้วหันมองไปรอบๆตัว ภาพรอบตัวของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากตอนที่เขามาถึงในตอนแรก มันเต็มไปด้วยความสินหวัง ทหารทุกคนเริ่มหมดกำลังใจ แล้วสายตาของโต้ก็มองไปเห็นมีดด้ามยาวที่ตกอยู่บนพื้น ห่างจากจุดที่เขาอยู่ไม่มาก

        โต้เดินไปหยิบมีดขึ้นมาแล้วถือมันอย่างมั่นคง เขาเอาปืนที่สะพายมาตลอดทิ้งลงพื้น แล้วหันหน้ากลับไปมองลมที่ยังคงนั่งใช้สมองหาทางออกอยู่

“คงหมดหนทางแล้วสิ” โต้ บ่นกลับตัวเอง

         ทันใดนั้นลมก็ลุกขึ้นยืน แล้วเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้า น้ำฝนหยดลงบนหน้าของเขาแล้วไหลย้อยลงสู่พื้น

“คงมีวิธีนี้เท่านั้นสิน่ะ” ลมพึมพำกับตัวเอง

“คิดออกแล้วหรอ ไอ้น้องลม” กองลุกขึ้นมายืนข้างๆ

“แต่มันเสี่ยงมาก”

“ฉันเพิ่งเคยเห็นนายวางแผน แล้วบอกว่าแผนตัวเองเสี่ยงเป็นครั้งแรกเลยนะเฟ้ย” โต้ ตะโกนถาม

“ก็เพราะมันเสี่ยงจริงๆ” ลม ชี้นิ้วไปยังข้างหน้า ที่อยู่ห่างจากแนวป้องกันของเขาไปไกลมาก

“นายชี้ไปไหนเนี้ย” โจ หรี่ตามองหา

“ตรงนั้นมีถังแก๊สอยู่หลายถัง ถ้าเอามันมาได้ เราจะจุดระเบิด เป็นสัญญานควัน เพื่อให้คนที่ฐานรู้”

“ไม่จำเป็นต้องไปเอามาก็ได้มั้ง” ตั้มพูด “ถ้าเราโยนระเบิดไปตรงนั้นได้ มันก็เป็นสัญญาณได้เหมือนกัน”

“นั้นสิน่ะ” ลม พูดเหมือนเพิ่งนึกได้

“แล้วใครจะไป” โจ ถาม

         ทุกคนเงียบแล้วมองหน้ากันไปมา เพราะการที่จะไปตรงนั้นมันต้องผ่าน ตะขาบยักษ์นับร้อยตัวที่พร้อมจะฝังเขี้ยวฉีกพวกเขาออกเป็นชิ้นๆ

“ฉันไปเอง” ลม พูด

“เฮ้ย ฉันไปเอง” โต้ แย้งเพราะไม่เห็นด้วย “นายไม่จำเป็นต้องไปเสี่ยงนะเฟ้ย”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

“อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงคนเดียวสิฟร่ะ” โต้ เดินเข้ามาหาลม “อย่างน้อยก็น่าจะให้ฉันไปด้วย”

“ถ้าไปคนเดียวมันจะเร็วกว่า แล้วอีกอย่าง ฉันรู้วิธีที่จะส่งสัญญาณ”

          โต้ถึงกลับเงียบเมื่อได้ยินอย่างนั้น ถึงแม้มันจะเป็นความจริงแต่เขาไม่ชอบให้ลมเอาตัวเองไปเสี่ยงเลย แต่ตอนนี้เขาก็รู้ดีว่าจะมาทะเลาะกันอยู่ก็ไม่ได้ เขายิ้มแล้วเอื้อมมือไปจับไหล่ลม

“ถ้าครั้งหน้านายทำแบบนี้อีก ฉันจะต่อยหน้านาย” โต้ ตะโกน

          ลมทำหน้าตกใจเล็กน้อยที่เพื่อนของเขา พูดเอาจริงเอาจังแบบนี้ แต่ลมก็รู้ดีว่าโต้กำลังเป็นห่วง  

“ครับ เข้าใจแล้ว” ลม หลับตาลงแล้วยิ้ม

“ไอ้น้องลม แกจะไปที่นั้นยังไงวะ” กอง ถาม

“วิ่งไปสิครับ” ลม ยังคงยิ้มไม่หยุด  “พวกนายคอยดูแลที่นี้ไปแล้วกัน ถ้าหากพวกมันบุกเข้ามาได้ละก็ ได้ตายกันหมดแน่”

“ไม่ต้องห่วง” โจ พูด พร้อมกับดึงไกปืน “จะเป่ามันให้เละเลย”

“จะวิ่งไปตรงๆคงไม่ได้น่ะ” ตั้มพูด

“ฉันจะวิ่งอ้อมไป” ลมพูด แล้วมัดเชือกร้องเท้าให้แน่น

“ไม่ถอดรองเท้า จะวิ่งถนัดหรอฟร่ะ” โต้ พูด

“ถึงมันจะไม่ถนัด แต่ฉันก็ไม่อยากไปเหยียบเศษเหล็ก เศษกระจก หรือ ตะปูหรอกน่ะ” ลม ตอบกลับ

เขาเดินมาเตรียมพร้อมแล้วมองตรงไปข้างหน้า ยังไม่ทันที่จะได้ออกวิ่ง โต้ก็มายืนขวางไว้ซะก่อน

“เอามีดนี้ไปด้วย น่าจะมีประโยชน์บ้าง” โต้ พูดแล้วยื่นมีดมาให้ลม

“ขอบใจมาก” ลม รับมีดมาแล้วจับด้ามมีดให้มีดหันเข้ามาหาตัว “จะไปล่ะ”

          ทุกคนยืนล้อมลมเหมือนเขาเป็นความหวังเดียว สายฝนยังคงตกแรงขึ้นเรื่อยๆ ลมถอนหายใจยาว แล้วพุ่งตัวออกวิ่งไปข้างหน้าที่เขาจ้องมองมาตลอด เส้นทางที่เขาวิ่งไปเหมือนยาวไกล แต่หัวใจและหวังจะพาเขาไปถึงเอง