Raining Blood. ฝนเลือด

        รถบรรทุกทหารที่ดูเก่าเเต่เครื่องยนต์มันยังคงดีเหมือนใหม่ เพราะเพียงไม่นานมันก็พาพวกเขามาถึงภายในเมือง เเต่สำหรับ โต้ มันเป็นเพียงเเค่ซากปรักหักพังเท่านั้น รอบตัวรถตอนนี้ไม่มีเเม้เสียงของสิ่งมีชีวิต หรือเเม้พวกสัตว์ประหลาดก็ยังไม่มีให้เห็นสักตัว เเต่ก็ยังคงมีเสียงปืนเเละเสียงระเบิดดังอยู่ไม่ขาด ทันใดนั้นรถบรรทุกก็จอด 

"เป็นอะไร จอดทำไมกัน" โต้ ตะโกนถามคนขับรถ

"ฉันมาส่งได้เท่านี้" คนขับรถตะโกนตอบ "พวกนายจะต้องเดินไปอีกสามสิบเมตร"

"อีกแค่สามสิบเมตร ทำไมไม่ไปส่งให้ถึงที่เลยฟร่ะ"

"คำสั่งให้ฉันมาส่งพวกนายเพียงเเค่นี้ รีบลงไปซะ"

         คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ โต้ เริ่มโมโห เเต่ลมเอามือมาจับไหล่เขาเอาไว้

"ลงจากรถกัน เถียงไปก็ไม่มีประโยชน์" ลม พูด เเล้วลุกขึ้นยืน

         โต้ถึงจะไม่พอใจสักเท่าไร เเต่ลมก็พูดถูกเวลาเเบบนี้จะมาเถียงกันอยู่ก็ไม่ได้ โต้ ลุกขึ้นยืนเเล้วเดินลงจากรถตามลม โจ กับ ตั้ม หลังจากเช็คอาวุธเสร็จก็เดินลงมาจากรถเช่นกัน เมื่อทุกคนลงมากันหมด รถบรรทุกก็วิ่งกลับไปทันที ทิ้งให้พวกเขาทั้งสี่ยืนอยู่บนซากเมือง

"เอาไงต่อล่ะ" โต้ ถาม

"รีบเดินไปกันเถอะ จะช้าอยู่ไม่ได้" ตั้ม พูด

"งั้นก็ไปกันเถอะ" โจ เดินนำหน้าไป

         ตั้มเดินตามหลังโจ เเล้วยกปืนกลขึ้นมาเตรียมพร้อมไว้ โต้เองก็กำลังจะเดินตามไปเเต่เขาเห็นลมยังยืนเหม่ออยู่

"ลม ไปกันได้เเล้ว" โต้ เรียก

"อืม" ลม ตอบ

         พวกเขาเดินมาได้ไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงระเบิดเเละเสียงปืนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เริ่มมีควันดำลอยขี้นมาจากพื้นดินห่างจากพวกเขาไม่ไกล

"วิ่งเลย" ลม ที่เดินอยู่ท้ายสุดตะโกน

"ทำไมฟร่ะ" โต้ ถาม

"เรามาช่วยเป็นกำลังเสริมพวกเขา จะช้าอยู่ได้ไง" ตั้ม เห็นด้วยกับลม

         พวกเขาวิ่งมาได้ไม่นานก็เจอกับสถานการณ์ของสงคราม ทหารหลายคนหลบอยู่หลังซากปรักหักพัง บางคนร้องโอดโอยอยู่กับพื้นกุมเเขนที่ขาดของตัวเอง โจที่เห็นอย่างนั้นก็อ้วกเอามือเช้าออกมากองเละเต็มพื้น

"ไอน้องลม" เสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียก

         ลมหันไปมาเพื่อหาต้นตอของเสียง เเละเขาก็ไปพบกอง ทหารที่เขาเคยขอให้ไปช่วย โต้ นานา มิ้ง เเละ มีเซีย ที่ปั้มน้ำมันก่อนที่จะมาถึงฐานอพยพ กองตอนนี้กำลังหลบอยู่หลังซากตึกที่เป็นที่กำบังอย่างดี ลมที่เห็นอย่างนั้นก็หันมาพยักหน้าให้กับ โจ ตั้ม เเละ โต้ พวกเขารีบวิ่งเข้าไปหากอง

"พวกนายมาที่นี้ได้ยังไง" กองหันมาถามลม ที่ตอนนี้มานั่งหลบหลังซากตึกเช่นเดียวกัน

"พวกเรามาเป็นกำลังเสริมให้หน่วยสามน่ะ" ลมตอบ

"ช้าไปแล้วไอน้อง หน่วยสามตายหมดแล้ว" กอง พูดหาวๆเหมือนอย่างเคย

"แล้วทหารพวกนี้มาจากหน่วยไหนกันล่ะ" ลม หันมองไปรอบๆ ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยทหารหลายนายวิ่งกันอย่างพลุกพล่าน

"พวกนี้มาจากหน่วยอื่น เเล้วมารวมตัวกันเท่านั้นเอง"

"เเล้วเอาไงดีฟร่ะเนี้ย" โต้ที่ฟังอยู่เริ่มงง

"ภารกิจล้มไปแล้ว ตอนนี้เราต้องหนีก่อน" ตั้มพูด

"หนีไม่ได้หรอกเว้ย" กอง พูดขัดทันที "ระหว่างทางที่มาพวกนายเห็นทหารบ้างไหมล่ะ" 

"ไม่" ตั้มตอบ

"จริงด้วย พี่กองเป็นทหารที่คอยป้องกันอยู่ด้านหน้า" โต้ เพิ่งจะนึกได้

"ใช่เเล้ว ถ้าพวกเราตาย สัตว์ประหลาดพวกนี้จะไปถึงฐาน" กอง พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"เเล้วพวกที่ฐานไม่รู้เลยหรอ" ลม ถาม

"วิทยุเสียหมด ติดต่อไปไม่ได้เลย" 

"งั้นต้องส่งคนกลับไปบอก" โจ ออกความเห็น

"ลองเเล้ว เราส่งไปสามคน เเต่ถ้าพวกนายไม่รู้ ก็เเสดงว่าพวกนั้นไปไม่ถึง" 

"เอาล่ะ กลับมาคำถามเดิม เอาไงดีฟร่ะ" โต้ ไม่วายเล่นมุก

"ก็ต้องต้านไว้ให้ได้" ลม พูด เขาหันไปหากอง "เเล้วพี่เต้ไปไหนเเล้ว" 

          กองก้มหน้าลงเเล้วไม่พูดอะไร ลมก็เข้าใจได้ทันที

"เสียใจด้วยครับ"

"มันไปสบายเเล้ว เเต่พวกเรายังต้องสู้ต่อ" กองพูดเเล้วหยิบปืนกลขึ้นมาพิงกับหน้าตัวเองไว้

          โต้ส่องรูตรงกำเเพงของซากตึกเพื่อมองหาศรัตรู เขาเห็นตะขาบยักษ์มากมายหลายตัว วิ่งตรงมายังที่ๆพวกเขาอยู่ บางตัวพอเข้ามาใกล้ ก็เเตกออกเป็นชิ้นๆเพราะถูกปืนยิง

"มีเเต่พวกตะขาบ อีกตัวไปไหน" โต้ หันมาถามกอง

"ไม่รู้ เเต่มันก็ดีเเล้ว เเค่นี้ก็วุ่นวายจะเเย่" กองพูด

"ว่าเเต่ที่นี้ใครเป็นหัวหน้า" โจ ถาม

"ไม่มีเว้ย" กองตอบห้วนๆ

"เเบบนี้ก็เเย่สิ ไม่มีแผนเลย" 

"ต้องหาคนที่วางแผนเก่งๆ เเละมีความผู้นำด้วย" ตั้มออกความเห็น

          ทันทีที่ตั้มพูดจบ ทุกคนก็หันหน้ามามองลมพร้อมกัน

"ให้มันได้อย่างนี้ิิสิ" ลม พึมพำกับตัวเอง

"ว่าไงล่ะ ไอ้น้องลม ว่ามาเลย" กอง พูด

          ลมเงียบไม่ตอบอะไร เขาเอาเเต่กลับตาแล้วกอดปืนไว้ในอ้อมเเขน

"ว่าไงล่ะฟร่ะ" โต้เร่ง

"รู้เเล้ว" ลมยิ้ม "เราจะตั้งเเนวหน้ากระดาน ให้ซากตึกพวกนี้เป็นที่กำบัง"

"อันนั้นเราก็ทำอยู่เนี้ย" กองพูด

"เอาคนเจ็บไปอยู่ข้างหลัง ให้คนที่ยังดีมาสู้ข้างหน้า" ลม ลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆ "เก็บปืนของคนที่ตายเเล้ว เอามาให้หมด กระสุน ระเบิด มีด"

           ทหารคนอื่นที่อยู่ใกล้กับลม ก็รีบทำตามทั้งๆทีไม่ได้รู้จักกัน เเต่เขาต้องการคนที่จะมาเป็นผู้นำในเวลาเเบบนี้

"หาอาวุธทุกอย่างมาเตรียมไว้ พลัดเปลี่ยนกันยิง พยายามประหยัดกระสุนไว้ คอยตะโกนบอกสถานการณ์ตลอดเวลา ใครตายให้เอาศพมาโยนข้ามที่กำบังไป"

"เเต่ถ้าทำเเบบนั้นมันก็จะ..." ทหารนายหนึ่งพูดขึ้น ตอนนี้ทหารทุกคนต่างเงียบเเละฟังสิ่งที่ลมพูด

"หยามคนตาย ฉันรู้" ลม เดินมาที่ศพๆหนึ่งที่อยูใกล้ๆ เขาเอามือมาปิดตาที่ยังเบิกโพลง "เเต่เราต้องช่วยเหลือคนที่ยังมีชีวิต นี้คือสงคราม".......