Raining Blood. ฝนเลือด
เขียนโดย 
lomTL
วันที่ 5 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 18.44 น.
แก้ไขเมื่อ 22 กันยายน พ.ศ. 2556 22.02 น. โดย เจ้าของนิยาย
18) วุ่นวาย...เเละรวดเร็ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“นายรู้จักกับจ่าคนนี้ด้วยหรอ” โต้ ถามด้วยความตกใจ
“อืม เป็นลูกน้องพ่อฉันเอง เคยเจอกันตอนที่ฉันยังเด็กน่ะ” ลมตอบด้วยท่าทางนิ่งเฉย
จ่าแดงเอามือมาโอบไหล่ลมไว้
“ฉันเสียใจเรื่องพ่อด้วยน่ะ นายพลสมิงเป็นคนกล้าหาญมาก” จ่าแดง พูดปลอบลม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เอาไว้คุยกันต่อก็ได้”
“นั่นสิ” จ่าแดงเดินออกมาด้วยท่าทางเคร่งเครียด “เอาล่ะ ที่นี้เราก็รู้จักชื่อทุกคนแล้ว จงจำไว้ว่าเราอยู่กองจู่โจมหน่วยที่เก้า แล้วสมุดที่ถูกแจกให้นั่นจะเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าพวกนายเป็นทหารหน่วยไหนและชื่ออะไร เวลาตายคนจะได้รู้จักนาย”
สมุดที่พูดถึงคือสมุดที่ถูกแจกให้ตอนที่ทุกคนไปประชุมกัน รูปร่างของสมุดเป็นเล่มสีดำสนิทมีตราธงชาติอยู่หน้าปกและมีภาษาอังกฤษเขียนว่า TH.AF.
“ไปไหนมาไหน ให้พกมันไว้ตลอดเวลา” จ่าแดงพูดจบ ก็มีทหารนายหนึ่งเข็นรถเข็นมาพร้อมกับ กระเป๋าใบใหญ่ “ทุกคนจะต้องรับชุดทหารไปคนละหนึ่งชุด”
ทหารที่เข็นรถมา เปิดกระเป๋าที่อยู่ในรถเข็นออกแล้วหยิบชุดทหารที่อยู่ในนั้นออกมา
“และวิทยุสื่อสารหนึ่งเครื่อง หรือใครที่มีอยู่แล้วให้ตั้งความถี่ไปที่ 0.34 เอาล่ะ เดินออกมารับชุดได้” จ่าแดงพูด
คนที่ยืนอยู่หัวแถวเดินออกมารับอย่างใจเย็น แต่ละคนต่างเดินออกมาอย่างเป็นระเบียบ ตามความคิดของลม คนในหน่วยที่เขาอยู่ คงไม่มีใครรู้จักกันเลยนอกจากเขากับโต้
“ต่อจากนี้เป็นอาวุธ” เมื่อทุกคนรับชุดจนครบ จ่าแดงก็เริ่มพูดต่อ “ก่อนจะไปเอาอาวุธ จงจำไว้ให้ดีว่า มันเสี่ยงมากที่จะใช้ยิ่งสำหรับพวกนายแต่ละคนที่ยังไม่เคยใช้แล้ว มันจะเป็นการทำร้ายพวกเดียวกันมากกว่า เพราะฉะนั้นเมื่อรับไปแล้วจงระวังให้ดี”
จ่าแดงเดินนำหน้าไปที่รถบรรทุกคันใหญ่ ที่เปิดประตูท้ายรถไว้ หน่วยอื่นๆเองก็เดินตามหัวหน้าหน่วยมาเข้าแถวรับปืนเช่นเดียวกัน จ่าแดงที่เดินนำก็รีบเข้าไปคุยกับทหารที่ยืนอยู่ตรงรถบรรทุกด้วยท่าทางเป็นกันเอง
“เห้ย ไอ้ลม” โต้ ที่เงียบไปนานหันไปหาลม
“มีอะไร”
“นายไม่บอกตั้งแต่แรกฟร่ะ ว่ารู้จัก”
“ก็นายไม่ได้ถามนี้หว่า”
“เออ ฉันผิดหรอเนี้ย” โต้ ส่ายหัวไปมา “เอาเถอะ แล้วนายเชื่อใจจ่าคนนี้แค่ไหนละ”
“ก็เยอะอยู่”
“ขี้เมาแบบนี้จะไหวแน่หรอ”
“แกก็เป็นแบบนี้มานานแล้วล่ะ แต่พ่อฉันบอกว่าแกยิงปืนได้แม่นมาก”
“ถ้านายว่าอย่างนั้น ก็โอเค”
พอจ่าแดงคุยเสร็จก็หันมาโบกมือเรียก เมื่อทุกคนรับปืนจนครบ จ่าแดงก็ถือมากระบอกหนึ่ง
“เอาล่ะทุกคนเข้าแถว” จ่าแดงตะโกน
ทุกคนรีบเข้าแถวหน้ากระดานกันอย่างพร้อมเพรียง รวมทั้งลมกับโต้ด้วย
“ฟังให้ดี ปืนที่ได้รับคือ M16 เป็นปืนมาตรฐานที่อเมริกาผลิต” จ่าแดงยกปืนขึ้นมา แล้วชักไกปืน “เมื่อบรรจุกระสุนให้ชักไกปืนขึ้น เล็งแล้วยิง ที่สำคัญคือ sevety (เซฟตี้)ที่อยู่ข้างตัวปืน มันมีอยู่สองระดับ ระดับหนึ่งคือ เซฟ save เวลาที่ไม่ยิงให้ตั้งไว้ที่ตัวนี้ ระดับที่สองคือ automatic (ออโต้เมติก) คือการยิงต่อเนื่อง เข้าใจแค่นี้พอ”
“แล้วไหนกระสุนครับ” ชายที่ยืนอยู่ก่อนหน้าโต้ ถามขึ้น
“เราจะยังไม่ให้กระสุน เพื่อความปลอดภัย เอาล่ะเราจะไปยังที่พักกัน” จ่าแดงพูดจบ ก็สะพายปืนไว้ข้างหลัง
ระหว่างที่ลมกับโต้กำลังวุ่นวายอยู่กับหน่วยใหม่ ทางด้านมิ้งที่ต้องไปรายงานตัวที่เต็นสีเขียวของแผนกสื่อสาร ก็กำลังเดินหาด้วยสีหน้าเป็นกังวล เพราะในฐานทัพเต็มไปด้วยเต็นมากมายหลากหลายสีสัน
“ทำไมเราต้องมาเดินหาในที่แบบนี้ด้วยน่ะ” มิ้งบ่นกับตัวเอง
เธอเดินไปได้สักพักก็เห็นเต็นสีเขียวที่กำลังตามหา แต่มันอยู่ด้านในสุดของฐานทัพเลยทีเดียว เนื่องจากว่าเป็นสถานที่ที่จำเป็นที่สุดของฐาน มิ้ง รีบเดินตรงเข้าไป ทันทีที่เข้ามาก็พบกับความวุ่นวายมากมาย เสียงของเครื่องวิทยุสื่อสารกับเสียงผู้คนคุยกันดังเหมือนกับอยู่ในตลาด
“เออ.....คือ” มิ้ง พยายามจะหาคนคุย
“มาหาใครค่ะ” หญิงสาวผมสีดำ ร่างผอมเพรียว อายุราวๆสามสิบห้าพูด เมื่อเห็นมิ้งเดินเข้ามา
“ร้อยตรีมานพบอกให้มาที่นี้อ่ะค่ะ”
“อ้อ แสดงว่าเธอใช้เครื่องมือสื่อสารเป็นใช่ไหม”
“ก็อาจจะน่ะคะ”
“ก็ดี คนที่จะมาช่วยในหน่วยสื่อสารน่ะมีน้อย ตามมาทางนี้สิ” หญิงผมดำเดินพามิ้งเข้าไปด้านในของเต็นอีก
ด้านในของเต็นเต็มไปด้วยเครื่องมือสื่อสาร ทั้งใหม่และเก่าวางอยู่เต็มไปหมด
“ฉันจะให้เธอไปคอยคุมการสื่อสารภายใน” หญิงสาวผมดำพูด
“คุม....เลยหรอค่ะ” มิ้ง รู้สึกไม่มั่นใจ
“ถึงจะพูดว่าคุม แต่ก็หมายถึงการติดต่อกับหน่วยจู่โจม เช่น การแจ้งภารกิจ อะไรประมาณเนี้ย”
“คะ ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอค่ะ”
“ฉันร้อยตรี มนิสา วงษ์คำ ผู้ควบคุมการสื่อสารฐานทัพอพยพเขาใหญ่ หรือจะเรียดหมวดสาก็ได้”
“ค่ะ หมวดสา”
“เอาล่ะ นี้ที่นั่งเธอ จำตำแหน่งของตัวเองให้ดีล่ะ” หมวดสาพามิ้งมาที่โต๊ะที่มีเครื่องคอมอยู่สามเครื่องเรียงกัน
“ตำแหน่งอะไรหรอค่ะ”
“เอ้า ก็หน่วยสื่อสารภายในไงล่ะ”
“อ้อ เข้าใจแล้วค่ะ” มิ้ง ยืดตัวตรง
“ถ้าไม่เข้าใจอะไร ก็ถามได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ” มิ้งตอบรับทันที
หมวดสายิ้ม แล้วเดินกลับไป ส่วนมิ้งก็รีบเปิดเครื่องคอมเพื่อทำความเข้าใจ บนโต๊ะตอนนี้เต็มไปด้วยหูฟังและแป้นพิมพ์
“ทำยังไงละเนี้ย”มิ้งถึงกับเกาหัว........
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
