Raining Blood. ฝนเลือด

        ทหารทุกคนนิ่งเงียบฟังสิ่งที่ ลมกำลังพูด

"เเล้วทำไมเราต้องฟังปกด้วยวะ" ทหารคนหนึ่งพูดออกมาตรงๆ

"นั่นดิ เด็กอย่างแกจะไปรู้อะไร" อีกคนที่นั่งอยู่ถัดไปเห็นด้วย

      ลมถอนหายใจยาวเเล้วเงยหน้ามองฟ้า การที่เขาตัดสินใจเป็นผู้นำก็ทำให้เขารู้สึกรำคาญมากพอแล้ว เเต่นี้ยังไม่เชื่อฟังกันอีก สำหรับลมที่ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆเเล้ว เป็นอะไรที่น่ารำคาญมาก

"เห้ย พวกแกตั้งใจฟังกันหน่อยสิว่ะ" กอง ที่ยืนเงียบอยู่นานพูด

"เเล้วแกล่ะกอง ไปฟังไอ้เด็กนั้นทำไมวะ" 

"ก็ตูเชื่อใจมันสิเว้ย" 

"เเต่ตูไม่เชื่อเว้ย" ทหารคนเดิมเถียง

     ทั้งสองคนเถียงกันไปมาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย หยิบยกประเด็นต่างๆมาพูดกันจนคุยไปนอกเรื่อง เเต่เดิมเเล้ว กองกับทหารคนนี้ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไร มักจะหาเรื่องต่อยตีกันบ่อยครั้งในค่ายทหาร 

"พอแล้ว" อยู่ๆลมก็ตะโกนเเทรกกลางการเถียงของทั้งคู่ 

"ไอ้น้องลม.."กอง พูดด้วยเสียงที่เบาลง

"ฉันไม่ได้อยากจะเป็นหัวหน้าหรืออะไรหรอกเฟ้ย" ลม พูด "เเต่ฉันคิดว่าแผนของฉันต้องสำเร็จ เเละคนที่อยู่ที่นี้กว่าครึ่งต้องรอดอย่างเเน่นอน"

      ทุกคนเงียบ...คำพูดของลมตอนนี้เต็มไปด้วยความจริงใจ ทำให้คนที่เคยคัดค้านก่อนหน้านี้นิ่งเงียบไปพร้อมกัน รวมถึงโต้เองก็ด้วย

"ใครอยากรอดก็ตามฉันมา ใครจะหนีก็เชิญ" ลมพูดด้วยเสียงที่เย็นชา

      ลมเดินมาหาโต้ที่กำลังยืนคอยแผนจากเพื่อนซี้ เเต่เเล้วโต้ก็ทำตาโตไปทางข้างหลังของลมที่ตอนนี้ทหารทุกคนกำลังลุกขึ้นยืนมาที่ละคน รวมถึงพวกที่ไม่เห็นด้วยก่อนหน้านี้ด้วย ลมหันหลังกลับไปมอง 

"ถ้ามั่นใจขนาดนั้นละก็ ฉันจะให้แกนำก็ได้ ไอ้น้อง" 

       ลมยิ้มเเล้วหันหน้ากลับมามอง ซากกำเเพงที่เป็นที่กำบังของพวกเขา ตอนนี้พวกตะขาบยังคงถูกสกัดด้วยทหารที่อยู่เเนวหน้าถัดขึ้นไป 

"เเจ้งข่าวให้ทั่วถึง เราจะต้านมันไว้ให้สุดกำลัง" ลมพูดเเล้วเอื้อมมือมาเเตะไหล่โต้

"จัดให้" โต้ตอบรับ เเล้วสะพายปืนรีบวิ่งไป

"แล้วเอาไงต่อ" โจ ถาม

"เราจะตั้งตรงนี้เป็นพื้นที่สีเขียว" ลม ชี้ที่พื้น

"มันคืออะไรล่ะนั้น.." 

"พื้นที่สีเขียวคือพื้นที่ที่ปลอดภัยที่สุด โดยมีกำลังทหารคุ้มกันมากที่สุดไง" ตั้ม ที่ยืนอยู่ข้างๆตอบ

"เข้าใจล่ะ" โจ ตอบ

"เราจะตั้งเเนวหน้ากระดาน เพื่อยิงสกัดพวกมัน เเล้วให้พวกที่อยู่แนวหน้าทั้งหมดกลับมา"

         เมื่อลมออกคำสั่ง ทุกคนมีความลังเลเล็กน้อย เพราะสิ่งที่ลมพูดมานั้น พวกเขาลองทำกันเเล้วเเต่ไม่ได้ผล การที่จะตั้งเเนวหน้ากระดานเรียงยาวไปนั้น จะต้องมีกำลังคนเเละอาวุธที่มากกว่า เเต่ลมกลับไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย เเต่เเล้วทุกคนก็ยอมทำตาม พวกเขารีบวิ่งมาชิดกำแพงที่กำบังเพื่อเตรียมพร้อมสู้ 

"ซืด...คืด....ลม นี้โต้พูด ตอบด้วย" วิทยุที่เน๊บอยู่ที่เอวของลมดังขึ้นพร้อมกับเสียงโต้

"ว่ามา" ลม หยิบวิทยุขึ้นมาตอบกลับไป

"ฉันกระจายข่าว...เรียบร้อยเเล้วเฟ้ย ฝั่งนี้ตั้งเเนวกันหมดเเล้ว ฝั่งนายละ" 

"เรียบร้อย" ลมหันมองไปรอบๆ ตอนนี้ทหารทุกคนตั้งเเนวหลังกำแพงเรียบร้อย รวมถึงโจกับตั้มด้วย "เอาล่ะ เริ่มเเผนต่อไป ให้คนที่เเนวหน้าถอยกลับมา เราจะยิงคุ้มกันให้"

          โต้บอกทหารนายหนึ่งให้รีบวิ่งไปบอกคนที่อยู่เเนวหน้า ให้ถอยกลับมาที่นี้ซึ่งลมตั้งเป็นพื้นที่สีเขียว ทหารคนนั้นถึงกับหน้าซีด เมื่อโต้บอกหน้าที่ให้เขา เเต่สุดท้ายเขาก็ยอมไปเเละวางปืนเเละถอดรองเท้าออกเพื่อเตรียมวิ่งเต็มที่

"ถอดรองเท้า เดี๋ยวก็เหยียบตะปูเข้าหรอกเฟ้ย" โต้ พูด

"มาถึงขั้นนี้เเล้ว เเค่ตะปูน่ะ....ผม...ผมไม่กลัวหรอก" ทหารนายนั้นตอบ เเล้วออกวิ่งเต็มฝีเท้า

           ไม่นานหลังจากที่วิ่งไป ทหารนายนั้นก็วิ่งกลับมาพร้อมกับตะขาบยักษ์นับร้อย

"ซวยละสิ" โจ พูด

"งานเข้า" ตั้ม พูด     

"เวร...." กอง พูด

"อะไรฟร่ะ!!" โต้ ตะโกน

"ทหารที่อยู่เเนวหน้าถัดไป ตายหมดเเล้วสิน่ะ..." ลมพูด ทำเอาทหารที่ได้ยินถึงกับหน้าเสีย 

"ลม...ซืด...คืดๆ.... เอาไงต่อ" โต้ วิทยุมาถาม

"เมื่อทหารคนนั้นกลับมาถึง ยิงได้เลย" ลมตะโกน

          ทหารทุกคนยกปืนขึ้นมาเล็งเตรียมพร้อม เสียงหายใจของความตื่นเต้น หัวใจที่สั่นไหวจน เเทบทะลุออกมาจากอก เเต่นั้นเป็นเเค่ความรู้สึกของคนที่เตรียมพร้อมจะยิง เเต่สำหรับทหารที่วิ่งไปบอกข่าวนั้น การที่วิ่งไปเพื่อจะบอกข่าวให้กับคนอื่น เเต่ตัวเองกลับไปเจอเเต่ซากศพที่นอนเกลื่อนกราด เเล้วต้องเจอกับตะขาบยักษ์นับร้อยไล่หลังมา ร่างกายของเขาเเทบหลุดเป็นชิ้นๆ เท้าของเขาตอนนี้ เต็มไปด้วยบาดแผลเเละเลือด

"เร็วเข้า" โต้ตะโกน

          ทหารคนนั้นรีบเร่งฝีเท้าขึ้นมาอีก ตอนนี้เขาทั้งเหนื่อยเเละเมื้อยล้า เเต่ความตายกำลังไล่หลังเขามา เเต่ถ้าเขาหนีไม่ทันก็จะถูกทหารที่เตรียมพร้อมอยู่ยิงจนพรุน ตะขาบตัวหนึ่งที่ไล่หลังเขามา มันมีลำตัวยาวใหญ่กว่าตัวอื่นๆมาก มันหยุดวิ่งเเล้วพุ่งตัวเข้าหวังจะเสียบหลังของทหารหนุ่มคนนี้เเต่พลาด ทหารหนุ่มเร่งฝีเท้าขึ้นก่อนที่มันจะมาถึงตัว เเต่การทำเเบบนั้นยิ่งทำให้ขาของเขา เมื้อล้ามากขึ้น 

          ทหารหนุ่มมองมาสุดสายตา เขาเห็นโต้ที่ยืนโบกมือเอาใจช่วยเขาอย่างเต็มที่ เเต่ตัวเขาเองรู้ว่าไม่ไหวเเล้วจริงๆ ฝืนไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในที่สุดเข้าก็หยุดวิ่ง

"หยุดทำไมฟร่ะ วิ่งกลับมาเร็วเข้า" โต้ ตะโกน

"ทุกคนเตรียมพร้อมยิง" ลมพูด เเล้วยกปืนกลของเขาขึ้นมาเล็ง

          ลมรู้สึกได้ทันทีว่าทหารหนุ่มคนนั้นจะทำอะไร 

"หรือว่า..." โจ พูด

"ไอ้นั้นมันใจถึง เป็นลูกผู้ชายอย่างเเท้จริงเลย" ตั้ม พูด

"โถ่เว้ย!!!" โต้ตะโกน

           ทางด้านทหารหนุ่มรู้สึกดีใจขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเห็นคนอื่นกำลังเชียร์เขาอยู่ เขาล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของตัวเอง เเล้วหยิบลูกระเบิดกลมเงาออกมาถือไว้ในมือ ตะขาบยักษ์ตัวที่เคยจะพุ่งใส่เขามันก็หยุดอยู่ห่างจะตัวเขาไปไม่ไกล ทหารหนุ่มหันหน้ากลับไปมอง ดวงตาของตะขาบยักษ์ที่มีอยู่ดวงเดียว จ้องมองมาที่เขา 

"ฉันเคยเป็น เเชมป์นักวิ่งนะเว้ย!!!" เขาตะโกน เเล้วถอดสลักระเบิด วิ่งพุ่งชนเข้ากับตัวของตะขาบยักษ์จนระเบิดทำงาน กลายเป็นเปลวเพลิงกระจายขึ้นฟ้า

"บ้าเอ้ย" โต้ ที่ยืนดูอยู่ตลอดเวลา รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย เเต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเสียใจอยู่เขามองไปยังเปลวเพลิงที่ลุกไหม้เพียงชั่วครู่ 

            ตะขาบยักษ์นับร้อยวิ่งตรงมายังที่นี้ โต้ ลม โจ ตั้ม เเละ กอง คิดพร้อมกันในใจขึ้นมาทันที

"ยิง!!!!!!!!!!!" ทุกคนตะโกนพร้อมกัน  

            เมื่อสิ้นเสียงตะโกน เสียงปืนก็ดังสนั่นขึ้นมาเเทน ทุกคนต่างกระหน่ำกระสุนไม่หยุด พอกระสุนหมด ก็รีบเปลี่บนเเม๊ก. ทันที กระสุนพุ่งเข้าตัวตะขาบยักษ์นับร้อยที่กำลังวิ่งเข้ามา จนมันเเตกเป็นชิ้นๆ เเต่ก็มาเรื่อยๆไม่มีหมด ลมเองก็เหนี่ยวไกปืนไม่หยุดมือ ภายในหัวของเขาดันมีเรื่องกินกาแฟตอนกลางคืนกับสาวผมดำยาวสลวย หรือนานานั้นเอง........