Raining Blood. ฝนเลือด

"กวาดล้างหรอครับ" ลม ทวนคำพูด
        หลังจากที่หมวดสาบอกเกี่ยวกับภารกิจ ทุกคนต่างยืนเงียบพูดอะไรไม่ออก
"ใช่ มีปัญหาหรอ" หมวดสาถามด้วยเสียงหงุดหงิด
"ไม่ครับ" 
"ก็ดี" หมวดสา ก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ "เอาล่ะ ให้รีบไปรับกระสุนจากหน่วยสรรพวุธ เเละตอนแปดโมงจะมีรถไปส่ง"
"ไปขึ้นรถที่ไหนครับ" โต้ถาม
"รถจะมารับที่โต๊ะประชาสัมพันธ์" หมวดสาพูดจบ ก็ดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ "ฉันไม่มีเวลาตอบคำถามมาก ไปได้แล้ว"
        ทั้งสี่คนพยักหน้าเเล้วเดินตรงไปที่เต๊นของหน่วยสรรพวุธ ที่อยู่ถัดไปจากเต๊นของหน่วยสื่อ สารประมาณสองถึงสามเต๊น 
"เห้ย ลม" โต้ที่เดินตามหลังลมมาเรียก
"มีอะไร" ลมถามกลับด้วยเสียงที่เย็นชา
"นายจะเอาไงต่อล่ะ" 
"ก็ไปทำภารกิจน่ะสิ ถามได้"
"เอาจริงหรอฟร่ะ" โต้ ถามด้วยเสียงที่เป็นกังวล
"ทำไมล่ะ"
"นายจำตอนที่เราอยู่โรงเรียนได้ไหมล่ะ" โต้ เอื้อมมือมาจับไหล่ลม "กว่าจะรอดออกมาได้เเทบตายเลยน่ะ เเล้วเราจะไปสู้พวกมันได้ยังไงล่ะ"
"เราก็มีอาวุธเเล้วนี้ไง" ลมยกปืนกลที่ถือไว้ในมือซ้ายขึ้นมา
"เเต่ว่า.." 
"นายเป็นอะไรไป" ลม หยุดเดินเเล้วหันหน้ากลับมาถาม "ตั้งเเต่เช้าเเล้ว นายดูเเปลกๆไปน่ะ"
"ฉัน...." โต้ พูดด้วยเสียงที่เบาลง "ฉัน...กลัว"
"กลัวอะไร"
"ฉันกลัวตาย" โต้ ตะโกน "ถ้าเราต้องตายล่ะเฟ้ย อย่างน้อยฉันก็อยากทำตามความฝันก่อน"
"ความฝันหรอ อะไรล่ะ" ลมถามด้วยความสงสัย
"ฉันอยากจะมีแฟน มีลูกตัวเล็กๆ" โต้ พูดด้วยเสียงเศร้าๆ "อยากจะแก่แล้วมีหลานมาร้องไห้ตอนงานศพ"
        ลมเงียบเเล้วเอื้อมมือทั้งสองข้างมาจับไหล่ลม
"ฮ่าๆๆๆๆ เอาจริงดิ ฮ่าๆๆๆ" ลม ขำจนสุดเสียง จนคนที่เดินผ่านไปมาต้องหันมามอง โจ กับ ตั้ม ที่เดินตามหลังทั้งคู่มาตลอดก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย
"ขำไรฟร่ะ" โต้ เริ่มโมโห
"ก็นาย.." ลม เอามือขึ้นมาปาดน้ำตา "ความฝันของนายน่ะ มันไม่เหมาะสมกับสถานการณ์เลยเเม้เเต่น้อย เเละ ยังไม่เหมาะกับนายด้วยน่ะเพื่อน"
"ฉันเองก็เป็นคนปกตินะเฟ้ย ต้องความฝันเเบบธรรมดาๆอยู่เเล้ว"
        ลมมองหน้าเพื่อนของตน เขาได้เเต่เงียบพูดอะไรไม่ออก เเววตาของโต้ตอนนี้เต็มไปด้วยประกายเเวววาวที่มีความมุ่งมั่น ถึงเเม้จะเป็นความฝันที่ธรรมดาไม่เหมาะกับโต้ เเต่ลมก็ไม่คิดที่จะทำลายความฝันนั้น
"โต้" ลมกลับมาพูดด้วยเสียงที่จริงจัง "ไม่ต้องห่วงไปหรอกเฟ้ย นายจะไม่ตายเเน่นอน"
"ทำไมนายเชื่ออย่างนั้นล่ะ"
"ก็เพราะ" ลมเอานิ้วชี้มาจิ้มที่ตัวของโต้ "ถ้านายกับฉันร่วมมือกัน ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้หรอก เเล้วฉันก็ไม่ยอมให้นายตายเเน่ ถึงเเม้จะเเลกด้วยตัวฉันเองก็ตาม"
"น้ำตาจะไหลเลยฟร่ะ" โต้ ยิ้ม
"ไปกันเถอะ รถจะมาตอนเเปดโมง นี้ก็ใกล้เวลาเเล้ว" ลมกลับมาเข้าเรื่อง 
        อีกด้าน ภายในเต๊นของหน่วยสื่อสารที่กำลังวุ่นวาย มิ้งเองก็กำลังยุ่งอยู่กับการพิมพ์เอกสารโต๊ะที่ทำงานของเธอตอนนี้มีเเต่เเผ่นกระดาษ วางกองอยู่เต็มไปหมดจนดูไม่เป็นระเบียบ เเต่มิ้งก็ไม่ได้สังเกตุเห็นเลย เพราะตอนนี้ในหัวเธอเต็มไปด้วยข้อมูลที่จะพิมพ์ลงไป
        ส่วนทางด้านนานา ตอนนี้มือของเธอเต็มไปด้วยเลือด ภารกิจที่ทหารทุกคนได้รับในวันนี้ทำให้งานของเธอมีมากขึ้นไปอีก เธอเดินออกมาข้างนอกทางด้านหลังของเต๊น เพื่อมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ตั้งเเต่เมื่อคืนเธอยังไม่ได้นอนเลยสักงีบ ทำให้ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยเเละง่วงมาก ร้อยตรีมานพ ที่กำลังฉีดยาให้กับทหารนายหนึ่ง สังเกตุเห็นว่านานาออกมาข้างนอกนานไปเเล้ว เขาจึงลุกเดินออกมาตาม โดยสังการให้พยาบาลคนอื่นคอยดูเเลต่อ
"นานา" ร้อยตรีมานพ เรียก
"ค่ะ" นานา ตอบกลับ
"เป็นอะไร เห็นออกมานานเเล้ว" 
"เปล่าค่ะ เเค่รู้สึกง่วง"
"เมื่อคืนไปทำอะไรอยู่ล่ะ" ร้อยตรีมานพ ถามเหมือนรู้ทัน
          นานานึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เจอกับลม ทำให้เธอรู้สึกคิดถึงเขาขึ้นมา
"เปล่าค่ะ เเค่นอนไม่หลับ"  
"งั้นเธอไปพักก่อนก็เเล้วกัน" 
"เเต่ว่าตอนนี้กำลังยุ่งอยู่นี้ค่ะ" นานาลุกขึ้นยืนทันที
"จริงอยู่ที่ตอนนี้กำลังยุ่งมาก เเต่เธอก็ไม่ควรหักโหม ถ้าเป็นอะไรไป เราจะขาดคนไปอีก ไปพักเถอะ ตอนเย็นๆค่อยมาก็ได้"
           นานาพยักหน้า เธอรู้สึกผิดที่ทำให้คนอื่นต้องมากังวล
"เเต่ฉันขอพักที่นี้เเล้วกันค่ะ" 
"ทำไมล่ะ" ร้อยตรีมานพสงสัย เพราะที่พักก็มีไว้ให้สำหรับทุกคน เเต่นานากลับต้องการจะพักอยู่ที่เต๊นที่วุ่นวายอย่างนี้
"ถ้ามีอะไร ฉันจะได้ช่วยได้ทันทีค่ะ" นานา ตอบด้วยสีหน้ามั้นใจ
"ก็ตามใจเธอแล้วกัน" ร้อยตรีมานพยิ้ม เเล้วเดินกลับเข้าเต๊นไป
           นานานั่งลงกับพื้นเเล้วเอนหลังพิงเต๊น เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่สวยงาม เธอค่อยๆหลับตาลงช้าๆ เเล้วทิ้งตัวเองอยู่ในโลกเเห่งความฝัน.....
"ลม นายพร้อมเเล้วใช่ไหม" โต้ ถาม
"พร้อม" ลมตอบ
           ตอนนี้ ลม โต้ โจ เเละ ตั้ม มานั่งอยู่บนรถบรรทุกของทหาร ที่ดูเก่าเเต่น่าเกรงขาม ทั้งสี่คนขึ้นไปนั่งบนรถแล้วจัดเเจงปืนของตัวเองอยู่ หลังจากพวกเขาไปรับกระสุนมาเเล้ว ก็รีบมาขึ้นรถเพื่อเตรียมพร้อมออกไปทำภารกิจเเรกของตัวเอง
"พวกนายดูเข้าขากันดีนี้" โจ พูด
"ก็คงงั้น" ลมพูดด้วยเสียงที่เย็นชาเหมือนอย่างเคย
"เเล้วนายคิดยังไงกับภารกิจเเรกของเราล่ะ ลม" โจ ถามต่อ
"ซวยสุดๆ!!" ลมตอบ
"ทำไมฟร่ะ" โต้ ถาม
"นายก็คิดดูสิ ถ้าต้องการกำลังเสริม ทำไมถึงให้ไปแค่สี่คน เเล้วทั้งๆที่เราเป็นหน่วยจู่โจม ทำไมถึงให้ไปช่วย เเทนที่จะเป็นภารกิจของหน่วยเสริม"
"นั้นสิน่ะ" โต้ กลับมานั่งครุ่นคิด "เเล้วนายคิดว่าทำไมล่ะ"
"ภารกิจซ้อนสิน่ะ" ตั้ม ที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น
"ภารกิจซ้อนหรอ มันคืออะไรล่ะ" โจ ถามด้วยสีหน้าสงสัย
"ก็ง่ายๆเลยคือ พวกเราได้รับภารกิจช่วยเหลือมา เเต่เมื่อเราไปถึง อาจจะมีภารกิจให้ทำอีกก็ได้"
"เป็นอย่างนั้นหรอ" โต้ หันหน้ามาถามลม 
"ก็น่าจะ" ลมพูด
"เเล้วถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะได้รับภารกิจอะไรอีกล่ะ" โจ หันมาถามลมบ้าง
"เดี๋ยวก็รู้" ลมพูดจบก็ดึงไกปืนขึ้น เเล้วยิ้ม
            รถบรรทุกเก่าทุกสตาร์ทขึ้น ทหารไว้หนวดคนหนึ่งเดินลงมาจากที่นั่งคนขับ 
"เตรียมใจให้พร้อม ไปถึงที่เเล้วฉันจะกลับเลย" เขาพูด เล้วเดินกลับไปที่นั่งคนขับพร้อมกับเสียงปิดประตูดังปัง
            รถเคลื่อนที่ออกจากที่จอดซึ่งเป็นที่ว่างโล่ง ที่มีรถมากมายหลายคันจอดเรียงยาวไปสุดลูกตา ฝุ่นบนพื้นลอยฟุ้งไปในอากาศ หัวใจของลมเต้นเเรงจนเขารู้สึกเหมือนมันเเทบทะลุออกมาจากอก สายตาที่เย็นชาจ้องไปยังปืนที่อยู่ในมือ เเล้วเขาก็ยิ้ม.........