Raining Blood. ฝนเลือด

      เมื่อค่ำคืนที่มืดมิดมาเยือน เหล่าผู้คนก็หลับใหล  ลม กับ โต้ เเละคนในหน่วยเองหลังจากกินอา หารกันเสร็จเเล้ว ก็มานอนหลับอยู่บนเตียงกันหมด สายลมเย็นพัดมากระทบเข้ากับเท้าของโต้ เขาขยับไปมาแล้วลุกขึ้นมาหยิบผ้าห่ม เหมือนกับคนที่กำลังละเมอ ทางด้าน นานา หลังจากปฐมพยา บาลให้กับคนป่วยเสร็จ ก็มานั่งหอบอยู่หน้าเต็น

"ไหวหรือเปล่า" ร้อยตรีมานพ คนที่เป็นผู้ควบคุมหน่วยแพทย์ เดินออกมาถาม

"ไหวค่ะ" นานา ตอบ

"วันเเรกก็ทำได้ดีมากเลยน่ะ"

"ขอบคุณค่ะ" นานา พูดจบ ก็ลุกขึ้นยืน

"จะไปไหนหล่ะ ที่พักน่ะ เรามีเตรียมไว้ให้เเล้วน่ะ"

"จะไปหาเพื่อนน่ะค่ะ"

"อ้อ มิ้งน่ะหรอ" ร้อยตรีมานพ เอามือขึ้นมาลูบคางทำท่าครุ่นคิด "งั้นก็ไปเถอะ เก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ก็กลับมารายงานตัวที่นี้น่ะ"

"ค่ะ" นานา เดินตรงไปยังด้านในของฐาน

        ร้อยตรีมานพมองหลังนานา ที่เดินหายเข้าไปในความมืด

"วัยรุ่นนี้ดีจังน่ะ มีเเรงเหลือเฟือดีจัง" ร้อยตรีมานพ เอามือมาทุบหลังตัวเอง"

"ร้อยตรีค่ะ ผู้ป่วยเตียงสิบสามมีอาการแผลติดเชื้อค่ะ" พยาบาลเดินออกมาด้วยสีหน้าตกใจ

"จะไปเดี๋ยวนี้แหละ" ร้อยตรีมานพ รีบเดินกลับเข้าไป

         นานา ยังคงเดินตรงเข้ามาด้านในของฐาน เธอหันมองไปรอบตัวที่มีผู้คนมากมาย ปูผ้านอนกันอย่างระเกะระกะ บางคนก็นอนบนพื้น เเต่ส่วนใหญ่เเล้วจะเป็นผู้หญิงกับเด็ก เธอเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีผู้ชายอยู่เลย ถ้ามีก็มีเเต่คนแก่ๆเท่านั้น ทำให้ นานา นึกถึง ลมกับโต้

"ถึงสักที"  นานาพึมพำกับตัวเอง

         เธอเดินมาถึงหน้าเต็นสีเขียวขนาดใหญ่ ด้านข้างของเต็นมีเสาอากาศ เเละเครื่องวิทยุอยู่หลายเครื่อง ตรงเครื่องวิทยุมีผู้หญิงผมดำเงานั่งควบคุมอยู่

"ขอโทษค่ะ" นานา พูดอย่างเกรงใจ

"อ้อ มีไรหรอ" หญิงสาวผมดำเงาหันมามอง เธอคือหมวดสา ผู้ควบคุมหน่วยสื่อสารนั่นเอง

"มาหาเพื่อนน่ะค่ะ" 

"เอ๋? เพื่อนเธอชื่อไรหล่ะ" 

"มิ้ง นะค่ะ" 

"อ้อ! อยู่ข้างในนั่นเเหละ เข้าไปได้เลย" หมวดสา พูดจบก็หันไปควบคุมเครื่องสื่อสารต่อ

          นานา เดินตรงเข้ามาในเต็น ภายในเต็นตอนนี้เต็มไปด้วยแสงไฟ จากหลอดไฟขนาดเล็กจำนวนมาก และยังคงมีคนทำงานกันอย่างไม่หยุดหย่อน ถึงเเม้บางคนจะหลับไปกับโต๊ะทำงานของตัวเอง นานา หันมองไปทั่วเพื่อจะหามิ้ง เเต่ก็ไม่เจอ เธอจึงเดินตรงเข้าไปด้านในของเต็น พอเดินมาได้ไม่นาน ก็เจอมิ้งกำลังนั่งจดจ่ออยู่กับแป้นพิมพ์เเละเครื่องคอมตรงหน้า นิ้วมือของมิ้งรัวลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว

"มิ้ง!!"นานาเรียก

"อ้าว? นานา มาได้ไงหล่ะเนี้ย" มิ้ง หันมามองด้วยสีหน้าตกใจ

"ทำอะไรอยู่น่ะ"

"ก็กำลังพิมพ์คำสั่งของเเต่ละหน่วยเเล้วปริ้นต์ออกมาน่ะ"

"ไม่พักบ้างหรอไง นี้ก็ดึกมากเเล้วน่ะ"

"นั่นสิ ลืมตัวไปเลย ที่จริงเเล้ว ถึงเวลาพักตั้งนานเเล้วหล่ะ" มิ้ง ก้มไปมองมือนานาที่เปื้อนไปด้วยเลือด 

"มีอะไรหรอ" นานา ก้มมองมือตัวเอง

"ไปล้างมือก่อนก็ดีน่ะ" มิ้ง พูดพร้อมกับยิ้ม "ฉันรู้มาว่า ถัดไปสองเต็นมีกาแฟเเจกด้วย ล้างมือเสร็จเเล้วไปกินกันเถอะ"

"ก็ดีน่ะ" นานา ยิ้ม.....

        ลมสะดุ้งตื่นด้วยสีหน้าซีดเผือด เขาเอามือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองหลายครั้ง เเล้วส่ายหัวไปมาหลายรอบ ลม หันไปมองโต้ที่ยังกลับสบายใจเหมือนเคย

ทำไมโต้ มันสบายใจจังฟร่ะ ลม คิด

        เขาหันมองไปรอบๆเต็น เเต่ทุกคนก็ยังคงหลับสนิทกันอยู่ เเต่แล้วลมก็สังเกตุเห็นว่าจ่าแดงไม่ได้นอนอยู่ในเต็นด้วย ลมลงจากเตียงเเล้วเดินออกมานอกเต็น

"ฝันร้ายหรอ ไอ้หลานชาย" จ่าแดงที่นั่งอยู่หน้าเต็นพูด ทั้งๆที่ไม่ได้หันมามอง

"รู้ได้ไงครับจ่า" ลม พูดอย่างประหลาดใจ

"ได้ยินเสียงร้องว่า 'พ่อ' อยู่สองสามครั้งน่ะ" 

"อย่างนี้เอง" 

"นั่งลงสิ" จ่าแดง พูดเชิญ

        ลมค่อยๆนั่งลงกับพื้นดินหน้าเต็น ที่นี้ยังคงสว่างอยู่ได้ก็เพราะหลอดไฟ ที่เเขวนอยู่หน้าเต็น เเต่ละเต็น บางเต็นเเสงไฟก็เป็นสีฟ้า บางเต็นก็เป็นสีเหลืองส้ม ทำให้ที่นี้ดูเหมือนซอยเเคบๆ ที่มีเต็นตั้งเรียงยาวไปสุดลูกตา

"พ่อผมตายยังไงหรอครับ" ลม ถาม

"อะไรกัน นึกว่าไม่สนใจซะอีก" จ่าแดงพูด แล้วยกกระดิกเหล้าขึ้นซด

"ก็นิดหน่อยครับ"

"งั้นหรอๆ" จ่าแดงยิ้ม แล้วกระเเอ่มเบาๆ "นายพลสมิง พอเกิดเรื่องได้สองวัน ก็มีคำสั่งให้ไปช่วยเหลือประชาชนที่อพยพแถบภาคใต้"

"เเต่ผมได้ข่าวมาว่าแถบภาคใต้ ถูกพวกมันยึดไปเเล้วไม่ใช่หรอครับ"

"ใช่ เเต่เพราะมีพลเรือนเหลืออยู่มาก จึงต้องส่งเฮริคอปเตอร์กู้ภัยไปช่วย พร้อมกับหน่วยของนายพลสมิง พ่อของเธอ"

"แล้วยังไงต่อครับ"

"เฮริคอปเตอร์กู้ภัยน่ะ ถูกส่งไปกลับ รอบละห้าลำ" จ่าแดงพูดด้วยเสียงที่จริงจัง "รอบสุดท้ายของการอพยพ นายพลสมิงเองก็กำลังกลับมาเช่นเดียวกัน"

"ก็ไม่เห็นจะผิดปกติตรงไหนนี้ครับ เท่าที่ฟังเเล้วพ่อผมก็น่าจะรอดหนิ" ลม เริ่มรู้สึกร้อนใจ

"ระหว่างการบินกลับรอบสุดท้าย ที่พ่อเธอกลับมาด้วยนั่น พวกระดับสามก็โจมตีเป็นครั้งเเรก"

"ระดับสาม" ลม ถามด้วยสีหน้าตกใจ

"น่าจะได้ฟังมาเเล้วน่ะ พวกระดับสามน่ะมันบินบนท้องฟ้า" จ่าแดงพูด เเล้วชี้นิ้วไปบนฟ้า

"ครับ เเต่ผมยังไม่เคยเห็นมันเลย"

"ก็ต้องไม่เคยเห็นอยู่เเล้วล่ะ มันปรากฎตัวในวันที่สองของการบุก มันเข้าโจมตีเครื่องบินรบ เเละ เครื่องบินกูภัยของเราจนยับเยิน ร่วมถึงเฮริคอปเตอร์ของนายพลสมิง พ่อของเธอด้วย"

       ลมเงยหน้ามองท้องฟ้า เเล้วขำออกมาเบาๆ

"มันต้องร้องไห้ไม่ใช่หรอ เวลาเเบบนี้" จ่าแดง พูดด้วยสีหน้าสงสัย

"พ่อน่ะ เวลากลับมาบ้านจะเล่าให้ฟังบ่อยๆว่า นั่งเฮริคอปเตอร์มันสนุกขนาดไหน เเต่สุดท้าย พ่อก็ตายเพราะเฮริคอปเตอร์ หึๆๆๆ"

"เห้อ!! แปลกคนจริงๆ" จ่าแดงถอนหายใจ

"คืนนี้ ไม่มีดาวเลยน่ะครับ"

"นั่นสิ" จ่าแดงเงยหน้าขึ้นมองตาม เขาหันหน้าไปมองลม เเล้วเพิ่งจะเห็นว่า 

        น้ำตามันไหลอาบแก้มของลมอยู่.........