Raining Blood. ฝนเลือด

         ท้องฟ้ายังคงมืดครื้มเเล้วเวลาก็ไหลผ่านไป ลมที่นั่งคุยกับจ่าเเดงอยู่หน้าเต็นนอน ก็เริ่มมีอาการง่วงนอนแสดงออกมาให้เห็น จ่าแดงที่กระดกเหล้าอยู่ไม่ขาดก็พล่อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว ลมที่เห็นอย่างนั้นก็นั่งเงียบไม่พูดอะไร ถึงเขาจะยังง่วงอยู่นิดหน่อยเเต่ก็ใกล้จะเช้าแล้ว เขาจึงไม่คิดจะกลับไปนอนต่อ เขาเงยหน้ามองดูดาวบนท้องฟ้า ที่กำลังเลือนหายไปอย่างช้าๆ แล้วสักพักก็ลุกขึ้นยืนเดินตรงเข้าไปด้านในของฐาน

         ในขณะที่อีกด้าน นานากับมิ้งที่ไปพักกินกาแฟเสร็จ ก็กลับมานั่งอยู่หน้าเต็นของหน่วยสื่อสารถึงเวลาจะล่วงเลยมานานเเล้ว เเต่หมวดสา หัวหน้าของหน่วยสื่อสารก็ยังคงนั่งควบคุมวิทยุสื่อสารอยู่ตลอดเวลา 

"ไม่ง่วงบ้างหรอ" มิ้งเอ่ยถามขึ้น เพราะเห็นนานากำลังนั่งเหม่ออยู่

"เมื่อตะกี้ เราเพิ่งไปกินกาแฟกันมาหนิ ถามอะไรเเปลกๆ" 

"นั่นสิน่ะ เเต่ฉันง่วงอ่ะ" มิ้ง พูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"เเล้วมิ้งจะไปนอนที่ไหนละ" 

"ก็ด้านในสุดของเต็นสื่อสาร เขาจัดไว้เป็นที่พักหนิ"

"งั้นมิ้งไปนอนก่อนเลย เดี๋ยวฉันต้องกลับไปประจำที่เต็นหน่วยเเพทย์เเล้วหล่ะ"

"งั้นหรอ งั้นไว้เจอกันน่ะ" มิ้ง ลุกขึ้นพร้อมกับเอามือขึ้นมาโบกไปมา

"อืม พยายามเข้าน่ะ" 

"เช่นกันจร้า"

           เมื่อมิ้งเดินเข้าไปในเต็นเเล้วนานาก็ลุกขึ้นยืนเเล้วบิดตัวไปมา เพื่อสลัดความขี้เกียจออกไปทั้งวันนี้เธอยังไม่ได้นอนเลย เเต่กลับไม่รู้สึกง่วง อาจเป็นเพราะภายในใจของเธอตอนนี้ เต็มไปด้วยความสับสนเเละกังวล นานาเดินมาเรื่อยๆก็พบกับรถบรรทุกหลายคันวิ่งผ่านไปมาไม่ขาดสาย เมื่อรถบรรทุกคันหนึ่งวิ่งผ่านไป นานาก็ต้องหยุดชะงักเพราะเห็นคนที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า เจ้าของสายตาที่เย็นชาก็ยืนมองมาที่เธอเช่นกัน

            ชายสายตาเย็นชาที่ยืนมองนานาอยู่นั้น คือลมนั้นเอง

"ยังไม่นอนอีกหรอ" หลังจากที่ยืนจ้องตากันอยู่นาน ลมก็เริมพูดขึ้นก่อน

"ไม่อ่ะ ไม่รู้สึกง่วงเลย" นานาตอบ เเล้วเดินเข้ามาใกล้ลม "นายละ"

"เหมือนกันนั้นเเหละ" 

            ความเงียบกลับมาเยือนอีกครั้ง ทั้งคู่ไม่รู้จะคุยอะไรกันดี เพราะปกติจะต้องทะเลาะกันอยู่ตลอด ลมทำท่าจะเดินไปต่อ

"จะไปไหนหล่ะ" นานาพูดขึ้น

"เดินเล่นน่ะสิ จะให้ไปไหนล่ะ"

"ว่างมากหรือไง"

"ก็ทำนองนั้นเเหละ"

            นานาเริ่มหงุดหงิดเพราะคำพูดของลมมันกวนประสาทเธอมาก

"คงไม่ได้คิดจะไปแอบดูสาวที่ไหนอีกล่ะ" นานาพูดเเขวะ

"ฉันไม่ได้โรคจิตเหมือนเธอสักหน่อย"

"ว่าไงน่ะ นายนั้นเเหละที่โรคจิต" นานาเริ่มของขึ้น

"เห้อ!!!" ลม ถอนหายใจยาว

"ไอ้ท่าทางเเบบนั้นมันยังไงกันหล่ะ" 

"มีอะไรกินมั้งไหม" ลมเปลี่ยนเรื่องทันที

"เอ๋" นานาอุทานด้วยความแปลกใจ "ก็มีอยู่หรอกน่ะ มีเต็นที่แจกกาเเฟอยู่น่กะ"

"งั้นหรอ อยู่ตรงไหนล่ะ"

"ก็....." นานาหยุดคิด 

"ทางไหนล่ะ?"

"ก็......." นานาเอามือขึ้นมาจับคาง 

            เธอลืมไปแล้วว่าเต็นที่เเจกกาแฟนั้นอยู่ไหน เพราะตอนที่เธอไปมิ้งก็เป็นคนคอยนำทาง

"เห้อ!!!!" ลม ถอนหายใจอีกครั้ง "อย่าบอกน่ะว่าลืม"

"ก็ประมาณนั้นเเหละ" นานาพูดเเล้วเอียงคอเล็กน้อยด้วยความอาย

"เเล้วพอจะจำทางไปได้ไหมละ" 

"ก็พอจะจำได้น่ะ" 

"งั้นก็พาไปหน่อยสิ" 

"นายหิวขนาดนั้นเลยหรอ" 

"ก็ประมาณนั้น" 

"งั้นตามมาสิ" นานาพูดเเล้วเดินนำหน้าลมไป

             นานาเดินนำมาทางเดิมที่เธอเพิ่งจะผ่านมา เเล้วความเงียบก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง นานามองลมด้วยหางตา ส่วนลมที่เดินตามมานั้นก็เอามือล่วงกระเป๋า เเล้วหันมองไปรอบๆเหมือนจะหาอะไรสักอย่าง

"หาอะไรหรอ" นานา หยุดเดินแล้วหันไปถาม

"เปล่า เเค่จดจำสถานที่ไว้น่ะ" ลม หันมองมาที่นานา "ว่าเเต่เธอได้ไปอยู่หน่วยไหนล่ะ"

"หน่วยเเพทย์ นายอ่ะ"

"ฉันกับโต้อยุ่หน่วยจู่โจมน่ะ เเล้วมิ้งก็อยู่หน่วยเเพทย์ด้วยหรอ"

"เปล่าหรอก มิ้งน่ะไม่ถนัดในเรื่องรักษาหรือทำแผลหรอกน่ะ ก็เลยถูกส่งไปอยู่หน่วยสื่อสารน่ะ"

"เเล้วเด็กคนนั้นล่ะ"

"หมายถึงมีเซียน่ะหรอ ฉันพาเธอไปอยู่กับคนที่คอยดูเเลเด็กน่ะ"

"งั้นหรอ" ลม เมื่อถามจนพอใจ ก็หันหน้ามองไปบนท้องฟ้าอย่างเคย

"นายเป็นห่วงคนอื่นด้วยหรอ"

"แล้วคิดว่าฉันเป็นคนยังไงล่ะ"

"ลม เด็กเลวอันดับหนึ่งของโรงเรียน ชอบใช้กำลัง ข่มขู่เด็ก คนแก่ เเละผู้หญิง ผลการเรียนเเย่ โดดเรียนเป็นประจำ ติดบุหรี่ ขี้ยา ........"

"พอๆๆ" ลมรู้สึกฉุนขึ้นมาทันที "ไปฟังที่ไหนมาไม่ทราบ ถึงฉันจะไม่ชอบเด็ก เเต่ก็ไม่เคยข่มขู่น่ะ ยิ่งกับคนแก่เเล้วไม่เคยทำเลยสักครั้ง"

"งั้นหรอ งั้นที่เหลือก็ความจริงหมดน่ะสิ"

"ใช่ที่ไหนฟร่ะ" ลมนึกว่าตัวเองอิบายไปหมดเเล้ว แต่นานากลับไมาเข้าใจเลย "ผลการเรียน กับ เรื่องโดดเรียนน่ะจริง เเต่ ติดบุหรี่ ขี้ยา นั้นไม่ใช่เฟ้ย"

"แหม่ๆ งั้นหรอๆ" นานาพูดเเหย่เเล้วหันหน้าหนี 

"ไม่เชื่อสิน่ะ"

"ใครจะไปเชื่อคนโรคจิต ที่มาดักรอผู้หญิงอาบน้ำเสร็จอยู่หน้าห้องน้ำล่ะ"

            นานาพูดย้อนไปตอนที่พวกเธออยู่กันที่บ้านของลม 

"นั้นมันบังเอิญ" ลมพยายามเถียงต่อ "จะไปดักรอทำไมในเมื่อไม่มีอะไรให้ดู"

"ว่าไงน่ะ!!!" นานาชะงักหันกลับมาเถียงทันที "นายมันโรคจิตจริงๆด้วย คงแอบมองไปทั่วเเล้วสิ"

"จะบ้าหรอ ฉันมองเเค่เธอเท่านั้นเเหละ"

            พอลมพูดจบ ก็เหมือนมีสายลมเบาๆพัดมากระทบหน้าของทั้งคู่ ถึงเเม้ตอนนี้ท้องฟ้ายังมืดอยู่ เเต่ทั้งคู่ก็เห็นหน้าของอีกฝ่าย ที่แดงขึ้นอย่างชัดเจน 

"เอ่อ....คือ" ลมพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง ตอนนี้มาดนิ่งสงบของเขาเเตกกระเจิง

"ตะกี้นายพูดอะไรน่ะ ไม่ได้ยินเลย" นานาหันหน้าหนี "จะไปหาอะไรกินใช่ไหมล่ะ ตามมาสิ"

            ลมเอียงคอด้วยความสงสัย นานานั้นเเกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วหันหน้าหนี ทั้งคู่เดินไปต่อเเละก็เริ่มเถียงกันอีกครั้ง เมื่อลมเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า เขาก็เห็นเเสงอาทิตย์ที่เริ่มโผล่พ้นเส้นขอบฟ้า ลมยิ้มเล็กน้อยให้กับความสวยงามของมัน นานาเองก็เช่นกัน

"สวยจังน่ะ" นานาพูดขึ้น

"นั้นสิ สวย"

            ลมที่เงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่ หันกลับมามองหน้านานา ที่ตอนนี้ดวงตาเปล่งประกายเเละเส้นผมปลิวไปตามสายลม..............