Raining Blood. ฝนเลือด

     ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงที่เส้นขอบฟ้า ความมืดเริ่มเข้าคลอบคลุมไปทั่วท้องฟ้า เสียงปืนและเสียงระเบิดยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ฐานทัพอพยพเขาใหญ่ที่มีกำแพงยาวเป็นปราการล้อมรอบ ก็ยังคงถูกบุกโจมตีไม่หยุดหย่อน ตะขาบยักษ์ตาเดียวจำนวนนับไม่ถ้วนยังคงบุกเข้ามาเรื่อยๆ แม้ยามค่ำคืนแบบนี้เองก็เช่นกัน

     กองหลังจากที่ช่วยพวกลมเสร็จแล้ว ก็กลับมาประจำการอยู่ที่ด่านหน้า ซึ่งเป็นชุมชนเล็กๆก่อนเข้าประตูฐานเขาใหญ่ เขานอนหมอบอยู่หลังกระสอบทรายที่ตั้งเป็นป้อมขนาดเล็ก พร้อมกับทหารอีกหลายนาย สถานการณ์ตอนนี้กำลังย่ำแย่ที่สุดฐานด่านหน้าที่คอยอพยพคนกำลังลุกเป็นไฟ ชุมชนเล็กๆนี้กำลังถูกพังทลายอย่างช้าๆ

“เอาไงต่อดีว่ะ” กองหันไปถามทหารอีกนายที่หมอบอยู่ด้วยกัน

    ทุกคนได้แต่นั่งเงียบพูดอะไรไม่ออก ถึงแม้พวกเขาอยากจะถอยกลับฐาน แต่ถ้าถอยตอนนี้พวกตะขาบยักษ์จะบุกเข้าฐานทัพและฆ่าทุกคน พวกเขาทำได้เพียงถ่วงเวลาพวกมันแล้วรอกำลังเสริม

ทางด้านลมกับโต้ ที่กำลังเดินแถวตามจ่าแดงหัวหน้าหน่วยไป

“เรากำลังไปไหนเนี้ย” ชายหัวแถวถาม

“ฉันจะพาพวกนายไปที่พักไง” จ่าแดงหันหน้ากลับมาตอบ

“ที่พักหรอ เราไม่ได้ไปพักกับคนอื่นๆหรอ”

“ที่พักของแต่ละหน่วยจะแยกกันไป ไม่ดีหรอไง จะได้มีที่พักส่วนตัว” 

“คงงั้นมั้งครับ”

“นายชื่อตั้มสิน่ะ”

“ครับ”

“นายช่างถามดีหนิ”

“ก็แค่อยากรู้น่ะครับ”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” จ่าแดงยิ้ม

     ระหว่างที่คุยกัน จ่าแดงก็เดินนำมาถึงหน้าเต็นเก่าๆ ที่ดูไม่ค่อยจะแข็งแรง แต่ขนาดของมันกว้างพอดู

“นี้ที่พักเราหรอฟร่ะเนี้ย” โต้ บ่น

“ฉันว่าก็เจ๋งดี” ลม พูด

“เจ๋งตรงไหนฟร่ะ ไม่เห็นรอยขาดหรอไง” โต้ ชี้นิ้วไปที่หลังคาของเต็น ที่ขาดจนเป็นรูขนาดใหญ่

“ก็ยังดีกว่าต้องนอนบนพื้นนั่นแหละ”

“นายมองโลกในแง่ดีจังน่ะ ช่วงนี้น่ะ”

“ก็ตอนนี้โลกมันเลวร้ายอยู่แล้ว จะมองโลกในแง่ดีมันผิดหรอไง”

“เออๆ ทำไมฉันเถียงนายไม่ค่อยทันเลยฟร่ะ”

      จ่าแดงเดินนำเข้าไปในเต็น ภายในเต็นเต็มไปด้วยเตียงนอนมากกว่าจำนวนคนของหน่วย เตียงถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งละหกเตียง พอลมกับโต้เดินเข้ามา คนในหน่วยแต่ละคนก็รีบวิ่งไปจองเตียงของตัวเองทันที เหมือนกับเด็กที่ได้ของขวัญชิ้นใหม่

“เอาละ หาเตียงของตัวเอง แล้ววางปืนไว้ให้ใกล้ตัวที่สุด ผ้าห่มและหมอนจะอยู่ใต้เตียง ล่วงมือไปหยิบได้เลย” จ่าแดงพูด

ลมกับโต้หันหน้ามามองกัน

“เอาเตียงไหนดีล่ะ” โต้ ถาม

“ตรงนี้แล้วกัน” ลมชี้นิ้วไปที่เตียงสองเตียงที่ยังว่างอยู่ มันตั้งอยู่ฝั่งซ้ายที่ใกล้กับทางเข้าพอดี

โต้รีบเดินไปที่เตียงแล้วพิงปืนไว้ทันที เขาล่วงมือไปใต้เตียงแล้วหยิบหมอนกับผ้าห่มออกมา

“ฮัดชิ้ว!!!! ฝุ่นหนาจังฟร่ะ” โต้ สะบัดผ้าห่ม

“แค่นี้ทำบ่น” ลมพูด เขาขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วตรวจเช็คปืนที่ได้รับมา

“เอาล่ะ ทีนี้ทุกคนก็ได้ที่พักกันแล้ว ส่วนเรื่องอาหารจะต้องทำกันเอง”

“อะไรน่ะ ทำเองหรอ” โต้โวยวายทันที “ใครทำอาหารเป็นบ้างเนี้ย”

“ฉันไม่เป็น เคยทำแต่ปีนเสาไฟ” ชายที่ชื่อตั้มพูด

“ไม่เป็น” ชายอีกคนที่ชื่อ โจ ตอบ “ฉันทำงานอยู่เซเว่น”

“ไม่ต้องกังวล”ชายร่างใหญ่ที่ชื่อ หม่อง พูดขึ้นบ้าง “ฉันเป็นพ่อครัวอยู่ในร้านอาหาร”

     ตอนแนะนำตัวทุกคนก็ได้บอกชื่อของตัวเองหมดแล้ว เเต่ โต้ กับ ลม ที่ตอนนั้นไม่ได้ฟังจึงยังไม่เคยชินกับชื่อของคนในหน่วย

“งั้นก็ดีเลย” โต้ พูด “ว่าแต่ทำอะไรเป็นบ้างล่ะ”

“ก็หลายอย่าง แต่ต้องดูว่ามีอุปกรณ์อะไรบ้าง” หม่องพูด

“งั้นเรามีอะไรบ้างล่ะครับจ่า” คนที่ชื่อโจถาม

“มันจะมีลังอยู่ทางด้านหลังเต็น เดินไปดูเอง แล้วก็ทำเผื่อฉันด้วยล่ะ” จ่าพูดจบก็หยิบกระติกเหล้าอันเล็กออกมากระดก “พอกินกันเสร็จก็ล้างจานให้เรียบร้อย หม่องฉันแต่งตั้งให้นายเป็นพ่อครัวของหน่วยเลย”

“งานง่ายๆ ชอบเลยครับจ่า” โจพูด

“เอาล่ะ ระหว่างที่โจทำอาหาร มาฟังข้อมูลกันอีกหน่อย” จ่าพูด

“ข้อมูลอะไรล่ะครับ” ตั้มถาม

“หน่วยเรามีกันสิบคน ฉันจะแบ่งหน้าที่ให้แต่ละคน”

“งั้นผมอาสาเป็นคนคุมหลังแล้วกันจ่า” หม่องพูด

“ไม่มีใครหน้าใครหลัง ฟังให้ดีตอนนี้ถึงเราจะอยู่หน่วยเดียวกัน แต่เราจะไม่ได้ทำภารกิจร่วมกันตลอดหรอก”

“อ้าว ทำไมละครับ” โต้ ถาม

“บางภารกิจก็ใช้คนไม่ถึงสิบหรอก ต้องรอดูคำสั่ง แล้วก็จะแบ่งเป็นทีมย่อย ซึ่งจะมีสอง หรือสามคน ก็แล้วแต่คำสั่งที่จะมา”

“อ้อ เข้าใจแล้ว ตอนแรกนึกว่าต้องออกไปสู้ซึ่งๆหน้าซะอีก” ตั้มพูดอย่างโล่งอก

“จริงสิ นายที่ชื่อตั้มน่ะ เป็นช่างไฟมาก่อนใช่ไหม” จ่าแดงถามเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

“ผมคิดว่าผมพูดไปหลายรอบแล้วน่ะ”

“ฉันจะให้นายเป็นคนทำหน้าที่สื่อสารประจำหน่วย”

“ทำยังไงละครับ”

“ก็แค่คอยรับคำสั่งและข้อมูลของภารกิจอยู่ที่เต็นนี้ ไม่ต้องออกไปเสี่ยงตายข้างนอก ไม่ชอบหรือไง”

“โอ้ว ชอบสุดๆเลยครับจ่า” ตั้มพูดอย่างดีใจ

“ใครมีคำถามอะไรไหม” จ่าแดงเดินมาตรงกลางเต็น ทุกคนเงียบกันหมด “ก็ดี  เตรียมตัวให้พร้อมเสมอ ภารกิจจะมาเมื่อไรก็ไม่รู้ อ้อ!! ลืมบอก อย่ามีเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวล่ะ ฉันเป็นคนคอยคุมพวกนาย อย่าทำให้ฉันมีปัญหา เข้าใจไหม”

“คร้าบ-----“ทุกคนตอบด้วยเสียงที่ยืดยาว

“ตอบให้มันเข็มแข็งหน่อย ตอนนี้พวกนายเป็นทหารแล้วน่ะเว้ย” จ่าแดงตะโกน

“ครับจ่า” คราวนี้ทุกคนตอบพร้อมกันด้วยสีหน้าจริงจัง

“เอาล่ะ อาหารเสร็จแล้ว” หม่องเดินออกมาพร้อมกับอาหารที่อยู่ในกระทะ

       ทุกคนรีบเดินมาดูอาหารที่พวกเขาจะได้กินกันเย็นนี้ นั่นคือไก่ทอดกระเทียม ที่มีกลิ่นของกระเทียมลอยฟุ้งไปทั่ว

“ข้าวก็ใกล้จะสุกแล้ว รอกินกันได้เลย” หม่องพูดพร้อมกับยิ้ม